Καλό καλοκαίρι

Τελευταία μέρα στη Γερμανία σήμερα. Το πρωί ξεκινάμε για την οριστική επιστροφή στην Ελλάδα. Κι έλεγα πως σήμερα θα κατέβαζα και ρολά, αλλά υπάρχουν αρκετά μέρη που επισκέφτηκα και λέω να σχολιάσω, αρκετές φωτογραφίες που θέλω να δείξω κι έτσι θα συνεχίσω στο περσινό στιλ. Έτσι στην αρχή και για κάποιες μέρες, θα υπάρχει κάθε δεύτερη μέρα κάτι μέχρι που θα τελειώσουν όσα προλάβω να ετοιμάσω μέχρι τότε. Μετά θα το αφήσω σε αναμονή μέχρι να βρω καιρό και διάθεση να τα γράψω και τ’ άλλα (που θα έχουν άμεση δημοσίευση). Υπάρχουν σαν τίτλοι, υπάρχουν φωτογραφίες στον υπολογιστή και πρέπει να ξεδιαλέξω ποιες θα ανέβουν και να γραφτούν τα κείμενα. Εκτός κι αν δω πως παρατραβάει η κατάσταση κι ανεβάσω φωτογραφίες άνευ κειμένου. Πάντως, αφού τελειώσει κι αυτή η φάση θα κατέβουν τα ρολά και θα μπει η ταμπέλα «κλειστόν». Μέχρι τότε καλό καλοκαίρι.

Φεύγουμε

Οι μέρες στο Μόναχο τελειώνουν. Πριν λίγο καιρό έγραφα το πώς ήταν όταν ήρθαμε πριν σχεδόν τρία χρόνια. Έγραψα τα πριν την εγκατάσταση, αλλά δεν θυμόμουνα τις πρώτες μέρες στο σπίτι. Περάσαμε κάμποσες μέρες στο Μόναχο ψάχνοντας για σπίτι, γνωρίζοντας παράλληλα την πόλη. Όταν μπήκαμε επιτέλους σε δικό μας χώρο, ο χώρος αυτός ήταν άδειος. Σιγά σιγά γέμισε με ένα σωρό πράγματα. Το σκεφτικό μας ήταν πως θα μέναμε πέντε χρόνια εδώ κι έτσι πήραμε και πράγματα που αν ξέραμε πως θα ήταν μόνο τρία ίσως δεν θα τα παίρναμε. Μπορεί να πει κανείς πως στο κάτι παραπάνω βρίσκεται η ομορφιά της ζωής και δεν θα διαφωνήσω. Αλλά τώρα που τα μαζεύουμε όλ' αυτά μας έρχονται τέτοιες σκέψεις.

Γιορτή Πυροτεχνημάτων

Το περασμένο Σάββατο υπήρχε η ετήσια καλοκαιρινή γιορτή πυροτεχνημάτων. Η γιορτή γίνεται στο Ολυμπιακό πάρκο. Έτσι φέτος που γιορτάζονται και τα 40 χρόνια του η γιορτή υποσχόταν πως θα είναι ιδιαίτερα λαμπρή. Δεν ξέρω για το ιδιαίτερα, αλλά εντυπωσιακή ήταν σίγουρα. Για περίπου τρία τέταρτα της ώρας πέφταν πυροτεχνήματα στον ουρανό. Και μιας και φέτος τα είδα από τη γέφυρα που πάει προς το πάρκο κι όχι από το μπαλκόνι του σπιτιού μου (που είναι λίγο γυρισμένο κι έτσι δεν τα βλέπω όλα, χώρια πως πρέπει να ξεκρεμάζομαι) τα απόλαυσα. Βέβαια ήμουν όρθιος, μιας και δεν πλήρωσα εισιτήριο (που ήταν από 19€ αν έπαιρνες τ' απομεινάρια, ό,τι είχε μείνει δηλαδή, μέχρι τα 29€ για να έχεις μια θεσούλα). Και χωρίς να έχω επαφή με τη μουσική που κάπου ακουγόταν στο βάθος ή τα όποια άλλα δρώμενα της σκηνής.

Η απάντηση του κουίζ

Την περασμένη βδομάδα έβαλα ένα πρόβλημα και χρωστάω την απάντηση. Ήρθε η μέρα, θα τη δείξω σήμερα αφού όμως πω χίλιες ευχές στη Μαρία για χρόνια καλά και πολλά. Έχει γενέθλια σήμερα (πέρα απ' το ότι διαλέξαμε αυτή τη μέρα και για να παντρευτούμε, τότε, εκείνα τα χρόνια, έχουν περάσει τόσα που χάνονται στην αχλή του χρόνου).

