Ντόναουβερτ, Θρησκευτικό!

Η "πίσω" πύλη της τειχισμένης πόλης

Γιατί έδωσα τον χαρακτηρισμό "θρησκευτικό" στο Ντόναουβερτ στο σημερινό σημείωμα; Γιατί σήμερα θα ασχοληθώ με τις (δυο) εκκλησίες του. Εντάξει, θα δούμε και μερικά άλλα μέρη του, αλλά το κυρίως πιάτο θα είναι οι εκκλησίες, από μέσα κι απ' έξω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τις βρήκα εντυπωσιακές.

Η "Επαγγελματική σχολή θηλέων η αγία Ουρσουλίνα". Άλλος ένας λόγος που ενισχύει τον χαρακτηρισμό που έδωσα. Ένα τεράστιο κτίριο, φαντάζομαι πως θα είναι και οικοτροφείο. Στην άλλη φωτογραφία, εκτός από την αρχιτεκτονική, ενδιαφέροντα είναι και τα χρώματα που χρησιμοποιούνται. Γενικά στο Ντόναουβερτ επικρατούν τα ζωηρά, τα έντονα χρώματα.

Άλλη μια άποψη (ή να γράψω δύο) του κεντρικού δρόμου.

Και ξεκινάμε με τις εκκλησίες. Η πρώτη είναι η "μεγάλη", η πρώτη, ας πούμε ο καθεδρικός ναός (αν και δεν ξέρω πόσο ταιριάζει ο όρος για μια μικρή πόλη). Εντυπωσιακή σε όγκο, εξωτερικά και εσωτερικά. Με την αψιδωτή οροφή που συνηθίζεται εδώ.

Στα παράθυρα υπάρχουν βιτρό κλασσικά αλλά και με μοντέρνες παραστάσεις. Οι καθολικοί, ποτέ δεν δίσταζαν να αποδεχθούν νέες μορφές στην τέχνη. Άλλους νεωτερισμούς δεν δέχονται.

Η εικονογράφηση στους τοίχους, δεν είναι ιδιαίτερα συνηθισμένη στις γερμανικές εκκλησίες. Και μάλιστα με χρώματα τόσο απαλά. Βέβαια, δεν λείπουν και τα αγάλματα, και τα πολλά λουλούδια που τα περιστοιχίζουν.

Το εκκλησιαστικό όργανο είναι απαραίτητο σε κάθε δυτική εκκλησιά είτε καθολική είτε ευαγγελική (για άλλες δεν ξέρω). Αλλά εκτός απ' το πνεύμα υπάρχει και το σώμα. Έτσι, ας κάνουμε μια στάση για φαγητό. Δεν ξέρω πώς μας ήρθε και διαλέξαμε ιταλικό μαγαζί. Συνήθως, σε κάθε χώρα ή σε κάθε περιοχή, δοκιμάζουμε την κουζίνα της. Εδώ αντί να διαλέξουμε κάτι σβάμπικο, αποφασίσαμε να δοκιμάσουμε ιταλικό. Ίσως γιατί το μαγαζί ήταν εντυπωσιακό και σε καλή θέση. Αλλά καλά να πάθουμε. Γιατί και οι τιμές και το μέγεθος της μερίδας ήταν ιταλικά κι όχι γερμανικά. Γιατί οι γερμανικές μερίδες είναι εξαιρετικά χορταστικές. Ενώ αυτές... Σε τεράστια πιάτα μεν, αλλά λίγο φαγητό δε. Ριγκατόνι με 4 τυριά παράγγειλα εγώ και μπορούσες άνετα να μετρήσεις πόσα ριγκατόνι είχε το πιάτο. Αλλά όπως είπε κι ο Δημήτρης που το σχολίαζα, οι Ιταλοί την πάστα (το ζυμαρικό δηλ.) την έχω για πρώτο κι όχι για κυρίως πιάτο. Ίσως γι' αυτό. Το άλλο είναι νιόκι. Κάτι σαν ζυμαρικό αλλά καμωμένο με πατάτα. Πρώτη φορά το είδα με κόκκινη σάλτσα, αλλά πάντως ήταν πιο ενδιαφέρον (και πιο χορταστικό)!

Και τώρα ας συνεχίσουμε τη βόλτα μας. Επίσκεψη στην δεύτερη εκκλησία της πόλης. Η οποία πρέπει να ανήκε (ή ανήκει ακόμα) σε μοναστήρι. Έχει μια μεγάλη πλατεία απ' έξω και ένα νεκροταφείο στον περίβολο.

Το εσωτερικό της όπως συνήθως με εικόνες αλλά και ανάγλυφες μορφές, και πολλές γλάστρες με λουλούδια σε σειρές.

Σχεδόν κάθε καθολική εκκλησία έχει μερικά παρεκκλήσια, ως τέτοια εννοούνται γωνίες προσευχής, μέσα στην εκκλησία όμως. Εδώ υπήρχε και ένα ξεχωριστό. Στο πλάι του κυρίως ναού, σε ενιαίο κτήριο, κατέβαινες κάτι σκαλάκια και το έβρισκες, με ικανό μέγεθος, με κάγκελα ανάμεσα στο χώρο που σχημάτιζε το ιερό όπου υπήρχε έντονος διάκοσμος, και με φορητές εικόνες.

Έξω και δίπλα από την εκκλησία αυτήν ένας καθολικός παιδικός σταθμός καταλάμβανε αυτό το κτίριο που κάποτε πρέπει να ήταν τμήμα του αμυντικού σχεδιασμού της πόλης. Ενώ πάνω στη στέγη της, κάποια λελέκια είχαν στήσει τη φωλιά τους. Είχα χρόνια να δω πελαργούς. Έπρεπε να βρεθώ κατάλληλη εποχή στη Βόρεια Ελλάδα. Και μάλιστα με μικρά, πρέπει να ήταν πάνω από δεκαετία, από τότε που ήμουνα στο Διδυμότειχο.

Κι ενώ είχα ολοκληρώσει το κομμάτι, βλέπω δημοσιευμένο το πρώτο απόσπασμα, με τα ποτάμια. Κι επειδή εκεί γράφω για την (ροζ) πύλη αλλά δεν την βλέπω καλά στη φωτογραφία, αποφασίζω να συμπληρώσω εδώ με άλλη μια άποψή της, απογευματινή αυτή, μετά απ' όλα τα παραπάνω. Και επί τη ευκαιρία να βάλω άλλη μια άποψη (απ' αυτήν που έχω εδώ στην αρχή) απ' την "πίσω πύλη", να κλείσει ο κύκλος.