Χαρτί Υγείας

Θέμα κι αυτό σήμερα... Αλλά να. Πρόσφατα στο σχολείο μου είχαν κατάληψη οι μαθητές. Πέρα απ' το ότι θα μπορούσα να πω πως πρώτα έγινε η κατάληψη και μετά βρέθηκαν τα αιτήματα, εκείνο που μου έκανε εντύπωση ήταν πως ένα απ' τα αιτήματα που βρέθηκαν ήταν «Σαπούνι και χαρτί υγείας στις τουαλέτες»! Εντυπωσιακό μεν το εύρημα, πραγματικό δε το πρόβλημα. Στην Ελλάδα δεν συνηθίζεται η ύπαρξη χαρτού στις (δημόσιες) τουαλέτες. Στη Γερμανία δεν έτυχε να βρω τουαλέτα χωρίς χαρτί (εντάξει, υπήρχε περίπτωση, αν μόλις είχε τελειώσει). Το ίδιο και στις άλλες χώρες (αν και εκεί μπορώ να μιλήσω περισσότερο γι' αυτές που υπήρχαν στα πάρκινγκ των αυτοκινητόδρομων).

Ελεύθερος Ανταγωνισμός

Για άλλη μια φορά άρχισαν να έρχονται διαμαρτυρίες για τη διαφορά που παρατηρείται στις τιμές του ΙΚΕΑ ανάμεσα σε Ελλάδα και άλλες χώρες. Για το θέμα είχα γράψει πολύ νωρίς, σχεδόν με το που ξεκίνησε το ιστολόγιο αυτό. Και δεν ξεκίνησα να γράφω σήμερα για να ξαναγράψω τα ίδια. Το θέμα μού 'χει κάτσει στο μυαλό εδώ και καιρό. Για μένα η αφορμή ήταν οι τουαλέτες στο σταθμό του Μονάχου! Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα με τη σειρά και ας δούμε το γίνεται με τον ανταγωνισμό των επιχειρήσεων εδώ.

Προφυλακτικά

Η αγορά προφυλακτικών στη Γερμανία δεν είναι δύσκολο πράγμα. Εκτός απ' τα καταστήματα που είναι αναμενόμενο, υπάρχουν συνήθως σε όλες τις (ανδρικές) δημόσιες τουαλέτες. Ένας αυτόματος πωλητής αναλαμβάνει να προμηθεύσει τον ενδιαφερόμενο με τα απαραίτητα. Κάτι αντίστοιχο νομίζω γίνεται και στην Ελλάδα, αλλά όχι σε τέτοια έκταση. Εκεί είναι σε τουαλέτες κάποιων καταστημάτων. Βέβαια, θα μπορούσε να πει κανείς πού να βρεθούν σε δημόσιες τουαλέτες αφού τις δημόσιες τουαλέτες τις έχουμε εξοβελίσει. Σωστό κι αυτό.

Το Ελληνικό μας Κόμπλεξ

Πολλές φορές, μιλώντας με φίλους από την Ελλάδα, μου λένε πως είμαι τυχερός που βρίσκομαι εδώ μιας και εδώ, στη Γερμανία υπάρχει ένα οργανωμένο κράτος που αποτελείται από ανθρώπους που είναι δουλευταράδες, τακτικοί, οργανωμένοι, ένα κράτος που σέβεται τον άνθρωπο. Σ’ αντίθεση με την Ελλάδα που είμαστε τεμπέληδες, εκ του προχείρου, βρωμιάρηδες, με το ρουσφέτι και τη λαμογιά να μας έχουν γίνει δεύτερη φύση.

Ο Πυρετός της Γρίπης

Πολλές φορές με ρωτάνε οι φίλοι τι γίνεται εδώ με την γρίπη των χοίρων (κοινώς τη γουρουνίσια γρίπη!) και πώς την αντιμετωπίζουν οι Γερμανοί. Δεν ξέρω να τους απαντήσω μιας και τα Γερμανικά μου είναι λίγα για να μπορώ να πω. Όμως επειδή όλο και κάποια εφημερίδα πέφτει στα χέρια μου, αλλά και καμιά είδηση βλέπω, δεν έχω αντιληφθεί το χαμό που γίνεται στην Ελλάδα με το ημερήσιο δελτίο ασθενούντων στην αρχή και θανάτων τώρα πια. Όμως αυτό δεν σημαίνει πως μένουν αμέτοχοι. Πέρα από τις οδηγίες που έχουν κολληθεί σε τουαλέτες δημόσιες και των σχολείων για το πώς γίνεται σωστά και αποτελεσματικά το πλύσιμο και η απολύμανση των χεριών. Κάποια στιγμή είδα να έχουν βάλει απολυμαντικό (χεριών) στις τουαλέτες των τρένων. Στο πρώτο τρένο, στο δεύτερο, από τότε συνάντισα ένα τρίτο και τέλος. Αυτό νομίζω πως κάτι λέει.

