Λονδίνο - Μετρό

Το μετρό του Λονδίνου που είναι το πρώτο μετρό που φτιάχτηκε, θεωρείται (και πρέπει να είναι δηλαδή) το μεγαλύτερο μετρό της Ευρώπης (ίσως και του κόσμου). Ε, ναι, παρόλο που οι Εγγλέζοι διαχωρίζουν το νησί τους απ' την υπόλοιπη Ευρώπη δεν παύουν ν' ανήκουν σ' αυτήν. Αν διακρίνεται μια κακία στα γραφόμενά μου δεν είναι τυχαίο. Γιατί το μετρό μπορεί να καλύπτει μεγάλο μήκος δικτύου (πάνω από 400 χλμ) αλλά εγώ ως επιβάτης αντιμετώπισα διάφορα προβλήματα.

Το πρώτο μου πρόβλημα ήταν με τις σκάλες. Έχοντας συνηθίσει απ' το Μόναχο (αλλά και τις άλλες γερμανικές πόλεις) που η πρόσβαση στο μετρό γίνεται με ηλεκτρικές σκάλες, πολύ μου κακοφάνηκε που στο Λονδίνο δεν υπήρχαν παρά ελάχιστες. Ανεβοκατέβηκα σκάλες με την ψυχή μου. Απ' ότι μου είπε ο Σπύρος, ηλεκτρικές σκάλες υπάρχουν στους σταθμούς που πρέπει να κατέβεις από τρία επίπεδα και πάνω. Σε όσα είναι ένα ή δύο παρ' τα ποδαράκια σου και κατέβα (ή ανέβα, μιας και υπάρχουν και υπέργειοι σταθμοί).

Υπάρχουν 13 - 14 γραμμές του μετρό. Τώρα βέβαια, τόσα χιλιόμετρα με μόνο τόσες λίγες γραμμές; Το Μόναχο, με τόσο μικρότερο δίκτυο (το 1/5 των κατοίκων και το 1/4 των χιλιομέτρων) και έχει 6 γραμμές (Βέβαια, αν προσθέσω και τις 7 -8 του προαστιακού και τα χιλιόμετρα πληθαίνουν και ο αριθμός γραμμών. Κι είμαι σίγουρος πως μετράνε, αλλά δεν μπορώ να υπολογίσω πόσο ακριβώς). Το κόλπο είναι πως στο Λονδίνο οι γραμμές διακρίνονται ανάλογα τα χρώματα που έχουν. Σίγουρα έχουν και ένα όνομα, αλλά η διάκριση των γραμμών γίνεται με βάση το χρώμα. Και προφανώς υπάρχει περιορισμένη γκάμα χρωμάτων. Στο χάρτη στην αρχή μπορεί να καταλάβει κάποιος πως η ίδια γραμμή (το ίδιο χρώμα) κόβεται σε δυο τρεις διαφορετικούς προορισμούς από κάθε άκρη της. Έτσι, οι 14 γραμμές αντιστοιχούν στην πραγματικότητα σε υπερδιπλάσιες. Σε κάθε αποβάθρα υπάρχει το χρώμα ή τα χρώματα της αντίστοιχης γραμμής (όπως στην παραπάνω η γκρίζα ή παρακάτω η καφέ κλπ).

Το κόστος των εισιτηρίων είναι αρκετά ψηλό. Με £4,30 το απλό για μέχρι 3 ζώνες (που μπορεί να πέσει στις £2 για τις δυο ζώνες αν έχεις την ειδική κάρτα, αν είσαι δηλ. κάτι σαν συνδρομητής) ή με £29,2 η εβδομαδιαίο κάρτα για το κέντρο (το μίνιμουμ) και αντίστοιχα £112,2 η μηνιαία νομίζω πως όλοι θα συμφωνήσουν πως κοστίζει αρκετά. Είτε το συγκρίνω με το Μόναχο (ας πούμε 55,8€ η αντίστοιχη μηνιαία που αν το κάνουμε σε λίρες δεν είναι ούτε 50) είτε με την Αθήνα. Κάτι γίνεται αν βγάλει κανείς ημερήσιο (£7 -£8,40 ανάλογα την ώρα, αλλά και πάλι, αν θέλεις για πάνω από 4 συνεχόμενες μέρες πας στην εβδομαδιαία).

