Βιέννη

Ο ναός του Αγίου Στεφάνου στο κέντρο της πόλης αποτελεί σημείο αναφοράς

Η Βιέννη συνοδεύεται συχνά από τον τίτλο αυτοκρατορική. Και τον τίτλο αυτόν τον έχει κερδίσει επάξια αφού στ' αλήθεια είναι τέτοια. Μας γοήτευσε πολύ κι αν είχαμε προγραμματίσει μερικές μέρες ακόμα διαμονή εκεί, ευχαρίστως θα βρίσκαμε τι να δούμε και που να πάμε. Τα επιβλητικά κτίρια σε όλη την παλιά πόλη έδιναν μια τέτοια αίσθηση αρχοντιάς και πλούτου, που υπήρχε αλλά και υπάρχει ακόμα, όχι ξεπεσμένα μεγαλεία. Και το λέω αυτό εγώ, που το κόλλημά μου με το Μόναχο είναι γνωστό!

Το Δημαρχείο της Βιέννης το είδαμε την πρωτοχρονιά το βράδυ μέσ' απ' το τραμ, με τα χριστουγεννιάτικα μαγαζάκια στημένα μπροστά του να δουλεύουν κι έτσι είπαμε πως την επόμενη μέρα, η πρώτη μας στάση θα είναι εδώ. Αλλά ατυχήσαμε. Όταν πήγαμε είχε αρχίσει το ξήλωμα. Ε, τι να γίνει, ας ξαναπεράσουμε την άλλη μέρα να το δούμε τουλάχιστον καθαρό κι ωραίο. Ατυχήσαμε πάλι. Άρχισαν έργα, πέρα απ' το ότι μαζεύοντας τα μαγαζάκια έμενε πίσω ένα σκουπιδαριό πρώτο. Έτσι πιο όμορφο το βλέπαμε από μακρυά (κι ειδικά το βράδυ - και πρόσφατα κάπου διάβασα που έλεγε το ίδιο πράγμα: πως είναι υπέροχο φωτισμένο).

Η αρχοντιά της Βιέννης φαίνεται κι από το ντύσιμο των κατοίκων: ενώ στο Μόναχο (αλλά έχω την εντύπωση πως ισχύει και γενικότερα για τη Γερμανία) το ντύσιμο είναι συνήθως τυχαίο, ανοίγω την ντουλάπα και βάζω ό,τι βρίσκω και μπορείς να δεις να φοριέται κουστούμι ή ταγέρ με αθλητικά παπούτσια (και μάλιστα κει με έντονα χρωματάκια) στη Βιέννη είχα την αίσθηση ότι το ντύσιμο ήταν προσεγμένο να είναι ταιριαστό και σε είδος και σε χρώματα αλλά και πιο "καλό". Για παράδειγμα, η Ειρήνη με το που φτάσαμε άρχισε να μετράει πόσες κυρίες με γούνες έβλεπε. Δεν είχε δει τόσες γούνες στο δρόμο το παιδί. Την πρώτη βραδιά, λίγο κυκλοφορήσαμε με τα πόδια, μέτρησε 7 ή 8. Την επόμενη μέρα δεν προλάβαινε να γράφει το κοντέρ. Όταν έφτασε στο 40 απελπίστηκε και παράτησε την προσπάθεια.

Ίσως ένας λόγος γι' αυτό ήταν οι πολλοί τουρίστες που κυκλοφορούσαν (ήταν και οι μέρες που το επέβαλαν). Τουρίστες επιπέδου, βέβαια. Προέλευση: Ρωσία πρώτα και κύρια (κι εκεί η γούνα συνηθίζεται -άκουγες τόσα ρώσικα που το είχαμε κάνει ανέκδοτο: τι γλώσσα μιλάνε στη Βιέννη; Μα ρώσικα, φυσικά) αλλά και πολλοί Έλληνες (σε γκρουπ ή μεμονωμένα), Ιταλοί, Ισπανοί και πάει λέγοντας. Πάντως οι Ρώσοι ξεχώριζαν και για έναν άλλο λόγο: συνήθως, άσχετα αν ήταν μια ομάδα των τριών ατόμων ή των είκοσι (όχι δεν συνηθίζονταν μεγαλύτερες) είχαν μαζί τους κι έναν ξεναγό!