Τα Χαρτιά στην Τουαλέτα

Στις τουαλέτες δεν υπάρχουν καλαθάκια για τα χαρτιά υγείας. Εδώ που τα λέμε, σε καμιά χώρα δεν βρήκα σακούλα ή σκουπιδοτενεκέ γι’ αυτά. Παντού, το συνηθισμένο είναι τα βρώμικα χαρτιά να ρίχνονται στην τουαλέτα. Και βέβαια η τουαλέτα να μην βουλώνει. Το γιατί σε μας οι τουαλέτες βουλώνουν από το χαρτί υγείας, δεν το έχω καταλάβει. Χαρακτηριστικά, σε πανσιόν που μείναμε υπήρχε η παραπάνω ανακοίνωση και ήταν μόνο αυτή, όπως τη βλέπετε. Σε Greeklish και σε καμιά άλλη γλώσσα!
Πάντως η διαδικασία ισχύει για τα χαρτιά και μόνο. Τα υπόλοιπα απορρίμματα δρομολογούνται αναλόγως και μάλιστα στα ξενοδοχεία διατίθενται ειδικές σακούλες πολύγλωσσες με άψογη μετάφραση στα Ελληνικά (διαβάστε το ξενόγλωσσο για να καταλάβετε το Ελληνικό!!!).

Στοκχόλμη

Στη Στοκχόλμη βρεθήκαμε δυο φορές. Την πρώτη για να πάρουμε το πλοίο για Τούρκου και τη δεύτερη για να τη δούμε. Την πρώτη πάντως, ο κυρ Γιώργος, που οργάνωσε την εκδρομή, αλλά ήταν και μαζί μας, ξέροντας την κάθε τρύπα που θα μπορούσαμε να δούμε, που θα θέλαμε να επισκεφτούμε (π.χ. πού ακριβώς έχει τουαλέτες!) ή να αποφύγουμε, μας έσπρωξε στο μουσείο Βάζα. Αυτό είναι μουσείο με έκθεμα ένα καράβι που βυθίστηκε στο πρώτο του ταξίδι, εντοπίστηκε και ανελκύθηκε πριν λίγα χρόνια και εκτίθεται έτσι όπως συντηρήθηκε στη λάσπη της θάλασσας. Δίπλα υπάρχει μια αναπαράσταση του πλοίου σε μικρογραφία, όπως ήταν τότε με τα χρώματά του που είχε και (βέβαια) έχουν χαθεί σήμερα καθώς και από τις εργασίες τόσο της κατασκευής του, όσο και της ανέλκυσης. Εξαιρετικά ενδιαφέρον μουσείο, κρίμα όμως που έκλεινε σε μισή μόνο ώρα.

Εργοτάξια

Όταν το έργο ολοκληρωθεί, υπάρχει πλήρης εκμετάλλευση!

Όχι. Μην περιμένετε σχόλια για τις πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα. Έτσι κι αλλιώς δεν έχει τη συνήθεια αυτό το ιστολόγιο να κάνει τέτοια. Κι όταν κάνει κανένα είναι από έντονη αγανάκτηση. Ενώ αυτή τη στιγμή αγανάκτηση προς τι; Βέβαια το θέμα είναι σχετικό. Δεν μιλάει για θέατρο αλλά για εργοτάξια. Όχι γι' αυτά που "χτίζουνε" κυβερνήσεις, αλλά απ' τα άλλα, αυτά που χτίζουνε σπίτια. Μπορεί να λένε για το Αμβούργο ότι είναι το μεγαλύτερο εργοτάξιο της Γερμανίας και ίσως του κόσμου, αφού γίνονται περισσότερες οικοδομές ακόμα κι απ' το Ντουμπάι. Όμως, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει οικοδομικός οργασμός παντού. Και στο παντού περιλαμβάνεται και το Μόναχο. Όπου υπάρχει κατάλληλος χώρος, αξιοποιείται(!) κατάλληλα. Αλλά, παράλληλα, εργοτάξια στήνονται και αλλού με σκοπό την ανακαίνιση των κτιρίων. Τα εργοτάξια είναι συνήθως με ένα κάποιο μέγεθος, αλλά όλα, μικρά μεγάλα, έχουν μερικά κοινά χαρακτηριστικά.

