Ντόναουβερτ, η Πόλη

Άποψη του καινούριου δημαρχείου. Τίποτα το ιδιαίτερο θα έλεγα, εκτός απ' τις καμπάνες που δίνουν συναυλία δυο φορές τη μέρα.

Το Ντόναουβερτ ανήκει στην περιοχή της Βαυαρίας που στα Ελληνικά αποδίδεται ως Σουηβία, αλλά που δύσκολα μπορεί να το βρει κάποιος έτσι, στα Γερμανικά είναι Σβάμπεν (Schwaben) και οι Έλληνες της Γερμανίας τους κατοίκους τους λένε Σβάμπηδες. Η περιοχή τους επεκτείνεται και στο γειτονικό κρατίδιο της Βάδης Βυρτεμβέργης, έτσι μικρή σχέση καταγωγής έχουν με τους Βαυαρούς. Ίσα ίσα, έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά, τα δικά τους φαγητά. Να αναφέρω επί τη ευκαιρία ότι το κρατίδιο της Βαυαρίας περιλαμβάνει την καθεαυτό Βαυαρία (χωρισμένη σε 2 διοικητικές ενότητες αλλά δεν έχει σημασία) την Φρανκονία (στο βόρειο κομμάτι, εκεί που είναι η Νυρεμβέργη) και τμήμα της Σουηβίας (στα δυτικά με πρωτεύουσα το Άουγκσμπουργκ). Υπάρχει και το Άνω Παλατινάτο ως διοικητική υποδιαίρεση.

Άποψη της πλατείας στο νησάκι, μπροστά στην πύλη της τειχισμένης πόλης.

Δυο ηλιακά ρολόγια. Όπως έχω ξαναγράψει, η ύπαρξη ρολογιών ήταν και είναι εξαιρετικά επιθυμητή. Και τα ηλιακά έχουν ιστορία εδώ (παρόλο που η ηλιοφάνεια είναι περιορισμένη σε σχέση με της Ελλάδας ας πούμε).

Κτίρια, σχετικά, χαμηλά, με τις στέγες ιδιαίτερα επικλινείς για να γλιστράνε και να φεύγουν τα χιόνια, και με μπόλικο πράσινο. Εντάξει, αυτό της δεύτερης φωτογραφίας είναι λίγο υπερβολικό. Αλλά μιας και γίνονταν έργα ανακαίνισης τις μέρες που πέρασα, σήμερα μπορεί να έχει λιγοστέψει. Ανάλογα με τα κέφια του ιδιοκτήτη.

Έγραφα πριν λίγο καιρό για τα σκουπίδια. Να λοιπόν στο πίσω μέρος των σπιτιών που βρίσκονται οι διάφοροι κάδοι σκουπιδιών. Το χρώμα είναι ο κώδικας για το τι περιέχει ο καθένας. Κι επειδή όπου πας κι όπου σταθείς, κάποιον Έλληνα θα βρεις, εμείς βρήκαμε αυτοκίνητο από την Έδεσσα. Το ιδιοκτήτη δεν τον γνωρίσαμε.

Μαρούλια και άλλα λαχανικά στοιχισμένα σε σειρές αλά γερμανικά σε έναν οικιακό κηπάκο. Εδώ υπήρχαν φυτεμένα και μυρωδικά για χρήση του ιδιοκτήτη βαλμένα σε σειρά, με τη μεταλλική ταμπελίτσα του το καθένα, φυτεμένα με τάξη σε μια σπειροειδή κατασκευή που έχει και καλλιτεχνική αξία.

Βλέπετε ο ιδιοκτήτης πρέπει να ήταν καλλιτέχνης, που δούλευε το σίδερο. Μιας και ο κήπος του ήταν διακοσμημένος και με άλλες κατασκευές, μεγάλες και μικρές.

Οι χρονολογίες που υπάρχουν πάνω από στα κτίρια δείχνουν πως είναι από τον 17ο αιώνα. Έχουν δηλ. κοντά 400 χρόνια ζωής. Όχι και λίγα. Πόσοι ιδιοκτήτες δεν έχουν αλλάξει. Πόσα μάτια που τα είδαν και σήμερα δεν υπάρχουν ούτε σαν ανάμνηση...

Στο κέντρο της πόλης πια, κοντά στο δημαρχείο, απ' όπου ξεκινάει ο κεντρικός δρόμος. Μια γεύση κι απ' αυτόν,

όπως και απ' τον παράλληλό του που ανήκε μέσα στην παλιά πόλη. Ε, αρκετοί δεν είναι αυτοί οι δυο; Χρειάζεται κι άλλο; Και μια άποψη από ένα από τα πάρκα της πόλης (αυτό που είναι ακριβώς έξω από τα τείχη).