Λίγες μέρες αργότερα (ίσως στις 2/12 με αφορμή την επέτειο από τη γέννηση του Ιάκωβου Καμπανέλλη που είχε «φιλοξενηθεί» στο στρατόπεδο αυτό και πέθανε τον Μάρτη του 2011) άκουσα σε αναμετάδοση από το Δεύτερο πρόγραμμα της ΕΡΤ τη φωνή του συγγραφέα που διάβαζε αποσπάσματα από το ομώνυμο βιβλίο του (το μόνο του πεζό κείμενο).
Προγραμμάτισα μαι εκδρομή στη Βουδαπέστη με ένα πέρασμα κι από το Μαουτχάουζεν αλλά τελικά η εκδρομή ματαιώθηκε, το πρόγραμμα άλλαξε και κατέβηκα στην Αθήνα.
Επόμενη επαφή με το βιβλίο που ανέφερα παραπάνω. Έχοντας ήδη τόσες επαφές με το θέμα, όταν το βρήκα στη βιβλιοθήκη του σχολείου, δεν άφησα την ευκαιρία. Το πήρα και το διάβασα.
Χτες, παρακολούθησα την παράσταση στο θέατρο Μπάντμιντον. Είναι το βιβλίο θεατροποιημένο και ανεβαίνει για λίγες παραστάσεις. Στην αρχή το πρόγραμμα έλεγε μέχρι σήμερα Κυριακή, αλλά μιας και υπήρχε ζήτηση έγινε επιμήκυνση(!) και θα δοθούν παραστάσεις μέχρι την Τετάρτη 12/12/12(!) Γι' αυτό και το σημερινό σημείωμα. Όσοι μπορείτε δείτε την. Αξίζει.
Η παράσταση μεταφέρει άψογα το κλίμα του βιβλίου αλλά και του στρατοπέδου. Η δραματοποίηση εξαιρετική, ντυμένη με τη μουσική του Θεοδωράκη και όχι μόνο. Ο Στέλιος Μάινας που είναι απ' τους βασικούς συντελεστές της παράστασης και έχει το ρόλο του αφηγητή είναι συγκλονιστικός. Δεν ξέρω αν η φωνή του έσπαγε απ' τη συγκίνηση ή γιατί το απαιτούσε το συγκεκριμένο σημείο, αλλά όπως και να ήταν το πράγμα σε παρέσερνε. Αλλά αδικώ τους υπόλοιπους συντελεστές και το σύνολο αναφερόμενος μόνο σε έναν.
Και για να μην αναφέρω μόνο τα θετικά, να αναφέρω και ένα αρνητικό. Όχι απ' την παράσταση. Από το θέατρο. Πέρα απ' το ανεβοκατέβασμα που χρειάζεται κάποιος για να μπει ή να βγει στην αίθουσα (και που είναι μόνιμο), το χειρότερο ήταν η επιλογή της μουσικής στο φουαγέ και στην έξοδο. Να βγαίνεις από μια τέτοια παράσταση και να σε πλακώνει μουσική καμπαρέ; Εντάξει, ήθελαν να διαφημίσουν το επόμενο πρόγραμμά τους. Αλλά τόσο βάρβαρα; Τόσο ακυρωτικά για ό,τι είχαμε δει μέσα στην αίθουσα. Έλεος.
Επόμενη επαφή με το βιβλίο που ανέφερα παραπάνω. Έχοντας ήδη τόσες επαφές με το θέμα, όταν το βρήκα στη βιβλιοθήκη του σχολείου, δεν άφησα την ευκαιρία. Το πήρα και το διάβασα.
Χτες, παρακολούθησα την παράσταση στο θέατρο Μπάντμιντον. Είναι το βιβλίο θεατροποιημένο και ανεβαίνει για λίγες παραστάσεις. Στην αρχή το πρόγραμμα έλεγε μέχρι σήμερα Κυριακή, αλλά μιας και υπήρχε ζήτηση έγινε επιμήκυνση(!) και θα δοθούν παραστάσεις μέχρι την Τετάρτη 12/12/12(!) Γι' αυτό και το σημερινό σημείωμα. Όσοι μπορείτε δείτε την. Αξίζει.
Η παράσταση μεταφέρει άψογα το κλίμα του βιβλίου αλλά και του στρατοπέδου. Η δραματοποίηση εξαιρετική, ντυμένη με τη μουσική του Θεοδωράκη και όχι μόνο. Ο Στέλιος Μάινας που είναι απ' τους βασικούς συντελεστές της παράστασης και έχει το ρόλο του αφηγητή είναι συγκλονιστικός. Δεν ξέρω αν η φωνή του έσπαγε απ' τη συγκίνηση ή γιατί το απαιτούσε το συγκεκριμένο σημείο, αλλά όπως και να ήταν το πράγμα σε παρέσερνε. Αλλά αδικώ τους υπόλοιπους συντελεστές και το σύνολο αναφερόμενος μόνο σε έναν.
Και για να μην αναφέρω μόνο τα θετικά, να αναφέρω και ένα αρνητικό. Όχι απ' την παράσταση. Από το θέατρο. Πέρα απ' το ανεβοκατέβασμα που χρειάζεται κάποιος για να μπει ή να βγει στην αίθουσα (και που είναι μόνιμο), το χειρότερο ήταν η επιλογή της μουσικής στο φουαγέ και στην έξοδο. Να βγαίνεις από μια τέτοια παράσταση και να σε πλακώνει μουσική καμπαρέ; Εντάξει, ήθελαν να διαφημίσουν το επόμενο πρόγραμμά τους. Αλλά τόσο βάρβαρα; Τόσο ακυρωτικά για ό,τι είχαμε δει μέσα στην αίθουσα. Έλεος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου