Ντάχαου

Ντάχαου; Γιατί Ντάχαου; Νταχάου δεν είναι; Ναι. Έτσι είναι γνωστό στην Ελλάδα. Με τον τόνο στην παραλήγουσα, αλλά εδώ το προφέρουν με τον τόνο στην προπαραλήγουσα. Κι επειδή το "Νταχάου" στην Ελλάδα είναι συνδεδεμένο με το εκεί στρατόπεδο συγκέντρωσης (για το οποίο θα μιλήσουμε αύριο) κι έτσι αναφέρονται και συνθήκες Νταχάου (όταν θέλουμε να μιλήσουμε για απαράδεκτες και δύσκολες συνθήκες), ενώ εδώ εγώ θέλω να γράψω για το χωριό που υπάρχει δίπλα στο Μόναχο (και το οποίο είχε "φιλοξενήσει" και το στρατόπεδο, βέβαια), προτιμώ να το τονίζω όπως το λένε οι Μοναχέζοι κι Νταχαγιώτες (καλό; Για να πω τους κατοίκους του μονολεκτικά κι όχι περιγραφικά γίνομαι γλωσσοπλάστης! Καλά, ντε, μη βαράτε).

Το Ντάχαου (Dachau), λοιπόν, είναι μια πόλη - προάστιο στα βόρεια - βορειοδυτικά του Μονάχου με παραπάνω από 40 χιλιάδες κατοίκους, πολλοί απ' αυτούς ελληνικής καταγωγής. Διαθέτει ένα παλάτι (σλος) που μπορεί κανείς να το επισκεφτεί εσωτερικά (με ένα εισιτήριο των 2€ νομίζω) αλλά πιο πολύ ενδιαφέρον έχει εξωτερικά. Με πολύ ωραίους κήπους και φυτώρια, βρίσκεται σε ύψωμα και βλέπει όλη την περιοχή προς τα νότια μέχρι τις Άλπεις.

Στο εσωτερικό του παλατιού - τι παράξενο - αναπαραστάσεις από την ελληνιστική εποχή. Ζωγραφικές ή γλυπτές, αν και ουσιαστικά μια αίθουσα είναι επισκέψιμη.

Η αίθουσα χορών του παλατιού. Σήμερα, γίνονται συναυλίες (όπως στα περισσότερα απ' τα παλάτια της Βαυαρίας) αλλά και άλλες εκδηλώσεις σ' αυτήν.

Δίπλα στην πόλη υπάρχουν - άλλα μια πρωτοτυπία - μια - δυο λιμνούλες για να κάνει κανείς τη βόλτα του ή για να ψήσει δίπλα στη φύση. Η μια είναι η Στάνττβάιχα (Stadtweiher), για την άλλη, από δίπλα, δεν βρήκα κάπου το όνομά της. Αλλά για μπάνιο προσφέρεται λίγο παραπέρα η Βάλντσβαιγκζέε που είχα επισκεφτεί παλιότερα.

Άνοιξη ήταν όταν πήγαμε τη βόλτα κι φύση λουλουδιασμένη. Για τον περίπατό μας δε, πήραμε ένα δρομάκι δίπλα στη λίμνη και μέσα στα δέντρα. Τα δρομάκια αυτά, κανονικά μιας κι εδώ βρέχει τακτικά και πολύ, θα έπρεπε να είναι δυσκολοπέραστα. Να βυθιστούν τα πόδια μας στις λάσπες. Αλλά γι' αυτό υπάρχει μια έξυπνη και οικολογική αντιμετώπιση. Το δάσος θέλει καθάρισμα. Στη διαδικασία αυτή κόβονται κλαδιά για να μείνουν ανοιχτά τα δρομάκια για τους πεζοπόρους αλλά και για όποια ανάγκη προκύψει (όχι, δεν εννοώ πυρκαγιά, αφού με τόσα νερά, δύσκολα να συμβεί κάτι τέτοιο, αν και μέτρα λαμβάνονται προληπτικά για την κακιά την ώρα). Τα κλαδιά αυτά καθαρίζονται με μηχάνημα από τα φύλλα, κόβονται σε μικρά κομμάτια και χρησιμοποιούνται για αν στρωθεί ο δρόμος με ένα υλικό που αφενός βοηθάει να περπατάς σε στεγνό μέρος και αφετέρου με τη σήψη επιστρέφει πάλι στα δέντρα απ' τα οποία προήλθε!

