Γαλλικοί δρόμοι

Μπόλικες φωτογραφίες σήμερα, όσες δεν έχει για την Ιταλία και τη Γερμανία μαζί. Είναι πως κινηθήκαμε σε μια ποικιλία δρόμων στη Γαλλία, σ' αντίθεση με την Ιταλία που χρησιμοποιήσαμε μόνο αυτοκινητόδρομους και τη Γερμανία που τη θεωρώ δεδομένη, έχω τραβήξει διάφορες φορές, αλλά άντε να τις βρω τώρα. Περνάμε λοιπόν τα σύνορα της Γαλλίας. Από το Βέλγιο μεριά. Πάμε από Λουξεμβούργο προς Σεν Μαλό, κι επιλέξαμε να κάνουμε λίγο διαφορετικό κομμάτι σε σχέση με την επιστροφή που θα ήταν μέσω Παρισιού. Υπάρχουν φώτα, αλλά είναι μόνο εδώ στα σύνορα. Λίγο παραπέρα τα φώτα σταματάνε. Όπως και στη Γερμανία δηλαδή (εκεί ούτε στα σύνορα!).

Με το που μπαίνουμε σε κάθε χώρα (απ' όσο θυμάμαι) έχει μια πινακίδα με τα ανώτερα όρια που ισχύουν γενικά: 130 στους αυτοκινητόδρομους, 50 στις κατοικημένες περιοχές και 90 αλλού (αν και, υπάρχουν και οι άλλοι δρόμοι με όριο τα 110). Το 130 ισχύει γενικά, αλλά αν βρέχει περιορίζεται στο 110 και γι' αυτό υπάρχουν πινακίδες στις εισόδους των αυτοκινητοδρόμων που το διευκρινίζουν (αλλά και ενδιάμεσα που το υπενθυμίζουν).

Αρκετές περιοχές για ξεκούρασμα, αν τις έλεγα απλά πάρκινγκ θα τις αδικούσα. Άλλες με βενζινάδικο και λοιπές παροχές κι άλλες σκέτες. Αυτές που έχουν κι άλλα, κάτω από το καθένα γράφει σε πόσα χιλιόμετρα θα ξαναβρείς από το ίδιο (μια φορά, όταν είσαι στα 5 χλμ πριν).

Επίσης έχει τις τιμές και τα είδη καυσίμων που έχει το ερχόμενο πρατήριο. Στα τόσα χιλιόμτερα που έκανα και στους τόσους αυτοκινητόδρομους που άλλαξα,μόνο μια φορά μόνο είδα συγκριτικές τιμές για τα επόμενα τέσσερα πρατήρια (κάτι που γίνεται τακτικά στην Ιταλία όπως έγραφα χτες). Να σημειώσω εδώ πως σπάνια να βρεις κανονική βενζίνη 95 οκτανίων. Αυτή είναι συνήθως της κατηγορίας Ε10 δηλ. με 10% αιθανόλη. Που α) η τιμή της είναι χαμηλότερη και β) δεν την παίρνουν όλα τα (βενζινοκίνητα βεβαίως) αυτοκίνητα. Πρέπει να είναι μετά το 2000 και πάλι όχι σίγουρα. Αλλιώς σου λέει βάλε σούπερ (98 οκτανίων, που η τιμή της είναι λίγο πιο πάνω).

Οι αυτοκινητόδρομοι έχουν διόδια. Πριν από αρκετά χρόνια (το 2005) που είχα διασχίσει προς νότο τη Γαλλία είχα μπει στο Παρίσι, πλήρωσα έξ' απ' τη Λυών και ξανά όταν πια βγήκα έξω απ' τη Μασσαλία.  Στη συνέχεια, χρησιμοποίησα τον παραλιακό δρόμο μέχρι τη Νίκαια, εν γνώση μου, για να δω την Κυανή Ακτή (την Κοτ ντ' Αζούρ που λέει και ξαναλέει μια Μαρία) και μετά, μέχρι τα σύνορα με την Ιταλία, δηλ. συνολικά για καμιά 30αριά χιλιόμετρα όλα κι όλα, σταματήσαμε τρεις φορές για να πληρώσουμε διόδια από 1€ κάθε φορά (για τα τούνελ που χρησιμοποιήσαμε).

Πού να φανταστώ πως αυτή η τακτική είναι ο κανόνας κι όχι η εξαίρεση. Πλήρωνα όλα τα διόδια με την κάρτα για να δω στο τέλος πόσες συνολικά φορές θα πλήρωνα. Και εύκολα βλέπει κάποιος το λογαριασμό γεμάτο με μικροποσά. Την πρώτη μέρα (28/5) έκανα περίπου 500 χλμ σε αυτοκινητόδρομους, την επόμενη (30/5) περίπου 330 ενώ την τελευταία ήταν που με το κόλπο του βίαμισελέν έκανα μόνο 50 χλμ σε αυτοκινητόδρομο, τα υπόλοιπα ήταν σε χαμηλότερης ταχύτητας κι έτσι πλήρωσα μόνο τα 3,40€ αντί τα 36 και κάτι.

Στον παραπάνω λογαριασμό δεν έχω αφήσει άλλο ένα σταμάτημα για πληρωμή 5,20€ στη γέφυρα της Νορμανδίας, πάει εκεί πριν το 1€ αλλά αυτό είναι τέλος χρήσης της γέφυρας, δεν πληρώνεται στην εταιρία των αυτοκινητοδρόμων αλλά σ' αυτήν που διαχειρίζεται τη γέφυρα. Η γέφυρα αυτή (που είναι ουσιαστικά δύο) γεφυρώνει τον Σηκουάνα στις εκβολές τους, έξω απ' το λιμάνι της Χάβρης.

Εντύπωση μου έκανε πως εκτός απ' τα σήματα για τους αυτοκινητόδρομους ή τους δρόμους μεγάλης ταχύτητας είχαν ακόμα ένα σήμα, αυτό που μοιάζει με κουλουάρ σταδίου: Δείχνει πως πρόκειται για περιφερειακό δρόμο, εξωτερικό δακτύλιο ας πούμε.

Καθώς οδηγείς έχει διάφορες πληροφοριακές πινακίδες. Τόσο πως αν πας απ' αυτό το δρόμο θα πρέπει να πληρώσεις διόδια (peage) ώστε αν θες να τ' αποφύγεις να πας απ' αλλού όσο και πριν τα σημεία που υπάρχουν κάμερες: Υπάρχει προειδοποίηση κάνα χιλιόμετρο πριν ώστε να προλαβαίνεις να προσαρμόσεις την ταχύτητά σου. Και σου γράφει και πόσο είναι το όριο - όχι όπως στην Ελλάδα, αλλά και αλλού, που υπάρχει πινακίδα πως υπάρχει ραντάρ, αλλά πρέπει εσύ να θυμάσαι πόσο είχες δει κάποτε. Στη Γαλλία υπάρχουν τακτικά πινακίδες που σου υπενθυμίζουν τα όρια (και όχι μόνο και μάλιστα με την ένδειξη 'υπενθύμιση' από κάτω, να ξέρεις αν αυτό ισχύει από τώρα ή απλά στο επαναλαμβάνει).

Ας φύγουμε τώρα λίγο απ' τους αυτοκινητόδρομους κι ας πιάσουμε και κανέναν παρακατιανό. Όχι πως εδώ δεν υπάρχει έλεγχος για τα όρια της ταχύτητας, αντιθέτως, εδώ υπάρχει πολύ μεγαλύτερος αφού υπάρχει και μεγάλη ποικιλία ανάλογα τις συνθήκες. Εδώ υπάρχουν και τα λεγόμενα ραντάρ εκφοβισμού, δηλαδή ραντάρ που δεν σε γράφουνε αλλά σε ενημερώνουνε για την ταχύτητά σου και μάλιστα, αν είναι πάνω από το όριο με κόκκινα νούμερα!

Δρόμος χωρίς διόδια, υψηλής ταχύτητας σύμφωνα με τη σήμανση αλλά με όριο τα 110!

Λίγο παρακάτω αλλάζει, γίνεται με μια λουρίδα ανά κατεύθυνση (και με χάλια οδόστρωμα) για να ξαναλλάξει πάλι σε καλό και πάει λέγοντας.

Πώς ξέρεις αν ο δρόμος είναι α ή β διαλογής; Εκτός των άλλων από τις διαφημίσεις που υπάρχουν στα πλάγια του δρόμου. Η Τοτάλ είναι η κρατική εταιρία καυσίμων, και γενικά παρατήρησα πως είχε εξαιρετικά ανταγωνιστικές τιμές. Χαμηλότερες κι απ' τη Γερμανία, κάτι που γενικά δεν ισχύει. Αυτό ανάγκαζε κάμποσους ακόμα να κατεβάζουν τιμές (αν και όχι στους αυτοκινητόδρομους).