Βερολίνο (με Κακία)

Πολλές φορές μου έχουν πει ότι αυτά που γράφω, να μην τα γενικεύω, γιατί οι εμπειρίες μου είναι περιορισμένες στο Μόναχο και το Μόναχο είναι περιοχή της Βαυαρίας κι όχι της Γερμανίας, θέλοντας να δείξουν ότι η Γερμανία είναι κάτι γενικότερο και πιο σύνθετο. Γι' αυτό κι εγώ πολλές φορές υπενθυμίζω ότι αυτά που γράφω ισχύουν για το Μόναχο. Η επιβεβαίωση όλων αυτών μου ήρθε κατά την πρόσφατη επίσκεψή μου στο Βερολίνο. Σχεδόν πλήρης ανατροπή.

Επάνοδος στην Ελληνική Πραγματικότητα

Επιστρέψαμε λοιπόν στην ελληνική πραγματικότητα. Από τη στιγμή που περάσαμε τα σύνορα καταλάβαμε πως κάτι έχει αλλάξει. Βασικά, με τα οδικά θέματα θ' ασχοληθώ (αν και θα υπάρχει και μια μικρή επέκταση σε άλλα). Πολλοί μου λέγανε για τις μειώσεις μισθών που θα τις καταλάβω όταν θα γυρίσω και το ζόρι που υπάρχει κλπ. Μα αυτά τα καταλάβαινα κι όσο βρισκόμουνα στη Γερμανία. Από την Ελλάδα ήταν η μισθοδοσία πράγμα που σημαίνει πως όλες τις μειώσεις τις κατάλαβα και με το παραπάνω. Αλλά η διαφορά στα σήματα στους δρόμους είναι και άμεση και έντονη.

Αστικές Συγκοινωνίες Αμβούργου

Για το σημερινό σημείωμα θα μπορούσε να είναι ένα τυπικό, αυτό που υπάρχει σ' όλη τη Γερμανία. Η συγκοινωνία στο Αμβούργο γίνεται με υπόγειο σιδηρόδρομο (μετρό δηλ). λεωφορεία και τραμ. Α! Και προαστιακό. Αμ δε. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν!  Προφανώς και τα μέσα αυτά υπάρχουν (εντάξει το τραμ δεν είναι απαραίτητο, στις πόλεις με αναπτυγμένο το υπόγειο δίκτυο δεν πολυσυνηθίζεται). Όμως εδώ είναι λιμάνι. Είναι ποτάμια κι έτσι στις αστικές συγκοινωνίες εντάσσονται και ειδικά καραβάκια. Επίσης κάποια άλλα τρένα, διαφορετικά, που είναι σαν τον προαστιακό αλλά κάπου διαφέρουν. Όμως αρκετά με την εισαγωγή, ας πάρουμε τα πράγματα με τη (φωτογραφική τους) σειρά.

Μύθος και Πραγματικότητα: Η Καθαριότητα Εξωτερικών Χώρων

Μύθος: Οι Γερμανοί δεν πετάνε σκουπίδια στο δρόμο. Είναι προσεκτικοί και κρατάνε το σκουπιδάκι τους μέχρι να βρουν καλάθι να το πετάξουν.

Πραγματικότητα: Στους δρόμους σκουπίδια υπάρχουνε. Ειδικά σε σταθμούς μετρό, στις σκάλες κλπ χαρτιά από φαγητό ή γόπες (πολλές γόπες, απελπιστικά πολλές γόπες) κλπ. Χαρακτηριστικό είναι στην άκρη στις κυλιόμενες σκάλες. Εκεί μαζεύεται η γόπα αβέρτα. Γιατί στους σταθμούς απαγορεύεται το κάπνισμα οπότε μπαίνοντας σβήνουν το τσιγάρο ή περιμένουν να το τελειώσουν, οπότε τι την κάνουν τη γόπα? Τη ρίχνουν κάτω και καθώς κυλάνε οι σκάλες τις παρασύρουν όλες μαζί.