Παρεμπιπτόντως, η ανακοίνωση για τους λαθρεπιβάτες είναι ευρηματική: "Το να εντοπίσεις έναν ελεγκτή είναι εύκολο. Σου μοιάζει" λέει η σχετική αφίσα. Η άλλη καλεί όποιον αντιλαμβάνεται βανδαλισμό να ειδοποιεί την αστυνομία. Πάντως, για να φτάσεις στην αποβάθρα θα πρέπει να έχεις έγκυρο εισιτήριο γιατί αλλιώς δεν ανοίγουν οι μπάρες ή οι πόρτες. Βέβαια, είδα ανθρώπους να την κάνουν από την ειδική είσοδο για ανάπηρους ή να πηδάν από πάνω, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.

Ένα άλλο θέμα είναι το ύψος αλλά και το πλάτος των βαγονιών. Έπρεπε να σκύβω για να περάσω την πόρτα. Εντάξει, είμαι κοντά 1,90 αλλά υπάρχουν και ψηλότεροι. Είδα αρκετούς που όχι μόνο την πόρτα, αλλά και μέσα μόλις που χώραγαν. Όταν δε καθόμασταν, έπρεπε να προσέχουμε τα πόδια του απέναντι. Όταν κάποιος πέρναγε ανάμεσα έπρεπε να τα μαζέψουμε για τα καλά. Και με ενοχλούσε και το γόνατό μου εκείνες τις μέρες. Δράμα.

Ενδιαφέρον σταθμός είναι αυτός του Γουεστμίνστερ, κάτω από το Μπιγκ Μπεν. Όταν φτάνεις στην αποβάθρα υπάρχει τζαμαρία. Οι πόρτες είναι συγκεκριμένες. Έρχεται το τρένο, σταματάει σ' αυτό ακριβώς το σημείο και ανοίγουν για να μπουν ή να βγουν οι επιβάτες. Κάτι που είδα αργότερα και στο αεροδρόμιο, στο βαγόνι που μας πήγε από το κεντρικό κτίριο σ' αυτό απ' όπου θα γινόταν η επιβίβαση.

Γιατί εκεί που δεν υπάρχει αυτό το σύστημα υπάρχει η περίπτωση να πέσει κανείς κατά την επι - αποβίβαση "στο κενό μεταξύ συρμού και αποβάθρας". Αυτό ισχύει ας πούμε στο σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μοναστηράκι όπου γίνεται η σχετική υπενθύμιση από τα μεγάφωνα. Αυτό γίνεται σε πολλούς σταθμούς του Λονδίνου, τόσους πολλούς που όχι μόνο το γράφουν στις αποβάθρες εκεί περίπου που θα βρεθεί η πόρτα του συρμού, αλλά το έχουν κάνει και σηματάκι (που βεβαίως το πουλάνε). Το ίδιο συμβαίνει ΚΑΙ στο Μόναχο παρόλο που δεν το γράφουν ούτε το ανακοινώνουν. Είμαι σίγουρος ότι συμβαίνει (κι όχι ότι ίσως ή ότι μπορεί κλπ) μιας και μου έτυχε πριν λίγο καιρό. Έτρεχα να προλάβω με μια συναδέλφισσα, γύρισα να δω αν έρχεται κι αν το προλαβαίνει και είχα την εμπειρία!

Μια απόδειξη πως υπάρχουν και ηλεκτρικές σκάλες. Απ' τις καλύτερες μάλιστα, αυτή. Στην άλλη, το ύψος είναι συγκρίσιμο κι εδώ.