Μπάμπεργκ, συνέχεια

Όπως έγραφα χθες, αφού είχα κάνει κάμποσο δρόμο κι είχα δει πολλά και (α)διάφορα, ξαφνικά ήρθε η αποκάλυψη. Ξεκίνησε με το δημαρχείο της πόλης. Που είναι χτισμένο σε μια νησίδα αλλά και ζωγραφισμένο. Απ' έξω, από μέσα δεν ξέρω.

Με το που στρίψαμε στον πεζόδρομο και το είδαμε καταλάβαμε πως εδώ κάτι άλλο παίζει. Τρία γεφυράκια το ενώνουν με την υπόλοιπη πόλη.

Οι τοίχοι του όλοι ζωγραφισμένοι σε κάνουν να χαζεύεις με τις ώρες.

Γύρω του κανάλια με νερά (και το νερό μου προκαλεί πάντα ένα κάτι) ενώ απέναντι ένα παλιό παλάτι που δεν μου γέμισε το μάτι: αν δεν το διάβαζα σε πινακίδα ούτε που θα μου πέρναγε απ' το νου πως αυτό είναι παλάτι.

Εκτός από τον καθιερωμένο σταυρό (καθολικό το Μπάμπεργκ, αλλά γι' αυτό αύριο πάλι) εντυπωσιακή ήταν κι η καμήλα στο κατάστημα μέσα.

Σίγουρα όχι μόνο η καμήλα, υπήρχαν πολλά πιο ενδιαφέροντα. Όπως τα κτίρια του 16ου - 17ου αιώνα. Ή τα στενά του σοκάκια που όταν πέρναγε αυτοκίνητο έπρεπε να στριμωχτούμε στα ανύπαρκτα πεζοδρόμια!

Ποδήλατα αρκετά είδαμε να κυκλοφορούνε κι εδώ και μάλιστα με μια (αρκετά διαδεδομένη για τη Γερμανία) πατέντα για να τα κατεβάζουν στα σκαλιά: ένα σιδερένιο αυλάκι.

Μερικά ακόμα δείγματα παλιών κτιρίων,

και ο ροδώνας. Βέβαια, την εποχή που πήγαμε (Μάρτης) ακόμα δεν είχε ανθίσει. Όμως, μπορούσες άνετα να πάρεις μυρωδιά πως θα ήταν σε λίγο καιρό όταν όλα θα ήταν ολάνθιστα.

Κι ο ροδώνας αυτός ήταν σ' ένα μπαλκόνι απ' το οποίο μπορούσες να δεις όλες τις σκεπές της πόλης (που λέει ο λόγος).