Χειμωνιάτικο Μόναχο

Μερικές εικόνες από το χειμωνιάτικο τοπίο του Μονάχου

 

Στην Μαρίενπλατς

ΕΛΜΕ Βαυαρίας

Έντονη δραστηριότητα τις τελευταίες μέρες από την ΕΛΜΕ Βαυαρίας (βασικά Άνω Βαυαρίας και Σουηβίας). Την Πέμπτη 28/01/2010 σε γενική συνέλευση που έγινε στους χώρους της Ελληνική Κοινότητας του Μονάχου διαμορφώθηκαν και εγκρίθηκαν οι θέσεις της για την Πανγερμανική διάσκεψη που θα φιλοξενηθεί το Μάρτη εδώ στο Μόναχο.

Σπίτι: Χρήσιμες Πληροφορίες για Αναζήτηση Σπιτιού

Μερικές διευθύνσεις για αναζήτηση σπιτιού αν κάποιος τις χρειαστεί:
http://www.wohnung-jetzt.de/
http://www.wg-gesucht.de/
http://www.immobilienscout24.de
http://www.immonet.de
http://www.homecompany.de
https://www.berlinovo.de για Βερολίνο
http://immobilienmarkt.sueddeutsche.de
http://www.immowelt.de
http://www.bayerische-immobilien.de/objekte/obj_mietobjekte.asp για Βαυαρία και

Η Αντιμετώπιση του Πελάτη

Έχω αναφερθεί ξανά για τα τρένα και την ακρίβεια των δρομολογίων τους, όταν δεν καθυστερούν. Έτσι δεν είναι καινούριο το ότι βίωσα (άλλη) μια καθυστέρηση. Ξεκινώντας ακόμα το πρωί για Μάνχαϊμ μας ανακοινώθηκε ότι θα έχουμε μια καθυστέρηση 40 – 60 λεπτών μέχρι το Άουγκσμπουργκ (πρώτο σταθμό του τρένου μετά το Μόναχο). Η διαδρομή κανονικά καλύπτεται σε 40 λεπτά άρα θα ήταν σημαντική η καθυστέρηση (λόγω πτώσης τάσης – τα ίδια προβλήματα μου είπαν πως είχαν το πρωί και στο Μάνχαϊμ και ότι όσο χειμωνιάζει και κατεβαίνουν οι θερμοκρασίες τέτοια θα βλέπουμε συχνά – το μέλλον θα δείξει), Τελικά φτάσαμε μετά από δύο ώρες και 10 λεπτά περίπου με καθυστέρηση πάνω από 100 λεπτά. Το ιδιαίτερο ήταν ότι αμέσως μετά μας μοίρασαν χαρτιά για να ζητήσουμε αποζημίωση. Ήταν σφραγισμένα από τον ελεγκτή και ανάλογα με τι εισιτήριο ταξίδευε ο καθένας ήταν και το είδος της αποζημίωσης. 50% έκπτωση σε επόμενο ταξίδι ή για μένα που έχω κάρτα απεριορίστων διαδρομών 2ης θέσης 10€. Έτσι έμαθα ότι αν το τρένο έχει καθυστέρηση πάνω από 60 λεπτά δικαιούμαι αποζημίωση (την προηγούμενη φορά με 75’ δεν μας είπαν τίποτα) που αν ξεπεράσει τα 120’ ανεβαίνει. Μια άλλη συνέπεια ήταν ότι το τρένο δεν θα συνέχιζε μέχρι τον τελικό του προορισμό (Βερολίνο) αλλά θα σταμάταγε στη Φραγκφούρτη!

 

Οι άσπρες λουρίδες δεξιά αναφέρονται σε καθυστερήσεις

Η Συχνότητα των Μέσων Μαζικής Μεταφοράς

Στην Ελλάδα κυκλοφορούσα συνήθως με το αυτοκίνητο και σπάνια με τα μέσα μαζικής μεταφοράς, μιας και ο Άγιος Στέφανος δεν έχει και την καλύτερη σύνδεση. Αντίθετα η κόρη μου υπομένει τα ΜΜΜ. Και εκεί έγινε η παρατήρηση.

