Σηκουάνας

Όπως είναι γνωστό, το Παρίσι, όπως και κάθε ευρωπαϊκή πόλη που σέβεται τον εαυτό της, είναι χτισμένη στις όχθες ενός ποταμού: του Σηκουάνα (la Seine). Και είναι αδιανόητο να μιλήσεις για την πόλη χωρίς το ποτάμι της. Ένας ποταμός που ξεκινάει απ' την περιοχή της Ντιζόν (Dijon), την πατρίδα της μουστάρδας και μετά από 750 χλμ διαδρομής καταλήγει στη θάλασσα της Μάγχης, δίπλα στη Χάβρη, που αν θέλεις να περάσεις από πάνω του πρέπει να περάσεις τη γέφυρα της Νορμανδίας (Pont de Normandie).

Ο Σηκουάνας είναι πλωτός σε μεγάλο μέρος του, κι ειδικά στο Παρίσι που η υψομετρική διαφορά με τη θάλασσα είναι μόλις 25 μέτρα αργοσέρνεται, σαν ακίνητος μοιάζει. Κάτι σαν τον Έβρο ένα πράγμα (που πλημμυρίζει κάθε χρόνο εξαιτίας ακριβώς αυτού του λόγου). Κι εδώ (όπως και σε τόσες άλλες πόλεις με πλωτό ποτάμι) είναι παράδοση να γίνονται βόλτες με καραβάκια. Θυμάμαι από το γυμνάσιο τις ιστορίες με τα Μπατό Μους (Bateaux Mouches = πλοία μύγες!). Δηλαδή Μπατό Μους είναι μόνο κάποια ανοιχτά καραβάκια αλλά υπάρχουν αρκετές διαφορετικές εκδόσεις. Κάποια όπως αυτό της φωτογραφίας προσφέρουν βόλτα αλλά με δυνατότητα αποβίβασης σε κάποιες ενδιάμεσες στάσεις και επιβίβασης αργότερα την ίδια μέρα σε επόμενο καραβάκι.

Στις όχθες του ποταμού συμβαίνουν διάφορα. Από το να κοιμούνται εκεί άνθρωποι που δεν έχουν σπίτι, από το να οργανώνονται παραλίες για το καλοκαίρι, από το να κάθονται κάποιοι απλά για ν' απολαμβάνουν το νερό. Η κίνηση στο ποτάμι είναι συνεχής. Τρεις - τέσσερις εταιρίες με μερικά καραβάκια η κάθε μία που κινούνται πάνω κάτω συν κάποιες φορτηγίδες, συν κάποια ιδιωτικά, δεν υπάρχει περίπτωση να γυρίσεις και να κοιτάξεις στο ποτάμι και να μη δεις κάποιο πλεούμενο να προχωράει.

Και προφανώς δεν γίνεται ποτάμι χωρίς γεφύρια. Τα γεφύρια του Σηκουάνα πολλά και κάποια απ' αυτά ιδιαίτερα ονομαστά. Πάμε προς τα εκεί. Στο κέντρο υπάρχουν ποδηλατόδρομοι και αρκετοί χρησιμοποιούν το ποδήλατο για τις μετακινήσεις τους. Εδώ, στα φανάρια υπάρχει χώρος για να βγουν μπροστά τα ποδήλατα και να περιμένουν (κάτι αντίστοιχο που γίνεται και σε μας με τα μηχανάκια, μόνο που εδώ δεν υπάρχει ειδικός χώρος). Βέβαια, οι οδηγοί των αυτοκινήτων μάλλον δεν το έχουν ακόμα συνηθίσει ακόμα, γι' αυτό και τον παραβιάζουν. Και πρώτοι και καλύτεροι οι αστυνομικοί!

Απ' τις πιο διάσημες γέφυρες είναι η γέφυρα του (τσάρου!) Αλέξανδρου του 3ου (Ποντ Αλεξάνδρ - Pont Alexandre III) από τα Ηλύσια Πεδία προς τον τύμβο του Ναπολέοντα. Μια γέφυρα με αγάλματα στις άκρες και στις μέσες, πολλά απ' αυτά βαμμένα χρυσά ώστε να εντυπωσιάζουν ακόμα παραπάνω.

Λεπτομέρειες από τα γλυπτά που στολίζουν τη γέφυρα. Τα χρυσά που είναι στην κορυφή της κάθε στήλης δείχνουν φτερωτά άλογα (Πήγασους) με γυναικείες μορφές.

Ακόμα κι εδώ βρέθηκαν κάποιοι να βάλουν κάνα λουκέτο στο στεφάνι ενός αγάλματος. Εξαιρετικά όμορφα είναι και τα φωτιστικά της γέφυρας. Στο βάθος ο Πύργος του Άιφελ.

Η στρατιωτική ακαδημία και ο τύμβος του Ναπολέοντα στην αριστερή όχθη.

Καράβια κάθε είδους στον Σηκουάνα και τα κανάλια του. Χορταίνει το μάτι.

Στο βάθος η Παναγία των Παρισίων. Από τη γέφυρα Αλεξάνδρου είναι και οι δυο, μόνο που στη μια δούλεψε ζουμ. Καλή η Ολύμπους.

Άντε να κάνουμε καμιά βόλτα και λίγο παραπέρα. Και να ένας σταθμός επαναφόρτισης ηλεκτρικών αυτοκινήτων. Ναι. Υπάρχουν και τέτοιοι. Δεν ξέρω από πιο πρόγραμμα είναι. Ας περάσουμε όμως και πάλι στο νησί του Σηκουάνα. Όχι για πολύ. Για δυο - τρεις φωτογραφίες. Η μια είναι μ' αυτό το μίνι σιντριβάνι.

Η δεύτερη με μια ουρά. Κόσμος περιμένει να μπει σ' ένα παρεκκλήσι. Ενώ δίπλα ακριβώς στέκει επιβλητικό, το παλάτι της δικαιοσύνης (Παλέ ντε Τζουστίς - Palais de Justice). Τι σχέση έχει με το Σηκουάνα; Μα δεν είπαμε πως είναι στο νησί; Άρα;