Λίμνες, Φάζανεριζέε

Λιμνών του Μονάχου συνέχεια. Σειρά παίρνει σήμερα η λιμνούλα στο Φάζανερι (Fasaneriesee) μια περιοχή στα βόρεια του Μονάχου (εκεί βρίσκονται οι περισσότερες αν όχι όλες οι λούτσες - λίμνες που λέγαμε).

Φράιμπουργκ 2

Συνέχεια και τέλος για το Φράιμπουργκ. Πολυκατοικίες γεμάτες με λουλούδια σε μια πλατεία του. Αποκάλυψη.

Βερσαλίες

 Όταν μιλάμε για Βερσαλίες έχουμε κατά νου το παλάτι και τους κήπους που υπάρχουν εκεί. Ένα τεράστιο παλάτι, τόσο που ο φωτογραφικός φακός της μηχανής μου (και είναι αρκετά ευρυγώνιος, ο αντίστοιχος του παλιού 26άρι) δεν μπορεί να πιάσει παρά το κεντρικό κτίριο και την μια πτέρυγα. Κι έναν ακόμα μεγαλύτερο (φυσικά) κήπο. Μπορεί στο σχέδιο που υπάρχει στην είσοδο (αλλά και σε διάφορα σημεία του κήπου) να μην μπορεί αυτό να γίνει εύκολα αντιληπτό (σε ποιο σχέδιο εξάλλου μπορεί κάποιος να καταλάβει την κλίμακα), πάντως, ο κεντρικός διάδρομος που φαίνεται έχει μήκος κάποια χιλιόμετρα!

Ρώμη Θρησκευτική

Η Ρώμη, είναι η έδρα της καθολικής εκκλησίας της οποίας ο αρχηγός (ο πάπας δηλαδή) βρίσκεται σ' αυτήν αιώνες τώρα (με εξαίρεση ένα μικρό διάστημα που μετακόμισε στην Αβινιόν). Μπορεί σήμερα να λέμε πως έδρα είναι το Βατικανό, αλλά κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κομμάτι της Ρώμης. Έτσι, η πόλη έχει πολλές πολλές εκκλησίες. Ήδη στα προηγούμενα είδαμε μερικές από σπόντα (ας πούμε τις δυο στην πιάτσα ντελ Πόπολο, αλλά και κάνα δυο ακόμα που εμφανίστηκαν στις φωτογραφίες της πόλης κι ας μην σχολιάστηκαν). Κι ο ναός του Αγίου Πέτρου (του Βατικανού) έχει μπει κι αυτός στα προηγούμενα, αλλά λόγω της σπουδαιότητάς του ξαναμπαίνει. Αλλά σε νυχτερινή βερσιόν! Πάντως σήμερα θα δούμε δυο ακόμα, από έξω κι από μέσα. Κι όχι οποιεσδήποτε. Εκκλησίες με ιστορία.

Κάμερες Παντού

Η παρακολούθηση με κάμερες είναι συνεχής. Όπου να πας κι όπου σταθείς κάποια κάμερα θα σε παρακολουθεί. Για την ασφάλεια τη δική σου ρε παιδάκι μου. Γι' αυτό και μας έχουν φάει ν' αγοράσουμε κι εμείς μερικά συστήματα παρακολούθησης να μη μένουμε πίσω.
Μπαίνεις στο τραμ ή στο λεωφορείο. Μια, τουλάχιστον, κάμερα θα σε παίρνει μάτι. Αν δε το όχημα είναι αρθρωτό θα υπάρχει τουλάχιστον μία σε κάθε άρθρωμα. Ακόμα και στις στάσεις έχουν αρχίσει να εμφανίζονται προειδοποιητικές πινακίδες ότι η περιοχή παρακολουθείται. Στο μετρό και στα τρένα δεν έχω εντοπίσει, αλλά δεν αποκλείεται. Φαντάζεστε να βάλουν και στις τουαλέτες να με βλέπουν όταν τις επισκέπτομαι!!!
Στις τράπεζες το ξέρουμε από παλιά, κι από την Ελλάδα. Οι τράπεζες βιντεοπαρακολουθούνται. Κι από μέσα κι απ' έξω. Μπορεί σεκιουριτάδες να μην φαίνονται αλλά η προειδοποίηση για τις κάμερες φυσικά και υπάρχει. Τα καταστήματα (σουπερμάρκετ, εμπορικά κλπ) να μείνουν πίσω? Κάμερες κι εδώ. Και μέσα και έξω. Να φυλάνε τα εμπορεύματα.
Και σε τακτικά διαστήματα, υπάρχουν ανακοινώσεις της αστυνομίας με φωτογραφίες από τις κάμερες που αναζητείται για κάποιο λόγο (π.χ. για επίθεση σε γυναίκα). Τώρα το πόσο αποτελεσματικό είναι αυτό και πόσο τους βρίσκουνε, δεν ξέρω.

