Σε ό,τι έγγραφο συμπληρώνεις χρειάζεται να βάλεις την ημερομηνία γέννησης. Έτσι οι κυρίες δυσκολεύονται να κρύψουν την ηλικία τους. Είναι στοιχείο ταυτοποίησης. Στην εφημερίδα, όταν αναφέρεται σε κάποιον δίπλα στο όνομά του έχει και την ηλικία του: π.χ. «ο Πέτερ Γκέρινγκ (45)… μπλα, μπλα, μπλα». Πας να βγάλεις κάρτα για τα τρένα, να πληρώσεις για την τηλεόραση, να συμπληρώσεις μια αίτηση για κάτι. Όνομα, επώνυμο, ημερομηνία γέννησης. Το πατρώνυμο που χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα, δεν θυμάμαι να το έχω χρησιμοποιήσει καμία φορά. Αριθμό ταυτότητας ή διαβατηρίου σπάνια, μόνο σε ιδιαίτερα επίσημα έγγραφα. Αλλά ημερομηνία γέννησης, έχω βαρεθεί να τη δίνω.
Και είδα και την πρακτική της χρήση: στο νοσοκομείο που επισκέφτηκα πρόσφατα (όχι, δεν ήταν τίποτα σοβαρό, απλά ανησύχησα, είπα να πάω σε γιατρό, έψαχνα για ραντεβού και συνάδελφος μου έριξε την ιδέα του νοσοκομείου, που έτσι κι αλλιώς το έχω σε περισσότερη εκτίμηση) ο γιατρός, για να βρει ποιος είμαι, έδωσε την ημερομηνία γέννησης και έβγαλε ο κομπιούτορας όσους ήμασταν γεννημένοι εκείνη τη μέρα (καμιά εικοσαριά, ζωή να 'χουμε). Ε, ήταν μάλλον εύκολο να με εντοπίσει εκεί ανάμεσα (πέρα από το ότι το πρόγραμμα με πρότεινε αφού ήξερε(!) ότι εξεταζόμουνα εκείνη τη μέρα)!
Το είναι είναι κακιά λέξη (μια συνεργασία του Μιχάλη Ρουμελιώτη)
Πριν από 18 ώρες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου