Ίνσμπρουκ

Το Τσουγκσπίτσε από την μεριά της Αυστρίας

Θα μου πείτε το Ίνσμπρουκ δεν είναι στη Γερμανία. Πώς κολλάει στα «Γράμματα από τη Γερμανία». Μπορεί τα γράμματα να στέλνονται από τη Γερμανία και να έχουν κρίσεις, σχόλια και απόψεις για τη Γερμανία, ωστόσο η εδώ παραμονή μου δίνει τη δυνατότητα (προς το παρόν?) για επισκέψεις σε γειτονικές περιοχές κι έτσι δίνω μια γεύση κι απ’ αυτές. Εκκρεμεί π.χ. η επίσκεψη στην Πράγα, που και γι’ αυτή προτίθεμαι να γράψω, αλλά ο χρόνος και η επικαιρότητα με καθυστερούνε.

Από το Σβάνγκαου, λοιπόν, συνεχίσαμε για το Ίνσμπρουκ. Φθάσαμε στο Φύσεν (Füssen) που λέγαμε κι από κει μπήκαμε στην Αυστρία. Ο πλοηγός μας έδειχνε έναν δρόμο ενώ οι πινακίδες έναν άλλον. Μετά τη διασταύρωση σταματάμε να το ψάξουμε. Πίσω μας στρίβει ένα αυτοκίνητο που σταματάει κι αυτό. Κάποιοι που το είδαν το σχολίασαν (γιατί σταμάτησε κι αυτός, όλοι λάθος κάναμε?) και ενώ προσπαθώ να δω πού είμαστε και πώς να πάμε μας πλησιάζει ο οδηγός του για να ρωτήσει τι θέλουμε, τι ψάχνουμε και πώς να μας βοηθήσει (το έχω ξαναγράψει: οι άνθρωποι εδώ έχουν όλη τη διάθεση να βοηθήσουν τον άλλον όταν ψάχνεται, παρά τα στερεότυπα των κρύων και απόμακρων Γερμανών). Ζητήσαμε επιβεβαίωση ότι από δω πάνε για το Ίνσμπρουκ, ναι μας λέει, μας έδωσε οδηγίες να βάλουμε βενζίνα μόλις μπούμε στην Αυστρία (τον ακούσαμε στο περίπου – είχα ήδη φουλάρει πριν ξεκινήσω έτσι επιφυλάχτηκα να βάλω πριν βγω μιας και υπάρχει σημαντική διαφορά τιμής: Γερμανία 1,47€, Αυστρία εκεί που έβαλα 1,25€. Φρόντισα να μην βάλω πάνω στον αυτοκινητόδρομο που είχε 1,40€!). Και φεύγοντας μας ρίχνει ένα «Καλημέρα, ο, νάιν, καλησπέρα» και μας κούφανε.

Όταν είχε πει η Μαρία σε μια συνάδελφο ότι θα πάμε στο Ίνσμπρουκ και θα μείνουμε κιόλας μια νύχτα, η αντίδρασή της ήτανε «Τι θα κάνετε τόσες ώρες στο Ίνσμπρουκ? Αυτό είναι μια σταλιά. Σε μιάμιση ώρα το βλέπεις όλο». Διάβασα κι έναν οδηγό που είχα από παλιά και οι περιγραφές ήταν κάπως έτσι. Βέβαια, θα μπορούσαμε να μπούμε σε κάνα σλος (Schloss = παλάτι) ή κάνα μουσείο, αλλά δεν μπορώ να πω πως κανείς μας είχε διάθεση για κάτι τέτοιο. Ευτυχώς, το Ίνσμπρουκ μας διάψευσε.

Είχαμε κλείσει μέσω ίντερνετ ξενοδοχείο με 70€ το δίκλινο με πρωινό (το ίδιο μέσω άλλου σάιτ το βρήκα 80€ ενώ τιμή πόρτας, όταν πήγαμε, 166€). Όχι φθηνό, από κάθε άποψη αν και ήταν όμορφο ξενοδοχείο, 3 – 4 χλμ. από το κέντρο με δικό του πάρκινγκ και ευγενέστατο προσωπικό. Με θέα τις Άλπεις (αλλά και το Μέντια Μαρκτ που ήταν απέναντι). Γενικά μας άρεσε.

Η παλιά πόλη, πράγματι, είναι ένα μικρό κομμάτι. Γύρω στα 2 χλμ πεζόδρομοι. Όμως κι απέναντι από τον Ινς (το ποτάμι που τη διαρρέει) υπάρχει ένα ενδιαφέρον κομμάτι. Είναι ανηφόρα, με στενό δρόμο χωρίς άλλους δρόμους παράλληλους με το ποτάμι, κάτι που μας έκανε εντύπωση κι έκανε τη Ντίνα να λέει να γυρίσουμε απ’ τον ίδιο δρόμο (που ήταν μονόδρομος βέβαια για τ’ αυτοκίνητα) γιατί ο δρόμος μόνο ανεβαίνει(!) αλλά τελικά η βόλτα μας βγήκε ενδιαφέρουσα.

Είδαμε την πόλη και νύχτα και μέρα. Πολύ όμορφα κτίρια, που μοιάζουν με αυτά που βρίσκουμε σ’ όλες τις άλλες πόλεις της περιοχής αλλά και που το καθένα έχει κάτι το ιδιαίτερο. Τ’ αυτοκίνητο τ’ αφήσαμε σε στεγασμένο πάρκινγκ με 1,20 € το μισάωρο για το βράδυ (και μέχρι 6 € μέγιστο) και με 2,40 την ώρα τη μέρα (δηλ. τα ίδια) με μέγιστο τα 17€. Περπατήσαμε αρκετά, επισκεφθήκαμε και κάποιες εκκλησίες, φάγαμε τοπικές σπεσιαλιτέ με 15€ το άτομο κι όταν πέρασε η ώρα κι έπρεπε να φύγουμε, δεν μπορώ να πω όχι ότι είχαμε βαρεθεί αλλά ούτε καν πως το είχαμε χορτάσει.

Από ανθρώπους με μεράκι. Μια σειρά μπονζάι φτιαγμένα με τα χεράκια του.

Χειροπιαστή άνοιξη

Πέσαμε και σε γιορτή(?)

Τραπεζάκια και κουβερτάκια έξω!

Πάντως, κάποιοι δεν κρύωναν όπως εμείς

Άντε να πάρουμε και μια ανάσα, βρε αδερφέ. Αλλά να είμαστε και εντός κλίματος.

Και Ελληνοαυστριακό πολιτιστικό κέντρο

Ε, δεν είναι όλα τα κτίρια παραδοσιακά. Α! παρεμπιπτόντως: η Αυστρία είναι κι αυτή ομοσπονδία. Αποτελείται από 7 κρατίδια και το Ίνσμπρουκ είναι πρωτεύουσα του Τιρόλου.

Αψίδα θριάμβου για τη στέψη βασιλέα!

Χαρά στο κουράγιο της. Ποδηλασία σε κάθε ηλικία!

Έχει και το Ίνσμπρουκ τη δική του στήλη!

Τα χρυσά κεραμίδια (άλλη μια φορά). Τα σήματα - πινακίδες των καταστημάτων που φαίνονται να κρέμονται είναι χαρακτηριστικό της ευρύτερης περιοχής. Στο Σάλτσμπουργκ για παράδειγμα, είναι αδιανόητο κάποιο μαγαζί να μην έχει μια τέτοια "πινακίδα". Είναι τόσες που δεν πιστεύω ότι μπορεί κάποιος να τις φωτογραφίσει όλες. Πάντως, και στο Μόναχο κάποιοι τις έχουν καθιερώσει.

Κι εδώ παρόμοιο σύστημα για τις εφημερίδες με το Μόναχο, αλλά στο πιο απλό του: Μια σακούλα κι ένας κουμπαράς!!!