Λίμνες, Φέλντμοχινγκερ Ζέε

Η λίμνη του Φέλντμοχινγκ, η Φέλντμοχινγκερ (Feldmochinger See) είναι λίγο πιο βόρεια και δυτικά απ' τη Φάζανερι κι είναι η μεγαλύτερη απ' την τριάδα Φάζανερι, Φέλντμοχινγκερ και Λέρχεναουερ (έρχεται κι αυτηνής η σειρά). Κι αυτή μισοπαγωμένη φέτος (πέρυσι που ο χειμώνας ήταν πιο βαρύς και τα κρύα περισσότερα πρέπει να ήταν περισσότερος ο πάγος), με τα πουλιά της να κάνουν βόλτες.

Η Γερμανία είναι γνωστή για τις πατάτες που παράγει. Τις σχολικές διακοπές του φθινοπώρου μάλιστα στη Βόρεια Ρηνανία - Βεστφαλία τις λένε διακοπές της πατάτας μιας και είναι την εποχή που βγαίνει η πατάτα και τα παιδιά παλιότερα πήγαιναν να βοηθήσουν. Εδώ κυκλοφορούν, βέβαια, πατάτες Βαυαρίας (στα σακούλια το γράφει με περηφάνια, έχει και το χάρτη!). Αν τις δεις δε σου γεμίζουν το μάτι. Κατά κανόνα είναι μικρούλες, τέτοιες που στην Ελλάδα θα τις έπαιρνα μόνο για το φούρνο. Αν πετύχεις κάπως πιο μεγάλη παραξενεύεσαι. Τέλος πάντων, αλλού είναι το θέμα μας. Για να φτάσουμε στη λίμνη περάσαμε μέσα από το χωριό (αν το θεωρήσουμε τέτοιο, μάλλον γειτονιά στην άκρη του Μονάχου είναι). Εδώ λοιπόν, σε διάφορα σπίτια, είδαμε ταμπέλες πως πουλάνε πατάτες ντόπιες (γι' αυτό και το χαρακτήρισα χωριό). Ένα απ' αυτά εκτός απ' την καλλιγραφημένη ταμπέλα για τις πατάτες (καρτόφελ - Kartoffel) είχε κι ένα υπέροχο κι εμπνευσμένο ηλιακό ρολόι.

Η μετακίνηση γινόταν με το αυτοκίνητο, είχε χιόνια ακόμα και δεν είχαμε και πολύ διάθεση να ψάξουμε και να χρησιμοποιήσουμε τη συγκοινωνία (πέρα απ' το ότι το Φέλντμοχινγκ είναι στα όρια εμβέλειας του εισιτηρίου μας κι έπρεπε να ψάχνουμε από που και πόσα θα πληρώσουμε). Σταματάμε λοιπόν το αυτοκίνητο να βγάλουμε φωτογραφία το πατατάδικο κι ακριβώς δίπλα βλέπουμε να είναι αυτό ο ξομπλιαστός τοίχος της υπεραιονόβιας μπιραρίας ενώ στο βάθος στην ενδιάμεση αυλή φαινόντουσαν δυο ζωγραφισμένα σιλό!

Η λίμνη σε μια όψη αρκετά ενδεικτική του μεγέθους της και κάτι πανέμορφα τραπεζοκαθίσματα, σαν αυτοκινητάκια!

Στη μια άκρη της λίμνης υπάρχει εγκατάσταση για τη διασωστική ομάδα (μάλλον για το καλοκαίρι που χρησιμοποιείται για κολύμπι) και λίγο παραπέρα τα όργανα (καμία δεκαριά) ενός ανοιχτού γυμναστηρίου με οδηγίες πώς να τα χρησιμοποιήσεις ανάλογα και με το βαθμό που είσαι προπονημένος (άλλο στυλ για αρχάριους άλλο για ενδιάμεσους κι άλλο για προχωρημένους).

Δίπλα στις λίμνες υπάρχουν και μπιραρίες. Οι περισσότερες κλειστές λόγω χειμώνος, μία είχε ανοίξει εκείνη τη μέρα. Λιακάδα είχε, από πελάτες μόνο ο σερβιτόρος κι η παρέα του. Πιο πέρα το έδαφος είχε αρκετή κλίση κι έτσι είχε φτιαχτεί ο χώρος για να τσουλάνε με έλκηθρο τα παιδάκια. Το "είχε φτιαχτεί" σημαίνει κατάλληλη σήμανση αλλά και σε κάθε δέντρο, σε κάθε εμπόδιο, οπουδήποτε θα μπορούσαν να πέσουν πάνω και να τραυματιστούν να υπάρχει κάτι για να προφυλάσσει. Κι αυτό το κάτι είναι δεμάτια χόρτο δεμένα απ' την κατεύθυνση που μπορεί να έρχεται τσουλώντας κάποιο παιδάκι (ή και μεγαλάκι, δεν έχει σημασία).

Στη λίμνη αυτή υπάρχει και χώρος για γυμνιστές. Όχι όπως στον Ίζαρ που είναι όλοι ανάμεικτοι. Εδώ υπάρχει σήμανση κι από κει και πέρα καθένας διαλέγει περιοχή ανάλογα με τις προτιμήσεις του. Το διαχωριστικό είναι μόνο οι πινακίδες, μην περιμένετε τίποτα συρματοπλέγματα και τέτοια.

Η λίμνη σε όλο της το μήκος.

Συρματοπλέγματα υπάρχουν εκεί που ορίζεται η περιοχή ως βιότοπος. Δεν κατάλαβα τι το ιδιαίτερο υπάρχει σ' αυτή τη γωνιά της λίμνης, πάντως είναι μια γωνιά προστατευμένη. Ίσως τη χρησιμοποιούν τα πουλιά για να γεννήσουν (λέω εγώ τώρα).

Σε μια άλλη πλευρά υπάρχουν και τραπεζάκια του πινγκ πονγκ (είπαμε στους κατοίκους της περιοχής αρέσουν τα παιχνίδια έξω στη φύση). Παίρνεις τις ρακέτες σου και το φιλέ σου και κάνεις παιχνίδι. Απ' τη μεριά δε που πήγαμε εμείς υπήρχε και ένα πάρκινγκ με χρέωση το καλοκαίρι (αυτή την εποχή δεν έχει πελατεία, άρα ποιος πληρώνει φύλακα να κάνει τι εισπράξεις). Ο δρόμος προς αυτό (ο περιφερειακός της λίμνης θα έλεγα) όχι ιδιαίτερα φαρδύς με τακτική σήμανση για απαγόρευση της στάθμευσης, οριοθετείται με καλά στερεωμένους κορμούς δέντρων.