Στρασβούργου συνέχεια

Στο Στρασβούργο, λοιπόν, εδρεύουν διάφορες υπηρεσίες της Ευρωπαϊκής Ένωσης αλλά και άλλα ευρωπαϊκά όργανα πιο α. Έν' απ' αυτά, το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Βέβαια η περίπτωσή του είναι λίγο διχασμένη. Ας πούμε στον παραπάνω σύνδεσμο αναφέρεται διεύθυνση Βρυξελλών. Κι όμως στην παραπάνω φωτογραφία φαίνεται το κτίριό του στο Στρασβούργο. Τι είναι το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο; Η συνέλευση των εκλεγμένων απ' τους πολίτες των χωρών της ΕΕ αντιπροσώπων. Η έδρα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου είχε οριστεί στο Στρασβούργο στα πλαίσια της αποκέντρωσης, για να μην μαζεύονται όλες οι υπηρεσίες σε μια χώρα και μια πόλη, Όμως, μιας και η έδρα της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (της κυβέρνησης σαν να λέμε) είναι οι Βρυξέλλες, πιο βολικό ήταν να είναι εκεί και το ΕΚ. Έτσι ορίστηκε σαν δεύτερη έδρα οι Βρυξέλλες και φτιάχτηκαν κι εκεί κτίρια και προσλήφθηκαν κι εκεί υπάλληλοι κλπ. Στα πλαίσια της μείωσης της γραφειοκρατίας και του εκτεταμένου δημόσιου τομέα όλ' αυτά! Έτσι δεν μας πρήζουνε οι τροϊκανοί;

Στρασβούργο

Στρασβούργο (Strasbourg), η πρωτεύουσα της Αλσατίας. Μια πόλη με κάτι λιγότερες από 300 χιλιάδες κατοίκους,γνωστή όμως όχι μόνο απ' αυτό αλλά και γιατί είναι και έδρα πολλών υπηρεσιών της Ευρωπαϊκής ένωσης (στο επόμενο). Υπέροχη πόλη, είχα περάσει από δίπλα της πολλά χρόνια πριν, αλλά ευτυχώς χωρίς να πάω πολύ κοντά της μιας και αργότερα έμαθα πως υπάρχει πολύ κίνηση στους αυτοκινητόδρομους κοντά στις εξόδους των ευρωπαϊκών πόλεων. Τότε ήξερα τους ελληνικούς μύθους πως η κίνηση είναι ελληνικό φαινόμενο! Τέλος πάντων, στην φωτογραφία πάνω, η Homme de Fer η κεντρική πλατεία να την πω; δεν είναι, ο κόμβος ο συγκοινωνιακός να τον πω; μεσ' στην πόλη δεν μου κολλάει, αλλά είναι αφού από κει περνάνε οι περισσότερες γραμμές του τραμ (αλλά γι' αυτά σε επόμενο).

Σεν Μαλό 2

Συνεχίζω λοιπόν σήμερα με το Σεν Μαλό. Το δημαρχείο της πόλης φωτισμένο το βραδάκι. Βρίσκεται σε κομβικό σημείο, δίπλα στην κεντρική πύλη και έχει είσοδο κι από μέσα κι απ' έξω. Στο τέλος της βόλτας μας είπαμε κι είπαμε να στήσουμε τη μηχανή μας και να βγούμε μια φωτογραφία μαζί του.

Σεν Μαλό

Κι ενώ ετοίμαζα διάφορα κομμάτια του Παρισιού μου έρχεται με μέιλ μια παρουσίαση με φωτογραφίες διαφόρων περιοχών της Γαλλίας από αερόστατο. Ανάμεσα σ' αυτές η παραπάνω απ' το Σεν Μαλό. Εντυπωσιακή;

Σημαντική η σημερινή μέρα μιας και συμπληρώνονται 53 χρόνια που ζω κι αναπνέω. Αλλά σημαντική για μένα. Για το ιστολόγιο, μια μέρα όπως οι άλλες. Και σειρά έχει το Σεν Μαλό (Saint Malo) που είναι μια πόλη 50 περίπου χιλιάδων κατοίκων στη βορειοδυτική Γαλλία. Ανήκει στη Βρετάνη (στα όριά της με τη Νορμανδία). Το έβαλα στο πρόγραμμά μου μιας και είχα ακούσει αρκετά καλά λόγια γι' αυτό, ειδικά απ' τη Σοφία που το είχε επισκεφτεί. Συνδυαζόταν εξάλλου περίφημα και με το Μον Σεν Μισέλ. Είναι πανέμορφο, αναμφίβολα, και έχει την ιδιαιτερότητα να αποτελείται από κλειστές θαλάσσιες λεκάνες (φυσικά λιμάνια) τη μια μέσα στην άλλη όπως φαίνεται στο χάρτη (αλλά δεν φαίνεται εύκολα όταν βρίσκεσαι εκεί)! Εκεί είχα και την εμπειρία της παλίρροιας που περιέγραφα παλιότερα, άρα, έμμεσα, έχω ήδη γράψει για την περιοχή.