Μόναχο - Ελλάδα μέσω Ιταλίας

Άποψη της Ανκόνας από το λιμάνι. Ήδη έχουν αρχίσει να σχηματίζονται οι ουρές για το πλοίο της Μινόαν που ήταν προγραμματισμένο για τις 16:30. Και δεν είναι καν μεσημέρι όπως φαίνεται κι από τις σκιές!

Τον περασμένο Σεπτέμβρη έγραφα για τη διαδρομή Ελλάδα - Γερμανία τόσο οδικά (κάτι που το είχα δοκιμάσει και προς τις δυο κατευθύνσεις, τόσο από Ελλάδα όσο και από Γερμανία) και μέσω Ιταλίας (από Ανκόνα) μόνο που αυτή την τελευταία την είχα κάνει μόνο από Ελλάδα. Δηλαδή για την ακρίβεια είχα κάνει το ταξίδι Ανκόνα - Πάτρα πριν αρκετά χρόνια αλλά αφενός ήταν Πάσχα κι έτσι ήταν λίγο διαφορετικά τα πράγματα από το καλοκαίρι κι αφετέρου είχα ξεκινήσει από Νίκαια. Το Μόναχο - Ανκόνα - Πάτρα το έκανα φέτος το καλοκαίρι και λέω να γράψω για την εμπειρία αυτή.

Δουλεύτε ρε....

Η τσίκνα που ανεβαίνει στο βάθος, χαρακτηριστική.

Ε, αυτό το μπλογκ πια έχει αποκτήσει διεθνές ενδιαφέρον και κύρος. Είναι να μη γράψει κάτι, αμέσως τα διεθνή μέσα να το αναμεταδώσουν ή να το υποστηρίξουν ή να το πολεμήσουν. Έγραφα στις 25 του Μάη πως είχα την αίσθηση πως οι Γερμανοί δουλεύουν λιγότερο από τους Έλληνες. Και πως δεν έχω αριθμητικά στοιχεία. Τσουπ: από τη Γαλλία έρχεται η υποστήριξη. Να νούμερα, να στοιχεία δίκιο έχεις μου λέει. Κι εκείνη η μικρή πύλη του ίντερνετ στην Ελλάδα, η πώς τη λένε; Ιν νομίζω, άντε να το αναμεταδώσει (αποφεύγοντας να αναφέρει η ζηλιάρα πώς και από πού ξεκίνησε αυτό). Το γράφω εδώ και το μαθαίνει η Μπιλντ οπότε τι; να μείνει πίσω; Βγάζει ανακοίνωση που με κατακεραυνώνει (πάλι ξεχνά να αναφέρει πώς και γιατί τα γράφει αυτά) και "αποδεικνύει" ότι όλ' αυτά είναι άδικα! Οι Γερμανοί δουλεύουν με το παραπάνω! 40,4 ώρες τη βδομάδα με δεύτερους τους Έλληνες με 39,7 και πάμε κατεβαίνοντας.

Βιέννη

Ο ναός του Αγίου Στεφάνου στο κέντρο της πόλης αποτελεί σημείο αναφοράς

Η Βιέννη συνοδεύεται συχνά από τον τίτλο αυτοκρατορική. Και τον τίτλο αυτόν τον έχει κερδίσει επάξια αφού στ' αλήθεια είναι τέτοια. Μας γοήτευσε πολύ κι αν είχαμε προγραμματίσει μερικές μέρες ακόμα διαμονή εκεί, ευχαρίστως θα βρίσκαμε τι να δούμε και που να πάμε. Τα επιβλητικά κτίρια σε όλη την παλιά πόλη έδιναν μια τέτοια αίσθηση αρχοντιάς και πλούτου, που υπήρχε αλλά και υπάρχει ακόμα, όχι ξεπεσμένα μεγαλεία. Και το λέω αυτό εγώ, που το κόλλημά μου με το Μόναχο είναι γνωστό!