Χίρσγκαρτεν, η Μπιραρία

Η μπιραρία στο Χίρσγκάρτεν είναι απ' τις παλιότερες της περιοχής, χρονολογείται από τα τέλη του 18ου αιώνα! Κι έχει ένα υπέροχο κήπο, ένα τεράστιο μπίαργκάρτεν εννοώ κι όχι το πάρκο. Η χωρητικότητά του φτάνει τα 8.000 άτομα(!) πράγμα που το κατατάσσει ως πρώτο σε μέγεθος στο Μόναχο και ίσως και στον κόσμο!

Ένα μπίαργκάρτεν δεν μπορεί να μην έχει το δικό του Μαγιόδεντρο. Επίσης, σε πολλά σημεία υπάρχει η υπενθύμιση του χρυσού κανόνα των βαυαρέζικων μπίαργκάρτεν: για να φάτε μπορείτε να φέρετε αν θέλετε απ' το σπίτι σας, για να πιείτε πρέπει να αγοράσετε από εδώ. Και για να φας έχει ό,τι τραβάει η ψυχή σου (απ' αυτά που βρίσκεις στο Μόναχο, αν θέλεις ας πούμε μουσακά, λυπάμαι μόλις τέλειωσε)! Κοτόπουλο, λουκάνικο, κότσι, πατάτες τηγανιτές, ή σαλάτα ή ψημένες (μπρατκαρτόφελ) αλλά και παγωτά, καραμελωμένα αμύγδαλα και ποπκόρν ή άλλα τέτοια παρελκόμενα. Α! και κάτι ασυνήθιστο: προσφέρεται και καφές!

Όταν φτάσαμε ήταν ακόμα σχετικά νωρίς. Έτσι είχε αρκετά τραπέζια άδεια. Και το σερβίρισμα γινόταν χαλαρά (αυτό είναι ένα από τα τρία - τέσσερα σημεία που σερβίρουν μπίρα). Εμείς επειδή δεν θέλαμε να πιούμε πολύ αναγκαστήκαμε να πάρουμε από μια βάις (χμ, πρέπει να φτιάξω και κείνο το άρθρο με τα είδη της μπίρας), ήταν η μόνη που σερβίρονταν σε ποτήρια του μισού λίτρου, λόγω της ημέρας οι άλλες προσφέρονταν μόνο σε μας δηλ. ποτήρι του λίτρου.

Το ιδιαίτερο όμως ήταν πως η (κλασική) μπίρα ερχόταν σε ξύλινα βαρέλια. Υπήρχε ένα φορτηγό και κάποια (ηλεκτροκίνητα) κλαρκ που φρόντιζαν για τον ανεφοδιασμό. Προσέξτε στη φωτογραφία που γεμίζει ο σερβιτόρος το ποτήρι, πίσω από το χέρι του είναι ο κόπανος με τον οποίο καρφώνει την κάνουλα στο μπουκάλι. Ένας τέτοιος κόπανος χρησιμοποιείται και από το δήμαρχο για ν' ανοίξει το πρώτο βαρέλι στο Οκτόμπερφεστ.

Μερικές ακόμα πρωτοτυπίε (η μια απ' τις οποίες δεν φαίνεται στη φωτογραφία). Πολλές φορές λέγεται για τη μειωμένη καθαριότητα των ποτηριών στα μπίαργκάρτεν. Εδώ λοιπόν τα ποτήρια υπήρχαν σε ντουλάπια δίπλα απ' τους πάγκους σερβιρίσματος και δίπλα γούρνε με παροχή νερού. Έπαιρνες το ποτήρι σου, το έπλενες (χωρίς σαπούνι εννοείται) όσο και όπως ήθελες και πήγαινες να το γεμίσεις. Ποτήρια τα οποία (περίεργο πώς) δεν είχαν τη μάρκα της μπίρας πάνω τους. Και για τα οποία δεν πλήρωνες πφαντ (εγγύηση). Τιμή λίτρου: 7,30€.

Πολύς κόσμος που καθόταν εδώ καθόταν με τις ώρες. Είχαν φέρει τα τραπεζομάντιλά τους, τα είχαν στρώσει και είχαν στρωθεί. Για την προστασία της μπίρας από τα διάφορα που φέρνει ο αέρας (σκόνη, φύλλα, κάστανα! κλπ) είχαν φέρει μαζί τους και ειδικά καπάκια. Ενώ κάποιες κυρίες δίπλα μας το είχαν στρώσει στο χαρτί και έπαιζαν με τις ώρες αμίλητες. Η μία μάλιστα ήταν ιδιαίτερα οργανωμένη: είχε φέρει και ειδικό σταντ για να βάζει τα χαρτιά της.

Τα κλαρκ όταν δεν μετέφεραν βαρέλια, μετέφεραν έναν πάγκο και περνώντας ανάμεσα στα τραπέζια μάζευαν τα άδεια ποτήρια και πιάτα. Επίσης σε μια γωνιά υπήρχε και ψησταριά για οποιανού η όρεξη τράβαγε ψαράκι. Ψημένο στα κάρβουνα, μου έκανε εντύπωση η σωλήνα που μάζευε τα λίπη.

Στο κήπο έκανε τη βόλτα του και ο παγωτατζής (εκτός από τα παγωτά που πουλούσε το μαγαζάκι), ενώ υπήρχε και ειδικός χώρος για να κλειδώσει κάποιος το ποδήλατό του. Και μέχρις εδώ τίποτα το παράξενο. Όμως η ύπαρξη παρκαρισμένων εκεί πατινιών, ε, μη μου πείτε πως δεν σας κάνει εντύπωση.

Αλήθεια γιατί πήρε αυτό το όνομα το συγκεκριμένο πάρκο; Μα γιατί άλλο. Γιατί σ' αυτό φιλοξενούνται μερικά ελάφια! Σε ειδικά απομονωμένη περιοχή, έχουν βρει το χώρο τους. Και για να προστατευτούν τα δέντρα, έχουν ειδική περίφραξη γύρω τους!