Ελληνο-Τουρκο-Βαυαρική Ημέρα

Το περασμένο Σάββατο, εκτός απ' τις άλλες γιορτές ήταν και η 7η Ελληνο-Τουρκο-Βαυαρική Ημέρα. Πολλοί οι συνδιοργανωτές, αλλά μάλλον γενικά ψευδεπίγραφη ήταν. Γιατί αυτό; Μα η ελληνική συμμετοχή ήταν απελπιστικά περιορισμένη (στο τμήμα τουλάχιστον που είδα εγώ, γιατί οι εκδηλώσεις ήταν απ' τις 3 το μεσημέρι μέχρι περίπου τα μεσάνυχτα κι εμείς πήγαμε κατά τις 7 και μέχρι τις εννιάμισι που θα άρχιζε προβολή ταινίας, το πρόγραμμα έλεγε πως τα ελληνικά θα ήταν νωρίτερα). Κάποιοι απ' τους μουσικούς (που σύμφωνα με πληροφορίες το ελληνοτουρκικό σχήμα είναι μόνιμο, με τίτλο «καλημέρχαμπα» μια υβριδική λέξη που μ' αρέσει πολύ και την χρησιμοποιώ κάποιες φορές) και λίγοι χορευτές. Όσο δε για την παρουσία ελληνικών πιάτων, ήταν κι αυτή παρούσα με κάτι κουτιά ντολμαδάκια, γίγαντες και πιπεριές, απ' αυτά που προορίζονται για τις ταβέρνες.

Συγκοινωνίες Παρισιού

Έγραφα χθες για το μετρό, ας δούμε σήμερα και τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς του Παρισιού. Το σημερινό Παρίσι λοιπόν διαθέτει εκτός απ' το μετρό και προαστιακό σιδηρόδρομο. Δεν ξέρω πότε ξεκίνησε, αλλά σήμερα υπάρχουν τρεις βασικές γραμμές (A, B, C) με αρκετές διακλαδώσεις προς τις απολήξεις τους. Το σήμα τους κοινό (ακόμα;), σε μαύρο φόντο, ένας κύκλος με γραμμένο μέσα RER.

Μετρό Παρισιού

Για το μετρό του Παρισιού λέω να γράψω σήμερα, αλλά η αρχική φωτογραφία είναι απ' το Μόναχο, απ' την κεντρική του πλατεία, τη Μαρίενπλατς. Γιατί γίνεται αυτό; γιατί και σήμερα θα γκρινιάξω με το Παρίσι. Το θέμα είναι το σήμα. Αυτά που φαίνεται στην παραπάνω φωτογραφία είναι τα ίδια όχι μόνο σε όλο το Μόναχο, αλλά και σε όλη τη Γερμανία. Το πάνω S σε πράσινο φόντο δείχνει πως εκεί είναι σταθμός προαστιακού σιδηροδρόμου (S-bahn) ενώ το κάτω, U σε μπλε φόντο σταθμός του μετρό (U-bahn). Δεν υπάρχει περίπτωση να ψάχνει κάποιος και να μην τα δει (όχι υποχρεωτικά και τα δυο μαζί βέβαια). Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει και στο Λονδίνο που το σήμα του μετρό εκεί, οι Λονδρέζοι το έχουν κάνει σουβενίρ και το πουλάνε. Τι γίνεται λοιπόν στο Παρίσι; Ποιο είναι αντίστοιχο σήμα;

Οδοντιατρικά

Όσο βρίσκομαι στη Γερμανία, χρειάστηκα και οδοντιατρικές υπηρεσίες. Και είδα: Πώς είναι στην Ελλάδα; Καμία σχέση. Όχι από τους οδοντογιατρούς καθαυτούς, που μικρές διαφορές έχουν, κι αυτές ως προς το χώρο, αλλά σχετικά με την παροχή απ' τον ασφαλιστικό φορέα. Οι οδοντογιατροί εδώ (όπως και άλλες ιατρικές ειδικότητες) διαθέτουν δυο αίθουσες, δυο καρέκλες, δυο τροχούς κλπ εργαλεία. Κι οι ασθενείς μπαίνουν παράλληλα. Σου κάνει μια αναισθητική, μέχρι σε πιάσει και να μουδιάσεις πάει στον διπλανό. Γραμμή παραγωγής (και σ' αυτόν τον τομέα). Κατά τα άλλα τι να αλλάξει;

