Βατικανό

Άντε επιτέλους. Τέλειωσα με το Λονδίνο να πάρει σειρά και κάνας άλλος προορισμός. Σειρά έχει η Ιταλία (το Μπάμπεργκ δεν μετράει - είναι εσωτερικό, Γερμανία!) και ξεκινώ με το Βατικανό. Μα το Βατικανό είναι ξεχωριστό κράτος απ' την Ιταλία. Σύμφωνοι. Έτσι είναι μεν, αλλά. Ποιο είναι το αλλά; Μα με τα 0,44 τ.χλμ και τους 826 (λέει) κατοίκους του, τι κράτος να είναι. Εν πάση περιπτώσει, δεν γίνεται να πας σ' αυτό αν δεν πας στην Ιταλία (και μόνο). Και δεν νοείται να πας στη Ρώμη χωρίς να επισκεφτείς και το Βατικανό. Άρα; Με την Ιταλία μαζί θα το βάλω. Τουριστικά το Βατικανό αποτελείται από δυο κομμάτια: Τον Άγιο Πέτρο και το μουσείο του. Ενταγμένη στο μουσείο μέσα η Καπέλα Σιξτίνα, παρουσιάζεται ως το πιο διάσημο αξιοθέατό του.

Σίγουρα είναι διάσημη αφού την έχει φιλοτεχνήσει ο Μιχαήλ Άγγελος. Κι ενώ σ' ολόκληρο το μουσείο μπορείς να βγάλεις όσες φωτογραφίες θέλεις, εδώ κάτι τέτοιο απαγορεύεται. Πρόσχημα η ιερότητα του χώρου, λέει, και άλλες ιστορίες. Γιατί λέω πως είναι πρόσχημα; Γιατί στο μουσείο είναι ενταγμένα κι άλλα παρεκκλήσια και σε κανένα δεν υπάρχει τέτοιο θέμα. Αλλά η μεγάλη μάζα των τουριστών προχωράει στο μουσείο χωρίς να βλέπει τίποτα (ή βλέποντας ελάχιστα) από τα άλλα εκθέματα και κατευθύνεται από το συντομότερο δρόμο προς την Καπέλα Σιξτίνα. Και δεν είναι εύκολο να φτάσεις μέχρις εκεί, αφού βρίσκεται αρκετά μέσα στο Βατικανό, παίζοντας στην αρχική της εκδοχή το ρόλο του παπικού παρεκκλησιού, εκεί δηλ. που προσευχόταν ιδιωτικά ο πάπας (στο βάθος της εσωτερικής αυλής που φαίνεται στη φωτογραφία. Στην άλλη, μια άποψη της Ρώμης από παράθυρο του μουσείου. Διακρίνονται αρκετοί απ' τους επτά λόφους της επταλόφου). Εδώ λοιπόν, υπάρχουν αρκετοί σεκιουριτάδες που συνέχεια προσπαθούν να επιβάλουν τη σιωπή(!) και να απαγορέψουν τη φωτογράφιση. Και δεν ακούγονται οι επισκέπτες αλλά αυτοί! Η αρχική φωτογραφία που έβαλα, είναι μεν τραβηγμένη στη ζούλα, χωρίς να βλέπω τι τραβάω (μόνο έτσι τα καταφέρνω στα μέρη που απαγορεύεται), ωστόσο έχει καταφέρει να περιλάβει το πιο διάσημο σημείο της οροφής. Το άγγιγμα.

Το καθεστώς που υπάρχει για επίσκεψη στους διάφορους λατρευτικούς χώρους διαφέρει εντελώς απ' τον ένα στον άλλο.. Και δεν έχει σχέση με τη θρησκεία ή το δόγμα. Αλλού υπάρχει εισιτήριο, αλλού είναι εντελώς τσάμπα κι αλλού δώστε ό,τι έχετε ευχαρίστηση. Αλλού σ' αφήνουνε να βγάλεις όσες φωτογραφίες θέλεις, είτε με φλας (βασικά όταν δεν υπάρχει και κανένας να βλέπει) είτε όχι (στις πιο διάσημες) κι αλλού (όπως στην Καπέλα Σιξτίνα που λέγαμε ή στη Μονμάρτη) υπάρχει κυνήγι μην και βγάλει κανένας φωτογραφία και πάντα λόγω της ιερότητας. Βέβαια, όταν είναι ώρα προσευχής μπορούν να μπουν μόνο όσοι είναι να προσευχηθούν (κι αυτό είτε σε εκκλησίες είτε σε τζαμιά, είτε σε συναγωγές). Όμως στη Νοτρ Νταμ, στο Παρίσι μου έτυχε το κουφό: Στη μέση γινόταν λειτουργία και ένα γύρω οι τουρίστες έκαναν τη βόλτα τους, τράβαγαν φωτογραφίες (είτε απ' την εκκλησία είτε απ' τη λειτουργία) και κανένας δεν έμενε παραπονεμένος! Α! στις φωτογραφίες οροφές από το μουσείο. Έχουν κι αυτές τη δική τους αξία (όπως και στο Λούβρο) και δεν είναι να βλέπεις μόνο τα εκθέματα.

