Επέτειοι

Τέλειωσαν λοιπόν τα σχολεία μας. Παρ’ όλ’ αυτά, εγώ εδώ, στις επάλξεις του μπλογκ. Λέω φέτος να μην κάνω διακοπές από τις δημοσιεύσεις. Μόνο που οι επόμενες θα είναι με αυτόματο πιλότο. Δηλ. θα ανεβαίνουν έτοιμα κομμάτια, που όμως δεν θα έχω την ευκαιρία να τα βλέπω και να τα ελέγχω καθημερινά μιας και η σύνδεση με το ίντερνετ θα είναι σποραδική. Πέρα απ’ το ότι εκεί που θα βρίσκομαι θα είμαι σε διακοπές, πράγμα που σημαίνει πως θ’ αλλάξω συνήθειες.

Κάτι τέτοια λέω και η Μαρία γελάει. Η Μαρία. Που σήμερα έχει και γενέθλια. Να της ευχηθώ λοιπόν κι από δω. Χρόνια καλά και πολλά, γυναίκα. Να με χαίρεσαι και να σε χαίρομαι. Να είμαστε καλά και να τα περνάμε καλά.

Κλέβω ευχές, βάζω και μένα στο λογαριασμό. Βλέπετε κλείνουμε και 27 χρόνια παντρεμένοι. Στις 28 Ιουλίου 1984 αποφασίσαμε να επισημοποιήσουμε το νταραβέρι μας ενώπιον δημάρχου και ανθρώπων. Υπογράψαμε λοιπόν τα συμφωνητικά εκείνη τη μέρα και συνεχίσαμε τη ζωή μας όπως (περίπου) μέχρι τότε. Και γράφω περίπου γιατί πιο μπροστά ήμασταν φοιτητές. Και τότε εγώ φαντάρος κι Μαρία μόλις είχε πάρει το πτυχίο, οπότε αρχίζαμε να αναλαμβάνουμε τις τύχες μας μόνοι μας. Μαζί ήμασταν όποτε οι συνθήκες του στρατοπέδου το επέτρεπαν. Αλλά το νερό είχε μπει στ' αυλάκι.

Ξέρω αρκετούς, ειδικά από μια ηλικία των τριάντα και κάτι που όταν τους λες «χρόνια πολλά» για τα γενέθλιά τους, στεναχωριούνται. Γιατί, λένε, θυμούνται πως μεγαλώνουνε και γερνάνε. Μα το θέμα δεν είναι αν το θυμάσαι εσύ το μεγάλωμα. Το θέμα είναι να μη σε θυμάται αυτό. Γιατί ό,τι και να λέμε, δεν το αποφεύγουμε. Και το κακό δεν είναι ότι μεγαλώνουμε, αλλά ότι κάθε φορά που αλλάζει η δεκαετία όλο και κάτι επιπλέον παρουσιάζεται (ως προς την κατάσταση της υγείας). Εμένα τουλάχιστον, έτσι έχω παρατηρήσει ότι συμβαίνει. Όμως δεν με πτοεί το γεγονός. Τα γενέθλιά μου τα γιορτάζω από τα δεκαοκτώ μου και κάθε φορά με ακόμα μεγαλύτερη χαρά. Δεν είναι μικρό πράγμα να έχεις καταφέρει να καβατζάρεις έναν ακόμα χρόνο. Ένα χρόνο μεστό γεγονότων. Το ότι μερικά απ' αυτά δεν είναι και ιδιαίτερα ευχάριστα, ε, τι να κάνουμε. Αν δεν μπορούμε να τα αποφύγουμε, απλά τα ξεχνάμε και δεν ξαναγυρίζουμε σ' αυτά συνέχεια, μιας και "ό γέγονε, γέγονε". Κι αφού έγινε και δεν ξεγίνεται, πάμε παρακάτω, βλέπουμε τα επόμενα κι ευχόμαστε να πάνε αυτά καλά.

Χρόνια καλά και πολλά, λοιπόν. Για τη Μαρία, για μας, για όλους.