Το Καλό το Μονοπάτι

Ξέρω. Ο τίτλος παραξενεύει. Θυμίζει μια παροιμία αλλά λίγο παραποιημένη. Κάπως έτσι είναι. Όσοι με ξέρουν από κοντά, ξέρουν πως πολλές φορές μ' αρέσει να κάνω τέτοιες αλλαγές. Αλλά εδώ η αναστροφή αυτή έχει να κάνει και με αυτό που θέλω να πω. Βλέπετε "άλλα μελετάν τα βόδια κι άλλα μελετά ο ζευγάς". Σήμερα δεν είχα θέμα να βάλω κι έλεγα να τη βγάλω με ανέκδοτα και τελικά προκύπτουν παροιμίες. Αλλά αυτό που έγινε την περασμένη βδομάδα με εντυπωσίασε αρκετά κι αποφάσισα να γράψω κάτι για το θέμα.

Πριν πολλά χρόνια, όταν ήμουν νέος (ναι, συνέβαινε κάποτε κι αυτό!) στο δημοτικό που πήγαινα οι εκθέσεις που γράφαμε τότε πιανόντουσαν για καλές. Μετά που πήγα στο γυμνάσιο κάθε χρόνο και μικρότερος ο βαθμός στα Νέα (τότε δεν υπήρχε διαχωρισμός σε γλώσσα και λογοτεχνία) με την παρατήρηση πως οι εκθέσεις που έγραφα είχαν τα μαύρα τους τα χάλια. Στην τρίτη γυμνασίου παίρνω το ενδεικτικό με 12 ή 13 στα Νέα, κάτι που θορύβησε τους δικούς μου μιας και ήμουν καλός μαθητής κι είχα στόχο να σπουδάσω και για να γίνει αυτό θα έπρεπε να πάω καλά στις εξετάσεις στις οποίες υπήρχε και έκθεση. Συζητώντας ο πατέρας μου στο καφενείο του χωριού, προσφέρθηκε ο δάσκαλος να μου κάνει μερικά μαθήματα. Πράγματι ξεκινήσαμε κι απ' τα πρώτα που μου είπε ήταν πως οι εκθέσεις μου ήταν στεγνές. Δεν είχαν κάποια στολίδια, όπως παροιμίες. Ε, από τότε άρχισα να χρησιμοποιώ παροιμίες και άλλα τέτοια μέχρι που κάποια στιγμή έφτασα στο άλλο άκρο. Κι έπρεπε να κόβω! Αλλά μάλλον ξέφυγα απ' το θέμα μου.

Μπαίνοντας στο κυρίως θέμα, να και μια φωτογραφία από τον εμπορευματικό σταθμό του Μονάχου, εκεί που περιμένουν τα φορτωμένα τρένα μέχρι να έρθει η σειρά τους. Αυτός είναι λίγο έξω από το Μόναχο, υπάρχει κι ένα κομμάτι πιο μέσα, στο Λάιμ, είχα βάλει κάποιες φωτογραφίες απ' αυτόν παλιότερα. Τούτος εδώ είναι με πολλές γραμμές και περιμένουν συνήθως τρένα φορτωμένα με αυτοκίνητα, τις περισσότερες φορές BMW. Πάνε μέσα στο εργοστάσιο, φορτώνουν τα αυτοκίνητα και έρχονται εδώ και περιμένουν.

Είχα βγάλει τη φωτογραφία αυτή λοιπόν κι έλεγα πως μ' αυτήν και μερικά ανέκδοτα θα την έβγαζα τη σημερινή μέρα. Όμως την περασμένη Τετάρτη έγινε κάτι που μου έκανε εντύπωση. Κάτι σαν "εμείς γι' αλλού κινήσαμε και τώρ' αλλού τραβάμε". Επιστρέφω από Στουτγάρδη με το τρένο όπως κάθε μέρα. Προχωράμε καλά, περνάμε το Άουγκσμπουργκ και κοντεύουμε πια στο Μόναχο όταν ακούγεται ανακοίνωση απ' τα μεγάφωνα πως κάτι πρόβλημα υπήρχε στο Πάζινγκ (Pasing ένας σταθμό στα δυτικά του Μονάχου που σταματάνε μερικά από τα γρήγορα τρένα) κι έτσι δεν θα σταματούσαμε εκεί. Ε, δεν έγινε και τίποτα σκέφθηκα, θα περάσουμε χωρίς να σταματήσουμε, εγώ δεν κατεβαίνω εκεί, άρα κανένα πρόβλημα. Αλλά μου έκανε εντύπωση πως για να φτάσουμε θα κάναμε και παραπάνω ώρα, όπως είπε. (Όπως έχω ξαναγράψει, υπάρχει άμεση και συνεχής ενημέρωση για οτιδήποτε ξεφεύγει από το κανονικό. Σταμάτησε για λίγο; Ανακοίνωση. Έμαθε πως κάτι θα γίνει; Ανακοίνωση. Όχι όπως στην Ελλάδα που μας βγάλανε από το τρένο και μας έβαλαν σε λεωφορεία και δεν μας εξηγούσε κανένας το γιατί - και νάταν μόνο αυτό...)