Πατατόπιτα

Άλλη μια συνταγή. Αυτή τη φορά δεν πρόκειται για γερμανικό φαγητό, αν και με τα υλικά που έχει πολύ άνετα θα μπορούσε να είναι. Τη βρήκα σε ένα ελληνικό σάιτ από σπόντα και την προσάρμοσα λίγο (μα πολύ λίγο). Μου είχε στείλει η Μαρία μια διεύθυνση με συνταγή για ένα γλυκό. Δεν με ξετρέλανε, αλλά ρίχνοντας μια ματιά σε τι άλλα γλυκά είχε βλέπω τον τίτλο της επόμενης συνταγής που είχε. (πατατόπιτα με μπέικο και ρίγανη). Δεν μου φάνηκε και τόσο γλυκό (και δεν είναι) κι απ' την άλλη η σύνθεση μ' άρεσε. Τη δοκίμασα και μ' άρεσε το αποτέλεσμα. Έτσι την ξαναέφτιαξα μετά από λίγες μέρες και σας την προτείνω και από δω. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

Πανηγύρι στο Χωριό

Σαράντα χρόνια πέρασαν από τους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου, αυτούς που σημαδεύτηκαν από το αίμα Παλαιστινίων και Ισραηλινών (με τις ευλογίες της γερμανικής αστυνομίας). Για τις ανάγκες στέγασης των αθλητών, όπως ξέρουμε κι απ' τους αγώνες που διοργάνωσε κι η χώρα μας, χρειάζεται να στηθεί ένα ολόκληρο χωριό. Τι χωριό δηλαδή τεράστιο είναι, αλλά έτσι έμεινε να λέγεται. Κι εγώ μένω τώρα στο Ολυμπιακό χωριό του Μονάχου. Σε μια πολυκατοικία με 350 περίπου διαμερίσματα του ενός ή των δύο δωματίων (υπάρχουν και ελάχιστα μεγαλύτερα) και η οποία είναι μια απ' τις πολλές. Ένα κομμάτι του χωριού είναι σήμερα φοιτητούπολη, υπάρχουν δυο εκκλησίες, δυο τράπεζες πεντέξι φούρνοι, δυο σουπερμάρκετ κλπ καταστήματα. Μιας και κλείνουν τα σαραντάχρονα λοιπόν, να μια καλή ευκαιρία να (το) γιορτάσουμε (εδώ έγινε γιορτή για τα 852 χρόνια του Μονάχου, τα 40 που είναι και στρογγυλός αριθμός θ' αφήναμε;) με διάφορα πανηγύρια. Στήθηκαν δυο τέντες για τις ορχήστρες (για περίπτωση βροχής), πάγκοι κλπ και είμαστε έτοιμοι.

Οκτόμπερφεστ 2012

Για το Οκτόμπερφεστ έχω γράψει αρκετές φορές. Έτσι δεν έχω να πω πολλά γι' αυτό. Αλλά να: διάβασα πως ξεκίνησαν τη Δευτέρα οι εργασίες για το στήσιμο του φετινού Οκτόμπερφεστ που αρχίζει στις 22 του Σεπτέμβρη (πάντα είναι δυο βδομάδες και τελειώνει την πρώτη Κυριακή του Οκτώβρη) κι είπα να το ανακοινώσω. Φέτος λέει θα γίνουν διάφορες ανανεώσεις με κόστος κάμποσες χιλιάδες ευρώ. Δυο μήνες και κάτι το στήσιμο για δυο βδομάδες διάρκεια. Δικαιολογημένα λοιπόν οι τιμές εκεί είναι τσιμπημένες (π.χ. η μπίρα ακριβότερη κατά 50% - πάντως ακόμα είναι λιγότερο απ' τη μισή τιμή απ' το Παρίσι)!

Κουίζ (ξανά)

Ένα κουίζ και σήμερα. Δεν είναι η πρώτη φορά που βάζω κάτι τέτοιο. Μόνο που το σημερινό έχει μια διαφορά από τα προηγούμενα. Όλες τις άλλες φορές, έμπαινε στην αρχή η ερώτηση και αν η απάντηση δεν δινόταν κατευθείαν την διάβαζε κανείς φτάνοντας στο τέλος της δημοσίευσης. Σήμερα την απάντηση θα την κρατήσω για μερικές μέρες. Αν κάποιος το βρει, το γράφει στα σχόλια. Αν το ξέρει (μιας και δεν είναι κάτι πρωτότυπο) ας μην το φανερώσει, λέω να βάλω την απάντηση το επόμενο Σάββατο. Ξεκινάμε;

Γερμανικοί Αυτοκινητόδρομοι

Έγραψα για τόσους άλλους δρόμους, υποχρέωση να γράψω και για τους γερμανικούς, εξάλλου τα γράμματα απ' τη Γερμανία στέλνονται καθημερινά (ή περίπου) άρα θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει. Αλλά δεν πειράζει, κάλιο αργά παρά ποτέ λέει η παροιμία.

