Λίμνες, Κλάινχεσελόχερ Ζέε

Καλό μήνα. Το Μόναχο, όπως έχω ξαναγράψει, βρίσκεται σε ένα οροπέδιο των Άλπεων. Σε υψόμετρο 520 περίπου μέτρων διαρρέεται απ' τον Ίζαρ αλλά νερά υπάρχουν πολύ περισσότερα. Κι όπως συμβαίνει και στα δικά μας βουνά, όπου υπάρχει ένα κοίλωμα φτιάχνεται μια λούτσα απ' τα νερά της περιοχής. Λούτσα, για τους μη γνώστες, λέγεται στην Ήπειρο (δεν ξέρω αν είναι αρβανίτικο κι από κει και η Λούτσα της Αττικής) ακριβώς αυτό το πράγμα: μια κοιλότητα στην οποία μαζεύονται νερά (και έτσι δίνεται στο Βικιλεξικό και στο λεξικό της "Πύλης για την Ελληνική γλώσσα" που του δίνει σλάβικη καταγωγή). Εδώ τις λούτσες αυτές, που υπάρχουν ή δημιουργούνται σε πολλά σημεία, τις κάνουν λίμνες. Τι εννοώ: φτιάχνουν τον περιβάλλοντα χώρο ως χώρο αναψυχής, δημιουργούν τις κατάλληλες συνθήκες για βόλτα και έγινε η λούτσα λίμνη: εστία χαράς και διασκέδασης.

Η πρώτη τέτοια λίμνη που είδα ήταν η λίμνη Κλάινχεσελόχερ (Kleinhesseloher See), στο βόρειο τμήμα των Εγγλέζικων κήπων, τις πρώτες μέρες που ήρθα στο Μόναχο. Ήταν Σεπτέμβρης τότε. Πρόσφατα κάναμε εξόρμηση σε διάφορες τέτοιες λιμνούλες της περιοχής και την ξαναεπισκεφθήκαμε. Ήταν μισοπαγωμένη, αλλά μιας και η μέρα ήταν ηλιόλουστη ήταν γεμάτη κόσμο που απολάμβανε τον ήλιο (τό 'χω ξαναγράψει και το επαναλαμβάνω: οι κάτοικοι εδώ μόλις δουν ήλιο αραδίζουν).

Μπόλικα πουλιά στο μέρος που δεν είχε παγώσει (αλλά και πολλοί γλάροι που προτιμούσαν τον πάγο στο κομμάτι μόλις δίπλα στο νερό) κι οι καθιερωμένοι κύκνοι.

Στις λίμνες υπάρχουν σε αρκετά σημεία σωσίβια έτοιμα για παν ενδεχόμενο, ενώ υπάρχουν και προειδοποιήσεις για το τι επιτρέπεται και τι όχι. Εδώ λέει ότι είναι επικίνδυνο να κάνεις πατινάζ, έλκηθρο αλλά και το παιχνίδι που παίζουν στον πάγο, κόκμπαν το είπαμε; Επίσης στις όχθες της συγκεκριμένης υπάρχει μια μπιραρία και μια επιχείρηση που (το καλοκαίρι) νοικιάζει ποδήλατα νερού.

Πάντως, το να είσαι δίπλα στο νερό, έστω και σ' αυτό το λίγο, είναι ωραία αίσθηση. Επισκεφθήκαμε αρκετές λιμνούλες τις τελευταίες μέρες (μιλάω για τις μικρές, τις λούτσες κι όχι για μεγάλες όπως η Στέρνμπεργκ ή η Κίμζεε που είναι μεγάλες λίμνες με καράβια μέσα κλπ) και σκέφθηκα να τις παρουσιάσω. Είναι μέσα στο Μόναχο ή σε απόσταση τέτοια που, συνήθως, φτάνεις άνετα με τα μέσα μεταφοράς. Η πιο μακρινή στα 15 χιλιόμετρα.

Είπαμε πως η Κλάινχεσελόχερ είναι στο βόρειο τμήμα των Εγγλέζικων κήπων, άρα συνδυάζεται με μια βόλτα σ' αυτούς. Όταν πήγαμε ήταν μόλις είχαν λιώσει τα χιόνια κι έτσι τα δρομάκια ήταν μέσα στη λάσπη. Τσαλαβουτούσαμε και τα παπούτσια μας έγιναν χάλια, αλλά το απολαύσαμε. Μαζί με μας κι εκατοντάδες άλλοι που είχαν διάθεση και για παιχνίδι μέσα στη λασπουριά.

Κι αυτές οι φωτογραφίες είναι απ' τις πρώτες μέρες. Τα δέντρα είναι καταπράσινα ακόμα. Η μπιραρία γεμάτη και τότε όπως τώρα (αυτό δα έλειπε).

Εμείς δεν θέλαμε μπίρα. Έναν καφέ πήραμε, χάλι ήταν, αλλά το περιβάλλον άξιζε.