Ενώ κάτω τα περισσότερα μέσα είναι κάθε 3,5 – 5 λεπτά στις βασικές γραμμές εδώ είναι κάθε 10’. 7 – 9 το πρωί και 3:30 – 7 το απόγευμα τις καθημερινές πυκνώνουν στο 5λεπτο ενώ πολύ νωρίς το πρωί (μέχρι τις 6 παρά τις καθημερινές και μέχρι τις 9 την Κυριακή) και αργά το βράδυ (μετά τις 11:30) το πάνε στο 20λεπτο. Αλλά τις άλλες ώρες το 10λεπτο είναι η βάση. Πάντα στην ώρα τους (ή περίπου) αλλά όχι και τόσο πυκνά όσο θα περίμενα. Το κέντρο βέβαια που συνδέεται με πολλές διαφορετικές γραμμές μοιάζει να είναι πιο συχνά τα δρομολόγια. Αλλά μόνο για τις κεντρικές στάσεις. Αν θες για συγκεκριμένο προορισμό θα πρέπει να ακολουθήσεις των κανόνα. Πάντως, Παρασκευή και Σάββατο έχει επίσης μετρό 1:30 και 2 και καθημερινά υπάρχουν και νυχτερινές γραμμές τραμ κάθε μισή ή μία ώρα.Γενικά καταφέρνουν να είναι στην ώρα τους σύμφωνα με το πρόγραμμα. Δίπλα στον οδηγό υπάρχει μηχάνημα που του λέει αν πάει πιο γρήγορα ή πιο αργά για να παίρνει τα μέτρα του. Υπάρχουν όμως και φορές που ότι και να λέει το μηχανάκι, ο οδηγός δεν μπορεί να κάνει κάτι. Κι έτσι βλέπεις δυο συρμοί να περνούν με ένα λεπτό διαφορά! Σε κάποιους σταθμούς είναι επιθυμητός ο συντονισμός. Αν το πετύχουν, τότε καλά. Αν όχι υπάρχει περίπτωση ο οδηγός του πρώτου συρμού να ελέγξει τι γίνεται και να περιμένει μισό λεπτό να φθάσει ο διπλανός για να αλλάξουν οι επιβάτες (δηλ. πάνω από ένα λεπτό καθυστέρηση) ενώ μου έχει τύχει να είναι ο δεύτερος στα μισά του πρώτου και αυτός να κλείνει τις πόρτες και να φεύγει!

Κόστος Εισιτηρίου Αστικής Συγκοινωνίας

Το κόστος στα μέσα μεταφοράς είναι ανεβασμένο σχετικά με την Ελλάδα αν πάρουμε υπόψη μας το εισιτήριο μιας διαδρομής που ξεκινά από 1,2 € για διαδρομή μιας στάσης (και υπό προϋποθέσεις) και φτάνει τα 9,5 € για να πας στο αεροδρόμιο (που είναι στη μακρινή ζώνη – η ίδια τιμή ισχύει και για τους άλλους μακρινούς προορισμούς). Μειωμένες τιμές ισχύουν για παιδιά 6 με 14 χρονών, για μεγάλους άνω των 65 και για ανάπηρους.

Το Δίκτυο των Αστικών Συγκοινωνιών του Μονάχου

Έχω ξαναγράψει για το δίκτυο συγκοινωνιών του Μονάχου. Θα δώσω εδώ μια πιο αναλυτική περιγραφή. Το δίκτυο αποτελείται από τον προαστιακό σιδηρόδρομο (υπάρχει σε κάθε μεγάλη γερμανική πόλη), το μετρό, τα τραμ και τα λεωφορεία που λειτουργούν συμπληρωματικά σε ένα δίκτυο σαν ιστό αράχνης που πιάνει όχι μόνο το Μόναχο αλλά και την γύρω περιοχή.

