Μονμάρτη

Η Μονμάρτη (Montmartre δηλ. το σωστό είναι λέει Μονμάρτρη, αλλά δύσκολα λέγεται!) είναι η καλλιτεχνική γειτονιά του Παρισιού. Εδώ σύχναζαν ας πούμε ο Πικάσο ή Βαν Γκογκ. Και μιας και οι καλλιτέχνες είναι άνθρωποι με ανοιχτό πνεύμα και πιο μπροστά στο πνεύμα από την εποχή τους εδώ μαζεύονταν αρκετοί τύποι μποέμ γι' αυτό και βρίσκονται εδώ και γνωστά καμπαρέ όπως το Μουλέν Ρουζ. Είναι σε έναν πανύψηλο λόφο (130 μέτρα!!!) κι έτσι από δω έχεις άπλετη θέα στο επίπεδο Παρίσι αλλά και διακρίνεται και από μακρυά, ειδικά που στην κορυφή του λόφου στέκει επιβλητικός ο ναός της Αγίας Καρδίας (ή της Ιερής Καρδιάς - Basilique du Sacré Cœur).

Οι δρόμοι της Μονμάρτης μαζεύουν μεγάλο πλήθος τουριστών αλλά εδώ θα βρεις και αρκετούς μεθυσμένους και ναρκομανείς, λούμπεν τύπους δηλαδή. Για να φθάσεις μέχρι την εκκλησία όμως έχει αρκετή ανηφόρα, μιας και είναι στην κορυφή.

Έτσι υπάρχει ένα τελεφερίκ που αναφέρεται όμως ως ειδική γραμμή του μετρό και το οποίο μπορείς να το χρησιμοποιήσεις αν έχεις έγκυρο εισιτήριο για τα ΜΜΜ του Παρισιού. Είναι πλήρως αυτοματοποιημένο, κάθε βαγόνι (δυο έχει όλα κι όλα, ένα ανεβαίνει κι ένα κατεβαίνει) παίρνει καμιά 35αριά άτομα και ανεβοκατεβαίνει κάθε 5' περίπου.

Κόσμος και ντουνιάς, κυρίως νέοι ανεβαίνουν προς τα κει για να χαζέψουν την πόλη καθισμένοι στα σκαλάκια, σαν σε αμφιθέατρο ένα πράγμα. Ο λόφος ακριβώς μπροστά απ' την εκκλησία είναι διαμορφωμένος σε μεγάλες πεζούλες που μπορείς να σταθείς να χαζέψεις που ενώνονται με σκάλες.

Το μάτι φτάνει μακρυά μέχρι τον πύργο του Μονπαρνάς κι ακόμα παραπέρα ή τον τύμβο του Ναπολέοντα.

Αρκετά όμως είδαμε την εκκλησία απέξω και χαζέψαμε τη θέα. Καιρός να μπούμε και προς το εσωτερικό. Με το που μπαίνουμε ένας υπάλληλος να τον πω; καντηλανάφτης να τον πω; μας διευκρινίζει (έντονα) πως απαγορεύεται η φωτογράφιση. Γενικά. Όχι μόνο με φλας. Κι όποιον έβλεπε να τραβάει ντου καταπάνω του. Έτσι κι εγώ δεν είχα τη δυνατότητα να τραβήξω (πολλές) φωτογραφίες από εδώ. Και καλά, σε κάποια απ' τα παλάτια στη Βαυαρία που μου έχει τύχει κάτι παρόμοιο το καταλαβαίνω: οι άνθρωποι κόβουν εισιτήριο, άρα αν θέλεις να τα δεις πρέπει να πληρώσεις (αν και κυκλοφορούν και διάφορα βιβλία με φωτογραφίες τους, αλλά κι αυτά είναι επί πληρωμή). Εδώ όμως;

Τέλος πάντων, πήραμε μια γεύση κι απ' αυτήν την εκκλησία, θαυμάσαμε το ψηφιδωτό του Χριστού πάνω απ' το ιερό αλλά και το ιερό το ίδιο. Καιρός να κατευθυνθούμε προς την έξοδο.

Κι εκεί που θα λέγαμε πως η φωτογράφιση μέσα απαγορευόταν για σεβασμό στην ιερότητα του χώρου, να οι κερματοδέκτες που πουλάγανε αναμνηστικά μετάλλια με την παράσταση της εκκλησίας ή του ευλογούντος Χριστού κλπ. Δηλαδή; Αυτά δεν προσβάλουν την ιερότητα; Τέλος πάντων. Πάμε να φύγουμε και ο καθιερωμένος ζητιάνος στην πόρτα.

Κατηφορίζουμε απ' τη Μονμάρτη, πάμε να πάρουμε το λεωφορείο προς το κέντρο, αλλά δυο αγαπημένα μου θέματα με τραβάνε: ένα περίπτερο (απ' αυτά που, επαναλαμβάνω για πολλοστή φορά κι ας γίνομαι βαρετός, υπάρχουν μόνο στην Ελλάδα). Κλειστό αυτή την ώρα και - γειτονιά καλλιτεχνών είπαμε - με ένα γκράφιτι καλλιτεχνημένο πάνω του. Και μερικά λουκέτα. Βρέθηκε χώρος και ιδού: Κλειδώθηκαν κάποια λουκέτα με όρκους αιώνιας πίστης. Αλήθεια, περίεργο που αυτή η μόδα δεν έχει έρθει ακόμα στην Ελλάδα.