Γαλλικοί δρόμοι

Μπόλικες φωτογραφίες σήμερα, όσες δεν έχει για την Ιταλία και τη Γερμανία μαζί. Είναι πως κινηθήκαμε σε μια ποικιλία δρόμων στη Γαλλία, σ' αντίθεση με την Ιταλία που χρησιμοποιήσαμε μόνο αυτοκινητόδρομους και τη Γερμανία που τη θεωρώ δεδομένη, έχω τραβήξει διάφορες φορές, αλλά άντε να τις βρω τώρα. Περνάμε λοιπόν τα σύνορα της Γαλλίας. Από το Βέλγιο μεριά. Πάμε από Λουξεμβούργο προς Σεν Μαλό, κι επιλέξαμε να κάνουμε λίγο διαφορετικό κομμάτι σε σχέση με την επιστροφή που θα ήταν μέσω Παρισιού. Υπάρχουν φώτα, αλλά είναι μόνο εδώ στα σύνορα. Λίγο παραπέρα τα φώτα σταματάνε. Όπως και στη Γερμανία δηλαδή (εκεί ούτε στα σύνορα!).

Ιταλικοί Αυτοκινητόδρομοι

Στην Ιταλία όχι μόνο οι αυτοκινητόδρομοι είναι φωτισμένοι τη νύχτα, όχι μόνο υπάρχουν βενζινάδικα κάθε 25 περίπου χιλιόμετρα (στους περισσότερους) αλλά και σε πολλούς υπάρχουν οι τιμές των καυσίμων των επομένων τεσσάρων πρατηρίων με το όνομα της φίρμας που το διαχειρίζεται και την απόσταση μέχρις αυτό. Και μάλιστα με την επισήμανση με ειδικό πράσινο φως του φτηνότερου (έστω και κατά ένα δέκατο του λεπτού) κατά κατηγορία (βενζίνη ή ντίζελ). Όχι πως αυτό φέρνει μείωση τιμών. Όπως φαίνεται και στη φωτογραφία (την περίοδο του Πάσχα) οι τιμές είναι πολύ πάνω, σημαντικά ψηλότερες π.χ. απ' τη Γερμανία αλλά και από βενζινάδικα έξω απ' τους αυτοκινητόδρομους (από τίποτα! μέχρι 15 λεπτά).

Ευρωπαϊκοί αυτοκινητόδρομοι

Για τους αυτοκινητόδρομους λέω να γράψω σήμερα. Μερικά γενικά για τους ευρωπαϊκούς (και τις διαφορές τους από τους άλλους δρόμους). Κι από αύριο να ασχοληθώ με δρόμους σε διάφορες χώρες που επισκέφτηκα τελευταία (Ιταλία, Γαλλία). Προς το παρόν τα κοινά στοιχεία, τα ξεχωριστά έπονται. Ε, βέβαια πρέπει να γράψω και για τους γερμανικούς. Τι στο καλό. Γράμματα απ' τη Γερμανία και να μην βλογήσουμε το σπίτι μας; Αλλά πριν ξεκινήσω να λέω τι συμβαίνει με τους δρόμους να εξηγήσω τι εννοώ ως αυτοκινητόδρομους (και με μερικά τσιτάτα) για να συνεννοούμαστε σωστά.

Γιορτές και πανηγύρια

Το να έχει γιορτή στο Μόναχο είναι κάτι το συνηθισμένο. Κάθε τρεις και λίγο κάτι θα έχει. Ας πούμε, κάθε χρόνο αυτό τον καιρό υπάρχει το Τόλγουντ  (Tolwood). Ειδικά όμως αυτό το Σαββατοκύριακο υπάρχει και το πρόγραμμα Όπερα για όλους (Oper für alle) από την Όπερα του Μονάχου. Που για να είναι για όλους γίνεται σε ανοιχτούς χώρους. Χθες ας πούμε ήταν έξω από τους πρώην βασιλικούς στάβλους ενώ σήμερα είναι στη Μαξ Βέμπερ Πλατς. Υπήρχε στημένη μια τεράστια σκηνή για την ορχήστρα (με νάιλον από πάνω για την περίπτωση βροχής) και ο κόσμος στην πλατεία.