Μουσείο Αστικών Συγκοινωνιών

Χειμωνιάζει και είπαμε ν’ αρχίσουμε τις επισκέψεις στα μουσεία. Πρώτη στάση το μουσείο των αστικών συγκοινωνιών του Μονάχου. Η συγκεκριμένη επιλογή έγινε μιας και το μουσείο αυτό ανοίγει μόνο 2 Κυριακές κάθε μήνα. Και πρέπει να πέσεις πάνω τους. Ήταν μια ενδιαφέρουσα εμπειρία με τραμ απ’ την πρώτη εποχή (ιππήλατα) μέχρι τη σημερινή, με λεωφορεία και κομμάτι από συρμό του μετρό με προσομοίωση οδήγησης με στολές εποχής και περιγραφή από σχετικές δουλειές που σήμερα δεν υπάρχουνε.

Τρένα: Το Ρυθμικό Τσούκου – Τσούκου

Το τρένο μου άρεσε πάντοτε ως μέσο μεταφοράς. Και το είχα συνδέσει με το θόρυβο που κάνει πάνω στις γραμμές, το γνωστό τσούκου – τσούκου. Εδώ αυτός ο θόρυβος δεν υπάρχει. Και μου έκανε εντύπωση. Κι έψαχνα να καταλάβω το γιατί. Έβαλα τη λογική και προσπάθησα να βρω τι είναι αυτό που δίνει αυτόν τον ρυθμικό ήχο. Κατέληξα πως αυτό γίνεται όταν ένας τροχός του τρένου περνάει από μια ράγα σε επόμενη στα διαστήματα που, όπως μαθαίναμε από το σχολείο, υπήρχε κενό για τις διαστολές. Κοιτάζοντας, λοιπόν, προσεκτικά τις γραμμές εδώ διαπίστωσα ότι κενά δεν υπάρχουν. Όπου τελειώνει ένα κομμάτι μπαίνει το επόμενο και το κενό καλύπτεται με κόλληση. Δεν ξέρω αν είναι ειδική κόλληση που απορροφά τυχόν διαστολή ή αν οι ράγες φτιάχνονται από τέτοιο κράμα που ουσιαστικά να έχει μηδενικό συντελεστή διαστολής. Πάντως κενά δεν υπάρχουν και στο τρένο δεν ακούγεται ο ρυθμός που σε κοιμίζει! Το ότι ο θόρυβος προέρχεται από τα κενά το επιβεβαίωσα πρόσφατα στην Αθήνα βλέποντας ένα τρένο να περνάει και να «σκοντάφτει» όχι μόνο από το κενό αλλά και από το γεγονός ότι το ένα κομμάτι «καθόταν» από το βάρος και υπήρχε και διαφορά ύψους! Και επίσης στον ηλεκτρικό σε όποια σημεία έχουν αλλαχτεί οι γραμμές ακολουθούνται οι νέες νόρμες οπότε εκεί τσούκου – τσούκου δεν έχει. Μόνο σε κάνα παλιό τμήμα – και βέβαια στις αλλαγές γραμμής, στα ψαλίδια, οπότε με την ταχύτητα που έχει φαίνεται πως πάει σαν παλιόβαρκα. Κι όταν είναι κοντά σε σταθμό και είσαι όρθιος γιατί ετοιμάζεσαι να κατέβεις πρέπει να κρατιέσαι πολύ καλά!

 

Και κάτι από Στουτγάρδη

Τρένα: Ισόπεδες Διαβάσεις

Νόμιζα πως οι ισόπεδες διαβάσεις είναι κατάλοιπο της Ελλάδας και άλλων μη αναπτυγμένων χωρών. Ιδιαίτερα που στα καθ’ ημάς γίνεται πολύ συζήτηση για την ανάγκη να καταργηθούν. Τρόμαξα, λοιπόν, συνειδητοποιώντας το πόσες υπάρχουν και εδώ. Με μπάρες αυτόματες βέβαια, αλλά δεν παύουν να είναι ένα πρόβλημα. Να περνάει το Ιντερσίτυ με 100 ή 200 και βάλε χιλιόμετρα και να διασταυρώνεται ισόπεδα έστω και με τριτεύοντα δρόμο? Καλά, το να βγαίνει το μετρό και να διασταυρώνεται με αυτοκίνητα ή να περνάει το τραμ σε αποκλειστική γραμμή και με αρκετή ταχύτητα και να κατεβαίνουν μπάρες και να περιμένουν τα αυτοκίνητα (και για λόγους ασφαλείας και για αρκετή ώρα) είναι τα-κτι-κό-τα-το. Και όταν κατεβαίνουν οι μπάρες, κατεβαίνουν αρκετή ώρα πριν περάσει ο συρμός, οπότε κάθεσαι και περιμένεις με τις ώρες.

