Φεύγουμε

Οι μέρες στο Μόναχο τελειώνουν. Πριν λίγο καιρό έγραφα το πώς ήταν όταν ήρθαμε πριν σχεδόν τρία χρόνια. Έγραψα τα πριν την εγκατάσταση, αλλά δεν θυμόμουνα τις πρώτες μέρες στο σπίτι. Περάσαμε κάμποσες μέρες στο Μόναχο ψάχνοντας για σπίτι, γνωρίζοντας παράλληλα την πόλη. Όταν μπήκαμε επιτέλους σε δικό μας χώρο, ο χώρος αυτός ήταν άδειος. Σιγά σιγά γέμισε με ένα σωρό πράγματα. Το σκεφτικό μας ήταν πως θα μέναμε πέντε χρόνια εδώ κι έτσι πήραμε και πράγματα που αν ξέραμε πως θα ήταν μόνο τρία ίσως δεν θα τα παίρναμε. Μπορεί να πει κανείς πως στο κάτι παραπάνω βρίσκεται η ομορφιά της ζωής και δεν θα διαφωνήσω. Αλλά τώρα που τα μαζεύουμε όλ' αυτά μας έρχονται τέτοιες σκέψεις.

Ήδη από το περασμένο καλοκαίρι που κατατέθηκε ως νομοσχέδιο αυτό που τελικά έγινε ο νόμος 4027 του 2011 για την «ελληνόγλωσση εκπαίδευση στο εξωτερικό και άλλες διατάξεις» το μήνυμα το είχα πάρει. Ήδη ό,τι κάναμε ή παίρναμε κλπ τότε ήταν με το σκεπτικό πως αυτές τις μέρες θα φεύγαμε οριστικά. Για παράδειγμα το λάδι που φέραμε. Μιας και στο χωριό η μάνα μου έχει δικό της λάδι πάντα καταναλώνουμε απ' αυτό. Η μεταφορά γίνεται σε μεγάλα δοχεία τελευταία. Και σε μεγάλο ξεκίνησε από το χωριό. Αλλά για εδώ ήταν τόσο όσο υπολογίζαμε πως θα χρειαζόταν για να τη βγάλουμε φέτος. Έβγαλα όσο εκτιμούσα πως δεν θα χρειαζόταν και πραγματικά μας ήρθε μία η άλλη. Ή από το Σεπτέμβρη που είχε έρθει η Ειρήνη για επίσκεψη, όταν επέστρεφε πήρε μαζί της διάφορα απ' τα πράγματα που δεν χρειαζόμασταν και αυτό γινόταν κάθε φορά που έφευγαν από δω τα παιδιά ή κατεβαίναμε εμείς στην Ελλάδα.

Παρ' όλ' αυτά έμεινα αρκετά ακόμα στο σπίτι. Μέχρι πριν λίγο καιρό τα πάντα ήταν στη θέση τους και το σπίτι λειτουργούσε κανονικά. Αρχίσαμε να μαζεύουμε ξεκινώντας από πράγματα που δεν θα μας έλλειπαν. Ύστερα σειρά είχαν και πιο άμεσα πράγματα. Αλλά μέχρι την Παρασκευή το πρωί κράταγα το κρεββάτι κι έναν καναπέ που καθόμασταν. Την Παρασκευή το πρωί τα διαλύσαμε κι αυτά και το απόγεμα τα παραδώσαμε στον μεταφορέα (όταν ολοκληρωθεί η διαδικασία και τα παραλάβουμε, θα γράψω και γι' αυτή τη διαδικασία). Και τώρα ζούμε σε ένα σπίτι άδειο, έχοντας κρατήσει μόνο μερικά βασικά, τα πιο χρειώδη. Δυο καρέκλες, ένα τραπέζι κι ένα φουσκωτό στρώμα. Και τους υπολογιστές. Κι έχω αρχίσει να νιώθω χάλια. Αυτό που λέμε σαν τους γύφτους. Το πρόβλημα δεν είναι μόνο δικό μας. Το ίδιο αντιμετωπίζουν κι άλλοι συνάδελφοι. Και πάλι καλά που εμείς παραδώσαμε μόλις πέντε μέρες πριν φύγουμε. Μια άλλη συναδέλφισσα τα έδωσε κάμποσες μέρες πιο μπροστά και μετά δεν είχε πού να κοιμηθεί. Ευτυχώς κάπου βρέθηκε ένα στρώμα και της δανείσανε, αφού όμως είχε κοιμηθεί κάνα δυο βράδια στο πάτωμα. Απ' την άλλη, μέχρι την τελευταία στιγμή είχαμε το άγχος: θα έρθει να τα πάρει; και πότε;

Δεν ξέρω, αλλά νιώθω λίγο ξεφτιλισμένος, παρατημένος, πεταμένος. Αν όταν ήρθαμε κανένας δεν μας υποδέχτηκε, τώρα που φεύγουμε κανένας δεν μας αποχαιρετά. Εντάξει, τότε δεν ξέραμε και συναδέλφους, τώρα υπάρχουν κάποιοι που θα μείνουν πίσω και θα χαιρετηθούμε αλλά μέχρις εκεί. Με αυτούς χαιρετηθήκαμε και (από το σχολείο μου) αυτοί μου έδωσαν ένα αναμνηστικό (δυο βιβλία με γερμανικές συνταγές ήταν το δικό μου και τους ευχαριστώ). Από τους προϊσταμένους (προξενείο, γραφείο), από τους γονείς ή τους ελληνικούς συλλόγους ή ακόμα και την εκκλησία, δεν είδα να υπάρχει έστω μια ανακοίνωση αποχαιρετισμού. Μόνο η τοπική ΕΛΜΕ (το συνδικαλιστικό μας σωματείο) οργάνωσε χθες μια αποχαιρετιστήρια συνεστίαση. Δηλ. μας φώναξε να κάτσουμε όποιοι θέλουμε να φάμε όλοι μαζί σε ένα ελληνικό εστιατόριο. Μαζευτήκαμε καμιά 25αριά άτομα (μόνο). Πολύ όμορφα περάσαμε, πήραμε κι ένα αναμνηστικό κι από κει. Έστω κι έτσι, από το τίποτα κάτι είναι κι αυτό (όχι το αναμνηστικό, που βρεθήκαμε)!