Το τρένο προχωράει αλλά με αργούς ρυθμούς, σταματώντας κάθε λίγο και διαπιστώνω πως πάμε από άλλο δρόμο! Περνάμε κι από ένα σταθμό με τρένα φορτωμένα με αυτοκίνητα και σκέπτομαι πως υπάρχει κι άλλος τέτοιος σταθμός, κι αναλογίζομαι πού ακριβώς να βρίσκεται (τώρα πια το Μόναχο το ξέρω αρκετά για να μπορώ να καταλαβαίνω πού είναι τι). Είχα την αίσθηση πως πάμε από νότια κι ο σταθμός που ξέρω, της φωτογραφίας βρίσκεται βόρεια. Τώρα μη με ρωτήσετε πώς το έβγαλα το συμπέρασμα πως πάμε νότια, διότι θα σας γελάσω και δεν θέλω.

Έχω κλείσει τον υπολογιστή και χαζεύω έξω και αρχίζω να υποψιάζομαι πως ο σταθμός που περάσαμε ήταν αυτός, ο γνωστός, και δεν πάμε από νότια αλλά από βόρεια. Το περιβάλλον μου φαίνεται γνωστό και πράγματι προχωρώντας βλέπω πως περνάμε από το σταθμό του Μόζαχ (εκεί που ξεκίνησε να πηγαίνει το μετρό το Δεκέμβρη). Περνάμε και έξω από το Νύμφενμπουργκ και βλέπω το παλάτι στο βάθος του καναλιού, περνάμε από το Λάιμ και είμαστε πάλι στις γραμμές που ξέρω.

Αυτό που μου έκανε εντύπωση και τα γράφω όλ' αυτά είναι πως το τρένο είχε εναλλακτική διαδρομή να περάσει και να παρακάμψει έναν σταθμό. Ήξερα μέχρι τώρα πως οι γραμμές εδώ είναι πυκνές αλλά αυτό δεν μου πήγαινε στο νου. Εντάξει, πέρυσι για ένα διάστημα δυο και παραπάνω μηνών κάποια δρομολόγια από τη Στουτγάρδη, λόγω έργω στις γραμμές, δεν πήγαιναν στη συνηθισμένη διαδρομή Ουλμ - Άουγκσμπουργκ - Μόναχο, αλλά έκαναν μια μεγάλη παράκαμψη και πήγαιναν αρκετά βόρεια, παρέκαμπταν την Ουλμ και έφταναν στο Άουγκσμπουργκ περνώντας από Ντόναουβερτ (και κάνοντας γύρω στα 45 λεπτά επιπλέον). Κι αφού τέλειωσε ο χρόνος που προβλεπόταν για τα έργα κι αυτά ως συνήθως δεν είχαν τελειώσει, αρχίσαμε να περνάμε από Ουλμ μεν αλλά και πάλι να κάνουμε μια παράκαμψη μετά και να βρισκόμαστε Ντόναουβερτ για να πάμε Άουγκσμπουργκ. Αλλά αυτές οι διαδρομές ήταν προγραμματισμένες, ψαγμένες και στην τελική περνάγαμε από διαδρομές που συνδέουν ενδιάμεσα χωριά. Αυτή της περασμένης Τετάρτης όμως μου φάνηκε παράξενο πως υπήρχε. Γιατί συνέδεε το δυτικό με το βόρειο κομμάτι, αλλά σε κάποιο σημείο έξω από τα γνωστά (σε μένα) και η επιλογή να περάσει το τρένο από κει έγινε την τελευταία στιγμή. Ήμασταν μόλις 20 χιλιόμετρα πριν το Πάζινγκ. Και περάσαμε από το σταθμό με τα αυτοκίνητα και το Μόζαχ ενώ ενδιάμεσα υπάρχει η γραμμή του Ντάχαου. Περίεργη η επιλογή, γι' αυτό και μούρθε η παροιμία με το άλλο μονοπάτι που ξέρει το καλό το παλικάρι(!) και μούδωσε τον τίτλο.