Λέσβος

«Αν δεν παινέψεις το σπίτι σου θα πέσει να σε πλακώσει» λέει μια παροιμία. Κι ενώ έχω γράψει για μια σειρά μέρη, δεν έγραψα ποτέ για περιοχές της Ελλάδας κι ειδικά για τη Μυτιλήνη. Έτσι αποφάσισα να γράψω και μερικά από τις βόλτες μου στο νησί. Πώς και αποφάσισα να το αναφέρω αυτό σήμερα; Γιατί σήμερα εκτός απ' τους Μιχάληδες και τους Άγγελους που γιορτάζουνε, γιορτάζουν και κάμποσοι άλλοι: Γαβρίληδες, Στρατήδες (παρά τον Άι Στράτη, δεν το συνηθίζουν τότε, που δεν ξέρω και πότε είναι, αλλά στο νησί τέτοια μέρα γιορτάζουν με παρετυμολόγηση του ονόματος απ' το «Αρχιστράτηγος» που έχουν τον τίτλο οι σημερινοί τιμώμενοι), Σταμάτηδες και δεν θυμάμαι ποιος άλλος.

Μον Σεν Μισέλ

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Ένα μέρος το οποίο ήθελα να επισκεφτώ δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια. Το είχα διαβάσει κάποτε ε' ένα ταξιδιωτικό περιοδικό (Ταξιδεύοντας λεγότανε, βγήκε δυο φορές, μηνιαίο και τις δυο, η μια ήτανε στις αρχές της δεκαετίας του 80 και η άλλη στα τέλη της δεκαετίας του 90 αλλά καμιά φορά δεν κατάφερε να βγάλει πάνω από ένα χρόνο - η αγορά μόνο από μένα δεν ήταν αρκετή!). Είδα τις φωτογραφίες, διάβασα την περιγραφή και μου 'μεινε, πάντα το είχα στο νου μου, να καταφέρω κάποτε να φτάσω εκεί. Ήδη από τον παραπάνω χάρτη φαίνεται η ιδιαίτερη θέση του. Μον Σεν Μισέλ (Mont Saint Michel) λοιπόν, που στα γαλλικά πάει να πει Βουνό του Αγίου Μιχαήλ. Τι βουνό μπορεί να υπάρχει 1 - 1,5 χλμ απ' την ακτή;

Συγκοινωνίες Ρώμης

Επιτέλους τέλος με τη Ρώμη και την Ιταλία. Να βάλουμε σφήνα και μερικές παρατηρήσεις από τα εν Ελλάδι, να παίρνει σειρά και η Γαλλία, να κλείνουμε σιγά - σιγά. Η Ρώμη λοιπόν συγκοινωνιακά μοιάζει αρκετά με την Αθήνα. Οι συγκοινωνίες γίνονται με ολίγον μετρό (το άσπρο Μ σε κόκκινο φόντο δείχνει πού είναι η είσοδος για τους σταθμούς), κάποια τραμ που δεν ξέρω γιατί αλλά μάλλον λιγοστεύουν κι αυτά και κατά κύριο λόγο με λεωφορεία. Όμως, έχω την αίσθηση πως η μετακίνηση γίνεται πιο εύκολα. Μπορεί η Μαρία που ήταν μαθημένη από το Μόναχο να γκρίνιαζε, αλλά εμείς δεν δυσκολευτήκαμε. Α! αρκετό βάρος σηκώνουν λέει και τα τρένα, αλλά εμείς δεν χρησιμοποιήσαμε απ' αυτά.

