Γράμματα από τη Γερμανία: Φράιμπουργκ

Το Φράιμπουργκ (Freiburg). Το μικρό, γλυκό Φράιμπουργκ που λέει κι η Αγγελίνα (που παρακολούθησε παλιότερα ένα πρόγραμμα στα πλαίσια του Εράσμους εδώ και της ζητήσαμε πληροφορίες για την πόλη που ήταν εξαιρετικές και πολύτιμες). Να βάλω σήμερα τα σχετικά που τα έχω τόσο καιρό και όλο κάτι συμβαίνει και ξεμένει. Κανονικά, τέτοιες μέρες θα 'πρεπε να έβαζα για τη Νυρεμβέργη που έχει μια φημισμένη χριστουγεννιάτικη αγορά και την επισκέφθηκα πρόσφατα, αλλά πού καιρός. Το Φράιμπουργκ λοιπόν είναι η μεγαλύτερη πόλη στην περιοχή του Μαύρου Δάσους (με πάνω από 220.000 κατοίκους), Έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για την Ελλάδα αφού εδώ πέθανε ο Νίκος Καζαντζάκης. Βρίσκεται στα σύνορα με τη Γαλλία (λιγότερο από 10 χλμ) αλλά και την Ελβετία. Είναι προσβάσιμη με τρένο και αυτοκινητόδρομο από Καρλσρούη, Μπάντεν - Μπάντεν, ενώ από το Μόναχο μπορείς να πας με το αυτοκίνητό σου και διασχίζοντας το δάσος, έχει αρκετά καλό δρόμο (που βέβαια, για να πας γρήγορα, πάλι πρέπει να πας μέχρι τη Στουτγάρδη)!

Το Φράιμπουργκ είναι κατακλυσμένο από νερά. Είτε σε ποταμάκια είτε απλά σε κανάλια μέσα στην πόλη, τα νερά υπάρχουν παντού και καταλήγουν στον Ρήνο που έχει τις πηγές τους απ' αυτή τη μεριά.

Όμορφες εκκλησίες το στολίζουν, αλλά δεν είναι μόνο αυτές που δίνουν το χρώμα στην πόλη, αν και σήμερα θα επικεντρωθώ κάπως στο θρησκευτικό στοιχείο γιατί τύχαμε εκεί μέρα αργία: Η πόλη είναι καθολική κι εμείς πήγαμε την Πέμπτη που γιορτάζεται το Κόρπους Κρίστι. Έτσι, εκτός από το ότι ήταν κλειστά τα μαγαζιά, πέσαμε και σε λιτανεία (κι είχε και μπόλικες φωτογραφίες του πάπα κι αναρωτιόμασταν μήπως ήταν εκεί, αν και τέτοια μεγάλη γιορτή δύσκολα να βρίσκεται σε μικρή πόλη, αλλά και σύμφωνα με τις μετέπειτα εμπειρίες μας και τους αποκλεισμούς σίγουρα δεν συνέβαινε κάτι τέτοιο).

Η πόλη διατηρεί αρκετά στοιχεία απ' την παλιά εποχή (δεν μπορώ να πω μεσαιωνικά, αργότερα είναι, αλλά δεν ξέρω πώς να προσδιορίσω την εποχή απ' το 16ο - 17ο αιώνα). Είτε αυτά είναι κτίρια,

είτε οι πύλες από το φρούριο που περιτείχιζε κάποτε την παλιά πόλη (υπάρχει κι ένα κάστρο στο λόφο, αλλά δεν ανεβήκαμε μέχρις εκεί).

Και προς άρση των αμφιβολιών του από πότε είναι τα κτίρια, οι χρονολογίες πάνω από τις πόρτες είναι σαφείς. Βέβαια, επειδή από τότε έχουν γίνει πολλές ανακαινίσεις (ρενουβίερτ), όπως έχω ξαναγράψει, η όψη των κτιρίων μοιάζει πολύ καινούρια.

Περπατώντας στους δρόμους της πόλης μας έκαναν εντύπωση τα κλαδιά που είχαν στηθεί. Επίσης, στην είσοδο καταστημάτων αλλά και σπιτιών ένα τραπεζάκι με μια εικόνα και κεριά μας έκανε να αναρωτηθούμε για το τι συνέβαινε. Απλά ήταν λόγω της λιτανείας που γινόταν. Και μπορεί να είχε περάσει από κει και να είχε καταλήξει στην κεντρική εκκλησία, αλλά προφανώς και ο διάκοσμος υπήρχε ακόμα.

Το εντυπωσιακότερο δε απ' το διάκοσμο αυτόν είναι οι εικόνες που φτιάχνονται για την ημέρα εκείνη και μόνο, από πέταλα λουλουδιών. Υπάρχουν κι άλλα υλικά που βοηθούν να ολοκληρωθεί το κάθε σχέδιο, αλλά αυτά λειτουργούν μόνο συμπληρωματικά, για ένα χρώμα π.χ. που δεν υπάρχει στα λουλούδια που είναι το κυρίαρχο υλικό.

Το δημαρχείο της πόλης, στολισμένο κι αυτό. Πάντα είναι στολισμένο ένα δημαρχείο στη Γερμανία. Όταν όμως έχει και η μέρα πανηγύρι, ένα παραπάνω.

Η κεντρική εκκλησία (Μύνστερ) της πόλης. Μόλις είχε τελειώσει η λειτουργία κι έτσι μπορέσαμε να τη δούμε και τουριστικά. Μεγάλος όγκος με καταπληκτικά βιτρό (θα μου πείτε πόσες δυτικές εκκλησίες έχω δει χωρίς βιτρό, τα περισσότερα υπέροχα κι εγώ το μόνο που έχων να απαντήσω είναι πως δίκιο έχετε)!

Αλλά ιδιαίτερα δουλεμένη είναι και η είσοδος. Με αγαλματίδια και παραστάσεις οι οποίες αποτελούνται από άλλες μικρότερες κοκ.

Το παρατηρητήριο στο λόφο και η εξωτερική άποψη του Μύνστερ.

Νερά έχουμε, ευκαιρία και για πολλά συντριβάνια. Τώρα, γιατί δεν λειτουργούσε, αυτό δεν το κατάλαβα.

"Ταβέρνα το Άγιο Πνεύμα". Ε, όχι. Κάτι τέτοιο δεν μπορούσα να το διανοηθώ. Κι όμως, στο Φράιμπουργκ το είδα κι αυτό. Στην άλλη φωτογραφία, μια σκεπή ξαναφτιάχνεται. Έχουν αλλαχτεί τα ξύλα και στα σημεία που είναι οι γωνιές με φεγγίτες, καμινάδες ή ακόμα και με το διπλανό σπίτι τοποθετείται χαλκός για να αποτρέπεται η είσοδος νερών. Πιο σπάνια χρησιμοποιείται μολύβι, ενώ ο τσίγκος δεν βρίσκει εφαρμογή αφού σαπίζει πολύ εύκολα.