Όπερα

Την Όπερα την είχα ακουστά. Ότι δηλαδή είναι ένα θέατρο με μουσική και κάποια κομμάτια τραγουδιστικά. Το κτίριο της όπερας κι αυτό ακουστά το είχα. Είτε από ταινίες είτε ως αξιοθέατο, πάντα εντυπωσιακό με κολώνες κι αγάλματα απ' έξω με πολυελαίους κι εντυπωσιακά θεωρεία από μέσα. Κι εδώ, στη Γερμανία, κάθε πόλη που σέβεται τον εαυτό της έχει τη δική της όπερα. Έτσι είπαμε με τη Μαρία να πάμε κι εμείς να δούμε τουλάχιστον μια φορά ιδίοις όμασι πώς είναι από μέσα κι αυτή η όπερα. Βέβαια, θα μου πει κάποιος τι δουλειά έχει ένας άσχετος με τέτοιο χώρο. Ε, πώς. Να μην ξέρω;

Το λέγαμε από το Σεπτέμβρη να κανονίσουμε να πάμε, αλλά απ' το να το λέμε μέχρι να το ψάξουμε για να γίνει έχει απόσταση. Η αφορμή δόθηκε όταν κάποιος συνάδελφος σε μια απογευματινή συνάντηση γονέων - καθηγητών είπε πως έχει βγάλει εισιτήρια για την όπερα και δεν μπορούσε να μείνει παραπάνω. Έτσι, είπαμε να ψάξουμε πώς και πότε θα μπορούσαμε να τον μιμηθούμε κι εμείς. Το ίντερνετ είναι καταπληκτικό εργαλείο σ' αυτές τις περιπτώσεις που ψάχνεις πληροφορίες για κάτι τέτοιο. Ένα γκούγκλισμα μας έδωσε την απάντηση πού θα βρούμε τα σχετικά: στη σελίδα της όπερας του Μονάχου! Μοιάζει προφανές αλλά πρέπει να ξέρεις και ποια είναι η διεύθυνση.

Τρίτη το ψάχναμε, για το Σάββατο είχε εισιτήρια! Μου έκανε εντύπωση, γιατί ξέρω πως αυτά τελειώνουν γρήγορα. Αργότερα που έψαχνα το πρόγραμμα και πώς μπορείς να βρεις εισιτήρια είδα πως μέσω ίντερνετ είναι διαθέσιμα δυο μήνες πριν την μέρα της παράστασης, αλλά και πως με το που βγαίνουνε για πώληση στο ίντερνετ και τα ταμεία τα περισσότερα έχουν διατεθεί σε παραγγελίες ή σε συνδρομητές και λίγες θέσεις μένουν. Οι τιμές ξεκινάνε από 8 - 10€ και ανεβαίνουν μέχρι τα 160€ περίπου. Συν 1,5€ σε κάθε κατηγορία που είναι νομίζω για το δικαίωμα να μετακινηθείς με τα μέσα αλλά δεν είμαι σίγουρος ακριβώς, έτσι κι αλλιώς δεν βρήκα τρόπο να το αποφύγω (αφού έχω διαρκείας). Μπορεί να είναι και για την έκδοση μέσω ίντερνετ. Αυτά που βρήκαμε ήταν των 10+1,5 και προσπαθούσαμε να καταλάβουμε από το πλάνο πού ακριβώς ήταν οι θέσεις. Σίγουρα δεν ήταν οι καλύτερες, υπήρχαν καμιά δεκαριά όλες κι όλες, τέρμα στο βάθος, αλλά είπαμε να δοκιμάσουμε την τύχη μας.
Ήρθε η μεγάλη μέρα, βάλαμε τα "καλά" μας και κινήσαμε και πάμε. Φτάνουμε εκεί, φώτα, λαμπρότητα αφήνουμε τα σακάκια μας στην γκαρνταρόμπα να μην τά 'χουμε στα πόδια μας (οι καιρικές συνθήκες εδώ είναι τέτοιες που παντού υπάρχει γκαρνταρόμπα, συνήθως δωρεάν ή αν δεν υπάρχει τέτοια υπάρχουν ντουλάπια ν' αφήσεις κλειδωμένα τα πράγματά σου δίνοντας μια εγγύηση 1 - 2€) κι αρχίζουμε να ψάχνουμε για τις θέσεις. Στη γαλαρία ήτανε, πού είν' αυτή; Στον 6ο όροφο. Παίρνουμε το ασανσέρ και πάμε, ψάχνουμε για το ποιες είν' οι θέσεις κι εκεί ανακαλύπτουμε πως τα εισιτήρια που είχαμε βγάλει αντιστοιχούσαν σε θέσεις για ν' ακούς κι όχι να βλέπεις!