Μπουκαλοσυλλογές

Όλο το χρόνο υπάρχει κόσμος στη Γερμανία που βγάζει τα προς το ζην από τα μπουκάλια. Αυτό συμβαίνει και στο Μόναχο ακόμα που υποτίθεται πως ευημερεί. Βλέπεις ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια είτε για να βρούνε να διαβάσουν τσάμπα εφημερίδα (που κοστίζει κάτω από ένα ευρώ!) είτε για να μαζέψουν μπουκάλια. Σε σημεία που κυκλοφορεί πολύς κόσμος, όπως π.χ. στους σταθμούς του τρένου και του μετρό ή στις κεντρικές πλατείες και τα πάρκα είναι πολλοί αυτοί που ψαχουλεύουν. Και συνήθως δεν τους πιάνει το μάτι σου όταν τους δεις εκτός «δουλειάς» μιας και είναι καλοντυμένοι, καθαροί κλπ, καμιά σχέση με εικόνες από ανθρώπους που ζουν απ' τα σκουπίδια.

Ζβίμπελκούχεν (Zwiebelkuchen)

Ακόμα ένα γερμανικό φαγητό σήμερα. Το ζβίμπελκούχεν που είναι μια τάρτα κρεμμυδιών. Ανήκει στα αρμυρά βέβαια, έχουμε συνηθίσει τη λέξη τάρτα για γλυκά, αλλά δεν ξέρω πώς αλλιώς να το περιγράψω. Το δοκίμασα κάποιες φορές, μ' άρεσε, έψαξα για συνταγή και βρήκα αρκετές, αλλά στην πραγματοποίηση έκανα μια σύνθεση με βάση και τις δικές μου εμπειρίες (και γούστα). Δοκιμάστε το.

BMW

Έγραφα παλιότερα για την BMW. Από καιρό έχει βάλει μια πολύ όμορφη διαφήμιση σ' ένα τοίχο της κι έλεγα να τη βγάλω φωτογραφία και να την ανεβάσω. Ένα παιδάκι με σφεντόνα. Μόνο που αυτό που ρίχνει δεν είναι πέτρα ή κάτι τέτοιο αλλά ένα αυτοκίνητο της εταιρίας!

Βατικανό, το μουσείο

Το μουσείο του Βατικανού είναι ένα απ' τα μεγάλα μουσεία του κόσμου. Έτσι, σωρός εκθέματα έχουν στοιβαχτεί κι εδώ. Γιατί χρησιμοποιώ αυτόν τον όρο; Γιατί λέω πως είναι στοιβαγμένα κι όχι πως εκτίθενται; Μα γιατί έτσι που είναι βαλμένα το ένα δίπλα στο άλλο δεν προλαβαίνεις να δεις το καθένα και να το ξεχωρίσεις απ' το διπλανό του. Είναι γενική τάση των μουσείων να μαζεύουν όσα περισσότερα μπορούν. Το είδα επανειλημμένα στα (αρκετά) μουσεία που επισκέφτηκα τα τελευταία χρόνια. (Αλήθεια, πόσα είδα αυτά τα τρία χρόνια που βρίσκομαι στη Γερμανία; Ένας χαμός. Δεν μπορώ να βρω άκρη. Κι αν δεν είχα ταξινομήσει τις φωτογραφίες, δεν θα μπορούσα να θυμηθώ πού είδα τι! Πολύ πράμα). Κι υπάρχουν μουσεία που έχουν μπόλικους χώρους για να βάλουν τα εκθέματά τους κι όσα δεν μπορούν να χωρέσουν τα κρατάνε κρυμμένα στις αποθήκες τους, ενώ άλλα απλά ψάχνουν που υπάρχει μια τρύπα να βάλουν το καινούριο τους απόκτημα. Κι αν είναι φημισμένο στριμώχνονται τ' άλλα για να έχει λίγον αέρα.

Βατικανό

Άντε επιτέλους. Τέλειωσα με το Λονδίνο να πάρει σειρά και κάνας άλλος προορισμός. Σειρά έχει η Ιταλία (το Μπάμπεργκ δεν μετράει - είναι εσωτερικό, Γερμανία!) και ξεκινώ με το Βατικανό. Μα το Βατικανό είναι ξεχωριστό κράτος απ' την Ιταλία. Σύμφωνοι. Έτσι είναι μεν, αλλά. Ποιο είναι το αλλά; Μα με τα 0,44 τ.χλμ και τους 826 (λέει) κατοίκους του, τι κράτος να είναι. Εν πάση περιπτώσει, δεν γίνεται να πας σ' αυτό αν δεν πας στην Ιταλία (και μόνο). Και δεν νοείται να πας στη Ρώμη χωρίς να επισκεφτείς και το Βατικανό. Άρα; Με την Ιταλία μαζί θα το βάλω. Τουριστικά το Βατικανό αποτελείται από δυο κομμάτια: Τον Άγιο Πέτρο και το μουσείο του. Ενταγμένη στο μουσείο μέσα η Καπέλα Σιξτίνα, παρουσιάζεται ως το πιο διάσημο αξιοθέατό του.

