Ανοιχτές Πόρτες

Μια άλλη μόδα που υπάρχει εδώ είναι η μέρα με τις «ανοιχτές πόρτες». Ένας οργανισμός ή μια εταιρία για να προσελκύσει πελάτες ορίζει μια μέρα το χρόνο κατά την οποία δέχεται το κοινό για πληροφόρηση. Γενικά δεν υπάρχει λόγος να κυκλοφορούν άσχετοι στους χώρους της. Αλλά για να δείξει τη δουλειά της, ποιεί την ανάγκη φιλοτιμία και ανοίγει τις πόρτες της στο κοινό.

Μια τέτοια διοργάνωση δεν είναι εύκολο πράγμα. Γιατί αυτοί που θα έρθουνε θα πρέπει να ξεναγηθούν στους (προεπιλεγμένους) χώρους, ανάλογα με τις ώρες ίσως χρειαστεί να φάνε και να πιούνε (άσχετα αν θα πληρώσουν γι’ αυτά ή όχι), να πάρουν πληροφορίες, ίσως και κάποια αναμνηστικά και γενικά φεύγοντας να είναι ευχαριστημένοι ώστε να προτιμήσουν το συγκεκριμένο μαγαζί. Το οποί μαγαζί μπορεί και να είναι μονοπώλιο οπότε η «προτίμηση» δεν είναι ότι θα ψωνίσουν απ’ αυτό, κάτι που θα γινόταν έτσι κι αλλιώς, αλλά να εκτιμηθεί το έργο του και να γίνει αποδεκτό (ή πιο αποδεκτό).

Συνήθως την μέρα αυτή τη διοργανώνουν σχολεία. Ας πούμε μπορεί στην Ελλάδα τα πανεπιστήμια να διαμαρτύρονται κάθε χρόνο για τον αριθμό φοιτητών που τους στέλνει το υπουργείο, παρ’ όλ’ αυτά διοργανώνεται μια βδομάδα ή ένα τετραήμερο για ενημέρωση γονέων και υποψηφίων για το τι μπορούν να κάνουν τελειώνοντας το λύκειο. Μέχρι τώρα αυτή γινόταν από κοινού από όλα τα ΑΕΙ – ΤΕΙ και σ’ αυτήν συμμετείχαν και κάποια κολέγια, ιδιωτικά ΙΕΚ κλπ. Να δείτε που τώρα που τα πανεπιστήμια με το νέο νόμο θ’ αρχίσουν να λειτουργούν με ιδιωτικοοικονομικά κριτήρια και θα θέλουν να προβάλουν το έργο τους λίγο παραπάνω, τέτοιες μέρες θα διοργανώνονται ξεχωριστά στις εγκαταστάσεις του κάθε ιδρύματος για να μπορούν οι υποψήφιοι (πελάτες) να δουν και τις αίθουσες διδασκαλίας και τα εργαστήρια και τους χώρους τυχόν φιλοξενίας (εστίες) κι ό,τι άλλο θα μπορούσε να τους φέρει σ’ αυτό κι όχι σ’ εκείνο.

Κάτι παρόμοιο είναι και οι μέρες που κάποια στρατόπεδα μένουν ανοιχτά στο κοινό, όπως για παράδειγμα τη μέρα του προστάτη αγίου τους (π.χ. στις 8 Νοεμβρίου τα στρατόπεδα της Αεροπορίας οπότε και μπορεί κανείς να δει από κοντά πολεμικά αεροπλάνα, ακόμα και να μπει μέσα, ή στις 6 Δεκέμβρη στα πλοία και τα υποβρύχια του Πολεμικού Ναυτικού, πράγματα που άλλες μέρες θεωρούνται αυστηρά απαγορευμένα).

Πρώτη φορά άκουσα γι’ αυτή τη διαδικασία πριν μερικά χρόνια που η Μαρία είχε συνοδεύσει μαθητές σε μια ανταλλαγή μ’ ένα Βέλγικο σχολείο. Τις μέρες που φιλοξενούνταν εκεί είχαν διαλέξει οι ιθύνοντες τους εκεί σχολείου να έχουν τη μέρα με τις ανοιχτές πόρτες – τους χρησιμοποίησαν κατά κάποιο τρόπο για να δείξουν ότι το σχολείο τους έχει και παραπέρα ενδιαφέροντα κι οι μαθητές που θα το προτιμήσουν θα έχουν δυνατότητες για άμεσες επαφές με ξένους συνομηλίκους τους κλπ. Και μιλάμε για ένα δημόσιο, επαρχιακό σχολείο, τέτοιο που δεν ξέρω ποιο και τι είχε να ανταγωνιστεί. Τη μέρα αυτή τα παιδιά δεν έκαναν μάθημα, αλλά ήταν πολύ πιο κουραστική αφού η διεύθυνση και οι εκπαιδευτικοί ήταν όλη μέρα στην πρίζα (η διάρκειά της δεν περιοριζόταν μόνο στις ώρες που στο σχολείο γίνεται συνήθως μάθημα).

Αύριο είναι η μέρα με ανοιχτές πόρτες της τοπικής εταιρίας μαζικών μεταφορών του Μονάχου (MVG). Με την ευκαιρία των 40 χρόνων του μετρό (η λειτουργία της πρώτης γραμμής ξεκίνησε στις 19 Οκτώβρη 1971) συνδύασαν και τα 135 χρόνια του τραμ αλλά και τα 150 χρόνια ως δημόσια συγκοινωνία και έτσι στήνουν ένα πανηγύρι με ανοιχτές πόρτες. Τη μέρα αυτή το κοινό μπορεί να μπει χωρίς εισιτήριο στο σχετικό μουσείο αλλά μπορεί επίσης να επισκεφθεί τα αμαξοστάσια και άλλους σχετικούς χώρους. Στα πλαίσια αυτά οργανώνονται επίσης εκθέσεις με παλιό τροχαίο υλικό στην πόλη καθώς και βόλτες με βαγόνια τραμ που έχουν αποσυρθεί πια απ’ την κυκλοφορία.