Να και ο χάρτης της περιοχής. Παρμένος από το maps.google.com, έχει όλα τα στοιχεία των τελευταίων ημερών. Ξέρω ότι είναι μάλλον παράνομο, πόσο μάλλον που η google επιτρέπει να κάνεις προσθήκες πάνω στο ζωντανό χάρτη της. Αλλά μου φαίνεται πιο δύσκολο αυτό. Γιατί δεν είναι ένα πράγμα που θέλω να βάλω, όπως ο Σταμάτης το σπίτι του. Έχω σημειώσει όλες τις λίμνες που ανέφερα και δεν ξέρω γιατί δεν φαίνεται η λίμνη του Ολυμπιακού Πάρκου, ενώ διακρίνονται ακόμα και οι λιμνούλες στο Νύμφενμπουργκ. Αυτό είναι σχεδιαστικό θέμα κι όχι πραγματικό. Ας πούμε στις Λάνγκβιντερ Ζέεν, έχει μόνο την ομώνυμη. Τις άλλες δυο που έγραφα, δεν τις έχει σχεδιάσει. Αν όμως επιλέξετε άποψη από το δορυφόρο, εκεί φαίνονται καθαρά. Θα πει κάποιος πως όταν φτιάχτηκε ο χάρτης δεν υπήρχε η Λάσζεε (φτιάχτηκε τα τελευταία 3 - 4 χρόνια). Μπορεί, αλλά η Μπίρκενζεε υπήρχε. Τέλος πάντων. Έβαλα στο χάρτη επίσης με πράσινο την καθημερινή διαδρομή του τρένου και με κόκκινο αυτή της έκτακτης κατάστασης. Το κέντρο του Μονάχου είναι εκεί που γράφει το όνομα της πόλης στα γερμανικά (München), εκεί είναι η Μαρίενπλατς αν και, και ο σταθμός κέντρο είναι.

Κλείνοντας να τα 'μολογήσω όλα τα σχετικά με τα τότε μαθήματα έκθεσης, που έγραφα στην αρχή. Αυτά γίνονταν το καλοκαίρι του 1974. Ξεκινήσαμε τα μαθήματα με το συγχωρεμένο το δάσκαλο, αλλά δεν μας ήθελε η τύχη. Πραξικόπημα και εισβολή των Τούρκων στην Κύπρο, επιστράτευση (και μεταπολίτευση, βέβαια) ο δάσκαλος βρέθηκε κι αυτός επιστρατευμένος, πού καιρός για τέτοια. Ένας άλλος φίλος του πατέρα μου είχε τελειώσει τη Νομική και περίμενε για δουλειά. Επίστρατος κι αυτός, χρεωμένος στα μαγειρεία, βρισκόταν και κάποιες ώρες στο χωριό. Προσφέρθηκε λοιπόν ν' αναλάβει αυτός, μιας και οι εκθέσεις που έγραφε παλιότερα, καλές ήταν! Ξεκινήσαμε μαθήματα δίπλα στα καζάνια στην αρχή και μετά στην αυλή του σπιτιού του, κάτω απ' τη συκιά (είχαν μια μεγάλη αυλή, σήμερα ένα τμήματα της έχει γίνει σπίτι!). Καλά τα πήγε, έγραψα 12 στις εισαγωγικές - και μην συγκρίνει κανείς το ένα 12 με το άλλο. Στις εισαγωγικές οι απαιτήσεις ήταν (όπως αντίστοιχα τώρα στις πανελλαδικές) ιδιαίτερα ανεβασμένες.

Πολλά είπαμε και σήμερα. Άντε, αύριο πάλι.