Το 'χει η μοίρα μου να διασταυρώνομαι με τον πάπα και να μου ανατρέπει το πρόγραμμα. Αυτή τη φορά κατά την επίσκεψή μου στο Βατικανό. Λέγαμε να μπούμε και μέσα στον Άγιο Πέτρο αλλά πού. Είχα παπική λειτουργία. Που βέβαια γινόταν υπαίθρια, στην πλατεία, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως μας άφηναν να πάμε προς τα μέσα. Είδαμε λοιπόν κι εμείς το πάπα, του κουνήσαμε το μαντίλι μας και στρίψαμε κατά το μουσείο. Τετάρτη μετά το Πάσχα ήτανε κι είχε έρθει κόσμος και ντουνιάς από διάφορα μέρη της Ευρώπης. Κάποια στιγμή μάλιστα, στη διάρκεια της λειτουργίας, απευθυνόταν χαιρετισμός στη γλώσσα τους, αναφέροντας και από ποιο μέρος είχαν έρθει. Ας πούμε απ' τη Γερμανία υπήρχαν από καμία δεκαπενταριά περιοχές. Με το που ακουγόταν το όνομά τους, φωνές και ζήτω από κάτω. Μου θύμισε όχι λειτουργία αλλά κάποιες κομματικές συγκεντρώσεις που αναγγέλλονται οι οργανώσεις από τις διάφορες περιοχές και φωνάζουν από κάτω!

Υπαίθρια η λειτουργία, δεν υπήρχε εκκλησιαστικό όργανο για να παίξει, υπήρχαν όμως οι άλλοι με το κέρας των Άλπεων. Παρούσα κι η ελβετική φρουρά, με τις παραδοσιακές της στολές. Βέβαια, παίζουν μάλλον διακοσμητικό ρόλο, αλλ' αυτό δεν έχει σημασία. Αυτή είναι η φρουρά του πάπα.

Τέλος πάντων, αποφασίζουμε να πάμε στο μουσείο που η είσοδός του είναι γύρω στο χιλιόμετρο. Καθώς προχωράμε, στα 250 - 300 μέτρα πριν την πόρτα, συναντάμε την ουρά. Οι ουρές είναι γενικό φαινόμενο στην Ιταλία. Δεν ξέρω, άρχισα να σκέφτομαι πως αυτό γίνεται για να δείχνει πως έχει μεγαλύτερη αξία το αξιοθέατο. Αν θέλεις να παρακάμψεις - νομίμως - την ουρά γίνεται. Πληρώνεις 4€ και πας από άλλη σειρά. Κι επειδή το 4άρι είναι κάτι που το σκέφτονται οι περισσότεροι, στην άλλη σειρά περιμένεις λιγότερο. Χώρια που στο μουσείο του Βατικανού (και όχι μόνο) υπάρχει και προκαθορισμένη ώρα εισόδου για τους καταβάλλοντες το επιπλέον. Οπότε, μέχρι να 'ρθει η ώρα σου, κάνεις καμιά βόλτα. Στη μια φωτογραφία ένα κομμάτι της ουράς. Μπροστά στρίβει μέχρι να φτάσει στην πόρτα που φαίνεται στην άλλη φωτογραφία, αλλά φαίνεται τ' απόγεμα, όταν έχει τελειώσει ο κόσμος κι έχει πια κλείσει η είσοδος.

Πολλά όμως μαζεύτηκαν σήμερα για το Βατικανό. Ας σταματήσω εδώ και συνεχίζω αύριο.