Τρένα: Τα Εισιτήρια

Έχουμε συνηθίσει ότι τα εισιτήρια στα τρένα τα προαγοράζεις. Το ίδιο και για τα άλλα μέσα μεταφοράς. Και για μεν τα πρώτα από τον αρμόδιο υπάλληλο ενώ τα άλλα από περίπτερα ή αυτόματους πωλητές. Εδώ λοιπόν το πράγμα ψιλοδιαφέρει. Σίγουρα υπάρχουν οι αυτόματοι πωλητές, και είναι και πάρα πολλοί σε κάθε σταθμό. Κάποιοι δέχονται κάρτα (EC ή για το τρένο και πιστωτική) άλλοι όχι. Απ’ την άλλη δεν δέχονται «μεγάλα» χαρτονομίσματα. Κάποια ούτε 50άρικο, κάποια άλλα μέχρις εκεί. Παραπάνω, πήγαινε να χαλάσεις και ξαναέλα. Δεύτερον δεν υπάρχει στάση που να μην έχει αυτόματο μηχάνημα πώλησης. Και τρίτον (στο Μόναχο) υπάρχουν αυτόματοι πωλητές και μέσα στα λεωφορεία και στα τραμ, που δίνουν και ρέστα (στο Μάνχαϊμ αντίθετα υπάρχει προειδοποίηση στην πόρτα μπαίνοντας ότι πρέπει να έχεις αγοράσει το εισιτήριο από πριν)!

Τρένα: Οι Σταθμοί. Ο Σταθμός του Μονάχου

Όταν μιλάμε για σταθμούς τρένου μιλάμε για τεράστια συγκροτήματα με πολλές αποβάθρες. Στους «μικρούς» σταθμούς θα έχει 6 – 7 ενώ στους κεντρικούς 10, 20 ή 30+ (στο Μόναχο που είναι από τους μεγαλύτερους της Γερμανίας αν όχι ο μεγαλύτερος καταλήγουν 36 γραμμές! ) και στις οποίες φορτώνουν – ξεφορτώνουν ταυτόχρονα αρκετά τρένα. Ο σταθμός του Μονάχου είναι Kopfbahnhof δηλ. οι γραμμές καταλήγουν σ' αυτόν και δεν περνάνε από δίπλα του. Είναι δηλ. ο σταθμός σαν μια τσατσάρα που οι γραμμές είναι τα δόντια της. Το ίδιο είναι και της Στουτγάρδης (απ' όσους ξέρω εδώ - στην Ελλάδα έτσι είναι της Θεσσαλονίκης και ο νέος της Αλεξανδρούπολης).
Για να πας απ’ τη μια πλατφόρμα στην άλλη (και με δεδομένο το μεγάλο μήκος των συρμών) θέλει αρκετή ώρα. Και πάντα πρέπει να συμβουλεύεσαι τον πίνακα ανακοινώσεων για να επιβεβαιώνεις από ποια γραμμή φεύγει το τρένο σου. Βγαίνοντας από το σταθμό υπάρχει ένα δάσος από γραμμές (μια για κάθε αποβάθρα συν κάποιες βοηθητικές). Και είναι εξαιρετικό το να βλέπεις να μπαίνουν στο σταθμό 3 - 4 τρένα ταυτόχρονα ενώ κάποια άλλα φεύγουν. Πάντως οι αρμόδιοι τα καταφέρνουν και βρίσκουν άκρη!

