Ανάσα Ελλάδας

Η εικόνα που έχω στην αρχή αυτής της δημοσίευσης θα μπορούσε να παραπλανήσει κάποιον και να νομίσει πως είναι από κάποια λίμνη της περιοχής. Όμως όχι. Όπως λέει και ο τίτλος αλλά απ' ό,τι φαίνεται κι απ' το (ιπτάμενο) δελφίνι στο βάθος, είναι από μια βαθιά ανάσα που πήραμε την περασμένη βδομάδα στην (και από την) Ελλάδα. Τις μέρες των διακοπών ο καιρός δεν ήταν ιδιαίτερα καλός. Μας έκανε μια καλή υποδοχή για να μας δείξει τη διαφορά από τη Γερμανία των αρνητικών θερμοκρασιών, αλλά από κει και πέρα συννεφιές, βροχές, κρύο, δεν μας εντυπωσίασε ιδιαίτερα. Χώρια τα τρεξίματα αφού μέσα στη μια βδομάδα που ήμασταν εκεί έπρεπε να γίνουν κάμποσες δουλειές.

Όμως έχει ο καιρός γυρίσματα. Κι είπε λίγο πριν φύγουμε να μας δώσει μαι καλή ανάμνηση (και να νοσταλγούμε το υπέροχο κλίμα της Ελλάδας και πού αποφασίσαμε και βρεθήκαμε και άλλα τέτοια, αν και αμέσως μετά έκανε μια τέτοια κωλοτούμπα -λέξη της επικαιρότητας- ο καιρός κάτω, μέχρι που χιόνισε). Κι ενώ είχαμε γράψει μέχρι τότε ΤΑ χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο για αστικές μετακινήσεις (ενώ εδώ από το Σεπτέμβρη που ήρθα και φουλάρισα στα σύνορα στην Αυστρία κι άλλη μια φορά τέλη Νοέμβρη και θα δούμε πότε ξανά γιατί μετακινούμαι με τα μέσα μεταφοράς ενώ από τον Άγιο Στέφανο και για τα μέρη που πήγαινα ούτε κατ' ιδέαν) έπεισα τη Μαρία για μια Σαββατιάτικη αποχαιρετιστήρια βόλτα στην παραλία. Πάλι με το αυτοκίνητο (δυο φορές φουλάρισα αυτή τη βδομάδα), τι να γίνει, μισή ώρα το έκανα, αλλιώς ήθελα κάνα τέταρτο - εικοσάλεπτο μέχρι Κηφισιά, κι αν πετύχεις να μην φτάσεις στη στάση με το που έφυγε το λεωφορείο και πρέπει να περιμένεις ένα μισάωρο.

Αλλά πλατιάζω. Αν και ξεκίνησα να δείξω μερικές φωτογραφίες που τράβηξε η Μαρία, είπα πολλά και διάφορα. Τέλος πάντων, κάναμε τη βόλτα μας τελικά στο Έδεμ. Παραλία, κόσμος να απολαμβάνει τον χειμωνιάτικο ήλιο, οι τολμηροί(;) να κάνουν μπάνιο, η θάλασσα να γλύφει γλυκά την αμμουδιά, στο βάθος η Καστέλα, η Πειραϊκή, πιο πίσω η Σαλαμίνα και πιο νότια η Αίγινα, χαρά θεού. Ένας κύριος είχε γδυθεί κι έπινε το φραπεδάκι του αγναντεύοντας τα ιστιοπλοϊκά που ήταν τραβηγμένα παραδίπλα λόγω χειμώνα.

Εγώ είπα να είμαι πιο παραδοσιακός στον καφέ μου, μ' άρεσε που τον σερβίριζαν με το μπρίκι. Κόσμος κάθε ηλικίας καθόταν δίπλα, είχαμε βγει στη λιακάδα αρκετοί μεγάλοι άνθρωποι!

Πάμε να φύγουμε, λέω να τραβήξω κι εγώ μια φωτογραφία από το τραμ, να έχω για σύγκριση με τα της Γερμανίας. Μέχρι να έρθει, ρίχνω μια ματιά στον πίνακα ανακοινώσεων. Εκεί, εκτός των άλλων έχει και τις ώρες των δρομολογίων. Αλλά για να βρεις πότε θα έρθει το τραμ σου (πέρα από την ακρίβεια που δεν μπορούσα να την ελέγξω) η διαδικασία ήταν εξαιρετικά απλή: Ξέρεις την ημερομηνία. Πας στον πρώτο πίνακα και βρίσκεις ποιο χρώμα αντιστοιχεί στην ημερομηνία αυτή. Μετά βρίσκεις από κάτω το χρώμα αυτό (που κάποια μοιάζουνε), προσδιορίζεις την ώρα που σε ενδιαφέρει και βλέπεις πότε θα περάσει. Τόσο απλά. Εν τω μεταξύ, τα χρώματα αντιστοιχούν σε καθημερινές, Σάββατα, Κυριακές ή αργίες (κάθε αργία και χρώμα) κι έτσι έφταναν τις 8 παραλλαγές. Που ελάχιστα διέφεραν οι περισσότερες μεταξύ τους. Αν και υπάρχει και το πιο απλό, να δεις στον ηλεκτρονικό πίνακα πότε περνάει το επόμενο! Στην άλλη φωτογραφία ένα τραμ και ολίγη αποβάθρα. Τα τραμ είναι ως γνωστόν καινούρια κι είναι απ' αυτά που πάνε και προς τις δυο κατευθύνσεις (διπλή κίνηση). Στο Μόναχο αντίθετα πάνε μόνο προς τη μία και στο τέλος της διαδρομής κάνουν κύκλο για να γυρίσουν προς την άλλη (υπάρχει δυνατότητα για οδήγηση κι απ' την ανάποδη, αλλά είναι αντίστοιχη με την όπισθεν).

Κλείνουμε, κλείνουμε. Μια φωτογραφία απ' το ρέμα της Πικροδάφνης που εκβάλει στην περιοχή και μια με φαγητό - προσφορά στους αδέσποτους σκύλους της περιοχής, χωρίς άλλα σχόλια.