Η όπερα στο Μόναχο πρέπει να χωράει γύρω στα 2.000 άτομα κι ήταν φίσκα γεμάτη. Θα βλέπαμε το "Μαγικό Αυλό" του Μότσαρτ κι η παράσταση ήταν αυτό που λέμε στα ελληνικά "σολντ άουτ"! Υπάρχει η πλατεία, ο πρώτος εξώστης, που τον λέει μπαλκόνι, άλλοι τρεις εξώστες από πάνω και τέρμα πάνω η γαλαρία όπου οι θέσεις που είναι μπροστά ή σε βάθος στη μέση έχουν θέα στη σκηνή, αλλά υπάρχουν κι άλλες (όπως αυτές που κλείσαμε εμείς) απ' τις οποίες δεν βλέπεις τίποτα (μα τίποτα!). Ενδιάμεσα υπάρχουν και θέσεις για ορθίους (που ήταν καταλειμμένες κι αυτές).

Τι να κάνουμε; Άλλο κομμάτι του έργου το είδαμε όρθιοι και κρεμασμένοι να βλέπουμε τι γίνεται στη μισή σκηνή κι άλλο τ' ακούσαμε μόνο (που έτσι κι αλλιώς την υπόθεση δεν την είχαμε διαβάσει εκ των προτέρων, ήταν και στα γερμανικά, τι να καταλάβουμε); Πάντως η όλη διαδικασία ήταν εντυπωσιακή. Καταπληκτικά σκηνή με μεταφερόμενες σκηνές, με καμιά κατοσταριά άτομα στη σκηνή και καμιά 30αριά μουσικούς μας τράβηξε το ενδιαφέρον. Δυστυχώς, απαγορεύεται η φωτογράφηση κι έτσι πήρα δυο φωτογραφίες μόνο με το κινητό στο διάλειμμα (οι παραστάσεις κρατάνε πάνω από 3 ώρες μ' ένα ή δυο διαλείμματα στη μέση).

Αποφασίσαμε πως αν την πρώτη φορά πήραμε τη χαμηλότερη τιμή στα εισιτήρια (όχι πως είχε κι άλλα) τώρα που ξέραμε λίγο τι γίνεται θα το ξανακάνουμε από καλύτερες θέσεις. Κλείσαμε, λοιπόν, πάλι για το περασμένο Σάββατο. Είδαμε το "Δάφνης και Χλόη". Το θέμα διαδραματίζεται υποτίθεται στη Μυτιλήνη κάτι που έπαιξε κι αυτό ρόλο στην επιλογή, ενώ τον άλλο μήνα θα πάμε να δούμε την "Κάρμεν" που την έχουμε ακούσει από δίσκο, την έχουμε δει σε ταινία, καιρός να τη δούμε και στην αρχική της μορφή.