Στέλιος Βάσκος 2

Ο Στέλιος Βάσκος τα κατάφερε. Έφυγε από τα Τρίκαλα με το ποδήλατό του, ήρθε στο Μόναχο και χθες το βράδυ επέστρεψε στα Τρίκαλα. Εξουθενωτική η τελευταία μέρα, ταλαιπωρημένος απ' τη ζέστη (και τα χιλιόμετρα) αλλά ευχαριστημένος που τα κατάφερε να ολοκληρώσει την προσπάθειά του.

Ρευματολήπτες

Μεγάλο μπλέξιμο υπάρχει αν ταξιδεύει κάποιος στην Ευρώπη και έχει μαζί του μια συσκευή που πρέπει να τη βάλει σε μια πρίζα. Κι αν μεν είναι το φις διπολικό, δηλαδή με δυο καλώδια μόνο, μπορεί και να βολευτεί. Αν όμως πρόκειται για τριπολικό (αυτό με τα τρία ποδαράκια μπροστά που πολλές φορές το τρίτο είναι απλά μια λάμα γυρισμένη, αυτές που όταν πρωτοήρθαν στην Ελλάδα τις λέγαμε σούκο (δεν ξέρω αν ακόμα χρησιμοποιείται ο όρος). ΘΑ μου πείτε πως σε κάποιες περιοχές της Ελλάδας ακόμα υπάρχει ποικιλία από πρίζες τοίχου (ρευματοδότες το επίσημο όνομα) μιας και δεν εφαρμόζεται μια πρωτυποποίηση στο θέμα. Έτσι πολλές απ' τις παραλλαγές που συναντάμε στην Ευρώπη συναντώνται σε διάφορες περιοχές της Ελλάδας. Η λύση είναι να έχεις μαζί σου τον κατάλληλο αντάπτορα. Μια ειδική μετατροπή που από τη πρίζα παίρνει το αντίστοιχο της χώρας και σου δίνει το δικό σου. Συνήθως, έχεις αρκετές παραλλαγές σε μια συσκευή, αλλά μόνο αν τον συγκεκριμένο αντάπτορα τον αγοράσεις απ' τη χώρα σου, γιατί στον προορισμό συνήθως πουλάνε τους ανάποδους!

Παιδιά σε εκδηλώσεις

Τι γίνεται όταν μια ομάδα παιδιών παίρνει βρίσκεται σε έναν χώρο που κυκλοφορεί πολύς κόσμος όπως π.χ. σε μια εκδήλωση; Το παρατήρησα κάτω απ' τον πύργο του Άιφελ στο Παρίσι. Και το είδα και στο Μόναχο την περασμένη Κυριακή που η BMW είχε μέρα γιορτής του προσωπικού της και των οικογενειών τους (και μιλάμε για μερικές χιλιάδες κόσμο). Τα παιδιά είναι εύκολο να χαθούν μέσα στην πολυκοσμία. Μιλάμε για παιδιά ηλικίας 5 - 6 - 7 χρονών, μπορεί και μεγαλύτερα. Για κάθε περίπτωση λοιπόν έχουν πάνω τους, σε εμφανές σημείο, ας πούμε κολλημένο ή καρφιτσωμένο στη μπλούζα τους ή περασμένο από το λαιμό (αν και αυτό έχει κινδύνους να πιαστεί κάπου) ένα χαρτί με το μικρό τους όνομα και το τηλέφωνο του συνοδού τους. Έτσι αν χαθούνε, ένα τηλεφώνημα λύνει το πρόβλημα.

Νοσοκομειακή Εμπειρία

Είχα και παλιότερα αναφερθεί στα νοσοκομεία αλλά θέλω να το κάνω για άλλη μια φορά. Πρόσφατα παιδί φίλων χρειάστηκε να μπει στο νοσοκομείο για κάνα δυο μέρες. Και το επισκεφθήκαμε. Ήταν το ίδιο νοσοκομείο που είχα την εμπειρία πέρυσι, αλλά στο παιδιατρικό του κομμάτι. Και λέω κομμάτι κι όχι τμήμα γιατί μιλάμε για ένα ολοκληρωμένο παιδιατρικό νοσοκομείο, όχι απλά την παιδιατρική κλινική. Ας περιγράψω το τι είδα, κυρίως πράγματα που διαφέρουν απ' τα συνήθη.