Ρώμη Θρησκευτική

Η Ρώμη, είναι η έδρα της καθολικής εκκλησίας της οποίας ο αρχηγός (ο πάπας δηλαδή) βρίσκεται σ' αυτήν αιώνες τώρα (με εξαίρεση ένα μικρό διάστημα που μετακόμισε στην Αβινιόν). Μπορεί σήμερα να λέμε πως έδρα είναι το Βατικανό, αλλά κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κομμάτι της Ρώμης. Έτσι, η πόλη έχει πολλές πολλές εκκλησίες. Ήδη στα προηγούμενα είδαμε μερικές από σπόντα (ας πούμε τις δυο στην πιάτσα ντελ Πόπολο, αλλά και κάνα δυο ακόμα που εμφανίστηκαν στις φωτογραφίες της πόλης κι ας μην σχολιάστηκαν). Κι ο ναός του Αγίου Πέτρου (του Βατικανού) έχει μπει κι αυτός στα προηγούμενα, αλλά λόγω της σπουδαιότητάς του ξαναμπαίνει. Αλλά σε νυχτερινή βερσιόν! Πάντως σήμερα θα δούμε δυο ακόμα, από έξω κι από μέσα. Κι όχι οποιεσδήποτε. Εκκλησίες με ιστορία.

Ρώμης, συνέχεια

Συνέχεια (αλλά όχι τέλος) για τη Ρώμη. Και ξεκινάω από μια εκκρεμότητα: Το Βιτοριάνο, το μνημείο προς τιμή του Βιτόριο Εμμανουέλε Β', τη νύχτα. Που το ανέφερα και στο προηγούμενο σημείωμα. Όποτε και να το δεις είναι επιβλητικό. Είναι ένα σύγχρονο μνημείο προς τιμή του πρώτου βασιλιά της ενοποιημένης Ιταλίας του 19ου αιώνα. Το άγαλμά του κυριαρχεί στο κέντρο του συγκροτήματος.

Ρώμη

Ρώμη η αιώνια πόλη. Έχω ξεκινήσει και γράφω για τμήματά της, αλλά για την ίδια δεν έχω γράψει ακόμα. Ας το κάνω λοιπόν. Και το θέμα δεν τελειώνει έτσι εύκολα αφού στη Ρώμη, όπου και να πας, όπου και να σταθείς κάτι υπάρχει να δεις, κάτι υπάρχει να φωτογραφίσεις. Και πώς να είναι αλλιώς αφού η πόλη έχει μια συνεχή ιστορία τριών χιλιάδων χρόνων περίπου. Ας ξεκινήσω από το έμβλημα της πόλης. Που ως γνωστόν(;) είναι η λύκαινα που βυζαίνει τα μωρά: το Ρέμο και το Ρωμύλο, τον μυθικό ιδρυτή της, που αφού καθάρισε τ' αδέρφι του έγινε, λέει, και ο πρώτος της βασιλιάς. Από κάτω είναι τα αναγνωριστικά γράμματα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (SPQR), που υπάρχουν παντού σε ό,τι (σύγχρονο) ρωμαϊκό.

Ρώμη, Ρωμαϊκή Αγορά

Επίσκεψη στη Ρωμαϊκή Αγορά σήμερα. Όχι αυτή της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης, αλλά την άλλη, της Ρώμης. Την επικαλούμενη και με το λατινικό της όνομα: Forum Romanum. Λίγα λόγια θα υπάρχουν γι' αυτήν, το σημερινό σημείωμα θα έχει κυρίως φωτογραφίες. Για αρχή άποψη από τον καθαυτό χώρο της αγοράς, εκεί που μαζεύονταν οι Ρωμαίοι για να συζητήσουν. Αλλά ως τουριστική ενότητα ο όρος περιλαμβάνει κι άλλα πράγματα. Θυμίζω πως το εισιτήριο για το χώρο είναι ενιαίο με το Κολοσσαίο (και βολεύει να το ξεκινήσει κανείς από εδώ, οι ουρές είναι μικρότερες), κάτι αντίστοιχο και με την Αθήνα που έχει ένα εισιτήριο με την Ακρόπολη.

Ρώμη, Κολοσσαίο

Όταν λέμε «Το Κολοσσαίο» εννοούμε το μεγάλο αμφιθέατρο που ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του υπάρχει ακόμα στη Ρώμη. Κάτι σαν γήπεδο ένα πράγμα, που επέζησε μέχρι τις μέρες μας από τις μέρες της δόξας του εδώ και σχεδόν δυο χιλιάδες χρόνια. Και μπορεί γι' αυτό να είναι ένα εξαιρετικά φημισμένο αξιοθέατο της Ρώμης, όμως από μόνο του δεν μου φάνηκε τόσο σημαντικό (σε αντίθεση με πολλά άλλα που υπάρχουν στην πόλη κι ας μην είναι τόσο διάσημα). Για παράδειγμα, όταν πήγαμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει, ο ρεσεψιονίστ (μάλλον Πακιστανός για όποιον ενδιαφέρεται, με ολίγα από Αγγλικά, ολίγα από Ιταλικά!) μας πληροφόρησε πως δεν θα μέναμε εκεί (που το επιλέξαμε για τη θέση του σε σχέση με το μετρό) αλλά σε άλλο οίκημα, όπου ήταν καλύτερα αφού ήταν πολύ κοντά στο Κολοσσαίο.