Το Ντάχαου έχει μια απ' τις (λίγες σχετικά) αερολέσχες της Γερμανίας. Εδώ λοιπόν μαζεύεται κόσμος πολύς, ειδικά τα Σαββατοκύριακα και κάνει ανεμοπλοΐα. Υπάρχει ένα λιβάδι (δεν μπορώ να το χαρακτηρίσω διαφορετικά) το οποίο χρησιμοποιείται για τις προσγειώσεις και τις απογειώσεις.

Τα ανεμόπτερα μεταφέρονται από διάφορα μέρη εδώ, βγαίνουν απ' τις ειδικές μπαγκαζιέρες (συνήθως, παρά το ότι έχουν πολύ καλό εξοπλισμό, το συνολικό βάρος τους δεν ξεπερνάει τα 50 - 60 κιλά), στήνονται κι αρχίζουν οι εκτοξεύσεις και οι πτήσεις.

Και λέω εκτοξεύσεις, γιατί ουσιαστικά γι' αυτό πρόκειται. Δένονται με ένα γάντζο που είναι στερεωμένος σε ένα μακρύ συρματόσχοινο από ένα βαρούλκο, αρχίζει αυτό να τυλίγεται με μεγάλη ταχύτητα και το ανεμόπτερο εκσφενδονίζεται στον αέρα. Αφού πάρει αρκετό ύψος, αποσυνδέεται ο γάντζος με κάποιο τρόπο και το ανεμόπτερο με την αρχική ταχύτητα που έχει πάρει πλανάρει πάνω από την περιοχή. Όταν χάσει την αρχική του φόρα, επιστρέφει σιγά σιγά και προσγειώνεται. Συνολική διάρκεια κάθε πτήσης γύρω στα πέντε λεπτά.

Μετά τη βόλτα μας είπαμε να ανακτήσουμε μερικές δυνάμεις. Έτσι, καθίσαμε σε μια μπιραρία δίπλα στον Άμπερ (την "Παλιά αγάπη στον Άμπερ"!) και περιποιηθήκαμε τις σχετικές τοπικές σπεσιαλιτέ. Όμορφος χώρος, καθώς πρέπει, με τα σχετικά λουλουδάκια του και γενικά ένα φροντισμένο περιβάλλον. Όχι πως δεν υπάρχουν και ελληνικά μαγαζιά στην περιοχή, απλά, σπάνια καταφεύγω σε τέτοια. Ελληνικό φαγητό μαγειρεύω στο σπίτι, ελληνικό φαγητό τρώω όταν είμαι στην Ελλάδα. Εδώ είναι ευκαιρία για κάτι άλλο. Όχι πως δεν πάω σε ελληνικά μαγαζιά. Συνήθως, όμως, είναι γιατί κάποιος άλλος θα το θελήσει. Δεν είναι η δική μου πρώτη επιλογή.

Στην ύπαιθρο της Γερμανίας, υπάρχουν "αυτόματοι πωλητές" για την τοπική παραγωγή. Είτε είναι κολοκύθες, είτε πρόκειται για φράουλες ή για σπαράγγια ακόμα και για λουλούδια. Από τι αποτελείται ένας τέτοιος αυτόματος πωλητής; Από μια κολόνα στην κορυφή της οποίας υπάρχει η σχετική πινακίδα που ενημερώνει πως εδώ μπορείς να προμηθευτείς ποιο είδος. Στην παραπάνω φωτογραφία πρόκειται για (καλλιεργούμενα) λουλούδια. Σταματάς λοιπόν κι εσύ και κόβεις όσα θέλεις. Με την υποχρέωση να καταβάλλεις το αντίτιμο στον κουμπαρά που υπάρχει στην κολόνα, σύμφωνα με τον τιμοκατάλογο. Για να μην υπάρχουν αυθαιρεσίες (που τίποτα δεν τις απαγορεύει πέρα απ' την ηθική υποχρέωση, δεν υπάρχουν π.χ. κάμερες για να παρακολουθούν εδώ) υπάρχουν ηθικοπλαστικές παροτρύνσεις: Αφενός πως μόνο τα πληρωμένα λουλούδια φέρνουν χαρά και ευτυχία αλλά και πως το ταμείο αδειάζει κάθε μέρα! Και μιας και έγραψα πως υπάρχει σημαντική παρουσία Ελλήνων στο Ντάχαου, ιδού το Ελληνικό Δημοτικό Σχολείο Ντάχαου. Ιδιόκτητο.