Σχεδιασμός δρομολογίων

Ένα ερώτημα που μου γίνονται είναι πως κανονίζω τα δρομολόγιά μου. Τόσο ως προς την επιλογή προορισμών όσο κυρίως το ποιον δρόμο θα ακολουθήσω όταν η μετάβαση γίνεται οδικά. Για το πρώτο η απάντηση είναι εύκολη και έχει δύο σκέλη. Το ένα είναι ανάλογα τι έχω ακούσει για τους διάφορους προορισμούς. Άλλα τα έχω διαβάσει σε ταξιδιωτικά περιοδικά (ένα ήταν το «Ταξιδεύοντας» που βγήκε δυο φορές, μια στις αρχές τις δεκαετίας του 80 και μια στα τέλη της του 90 και παρόλο που πέρασαν τόσα χρόνια υπάρχουν μέρη που μου έχουν μείνει και κάποια απ' αυτά τα επισκέφθηκα και δεν μετάνιωσα που τα θυμόμουνα και τα επιδίωξα) κι άλλα είναι γνωστά δημοφιλή μέρη που μπορεί να τα έχουν επισκεφθεί φίλοι, μπορεί και όχι.

Ντουσφερμπότ

Τι είναι το ντουσφερμπότ (Duschverbot); Εύκολη η μετάφρασή του: Ντους ή ντουζ ή όπως το λέει κανείς (ο διορθωτής μου δέχεται το ζ αλλά όχι το ς, Το ΛΝΕ δέχεται και τα δυο) είναι ο καταιονισμός (καλό, ε; πού το θυμήθηκα! Στα βαπόρια παλιά υπήρχαν κοινόχρηστοι καταιονιστήρες!) το να πέφτει δηλαδή νερό πάνω σου από την ομώνυμη συσκευή. Το φερμπότ γνωστό από τις ταινίες που αναφέρονται στη γερμανική κατοχή: φερμπότεν = απαγορεύεται, άρα το φερμπότ απαγόρευση. Και νουσφερμπότ η απαγόρευση να κάνουμε ντουζ. Πώς και γιατί, θα το εξηγήσω παρακάτω. Εδώ να πω πως η απαγόρευση ισχύει από τις 27 Ιούνη μέχρι τα τέλη Ιούλη - αρχές Αυγούστου(!) για όλους τους κατοίκους της πολυκατοικίας που μένω. Εντάξει, δεν είναι σημαντικό. Μόλις 18 πατώματα έχει η πολυκατοικία αυτή με καμιά 350αριά διαμερίσματα, γκαρσονιέρες και δυάρια (σπάνια τα μεγαλύτερα). Και τι κάνουμε μ' αυτήν;

Μπάμπεργκ, Θρησκευτικό

Όπως έγραφα προχτές στο Μπάμπεργκ είναι καθολικοί. Οι περισσότεροι. Αποτέλεσμα αυτού το ότι υπάρχουν πάρα πολλές εκκλησίες. Και τελευταία έχω αρχίσει να μπαίνω σε κάθε εκκλησία που βρίσκω, αρκεί να μην ζητάει να πληρώσω είσοδο (όπως στο Λονδίνο που ήθελαν 15+ λίρες)! Έτσι μπήκα σε αρκετές, αν και υπήρχε και μία (αυτή της φωτογραφίας) που φαινόταν πολύ όμορφη αλλά ήταν αρκετά μακριά από τη διαδρομή μου.

Μπάμπεργκ, συνέχεια

Όπως έγραφα χθες, αφού είχα κάνει κάμποσο δρόμο κι είχα δει πολλά και (α)διάφορα, ξαφνικά ήρθε η αποκάλυψη. Ξεκίνησε με το δημαρχείο της πόλης. Που είναι χτισμένο σε μια νησίδα αλλά και ζωγραφισμένο. Απ' έξω, από μέσα δεν ξέρω.

Ανέκδοτο

Το παρακάτω ανέκδοτο κυκλοφορεί στην Ευρώπη με αφορμή την εμμονική στάση της Ανγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε στο στήσιμο ενός μηχανισμού δημοσιονομικής πειθαρχίας που παράγει ύφεση, σκοτώνει τις ασθενέστερες ευρωπαϊκές οικονομίες και θέτει σε κίνδυνο τη ζωή του ίδιου του ευρώ γράφει λένε η γαλλική εφημερίδα Μοντ. Δεν ξέρω αν είναι έτσι ως προς αυτό το σκέλος, πάντως το ανέκδοτο κυκλοφορεί από παλιά και είναι ενδεικτικό της στοχοπροσήλωσης των Γερμανών και της αδυναμίας επανελέγχου της διαδικασίας (αυτό που οι κομπιουτεράδες και όχι μόνο ονομάζουν φίντμπακ - ανατροφοδότηση δηλαδή με βάση την πρόοδο).