Πίζα

Και η παρουσίαση της Τοσκάνης και των πόλεών της ολοκληρώνεται σήμερα με την Πίζα. Μια πόλη γνωστή για ένα πρόβλημά της: ένα καμπαναριό που γέρνει! Τον περίφημο κεκλιμένο πύργο της Πίζας. Την επισκεφθήκαμε ένα πρωινό, ίσα να τον δούμε και φύγαμε. Δεν είδαμε τίποτα άλλο από την πόλη (εκτός από την εξοχή της καθώς πηγαίναμε) κι έτσι η σημερινή παρουσίαση παρόλο που έχει τίτλο Πίζα θα είναι μόνο για τον πύργο και την πέριξ αυτού περιοχή.

Φλωρεντίας Συνέχεια

Παλάτσο Βέκιο (παλιό παλάτι) ή παλάτσο ντέλα Σινιορία στην ομώνυμη πλατεία. Με τον πύργο του των 95 μέτρων. Που συνδέεται με το Παλάτσο Πίτι με μια γαλαρία που περνάει πάνω από το ποτάμι! Που σήμερα στεγάζει το δημαρχείο της Φλωρεντίας. Η οποία Φλωρεντία ήταν η πόλη των καλλιτεχνών όπως λέγαμε κι είναι στολισμένη και με πολλά αγάλματα. Στην παραπάνω φωτογραφία διακρίνεται ένα αντίγραφο από τον Δαβίδ που λέγαμε στο προηγούμενο αλλά και η Λότζια ντέι Λάντζι το υπόστεγο δεξιά όπου βρίσκονται στεγασμένα αρκετά αγάλματα. Αλλά για όλ' αυτά στη συνέχεια.

Φλωρεντία

Η Φλωρεντία (Firenze στα Ιταλικά) είναι η πρωτεύουσα της Τοσκάνης. Αυτό δεν θα έλεγε πολλά από μόνο του. Να πούμε τότε ότι είναι μια πόλη με τεράστια τουριστική κίνηση, ένας πολύ συνηθισμένος τόπος τουριστικού προορισμού. Με το κλασικό κέντρο διατηρημένο όπως ήταν την παλιά εποχή, τότε που η Φλωρεντία ήταν η έδρα των Μεδίκων και κυριαρχούσε. Οι οποίοι Μέδικοι την στόλισαν με πολλά παλάτια. Στην φωτογραφία η Πόντε Βέκιο, η Παλιά Γέφυρα σαν να λέμε, πολυσυζητημένη αποτελεί σήμα της πόλης. Είναι κάπως ιδιαίτερη μιας και δεν είναι μόνο γέφυρα πάνω από το ποτάμι αλλά και μια μεσαιωνική αγορά που σήμερα τα μαγαζάκια της φιλοξενούν ακριβά εμπορεύματα. Αλλά θα μιλήσουμε γι' αυτό παρακάτω!

Σιένα

Η Σιένα (Siena - η ελληνική Βικιπαίδεια ελάχιστα έχει) είναι μια πόλη της Τοσκάνης, στην κεντρική Ιταλία, της περιοχής για την οποία μιλάγαμε στο προηγούμενο σημείωμα. Είναι μια πόλη 55 περίπου χιλιάδων κατοίκων που το κέντρο της είναι ανακηρυγμένο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς απ' την Ουνέσκο κι αυτό όχι τυχαία αφού είναι ένα διατηρημένο από το μεσαίωνα κομμάτι. Στη φωτογραφείο το δημαρχείο της πόλης που είναι και το πιο τουριστικό της σημείο, το πιο φωτογραφημένο και το πιο ευπώλητο σήμα της πόλης. Έχει και μια τεράστια πλατεία μπροστά, στην πραγματικότητα η φωτογραφία το αδικεί, αλλά η ώρα που πήγαμε (βραδάκι) δεν προσφερόταν ιδιαίτερα. Δεν την είχαμε τη Σιένα στο πρόγραμμά μας, αλλά μου είχε πει πολλά η κόρη μου που την είχε επισκεφτεί στην 5ήμερη στην Γ' Λυκείου. Και μιας και η διαδρομή Μόναχο - Ρώμη μου φαινόταν αρκετά μεγάλη μου ήρθε η ιδέα να την κόψουμε λίγο με μια στάση στη Σιένα. Η ιδέα αποδείχτηκε τελικά εξαιρετική, αφού άξιζε με το παραπάνω.