Τρένα: Πληρότητα

Και μια και μιλάμε για τρένα. Έλεγα παραπάνω για πληρότητα 50 ή 60%. Αυτό έχει να κάνει με το τμήμα της διαδρομής, την ώρα και το είδος του τρένου. Γιατί το είδα κι αυτό. Το τρένο να είναι γεμάτο και οι επιβάτες όρθιοι κι αυτό όχι για καμιά μικρή διαδρομή αλλά 2 περίπου ωρών. Ήταν Κυριακή βράδυ και μου θύμισε που γύριζα από Χαλκίδα προς Αθήνα μια Κυριακή και γινόταν ένας χαμός. Αν μου λέγανε τότε ότι το ίδιο θα το ξαναζούσα στη Γερμανία, πριν το δω δεν θα το πίστευα με τίποτα.

Τρένα: Οι Πόρτες

Και μια ιδιομορφία των τρένων. Για να ανοίξει η πόρτα τους (και σε όλα τα μέσα μαζικής μεταφοράς μετρό, τραμ κλπ) πρέπει να πατήσεις το κατάλληλο κουμπί. Φθάνει ας πούμε το όχημα σε μια στάση, σταματάει ακούς τον ήχο που έχεις συνηθίσει αλλά πόρτα δεν ανοίγει αν δεν βάλεις το χέρι σου. Και μπορεί αυτό να σημαίνει οικονομία (προφανώς) και λιγότερες φθορές αλλά και λιγότερες θερμικές απώλειες αφού η πόρτα δεν ανοίγει αν δεν είναι απαραίτητο (δεν υπάρχει κάποιος σ’ αυτήν ν’ ανέβει ή να κατέβει) αλλά για σένα είναι δύσκολο αν κουβαλάς πράγματα. Και καλά, κάποια σύγχρονα οχήματα έχουν μπουτόν αφής. Αλλά με κάποια παλιότερα που χρειάζεται να κουνήσεις ένα μοχλό, εκεί να δεις ομορφιές!

Τρένα: Οι Γραμμές

Στην Ελλάδα, πανηγυρίζουμε που καταφέραμε να έχουμε διπλή γραμμή στα τρένα μας. Εδώ στεναχωριούνται αν δεν έχουν 3 ζευγάρια και δώστου να τρέχουν να φτιάξουν. Αλλά και γενικότερα παντού γίνονται έργα. Από τους δρόμους και τα τρένα μέχρι τη γενικότερη ανακαίνιση των κτιρίων (renoviert). Να αναφέρω εδώ ότι τα κτίρια, γενικά, έχουν καλές μονώσεις, πράγμα βέβαια απαραίτητο με τα κρύα που έχει.

Τρένα: Το Δίκτυο που μας Ενώνει

Είναι απίθανο να είσαι σε κάποια πόλη στη Γερμανία και να μην υπάρχει ένας σταθμός τρένου. Είναι το βασικό μεταφορικό μέσο με ένα πυκνότατο δίκτυο που ενώνει όλες τις πόλεις μεταξύ τους και με διάφορους τρόπους. Παράδειγμα: Το Βερολίνο βρίσκεται βόρεια (και λίγο ανατολικά) του Μονάχου. Υπάρχει λοιπόν τρένο που πάει σ’ αυτή την διαδρομή. Άλλο τρένο (ένα απ’ αυτά που συνήθως χρησιμοποιώ) όμως, κατευθύνεται βορειοδυτικά μέχρι τη Φραγκφούρτη και μετά πάει βορειοανατολικά. Αλλά την Παρασκευή το πρωί υπάρχει το πιο παράξενο (για μένα) δρομολόγιο: Μόναχο – Στουτγάρδη – Φραγκφούρτη – Κολωνία – Ντόρτμουντ – Ανόβερο – Βερολίνο. Σαν να θες να πας Αθήνα – Θεσσαλονίκη και ακολουθείς τη διαδρομή Αθήνα – Πάτρα – Γιάννινα – Θεσσαλονίκη.