Μπάμπεργκ

Όταν είπα πως θα πάω στο Μπάμπεργκ, κι αυτό έγινε μετά από «διαφήμιση» της Μαρίας που μας έλεγε τι ωραίο είναι και πόσο εντυπωσιακό κλπ, είπε κάποια συνάδελφος πως θα πάω στη Βενετία της Γερμανίας. Η ερώτησή που μου ήρθε άμεσα ήταν «Καλά, αν το Μπάμπεργκ είναι η Βενετία της Γερμανίας, το Αμβούργο τι είναι;» Δίκιο είχα, αλλά θα το δούμε παρακάτω. Στην πρώτη φωτογραφία ο σταθμός του Μπάμπεργκ και συνεχίζουμε.

Στέλιος Βάσκος

Στέλιος Βάσκος; Ποιος είν' αυτός ο Στέλιος Βάσκος για τον οποίο γίνεται αυτή η έκτακτη ανάρτηση βράδυ Κυριακής; Ο Στέλιος ο Βάσκος είναι α) Τρικκαλινός, β) ποδηλάτης ποδηλατολάτρης και γ) Αεκτζής. Όχι απαραίτητα μ' αυτή τη σειρά, αλλά σίγουρα είναι κι απ' τα τρία. Τι δεν είναι; Δεν είναι νεαρός όπως ίσως περίμενε κανείς (εγώ όταν έμαθα πως είναι πιο μεγάλος από μένα έμεινα άφωνος) και δεν τα πάει καλά με τις δημόσιες σχέσεις. Αυτό το τελευταίο είναι το δικό μου συμπέρασμα. Πού και πώς έμαθα εγώ γι' αυτόν; Την περασμένη Κυριακή, εκεί που καθόμασταν και απολαμβάναμε τους χορούς και τα τραγούδια στην 8η ελληνοβαυαρική ημέρα πολιτισμού κάποιοι μας μοίρασαν φυλλάδια γι' αυτόν και το εγχείρημά του: Να πάρει το ποδήλατό του, να ξεκινήσει απ' τα Τρίκαλα, να 'ρθει στο Μόναχο και να γυρίσει πάλι πίσω. Συνεχόμενα μέσα σε 10 μέρες.

Νέες τιμές

Όπως έγραφα παλιότερα οι αλλαγές στα συγκοινωνιακά θέματα γίνονται κάθε χρόνο, Δεκέμβρη μήνα. Τις προάλλες για παράδειγμα, κυκλοφόρησαν φυλλάδια του οργανισμού συγκοινωνιών του Μονάχου με το τι θα ισχύει για το 2013. Αυτό με τα τραμ (π.χ. μια γραμμή θέλει να πυκνώσει, αλλά σε ένα κομμάτι της διαδρομής σε δρόμο που η κυκλοφορία είναι μαζί με τα αυτοκίνητα δεν θέλουν περαιτέρω επιβάρυνση, έτσι θα οδηγούν τα επιπλέον δρομολόγια κάπου αλλού με νέο αριθμό) αυτό με τα λεωφορεία κι εκείνα με το μετρό. Κι όλα από το Δεκέμβρη. Έτσι, αλλαγές οποιαδήποτε άλλη εποχή είναι απρόσμενες. Κι έγινε μια τέτοια αλλαγή τελευταία. Και μάλιστα χοντρή. Δεν ξέρω από ποια μέρα ακριβώς, πάντως τον τελευταίο μήνα, η τιμή του Μπάγιερν Τίκετ αναπροσαρμόστηκε. Το απλό, για ένα άτομο, από 21 στα 22€. Μικρή αλλαγή θα πει κάποιος και θα συμφωνούσα αν δεν ήταν η έκπληξη της εποχής. Και το ακόμα χειρότερο. Το κανονικό Μπάγιερν Τίκετ, αυτό που επιτρέπει να ταξιδέψουν μέχρι και πέντε άτομα μαζί, αυξήθηκε από τα 29 στα 40€! Ναι. Σωστά διαβάζεται. Αύξηση 38%. Το 2010 οι τιμές ήταν 20 και 28€. Το 2011 αυξήθηκαν στα 21 και 29 και μέχρι τώρα ήταν τα ίδια.