Γερμανικοί Αυτοκινητόδρομοι

Έγραψα για τόσους άλλους δρόμους, υποχρέωση να γράψω και για τους γερμανικούς, εξάλλου τα γράμματα απ' τη Γερμανία στέλνονται καθημερινά (ή περίπου) άρα θα έπρεπε να το έχω ήδη κάνει. Αλλά δεν πειράζει, κάλιο αργά παρά ποτέ λέει η παροιμία.

Τα όρια ταχυτήτων υπενθυμίζονται κι εδώ καθώς περνάμε τα σύνορα. Μια ιδιαιτερότητα της Γερμανίας είναι πως για τους αυτοκινητόδρομους ΔΕΝ υπάρχει όριο (για τα ΙΧ). Ο αριθμός που αναγράφεται (130) είναι το συνιστώμενο όριο. Κι αυτό γιατί αντιδρούν οι αυτοκινητοβιομηχανίες στο να μπουν όρια. Γιατί οι Γερμανοί είναι μαθημένοι να τηρούν επακριβώς τους νόμους (εντάξει, η μεγάλη πλειοψηφία, είναι ο κανόνας, αυτό δεν σημαίνει πως δεν υπάρχουν κι εξαιρέσεις). Έτσι πώς θα πούλαγαν τα σούπερ ντούπερ αυτοκίνητά τους με την υπόσχεση πως μπορούν να πάνε με τα 180 ή με τα 200. Τι να τα κάνουν αν απαγορεύεται να τα πιάσουν; Μόνο η δυνατότητα δεν συγκινεί. Έτσι επιβάλουν την μη ύπαρξη ορίων. Τα 130 μπήκαν ως συμβιβασμός, για περιβαλλοντικούς λόγους.

Γίνεται προσπάθεια να γίνουν όλοι οι αυτοκινητόδρομοι με τρεις λουρίδες ανά κατεύθυνση συν μια βοηθητική. Το ότι υπάρχουν τρεις λουρίδες δεν σημαίνει ότι χρησιμοποιούνται και οι τρεις απ' όλους. Τα αυτοκίνητα κατά κανόνα κινούνται στη δεξιά λουρίδα. Αν θέλει κάποιος να προσπεράσει βγαίνει στη μεσαία. Αν τώρα αυτός που είναι στη μεσαία καθυστερεί να φύγει και θέλει να προσπεράσει κάποιος που είναι δεξιά, δεν προσπερνάει από τη λουρίδα που βρίσκεται αλλά βγαίνει στην αριστερή και προσπερνά και τις δυο λουρίδες και ξαναγυρίζει στη δεξιά! Εντάξει, όταν πετυχαίνεις σε στάου (μποτιλιάρισμα στα γερμανικά - κάτι που δεν είναι καθόλου σπάνιο αλλά ούτε και μικρό πρόβλημα, αν είναι μόνο δυο χιλιόμετρα λες δεν είναι τίποτα, απ' τα 6 - 8 και πάνω αρχίζεις κι ανησυχείς και μετά τα 15 είναι μαύρη απελπισία) τότε προφανώς και θα απλωθούν παντού. Θα ήταν αστείο να είναι η μια λουρίδα άδεια και να χρησιμοποιούνται μόνο οι άλλες!

Και προφανώς για να γίνει πραγματικότητα η διαπλάτυνση κόβονται δέντρα αβέρτα. Βέβαια, τα δάση που υπάρχουν εδώ είναι ατέλειωτα. Και χρειάζεται να κοπούν πάρα πολλά δέντρα τόσο για τις λουρίδες όσο και για τους χώρους αναψυχής που προβλέπονται (όπου δεν υπάρχουν). Βέβαια, γι' αυτούς τους τελευταίους υπάρχει διαφορετική πολιτική ανάλογα το κρατίδιο. Όταν π.χ. περάσαμε για λίγο απ' το Σάαρλαντ τα όποια πάρκινγκ υπήρχαν ήταν όλα μικρά, χωρίς χώρο για να κάτσεις ακόμα και χωρίς τουαλέτα!

Στα πλάγια, ειδικά κοντά σε κατοικημένες περιοχές υπάρχουν παραπέτα, ημιδιαφανή ή τελείως αδιάφανα έτσι ώστε ο θόρυβος του δρόμου (που με τις ψηλές ταχύτητες είναι ιδιαίτερα έντονος) να μη φτάνει μέχρι τους γείτονες. Αυτό έχει το επιπλέον μειονέκτημα (ή πλεονέκτημα, ανάλογα πώς το βλέπει κάποιος) να μην μπορείς να δεις προς το περιβάλλον!