Τα Χαρτιά στην Τουαλέτα

Στις τουαλέτες δεν υπάρχουν καλαθάκια για τα χαρτιά υγείας. Εδώ που τα λέμε, σε καμιά χώρα δεν βρήκα σακούλα ή σκουπιδοτενεκέ γι’ αυτά. Παντού, το συνηθισμένο είναι τα βρώμικα χαρτιά να ρίχνονται στην τουαλέτα. Και βέβαια η τουαλέτα να μην βουλώνει. Το γιατί σε μας οι τουαλέτες βουλώνουν από το χαρτί υγείας, δεν το έχω καταλάβει. Χαρακτηριστικά, σε πανσιόν που μείναμε υπήρχε η παραπάνω ανακοίνωση και ήταν μόνο αυτή, όπως τη βλέπετε. Σε Greeklish και σε καμιά άλλη γλώσσα!
Πάντως η διαδικασία ισχύει για τα χαρτιά και μόνο. Τα υπόλοιπα απορρίμματα δρομολογούνται αναλόγως και μάλιστα στα ξενοδοχεία διατίθενται ειδικές σακούλες πολύγλωσσες με άψογη μετάφραση στα Ελληνικά (διαβάστε το ξενόγλωσσο για να καταλάβετε το Ελληνικό!!!).

Οι Σκύλοι

Είπε κάποιος, κάπου, κάποτε «αν ξαναρχόμουνα στη ζωή θα ήθελα να ήμουν σκύλος στη Γερμανία». Και δεν είχε άδικο. Γιατί σκύλος στη Γερμανία δεν σημαίνει βέβαια αδέσποτο. Αλλά κάθε καθώς πρέπει Γερμανός έχει και έναν (τουλάχιστον) σκύλο. Αφού στο μετρό κλπ λέει ότι με το εισιτήριό σου δικαιούσαι να έχεις μαζί σου δωρεάν ένα (μόνο) σκύλο. Πάντως «νάρκες» στα πάρκα δεν πέτυχα. Και αυτό έχει την εξήγησή του. Σε πολλά σημεία υπάρχουν ειδικά κουτιά με σακούλες για να μαζεύεις τα κατάλοιπα. Όχι ότι τηρείται με ευλάβεια από όλους αυτό. Αλλά είναι ελάχιστοι αυτοί που δεν θα σκύψουν να μαζέψουν τα αναμνηστικά του σκύλου τους (το ξεχνάνε αν είναι στο γρασίδι και δεν φαίνεται). Μιλάμε βέβαια για τα στερεά. Γιατί τα υγρά, προφανώς μένουν (αλλιώς θα ήταν δυστυχισμένοι και οι σκύλοι που αν δεν αφήσουν τη μυρωδιά τους είναι σαν χαμένοι).

Τα Ταξί

Το Χαμηλό Ανάγλυφο

Η Γερμανία είναι μια επίπεδη χώρα. Εννοώ ότι το ανάγλυφό της είναι γενικά πολύ χαμηλό, έτσι που σε σχέση με τα δικά μας μοιάζει σαν να είναι ένας ατέλειωτος κάμπος. Πιο ίσια κι απ’ τον κάμπο της Θεσσαλίας. Έτσι φτιάχνονται οι αυτοκινητόδρομοι ίσιοι. Όχι όπως στην Ιταλία με γέφυρες και σήραγγες. Κι επειδή όλα είναι κάμπος, η κάθε πόλη έχει τον πύργο της. Μπορεί έναν (για την τηλεόραση – άμα εκπέμπεις από 180 – 200 μέτρα ύψος είσαι μια χαρά) μπορεί παραπάνω αν έχει και υδατόπυργο όπως τα καμποχώρια σε μας.

Κι αν δεν έχεις κλίσεις φτιάχνεις. Ρίχνεις τα μπάζα από το σκάψιμο για το διπλανό Ολυμπιακό Χωριό διαμορφώνεις ανάγλυφο το Ολυμπιακό Πάρκο

Το Μόναχο για παράδειγμα βρίσκεται σε υψόμετρο 520 μέτρα, καμιά 40σταριά πιο ψηλά από τα Γιάννινα και καμιά 200αριά από τον Άγιο Στέφανο. Αλλά είναι οροπέδιο και τέτοιο που όπου και να κοιτάξεις δεν βλέπεις τα βουνά. Βρίσκεται στις Άλπεις, αλλά για να τις δεις από εδώ πρέπει να είναι εξαιρετικά καλός ο καιρός και να βρίσκεσαι σε ψηλό σημείο όπως π.χ. στον Olympiaturm τον πύργο της τηλεόρασης που λέγαμε. Η Στουτγάρδη, που βρίσκεται σε λόφους (των 200 μέτρων), φαντάζει περίεργη αλλά και γραφική!