Τοσκάνη

 Η Τοσκάνη είναι μια από τις περιφέρειες της κεντρικής Ιταλίας (η Βικιπαίδεια λέει της βόρειας, μάλλον είναι θέμα οπτικής). Αποτελείται από έξι μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ (για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχει και η πλήρης λίστα) απ' τα οποία εμείς είδαμε τα τέσσερα απ' ό,τι βλέπω: Σιένα, Φλωρεντία, Πίζα και κοιλάδα της Όρτσιας. Καλός απολογισμός. Δεν είδαμε το Σαν Τσιμινιάνο μιας και δεν το είχαμε ψάξει έγκαιρα, όταν μάθαμε γι' αυτό το είχαμε προσπεράσει και την Πιέντσα που δεν μάθαμε συγκεκριμένα γι' αυτήν, ήταν και λίγο έξ' απ' το δρόμο μας, ήταν πάντως στην κοιλάδα της Όρτσιας κι αυτή. Η Τοσκάνη όμως είναι μαγευτική όχι γι' αυτόν το λόγο αλλά γιατί είναι η Τοσκάνη. Υπέροχη ως εξοχή, ειδικά την εποχή που την περάσαμε (Πάσχα). Χρώματα ένα σωρό, γραφικά χωριουδάκια, ένα ανάγλυφο χωρίς εξάρσεις αλλά με απαλές καμπύλες.

Οκτόμπερφεστ 2012

Υπενθύμιση: Σήμερα αρχίζει στο Μόναχο το φετινό Οκτόμπερφεστ. Θα διαρκέσει μέχρι τις 7 Οκτώβρη. Όσοι πιστοί τρέξτε να προλάβετε (δυστυχώς, δεν μπορώ να πω προσέλθετε, εγώ δεν θα είμαι εκεί).
Α! Και προσοχή στο τι θα φάτε και τι θα πιείτε. Οι θερμίδες στήνουν χορό.

Σουμπότιτσα

Τη Σουμπότιτσα τη γνώρισα όταν θέλησα να κάνω μια στάση στη Σερβία, αμέσως μετά το πέρασμα των συνόρων. Έμεινα σ' αυτήν δυο φορές αλλά μιας και ήμουνα στη μέση ταξιδιού λίγα πράγματα είδα απ' αυτήν, ό,τι πρόλαβα μέσ' απ' τ' αυτοκίνητο. Λίγες και οι φωτογραφίες από την πόλη, τραβηγμένες κατά την πρώτη στάση μόνο, κι αυτό απ' το εστιατόριο του ξενοδοχείου που μείναμε το  οποίο βρισκόταν ψηλά (στον 5ο όροφο;) είχε μια πολύ καλή θέα στην πόλη, ενώ στην πραγματικότητα έχει πολλά σημεία που θα θέλαμε να δούμε, όπως για παράδειγμα ο σιδηροδρομικός σταθμός ή κάποια κτίρια, μάλλον ξεπεσμένα αρχοντικά. Έτσι το σημερινό αφιέρωμα ήταν μάλλον «τιμής ένεκεν».

Βερσαλίες

 Όταν μιλάμε για Βερσαλίες έχουμε κατά νου το παλάτι και τους κήπους που υπάρχουν εκεί. Ένα τεράστιο παλάτι, τόσο που ο φωτογραφικός φακός της μηχανής μου (και είναι αρκετά ευρυγώνιος, ο αντίστοιχος του παλιού 26άρι) δεν μπορεί να πιάσει παρά το κεντρικό κτίριο και την μια πτέρυγα. Κι έναν ακόμα μεγαλύτερο (φυσικά) κήπο. Μπορεί στο σχέδιο που υπάρχει στην είσοδο (αλλά και σε διάφορα σημεία του κήπου) να μην μπορεί αυτό να γίνει εύκολα αντιληπτό (σε ποιο σχέδιο εξάλλου μπορεί κάποιος να καταλάβει την κλίμακα), πάντως, ο κεντρικός διάδρομος που φαίνεται έχει μήκος κάποια χιλιόμετρα!