Έλεγχος Εισιτηρίων

Την περασμένη βδομάδα είχαν έρθει φίλοι απ' την Ελλάδα. Συνήθως, σ' αυτές τις περιπτώσεις πάμε στο αεροδρόμιο και τους παίρνουμε. Αλλά αυτή τη φορά αφενός μεν γιατί είχαν ξανάρθει, αφετέρου γιατί η πτήση τους έφθανε σχετικά νωρίς (λίγο μετά τις 10 το πρωί, που είχαμε μάθημα στο σχολείο) τους αφήσαμε να έρθουν στο σπίτι μόνοι τους. Κατάφεραν να βγάλουν το σωστό εισιτήριο από το αεροδρόμιο προς το Μόναχο (είναι 20€ για όλη τη μέρα και μπορείς να κυκλοφορήσεις σε όλο το δίκτυο). Όχι με την πρώτη, όχι από το μηχάνημα αλλά από το γκισέ που υπάρχει και που λειτουργούσε εκείνη την ώρα. Και θυμήθηκα μια προηγούμενη φορά που ήρθαν τα παιδιά και τους είχα στείλει το εισιτήριο ταχυδρομικά! Αλλά δεν ήταν πρωτότυπο αυτό, αντιγραφή έκανα, αφού η Ντίνα μου έλεγε πως κάθε φορά που ερχόταν ο αδελφός της προς τα εδώ (και ερχόταν τακτικά) πάντα του είχαν στείλει το εισιτήριο να μην ψάχνεται.

Εν πάση περιπτώσει, η πρώτη μέρα καλύφτηκε έτσι. Απ' τις επόμενες που μείνανε, άλλες μέρες καλύφθηκαν με Μπάγιερν-τίκετ, μέρες που η μετακίνησή τους ήταν προς άλλες περιοχές ένα γύρω (όπως π.χ. στις Άλπεις) ενώ άλλες με ημερήσιο εισιτήριο. Και μιας κι εγώ δεν θα ήμουνα πάντα μαζί τους όταν ξεκίναγαν απ' το σπίτι, τα βγάλαμε όλα τα εισιτήρια μαζί και μπήκαν στο πορτοφόλι. Δεν σημειώσαμε ποιο είναι για ποια μέρα αφού η διαφορά στην τιμή τα έκανε να ξεχωρίζουν.

Την τελευταία μέρα θα έφευγαν αργά το απόγευμα. Έτσι είπαμε να πάμε όλοι μαζί στο αεροδρόμιο για τον αποχαιρετισμό. Το πρωί έκαναν τις βόλτες τους στην πόλη, βρεθήκαμε το μεσημέρι στο σπίτι και φύγαμε όλοι μαζί προς το αεροδρόμιο. Για να πάμε μέχρις εκεί χρειάζεται να πάμε με το μετρό μέχρι το Μόζαχ κι από κει να πάρουμε τον προαστιακό. Το εισιτήριο μας κάλυπτε όλους (μέχρι 5 άτομα, ήμασταν 4) και ήταν το ίδιο μ' αυτό που είχαν χρησιμοποιήσει την πρώτη μέρα, των 20€ για όλη τη μέρα. Έτσι θα το παίρναμε μετά να γυρίσουμε (και θα μπορούσαμε να πάρουμε και παρέα)!

Μπαίνουμε στο μετρό, μέχρι το Μόζαχ είναι 4 στάσεις, στις δυο μπαίνει μέσα η ομάδα των ελεγκτών. Κανένα πρόβλημα από μεριάς μας. Τους βλέπουμε και παραπέμπομε σ' αυτόν που κράταγε το εισιτήριο (παρόλο που εγώ κι η Μαρία βγάζουμε μηνιαία). Καθόμαστε άνετοι κι ωραίοι ώσπου δέχομαι κλήση βοήθειας: έλα εδώ να δεις τι λέει ο ελεγκτής, γιατί δεν καταλαβαίνει Αγγλικά (ένα σημείο τριβής όλες τις μέρες. Να επιμένουν πως όπου να πας θα πρέπει να μπορούν να συνεννοηθούν μαζί σου στα Αγγλικά κι εγώ να λέω πως αυτό δεν είναι αυτονόητο, απλά είναι μια άποψη των Ελλήνων ταξιδευτών και μη, πως όπου πας στο εξωτερικό τα Αγγλικά είναι κατανοητά). Πάω κοντά και μου δείχνει ο ελεγκτής το εισιτήριο ότι ήταν διπλοχτυπημένο, είχε δηλ. δυο διαφορετικές ημερομηνίες.

Κοιτάζοντας τις ημερομηνίες και ξέροντας την ιστορία κατάλαβα τι έγινε. Αντί να χτυπήσει το πρωί το εισιτήριο που είχαμε βγάλει για κείνη τη μέρα, χτύπησε το εισιτήριο της πρώτης μέρας. Αυτά παθαίνει κανείς όταν δεν πετάει τα παλιά, Και καλά εγώ το κατάλαβα, ο ελεγκτής πώς θα το καταλάβει; Κι όχι πως γίνεται τακτικά έλεγχος. Από αρχές Δεκέμβρη είχα να πετύχω έλεγχο και αυτό το μήνα μου έτυχε δυο φορές. Έχω παρατηρήσει πως οι έλεγχοι γίνονται τις τελευταίες ή τις πρώτες μέρες του μήνα. Δεν ξέρω αν είναι τυχαίο, αλλά όλο έτσι τυχαίνει. Αλλά ας επιστρέψουμε στα γεγονότα.

Εξήγησα τι έγινε, συγχρόνως έψαχνε και ο υπεύθυνος εισιτηριοκράτωρ να βρει το σωστό εισιτήριο, έστω και αχτύπητο, δείξαμε και τα μηνιαία που είχαμε οι δύο (με σκοπό να μειώσουμε το πρόστιμο, αν και, απ' ότι μάθαμε μετά θα ήταν ενιαίο, 40€). Ο ελεγκτής μας πίστεψε. Αλλά το εισιτήριο δεν βρισκόταν. Ο συρμός βέβαια είχε φτάσει στο τέρμα του. Είχαμε κατέβει, και συνεχιζόταν το ψάξιμο. Μαζί μας κατέβηκαν και οι δυο ελεγκτές καθώς και δυο σεκιουριτάδες που τους συνόδευαν. Τελικά, με τα πολλά, το εισιτήριο βρέθηκε (για να επιβεβαιωθεί και η ιστορία που είχα πει!). Ο ελεγκτής έδειξε κατανόηση, μας συνόδευσε μέχρις ένα μηχάνημα επικύρωσης εισιτηρίων, στην είσοδο του σταθμού, μας άφησαν να συνεχίσουμε τη διαδρομή μας και "ζήσαμ' εμείς καλά κι αυτοί καλύτερα"!