Το «αστείο» είναι ότι για το τρένο υπάρχουν σήραγγες για να μην χρειάζεται να ακολουθεί το ανάγλυφο που δημιουργείται από αυτά τα υψώματα των 300 μέτρων! Και χρειάζεται, γιατί τα υψώματα αυτά είναι απότομα, το τρένο ακολουθεί τη ρεματιά και οι στροφές προκαλούν καθυστερήσεις. Παράδειγμα: στο τμήμα Στουτγάρδη – Μάνχαϊμ το (γρήγορο) τρένο πιάνει τα 250 χιλιόμετρα και καλύπτει την απόσταση των 107 χλμ. σε 35 λεπτά. Αντίθετα στο Στουτγάρδη – Ουλμ με τα στροφιλίκια δεν τα καταφέρνει και κάνει για τα 92 χλμ. 58 λεπτά (το αντίστοιχο οδικό είναι, ίσως, λίγο καλύτερο αλλά κι εκεί το πράγμα δεν είναι εύκολο). Έτσι τώρα δρομολογείται κι εκεί η ανακατασκευή της γραμμής με διάνοιξη σηράγγων κλπ!

Απαγόρευση Καπνίσματος

Γενικά η απαγόρευση του καπνίσματος σε εσωτερικούς χώρους είναι διαδεδομένη και τηρείται. Ακόμα και σε μπιραρίες. Και βλέπεις στις πόρτες να στέκεται κόσμος που έχει βγει για κάπνισμα. Στους σταθμούς του τρένου, επίσης, απαγορεύεται το κάπνισμα. Επιτρέπεται μόνο σε ειδικά σηματοδοτημένους χώρους. Αυτοί είναι κάτι τετράγωνα 6 επί 6 στη μέση της αποβάθρας (σε μια αποβάθρα μισού χιλιομέτρου που λέγαμε, μπορεί να υπάρχουν 2 ή 3 τέτοια) ευδιάκριτα με κίτρινη γραμμή και το σήμα ότι επιτρέπεται το κάπνισμα και ένα μεγάλο τασάκι στη μέση και εκεί μέσα πάει να καπνίσει όποιος θέλει. Και συνήθως είναι το προσωπικό της αμαξοστοιχίας. Και είναι αστείο να βλέπεις 5 – 6 ή περισσότερα άτομα να στριμώχνονται σε ένα τέτοιο τετράγωνο και μισό μέτρο πιο πέρα να μην υπάρχει πρόβλημα. Βέβαια, η εικόνα αυτή μου έχει δημιουργήσει μια απορία: τόσες γόπες ανάμεσα στις γραμμές πώς βρίσκονται?

