Παλάτι στην Κίμζεε

Το Χέρενίνσελ είναι το μεγαλύτερο νησί της λίμνης. Υπάρχει ένα μονοπάτι που πάει περίπου περιμετρικά και έχει μήκος 7 χιλιόμετρα για όποιον θέλει να το περπατήσει ολόκληρο. Εδώ υπάρχει ακόμα ένα από τα παλάτια του Λουδοβίκου ΙΙ (δεύτερου) της Βαυαρίας. Ο Λουδοβίκος (Ludwig κατά τους Γερμανούς) αυτός ήταν θαυμαστής των Λουδοβίκων της Γαλλίας (Louis) ΧΙV και XV. Θαύμαζε πολύ τα παλάτια που είχαν φτιάξει, αλλά δεν παραδειγματίστηκε απ' τη μοίρα τους. Έτσι έφτιαξε τρία παλάτια (στην Κίμζεε, στο Λίντερχοφ και το Νόισβανστάιν) που το ένα είχε στοιχεία από το άλλο και όλα μαζί από τις Βερσαλίες που ήταν το πρότυπό του. Κάπου είχαν και στοιχεία που να θυμίζουν σκηνικά από όπερες του Βέρντι του οποίου επίσης ήταν θαυμαστής. Το κακό ήταν ότι τα σχέδιά του ήταν μεγαλεπήβολα και κόστιζαν πολύ, έτσι έμειναν αίθουσες ατέλειωτες ενώ οι υπόλοιπες είναι γεμάτες στα χρυσοποίκιλτα σχέδια, γιατί του τέλειωσε το χρήμα. Εκτός από το χρήμα όμως, του τέλειωσε και η ζωή με έναν "αδιευκρίνιστο τρόπο". Απεβίωσε αιφνιδίως. Τον αποβιώσανε ή τα κατάφερε μόνος του ή κάτι άλλο ερευνάτε!

Το εξωτερικό είναι αντίγραφο (τι άλλου) των Βερσαλιών. Με κήπους αντίγραφο των Βερσαλιών (που δυστυχώς έπεσα στην περίπτωση που άλλαζαν τα λουλούδια κι έτσι ανάμεσα στο πράσινο δεν υπήρχε χρώμα),

και συντριβάνια αντίγραφα των Βερσαλιών. Πολλά συντριβάνια τα οποία έχουν αποκατασταθεί σήμερα και λειτουργούν για λίγο κάθε μισή ώρα. Το συγκεκριμένο λέγεται της Latona, της Λητώς δηλ., άγαλμα της οποίας υπάρχει στο πάνω μέρος με τα παιδιά της Απόλλωνα και Άρτεμη όταν ήταν μικρά.

Γύρω από τα συντριβάνια υπάρχουν διάφορα αγάλματα θεοτήτων της Ελληνορωμαϊκής εποχής.

Το παλάτι εξωτερικά έχει μεγάλο όγκο και είναι διακοσμημένο με αγάλματα στο πάνω μέρος, κίονες με κορινθιακού ρυθμού κιονόκρανα και γενικά δουλεμένο πολύ (και τελειωμένο - μέσα άφησε ατέλειωτα). Είναι όμως βασικά ενός όγκου χωρίς τους πύργους και τα πυργάκια κλπ που έχει το Νόισβανστάιν και που το καθιστούν μοναδικό και παραμυθένιο.

Τα χρυσά, επίχρυσα ή βαμμένα χρυσά μέρη ξεκινούν από την είσοδο (λεπτομέρεια επάνω)

και συνεχίζονται στο εσωτερικό. όπου δυστυχώς υπήρχε απαγόρευση φωτογράφησης και μου ζητήθηκε να κλείσω τη μηχανή. Βαρύτιμοι πολυέλαιοι, εκατοντάδων κιλών, καλοδουλεμένοι με κρύσταλλο Βοημίας και χρυσό ή από φίνα πορσελάνη (για κάποιον ειπώθηκε από την ξεναγό πως μετά τους έβαλε να σπάσουν το καλούπι για αν μην υπάρξει άλλος όμοιος) που μπορούσαν να φωτίσουν τις αίθουσες. Με μια τεράστια αίθουσα χορού, με μήκος 100 μέτρα και με καθρέφτες στην πλευρά που δεν είχε παράθυρα. Με το γαλάζιο, που ήταν το αγαπημένο χρώμα του Λουδοβίκου, να υπάρχει παντού σε όλες τις αποχρώσεις. Με γραφεία και πατώματα που ήταν σαν ζωγραφισμένα αλλά τα σχέδια ήταν φτιαγμένα από διαφορετικά είδη ξύλου, που η διαφορά του χρώματος έφτιαχνε το σχέδιο. Και κάθε είδους πολυτέλεια. Και το αστείο είναι ότι τα δωμάτια αυτά δεν χρησιμοποιήθηκαν.

Και μια φωτογραφία από το ίδιο συντριβάνι με προηγούμενα, μόνο που τώρα δεν λειτουργεί κι έτσι μπορεί κάποιος να θαυμάσει καλύτερα τις λεπτομέρειες.

Στο νησί δεν υπάρχει ουσιαστικά κάτι άλλο εκτός από ένα μοναστήρι και μερικές εκκλησίες. Την παραπάνω την θεώρησα καταπληκτική. Ψηλόλιγνη, στέκονταν περήφανη δίπλα στο παλιό μοναστήρι που σήμερα λειτουργεί ως μουσείο. Α! και ένα ξενώνα ο οποίος επισκευάζεται καθώς και γελάδες και άλογα που εκτρέφονται εκεί.

Γυρίζοντας στο Πριν κάναμε μια βόλτα γύρω από τη γραμμή που ακολουθεί το παλιό τρενάκι και συναντήσαμε τη λιμνούλα αυτή με τα νούφαρα. Και θυμήθηκα το κλασσικό "πρόβλημα" γεωμετρικής προόδου: αν τα νούφαρα κάθε μέρα σκεπάζουν τι διπλάσιο κομμάτι μιας λίμνης και αν για να τη σκεπάσουν ολόκληρη θέλουν 30 μέρες, σε πόσες μέρες είχαν σκεπάσει τη μισή?

Τελικά, λόγω της πολυκοσμίας και της μη κανονικότητας των δρομολογίων φοβηθήκαμε να κάτσουμε για φαγητό στα νησάκια. Έτσι καταλήξαμε στο Μόναχο, στο Κινέζικο Πύργο όπου η εκεί υπαίθρια μπιραρία λειτουργεί πάντα και είναι ένα κλασικό μέρος που μπορείς να φας (εννοείται και να πιείς τις μπίρες σου) και μάλιστα μετά μουσικής.