Κίμζεε - συνέχεια

Συνέχεια, λοιπόν, εκ του προηγουμένου. Η λίμνη ήταν πανέμορφη. Τα καραβάκια (με τη Βαυαρική σημαία παρακαλώ) πηγαινοέρχονταν συνέχεια αλλά ο τόσος κόσμος που μετακινούταν δυσκόλευε την τήρηση του χρονοδιαγράμματος. Αποτέλεσμα: ουρές και αναμονές (κάτι στο οποίο οι Γερμανοί είναι συνηθισμένοι).

Έτσι ενώ π.χ. περιμέναμε να φύγουμε 15:10 φύγαμε 15:30 (το επόμενο ήταν 15:35 αλλά δεν ξέρω πότε έφυγε). Η παραπάνω φωτογραφία είναι με το που φτάναμε στο Φράουενίνσελ. Κι εμείς είμαστε σε καλή μοίρα γιατί βγαίνουμε, τι να πουν κι αυτοί που περιμένουν για άγνωστο πόση ώρα. Αφού στην τελευταία επιβίβαση φύγαμε πριν από την ώρα που θέλαμε μόνο και μόνο γιατί όταν πήγαμε κοντά ερχόταν καραβάκι. Κι ένα κουίζ: πόσους επιβάτες χωράει ένα καραβάκι? Απλούστατον: όσους περιμένουν απ' έξω!

 

Αλλά ας αφήσω τη γκρίνια. Καιρός για ομορφιές. Εκτός από τα καραβάκια της γραμμής (το δεύτερο ήταν κλεισμένο για να μεταφέρει έναν γάμο, γι' αυτό και ο ιδιαίτερος στολισμός του)

και πολλά πολλά ακόμα πλεούμενα. Πολλά αραγμένα,

αλλά και πάρα πολλά που είχαν ανοίξει τα πανιά τους (ναι, σχεδόν όλα όσα είδα είχαν πανιά).

Παρούσα βεβαίως και η αστυνομία, η οποία κι αυτή μετακινείται με πλοιάρια.

Τα πλεούμενα που δεν χρησιμοποιούνται είναι είτε δεμένα απλά στους ντόκους είτε μέσα σε "σηκούς" το αντίστοιχο με τα στεγασμένα πάρκινγκ.

Στη λίμνη υπάρχουν και διάφορα νησάκια: Το Χέρενίνσελ (σε μετάφραση το νησί των κυρίων) όπου ο Λουδοβίκος Β' της Βαυαρίας έχτισε ένα παλάτι του (λεπτομέρειες αύριο) και δεν έχει ουσιαστικά άλλους κατοίκους, αν και διορθώνετε εκεί ένα ξενοδοχείο που υπήρχε,

 

το Φράουενίνσελ (το νησί των κυριών) απ' όπου και οι δυο παραπάνω όψεις με καμία 250αριά κατοίκους, μπιραρίες,

 

και κυρίαρχο το σχετικό μοναστήρι του που το καμπαναριό του φαίνεται από μακρυά,

αλλά και ακατοίκητα που πας μόνο με δικό σου πλεούμενο.

 

Στην επιστροφή είχαμε και χάπενινγκ:

Κάποιοι κύριοι που ταξίδευαν με το ίδιο τρένο με μας και προφανώς έχοντας καταναλώσει αρκετή μπίρα, μας τραγουδούσαν. Οι περισσότεροι ντυμένοι με παραδοσιακές στολές, κάτι που συμβαίνει τακτικά. Για όποιο λόγο σκεφτούνε φοράνε τα παραδοσιακά τους. Τόσο οι άντρες όσο και οι γυναίκες. Κι ενώ στην Ελλάδα κάτι τέτοιο συμβαίνει μόνο όταν υπάρχει συγκεκριμένη εκδήλωση, εδώ είναι συνηθισμένο φαινόμενο (ακόμα και να πάνε απλά για μπίρα με το δερμάτινο παντελόνι κλπ).