"Περί Λέξεων"

Δεν ξέρω πόσοι έχουν παρατηρήσεις ότι στα αγαπημένα ιστολόγια, αριστερά, έχει προστεθεί ένα καινούριο. "Περί λέξεων" το ονόμασα, μιας και ένα βασικό μέλημα του δημιουργού του είναι η Ελληνική γλώσσα και οι ένθεν κακείθεν βιασμοί της. Ο σύνδεσμος παραπέμπει στο μπλογκ του ενώ ο ίδιος έχει κι έναν άλλο ιστοχώρο πιο γλωσσολογικό αλλά και με άλλα ενδιαφέροντα όπως το μπριτζ.
Τον ανακάλυψα κάποια στιγμή όταν έψαχνα στο γκουγκλ σχετικά με ένα απ' τους πολλούς μύθους για την Ελληνική γλώσσα που μου έρχονται τακτικά. Εντυπωσιάστηκα από το ότι αυτά που γράφει τα επιχειρηματολογεί και δεν είναι λόγια και απόψεις του στυλ κάποιος κάπου κάποτε είπε ή έκανε αυτό. Επίσης το ενδιαφέρον το δικό μου για τη σωστή χρήση της γλώσσας είναι δεδομένο κι ό,τι σχετικό με ενδιαφέρει.
Κι όταν λέω ενδιαφέρον δεν εννοώ ότι θέλω να αποδείξω πως η Ελληνική γλώσσα είναι ανώτερη από τις άλλες. Κάθε γλώσσα έχει τα δικά της προτερήματα, ειδικά γι' αυτούς που είναι η μητρική τους, κι ακόμα αν ήταν αλήθεια πως είναι η μάνα όλων των γλωσσών αυτό δεν σημαίνει και πολλά. Εντάξει, ας υποθέσουμε πως είναι έτσι (που δεν είναι). Ωραία. Αυτό τι σημαίνει. Τι συνέπειες έχει, σε τι μας επηρεάζει;
Αλλά με τον κο Σαραντάκο έχουμε κι άλλα κοινά. Για παράδειγμα έχουμε γεννηθεί κι οι δυο το 1959! Το ενδιαφέρον για τη γλώσσα προέκυψε στην πορεία αφού και οι δυο σπουδάσαμε θετικές επιστήμες (μαθηματικός εγώ, χημικός μηχανικός αυτός, όπως χημικός μηχανικός είναι κι ένας ξάδερφός μου που ασχολείται με μεταφράσεις!). Η γιαγιά του είναι από τη Μυτιλήνη και έχει παρτίδες με το νησί.
Όταν περιδιάβαινα ήδη την πρώτη μέρα τις σελίδες του άμαθα ότι παππούς του ήταν ο, συνονόματός του βασικά, ποιητής με το ψευδώνυμο "Άχθος Αρούρης" το οποίο μπορεί σε πολλούς να μην λέει κάτι, εγώ όμως το είχα ακούσει μιας και συμμετείχε στη λεγόμενη "Λεσβιακή Άνοιξη" και είχε δημοσιεύσει ποιήματα (κυρίως σατυρικά) σε εφημερίδες της Μυτιλήνης, εγώ μάλλον τον είχα δει στο "Εμπρός".
Επίσης, κάπου στις σελίδες του που κάνει κριτική σε μεταφράσεις του ποδαριού, αναφέρεται στο "Μονακό της Βαυαρίας". Έτσι αποκαλούν οι Ιταλοί το Μόναχο. Και κάποιος μεταφραστής το άφησε έτσι στο ελληνικό (υποτίθεται) κείμενό του. Κι εμένα μου είχε κάνει εντύπωση την πρώτη φορά που το είδα σε προθήκη τουριστικών οδηγών. Το "της Βαυαρίας" προστίθεται, αν δεν προκύπτει απ' τα συμφραζόμενα, σε αντιδιαστολή με το Μονακό της Κυανής Ακτής. Να πω εδώ πως στο Μόναχο μέχρι τώρα οι γλώσσες που "κυκλοφορούσαν", εκτός φυσικά απ' τα Γερμανικά, ήταν τα Αγγλικά, Γαλλικά, Ιταλικά, Ισπανικά και Τούρκικα. Τώρα προστίθενται σιγά σιγά Ρώσικα και Γιαπωνέζικα.
Ένα άλλο κοινό μας χαρακτηριστικό είναι οι παρεκβάσεις (όπως η παραπάνω). Αυτός, βέβαια, είναι και συγγραφέας. "Κι αλεπού τον άντρα της με τους πραματευτάδες" θα μου πείτε. Δίκιο έχετε. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το πράμα. Αυτά που γράφω εδώ, μπορεί να μην είναι λογοτεχνία είναι όμως κείμενα. Και σ' αυτά πολλές φορές συλλαμβάνω τον εαυτό μου να μιλάει για κάτι και ενδιάμεσα να βάζει κάτι άλλο κλπ κάτι που πολλές φορές γίνεται κι όταν μιλάω. Ελπίζω να μην κουράζει πολύ. Αλλά μου βγαίνει.