Φράιμπουργκ 2

Συνέχεια και τέλος για το Φράιμπουργκ. Πολυκατοικίες γεμάτες με λουλούδια σε μια πλατεία του. Αποκάλυψη.

Τα βοτσαλωτά τα ήξερα στη Χίο. Τα βρήκα όμως και στους πεζόδρομους του Φράιμπουργκ. Με σχήματα γενικά ή που παρέπεμπαν στο επάγγελμα τους γειτονικού καταστήματος (ραφείο, φαρμακείο κλπ).

Τα κλαδιά υπήρχαν σε όλους τους κεντρικούς δρόμους. Το ίδιο και οι εικόνες κλπ για τη λιτανεία.

Κι άλλες αποδείξεις για την ηλικία της πόλης.

Όμως, εκτός από τα κλαδιά που ήταν για τη λιτανεία, εντυπωσιακά ήταν κάποια στενάκια παραδίπλα: με το φυτό αυτό που πάει πάνω από το δρόμο και κάνει σκιά το καλοκαίρι. Το ήξερα από τη Μυτιλήνη που υπάρχει στους δρόμους της Αγιάσου και του Μόλυβου. Δεν ξέρω πώς λέγεται, εμείς το λέμε σαλγκίμι. Σε έναν κάθετο δρόμο δε υπήρχαν κάτι σαν γλάστρες με ελιές! Μικρές, κοντοκουρεμένες, πιθανά το χειμώνα τις μαζεύουν σε κάνα θερμοκήπιο. Γενικά, μου θύμισε η περιοχή το νησί.

Ο λόφος με το φρούριο και στην άλλη φωτογραφία η παλιά σχολή θηλέων, δεν ξέρω τι στεγάζεται σήμερα στο κτίριο, πάντως είναι σε λειτουργία.

Εδώ στη Γερμανία (αλλά και στην Αυστρία το συνάντησα) συνηθίζεται οι κάδοι σκουπιδιών που υπάρχουν στο δρόμο να έχουν και ειδική θήκη για τα αποτσίγαρα, κάτι σαν τασάκι. Α! επίσης, δεν μπορείς να πετάς τα σκουπίδια (ειδικά τα ανακυκλώσιμα) ότι ώρα θέλεις. Υπάρχει συγκεκριμένο ωράριο. Στο Φράιμπουργκ ήταν 8 το πρωί με 7 το απόγευμα. Αλλού μέχρι τις 6. Όχι να πας μέσα στη νύχτα να πετάς τα μπουκάλια σου και να ξυπνάς όλη τη γειτονιά!

Κάναμε τη βόλτα μας στο Φράιμπουργκ, πέρασε η ώρα, πεινάσαμε και λέμε να κάτσουμε για φαγητό. Ήμασταν 5 άτομα συνολικά. Πάμε να κάτσουμε σε μια ταβέρνα. Είναι τέσσερις καρέκλες και μάλιστα λίγο στριμωγμένες, προσπαθούμε να δούμε πού θα βάλουμε την 5η όταν μας πλησιάζει ένα αγριεμένο γκαρσόνι και μας διώχνει λέγοντας πως αφού είμαστε 5 γιατί θέλουμε να καθίσουμε αφού δεν έχει τραπέζι. Να πάμε παραπέρα και ή να περιμένουμε να αδειάσει κάποιο κατάλληλο ή να πάμε αλλού. Εμείς λοιπόν ακολουθήσαμε τη δεύτερη υπόδειξή του. Πήγαμε αλλού. Όχι πολύ μακριά, στο διπλανό μαγαζί που το είχαμε προσπεράσει και δεν είχαμε δει πως είχε και κήπο.

Πάμε να μπούμε μέσα και παθαίνουμε την πλάκα μας. Αυτό δεν ήταν ταβέρνα. Το σπίτι της γιαγιάς ήτανε που στολισμένο περίμενε τους επισκέπτες του. Ήταν τόσο στολισμένα που ντρεπόμασταν να κάτσουμε.

Ρωτάμε τη σερβιτόρα αν μπορούμε να καθίσουμε μέσα και μας λέει πως όλα τα τραπέζια είναι στη διάθεσή μας. Δεν περίμεναν κανέναν γάμο ούτε ήταν ρεζερβέ από κάποια παρέα! Τρελαθήκαμε να βγάζουμε φωτογραφίες και να χαζεύουμε τη διακόσμηση (καλά, εντάξει οι τέσσερις, η δεκάχρονη Θεοδώρα προφανώς δεν έδινε δεκάρα γι' αυτά). Τελικά μέχρι να τα δούμε όλ' αυτά άδειασε ένα τραπέζι απ' έξω και κάτσαμε, αλλά ήδη λέγαμε ευτυχώς που μας έδιωξε ο άλλο. Όλο το μαγαζί ήταν φτιαγμένο με μεράκι και στυλ. Ακόμα και η σήμανση ανδρών - γυναικών στις τουαλέτες.

Εκτός όμως απ' την υπέροχη ταβέρνα που λέγαμε, υπήρχε και η καθιερωμένη ελληνική: Ηρώδειο το όνομά της.

Όπως έχω ξαναγράψει, οι Γερμανοί είναι να μην δουν ήλιο. Με το που τον συναντάνε κατευθείαν γδύνονται να λιαστούν. Τι γίνεται όμως στην περίπτωση που δεν έχουν μπαλκόνι ή πάρκο ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων; Την απάντηση την δίνουν οι νέοι της φωτογραφίας!