Ντόναουβερτ, τα Ποτάμια

Το Ντόναουβερτ (Donauwörth) είναι μια μικρή (για τα Γερμανικά δεδομένα) πόλη 20 χιλιάδων κατοίκων περίπου. Είναι κτισμένη στη συμβολή του Δούναβη με τον παραπόταμό του Βέρνιτς (Wörnitz - κι άλλοι παραπόταμοι συμβάλουν στην ευρύτερη περιοχή, αλλά μιλάμε για τον πιο σημαντικό). Βρίσκεται εκεί πολλούς αιώνες τώρα (υπάρχουν σημάδια απ' το 500 περίπου, πολύ παλιά για τα δεδομένα της Γερμανίας) και μιας και είναι μικρή και άσημη (τρόπος του λέγειν αφού εδώ έχουν διαδραματιστεί αρκετά ιστορικά γεγονότα) μάλλον δεν πρέπει να την πείραξαν ιδιαίτερα οι βομβαρδισμοί του Β' παγκοσμίου πολέμου. Είναι χτισμένη πάνω στη λεγόμενη "Ρομαντική Οδό" αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που μου κίνησε την περιέργεια να την επισκεφθώ. Πέρυσι τέτοια εποχή το τρένο της επιστροφής δεν πέρναγε απ' την Ουλμ αλλά έκανε παράκαμψη και περνάγαμε απ' το Ντόναουβερτ και φτάναμε από βόρεια στο Άουγκσμπουργκ. Δεν έκανε στάση, απλά έβλεπα απ' το παράθυρο το σταθμό (που είναι τεράστιος για μια τόσο μικρή πόλη) και τον Δούναβη. Επί ένα μήνα περίπου, κάθε μέρα από εδώ, ε, κάποια στιγμή είπα πως πρέπει να φτάσω και μέχρις εδώ να δω την πόλη από κοντά.

Ο σταθμός του τρένου ήταν η αφορμή για την επίσκεψη. άρα δικαιωματικά οι πρώτες φωτογραφίες θα είναι απ' αυτόν. Η εντύπωση που μου είχε δημιουργηθεί πέρυσι επιβεβαιώθηκε. Τόσο εξωτερικά, δηλ. το κτίριό του που είναι πράγματι τεράστιο και με την πλατεία μπροστά του με το συντριβάνι είναι εντυπωσιακό αλλά και μέσα διαθέτει καμιά δεκαριά αποβάθρες και άλλες τόσες γραμμές χωρίς αποβάθρα. Η φωτογραφία είναι τραβηγμένη το απόγευμα, λίγο πριν φύγουμε. Το τρένο που είναι έτοιμο να φύγει είναι αυτό που πήραμε. Αλλά με το που φτάσαμε, πατάμε το κουμπί ν' ανοίξουν οι πόρτες να μπούμε μέσα, τίποτα. Όσο περιμέναμε ν' ανοίξει και μιας και είχα λίγη ώρα πάω μπροστά να τραβήξω το σταθμό και τις γραμμές του. Η ώρα περνάει, πλησιάζει η ώρα της αναχώρησης κι οι πόρτες δεν ανοίγουν. Επειδή είμαι χρόνια στα βαπόρια, εεε, συγγνώμην στα τρένα ήθελα να πω, το παίρνω πρέφα τι συμβαίνει. Κάνω νόημα στον οδηγό που ήταν μπροστά κι ετοιμαζόταν κι ανοίγει τις πόρτες. Δεν το είχε πάρει χαμπάρι πως ήταν κλεισμένες. Κι αν δεν του μίλαγα θα έφευγε χωρίς να πάρει κανέναν επιβάτη!!!

Απ' το σταθμό ξεκινήσαμε με πρώτο προορισμό τη συμβολή των ποταμών. Τα πρώτα κτίρια στο δρόμο μπορεί να μην μας εντυπωσίασαν αλλά λίγο παρακάτω βρήκαμε κι απ' αυτά που μας αρέσουν.

Και να ο Βέρνιτς. Μικρός σχετικά είναι, αργά κυλάει τα νερά του και δίνει εντυπωσιακές αντανακλάσεις.

Όπως φαίνεται και στη γκραβούρα που φωτογράφισα κι έβαλα στην αρχή του σημειώματος αυτού, ο Βέρνιτς λίγο πριν τη συμβολή του με τον Δούναβη σχηματίζει μια νησίδα. Που μπορεί να μην φαίνεται τίποτα το σημαντικό το ένα κομμάτι του ποταμού που τυλίγει τη νησίδα αυτή, αλλά για τα παλιά χρόνια ήταν σημαντικό γιατί έτσι η θέση ήταν εξαιρετικό οχυρό.

Από την άλλη μεριά είναι ο Δούναβης. Ήδη εδώ το μέγεθός του είναι σημαντικό. Μπορεί να θέλει 2.510 χιλιόμετρα μέχρι τις εκβολές του, αλλά έχει αξιοσημείωτο πλάτος (για βάθος δεν ξέρω). Δεν είδαμε καραβάκια, αλλά αυτό δεν σημαίνει πως δεν χωράνε. Απλά δεν έχουν γίνει διαμορφώσεις ώστε να είναι πλωτός. Κι όταν λέω διαμορφώσεις εννοώ δεξαμενές για να αντιμετωπιστούν οι κλίσεις του εδάφους.

Μια γέφυρα αμέσως μετά τη συμβολή μας δίνει εξαιρετική θέα στα δυο κομμάτια του ποταμού.

Το χαντάκι ουσιαστικά σήμερα που χωρίζει τη νησίδα στην πρώτη φωτογραφία. Και μιας και είπα στον τίτλο πως σήμερα θα έχω τα ποτάμια, κανονικά θα έκλεινα εδώ. Αλλά οι φωτογραφίες που τραβήξαμε είναι πάρα πολλές. Και για να υπάρξει μια ισορροπία στον αριθμό αυτών που θα μπουν τις επόμενες μέρες, αποφάσισα να βάλω και μερικές από το χωριό. Ή μάλλον απ' το κομμάτι του χωριού που βρίσκεται στη νησίδα να μην ξεφύγω και τελείως δηλ.

Τα κτίρια στη σειρά, με έντονα χρώματα και με τον τρόπο που ήταν χτισμένα τότε...

Η πύλη που συνδέει την κυρίως πόλη με τη νησίδα και το κομμάτι της πόλης που βρίσκεται σ' αυτή. Δεν ξέρω πόσες πύλες υπάρχουν σε τέτοιο ροζ χαρούμενο χρώμα. Θυμάμαι πως και στη Χαϊδελβέργη υπάρχει κάτι παρόμοιο αλλά το χρώμα είναι κεραμιδί και μάλλον στο λίγο σκούρο. Κι αυτό το μοβ κτίριο μπροστά; Άλλη αίσθηση.

Τα σπίτια που βρίσκονται πάνω στο "χαντάκι" σχηματίζουν ένα τείχος για την υπόλοιπη πόλη. Μου θύμισαν κάπως τα καστροχώρια της Χίου.

Τα δρομάκια εδώ είναι από στενά έως πολύ στενά. Με το ζόρι χωράει κάποιος με τα χέρια στη μέση. Σίγουρα δεν είναι όλοι οι δρόμοι έτσι. Ακόμα κι αν κάποτε συνέβαινε κάτι τέτοιο υπάρχουν δρόμοι ανοικτοί και κανονικοί. Αλλά έχουν μείνει και τα στενάκια.