Ελληνο-Τουρκο-Βαυαρική Ημέρα

Το περασμένο Σάββατο, εκτός απ' τις άλλες γιορτές ήταν και η 7η Ελληνο-Τουρκο-Βαυαρική Ημέρα. Πολλοί οι συνδιοργανωτές, αλλά μάλλον γενικά ψευδεπίγραφη ήταν. Γιατί αυτό; Μα η ελληνική συμμετοχή ήταν απελπιστικά περιορισμένη (στο τμήμα τουλάχιστον που είδα εγώ, γιατί οι εκδηλώσεις ήταν απ' τις 3 το μεσημέρι μέχρι περίπου τα μεσάνυχτα κι εμείς πήγαμε κατά τις 7 και μέχρι τις εννιάμισι που θα άρχιζε προβολή ταινίας, το πρόγραμμα έλεγε πως τα ελληνικά θα ήταν νωρίτερα). Κάποιοι απ' τους μουσικούς (που σύμφωνα με πληροφορίες το ελληνοτουρκικό σχήμα είναι μόνιμο, με τίτλο «καλημέρχαμπα» μια υβριδική λέξη που μ' αρέσει πολύ και την χρησιμοποιώ κάποιες φορές) και λίγοι χορευτές. Όσο δε για την παρουσία ελληνικών πιάτων, ήταν κι αυτή παρούσα με κάτι κουτιά ντολμαδάκια, γίγαντες και πιπεριές, απ' αυτά που προορίζονται για τις ταβέρνες.

Του τούρκικο στοιχείο ήταν κι αυτό σχετικό. Γιατί δεν ήταν πλήρως τουρκικό, αλλά μόνο Αλεβίτικο. Οι Αλεβίτες είναι μια από τις θρησκευτικές κοινότητες των μουσουλμάνων, που λίγη σχέση έχουν με τους υπόλοιπους. Για παράδειγμα δεν είδα ούτε μια μαντήλα! Κι απ' ότι λέει η Βικιπαίδεια, είναι πράγματι πολύ δυτικοποιημένοι μουσουλμάνοι. Μεγάλη μερίδα Αλεβιτών είναι Κούρδοι με ό,τι διαφοροποιήσεις έχει αυτό. Ενδιαφέροντες οι μεζέδες τους, ειδικά το σάντουιτς με κεφτέδες (και διάφορα άλλα σχετικά). Ίσως γιατί είχαν μπόλικο κύμινο που εμένα μ' αρέσει πολύ. Όσο δε για το τρίτο συνθετικό, το βαυαρέζικο, τι να πω. Ακόμα λιγότερη η συμμετοχή τους. Πάντως, στους χορούς υπήρχε αντιπροσωπεία απ' όλους!

Η συμμετοχή του κόσμου, δυστυχώς δεν μπορώ να πως πως ήταν ικανοποιητική. Λίγος ο κόσμος, κατά τη δική μου γνώμη και προσμονή. Η γιορτή γινόταν στο Βέστπαρκ (Westpark), ένα πανέμορφο πάρκο, τεράστιο, που δεν είχα ξαναεπισκεφθεί(!), με μια λιμνούλα στη μέση (τι πρωτότυπο για το Μόναχο) που κάπου είχε και μια νεπαλέζικη παγόδα κι έναν ταϊλανδέζικο βουδιστικό ναό (μούλτικούλτι πάρκο δηλαδή).

Την ώρα που ήμασταν εμείς εκεί, πετύχαμε και χορούς από το Αλεβίτικη κοινότητα.