Ένα άλλο εντυπωσιακό της Βιέννης ήταν το κρύο. Δεν περπατήσαμε ούτε μια στιγμή στους δρόμους της χωρίς να νιώσουμε ότι κρυώνουμε. Βέβαια ο Δημήτρης το έπαιζε άνετος, δεν είχε πάρει μαζί του παρά ένα ελαφρύ μπουφάν, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν έκανε ποοοολύ κρύο, ή τουλάχιστον πως το αισθανόμασταν, αφού το θερμόμετρο άλλα έλεγε. Εκτός απ' το θερμόμετρο υπήρχε κι ένα υγρασιόμετρο που έδειχνε υγρασία πάνω από 100% (το πώς γίνεται αδυνατώ να το αντιληφθώ). Ίσως αυτό να έφταιγε για την αίσθηση του κρύου. Ή μπορεί να έφταιγε ο αέρας που φύσαγε κάθε λίγο, ελαφρά και διακριτικά. Το ότι πάντως έχει πολύ αέρα στη Βιέννη το δείχνει και η προειδοποιητική πινακίδα: Φυλαχτείτε απ' τους αέρηδες.

Το κοινοβούλιο. Η ομοιότητα με τα κτίρια της οδού πανεπιστημίου βγάζει μάτι και δεν είναι τυχαία. Οι αρχιτέκτονες της Αθήνας ήταν επηρεασμένοι απ' τις τάσεις της Ευρώπης(!) γι' αυτό και αντέγραφαν το στυλ αυτό που είναι συρραφή αρχαιοελληνικών και ρωμαϊκών στοιχείων. Η τέχνη κάνει κύκλους. Εκείνο πάντως που με μου έκανε εντύπωση δεν ήταν μόνο το άγαλμα της Αθηνάς με τα χρυσά του (ένα απ' τα τόσα αγάλματα με τα οποία είναι στολισμένη η Βιέννη). Ήταν το γεγονός πως φτάσαμε μέχρι την πόρτα της βουλής χωρίς να μας εμποδίσει κανένας αστυνομικός. Δηλ. τι να μας εμποδίσει, δεν υπήρχε πουθενά (εντάξει, ήταν δυο σε ένα αυτοκίνητο κάπου παραπέρα, αλλά όσο και να είναι γρήγοροι, τι να πρωτοκοιτάξουν).

Το ψηφιδωτό στα προπύλαια της Αυστριακής Βουλής λες και είμαστε στα προπύλαια του Πανεπιστημίου της Αθήνας.

Μπροστά τα αγάλματα του Ηρόδοτου, του Θουκυδίδη ή του Πλίνιου κ.α. (8 συνολικά). Έχουμε και αντίγραφα από Καρυάτιδες στα πλάγια, για το κοινοβούλιο μιλάμε πάντα.

Οι τουαλέτες λειτουργούν λίγες ώρες αλλά για τις υπόλοιπες δεν ισχύει το της Γαλλίας κάν' τα όπου βρεις. Υπάρχουν και νυχτερινές. Πού βρίσκονται; στη συγκεκριμένη περίπτωση ακριβώς δίπλα. Γιατί ο διαχωρισμός; Γιατί στις πρώτες υπάρχει συνέχεια προσωπικό καθαριότητας (που περιμένει το φιλοδώρημά του) ενώ στις άλλες μάλλον η καθαριότητα δεν πρέπει να είναι η ίδια. Πάντως και στις μεν και στις δε υπάρχει πινακίδα που δείχνει τι επιτρέπεται και τι όχι. Π.χ. απαγορεύεται η είσοδος με σύριγγες! Και κάτι που το είχα σχεδόν ξεχάσει: ζυγαριές στη μέση του δρόμου. Μάθετε το βάρος με τόσο. Δεν ξέρω αν βγάζει και χαρτάκι με προβλέψεις για την τύχη!

Μιας και μιλάγαμε για αγάλματα εδώ και ένα πολύ γνωστό, πολυφωτογραφημένη τουριστική ατραξιόν. Το άγαλμα του Στράους. Βρεθήκαμε κοντά και νύχτα και ήταν το μόνο φωτισμένο. Στη Βιέννη είχαμε ξαναπάει το Πάσχα του 2008, αλλά μείναμε μόνο για ένα απόγευμα - βράδυ. Τότε παντού πούλαγαν Μότσαρτ. Σ' όλα τα μαγαζιά εκείνο που διαφημιζόταν ήταν ο Μότσαρτ. Φέτος διαπίστωσα μια αλλαγή. Ο Μότσαρτ ήταν σε δεύτερη μοίρα. Εκείνο που προβαλλόταν ήταν Μπετόβεν και Στράους. Δεν ξέρω αν κάνω λάθος, αν ήταν τυχαίο ή σκόπιμο αλλά μάλλον σκέφτηκαν να αφεθεί ο Μότσαρτ παρά πίσω μιας και τον εκμεταλλεύεται κύρια το Σάλτσμπουργκ και να βγουν μπροστά οι ντόπιοι. Όχι δηλ. πως σοκολατάκια κλπ είδη Μότσαρτ δεν βρίσκονταν. Εδώ τα βρίσκεις και στο Μόναχο. Αλλά όχι στο ρυθμό που ήταν παλιότερα.
Αλλά η Βιέννη έχει τόσο πολλά που έπεται συνέχεια.