Ας πούμε και μερικά για το τελευταίο Σάββατο. Όπως έγραψα παλιότερα, το θέμα αυτό το είχα ετοιμάσει ν' ανέβει πιο μπροστά, αλλά το κράτησα ακριβώς για να το συμπληρώσω με τα νεά δεδομένα. Εκεί είχα πάρει φωτογραφική, τράβηξα κάποιες πριν αρχίσει η παράσταση αλλά πέρασε ο επιλοχίας και μου είπε πως απαγορεύεται να φωτογραφίζεται το κτίριο, όχι μόνο η παράσταση. Βέβαια, εγώ είδα καμιά 10αριά μηχανές ή κινητά να τραβάνε αλλά τι να κάνουμε. Εμένα με σταμάτησε. Εν πάση περιπτώσει, ας πάμε στα της παράστασης. Να διευκρινίσω ότι βασικά, δεν ήταν μόνο το "Δάφνης και Χλόη" αλλά βραδιά Ραβέλ αφού το έργο αυτό είναι μικρό, γύρω στα 50 λεπτά. Έτσι κόλλησε κι ένα μιξ με έργα Ραβέλ.
Δυστυχώς, δεν μείναμε ευχαριστημένοι απ' αυτή την παράσταση. Πώς ήταν η πρώτη; Καμία σχέση. Κατ' αρχήν ήταν σκέτο μπαλέτο κι όχι όπερα, κάτι που δεν το είδαμε ή δεν το καταλάβαμε ή μπορεί και να το είχαμε δει τότε που κλείσαμε τα εισιτήρια αλλά το ξεχάσαμε. Δεύτερον ακόμα και σαν μπαλέτο δεν ήταν κάτι κλασσικό που θα θέλαμε αλλά μοντέρνο. Στο πρώτο μέρος τα σκηνικά ήταν ένα μαύρο πανί με 8 τετράγωνα πλέγματα με φώτα (από 2 αριστερά δεξιά και τέσσερα από πάνω) που οι μετακινήσεις τους άλλαζαν λίγο το χώρο. Τα κουστούμια ήταν μαύρο παντελόνι (σαν σαλβάρι) οι άνδρες και ένα μακρύ έξωμο μαύρο φόρεμα οι γυναίκες. Το ύφασμα (ίδιο για όλους) ένα μαύρο ημιδιάφανο (ή ημι-αδιάφανο; πάντως ήταν σαν το καλτσόν που είναι μόδα τελευταία και φοράνε τα κορίτσια - ή και μεγαλύτερες ηλικίας - με ένα σορτσάκι ή ένα σούπερ μίνι ή μια πουκαμίσα από πάνω)! Κι είν' όλα μαύρα δηλαδή με τα σώματα των χορευτών να είναι αυτά που έσπαγαν την τόση μαυρίλα.
Στο δεύτερο μέρος το σκηνικό άλλαξε σε άσπρο. Πάνω στο βάθος προβάλλονταν διάφορα θέματα, θάλασσες, δέντρα, ποτάμια, βροχές κλπ να θυμίζει λίγο πως κάτι γίνεται. Βέβαια το μοντέρνο υπήρχε κι εδώ με κάτι σαν τροχό που έγινε βάρκα, που έγινε δεν ξέρω κι εγώ τι άλλο, ενώ τα κουστούμια (άσπρα κι αυτά ή περίπου) ήταν επίσης απλά, κάτι σαν μπλουζάκι - σορτσάκι, με τους πρωταγωνιστές να φοράνε επί πλέον ένα ύφασμα από πάνω για να θυμίζει λίγο αρχαιοελληνικό χιτώνα (με κάνα χρυσό μαίανδρο ή κάνα χρυσό λουλουδάκι).
Οι φιγούρες των χορευτών απελπιστικά επαναλαμβανόμενες, χωρίς κάτι το εντυπωσιακό δεν βοηθούσαν καθόλου να καταλάβω την εξέλιξη (κι ας είχα ρίξει μια ματιά στο μύθο) κι ήθελα μάλλον πριβέ προβολή με τον Κωστάλα από δίπλα να μου εξηγεί το κάθε σημείο.
Οι χορευτές ήταν καμιά 30αριά τον αριθμό σε κάθε μέρος (δεν ξέρω αν ήταν και ίδιοι αν και δεν το νομίζω). Αυτό που πραγματικά μας αποζημίωσε ήταν η μουσική και οι μουσικοί. Καμιά 80αριά άνθρωποι έπαιζαν κι έδιναν ένα εξαιρετικό αποτέλεσμα, ένα χάρμα ακούειν.
Επόμενος σταθμός, λοιπόν, Κάρμεν στις 18 Φλεβάρη.