Διακριτικότητα και Παρέα

Όταν κάποιος απαντά στο τηλέφωνο το πρώτο πράγμα που θα κάνει είναι να πει το όνομά του. Κι αυτός που καλεί θα απαντήσει με το δικό του όνομα. Ίσως όμως αυτός που το σηκώνει να πει ένα απλό «Hallo». Οπότε αυτός που καλεί θα δει αν θα πει το όνομά του. Όχι σαν μερικούς που παίρνουν κι αν δεν καταλάβεις ποιος είναι το παίζουν και παρεξηγημένοι.
Απ' την άλλη όταν πας σ’ ένα μαγαζί, πας και κάθεσαι όπου βρεις καρέκλα άδεια – όχι τραπέζι. Η λογική είναι να γεμίσει το μαγαζί. Κάθονται δυο σ’ ένα τραπέζι που είναι για τέσσερις? Πάνε και κάθονται κι άλλοι δύο. Ρωτάνε απλά αν κάθεται άλλος κι αν όχι αράζουν (και δεν θα πει αυτός που κάθεται ναι για να τους αποφύγει). Και έτσι βρίσκονται δυο ή και περισσότεροι διαφορετικοί άνθρωποι σ’ ένα κοινό τραπέζι που όμως δεν μιλάνε μεταξύ τους. Αν είναι δυο και δυο είναι δυο παρέες που τα λένε χωρίς να μπαίνει ο ένας στα χωράφια του άλλου. Δεν υπάρχει η έννοια δηλ. της παρέας. Στην Ελλάδα συνήθως καθόμαστε εδώ για να τα πούμε και ο τρίτος περισσεύει. Εδώ καθόμαστε για να πιούμε καφέ, για να πιούμε μπίρα ή για να φάμε. Όχι για να «βρεθούμε». Η έννοια που έχουμε εμείς όταν λέμε «πάμε για καφέ» και δεν μας ενδιαφέρει αν θα πιούμε καφέ ή κάτι άλλο ή τίποτα αλλά το κάνουμε «για την παρέα» εδώ είναι ανύπαρκτη έως ακατανόητη. Δεν θα πάω για καφέ αν δεν θέλω να πιω καφέ!

Το Δημαρχείο του Έσλινγκεν

To Πφαντ

Υπάρχει μεγάλη διάδοση του πφαντ (Pfand = εγγύηση επιστροφής). Όταν αγοράζεις κάτι σε πλαστικό μπουκάλι, συνήθως, έχει Pfand. Μπορεί 0,15 ή 0,25 € αλλά όταν τα μπουκάλια είναι αρκετά (π.χ. τα μπουκάλια του νερού που αγοράζουμε - μιας και στο Μόναχο το νερό είναι πολύ σκληρό με πολλά άλατα) το ποσό μαζεύεται. Αλλά και όταν πάρεις μπίρα από κάπου που δεν κάθεσαι, έχει Pfand για το μπουκάλι όπως έχει Pfand και για το πιάτο με το φαΐ που θα πάρεις στο πόδι (αν δεν είναι χάρτινο). Και διαφημίσεις για ενέχυρα: Geld gegen Pfand. Και είναι σίγουρο ότι ο Γερμανός δεν περιφρονεί ούτε το ένα σεντς. Πόσο μάλλον τα 8, 15 ή 25. 25 σεντς είναι 50 πφένιχ δηλαδή μισό μάρκο! Ε, όχι να περιφρονήσουμε μισό μάρκο.

Έσλινγκεν και πάλι

Η ύπαρξη του πφαντ πάντως, βοηθάει άτομα που έχουν ανάγκη στην επιβίωσή τους. Γι' αυτό και οι σκουπιδοτενεκέδες ελέγχονται τακτικά για ύπαρξη κενών μπουκαλιών. Ελέγχονται αν είναι απ' αυτά που έχουν πφαντ (είπαμε συνήθως, είναι και ελάχιστα άνευ) μπαίνουν στη σακούλα για επιστροφή. Αλλιώς μένουν εκεί που είναι. Παρόμοιο έλεγχο κάνουν και οι καθαριστές των συρμών κλπ. Η χαρά αυτών που μαζεύουν είναι μεγάλη μετά από αγώνες ή μετά από καλοκαιρινό Σάββατο μιας και τα μπουκάλια της μπίρας (που καταναλώνονται άφθονα) έχουν βάρος οπότε δύσκολα τα κουβαλάνε στο σπίτι. Ακόμα μεγαλύτερη η χαρά γιατί υπάρχουν και κιβώτια - που κι αυτά έχουν πφαντ!

Οι Σακούλες στα Σουπερμάρκετ

Οι σακούλες? Ποιες σακούλες? Στα σούπερ μάρκετ μην περιμένεις να σου δώσουν τα πράγματα σε σακούλα. Έχε αν θέλεις από το σπίτι σου ή αγόρασε. Το σύστημα που ξέρουμε από το Lidl στην Ελλάδα εδώ υπάρχει σε όλα τα μαγαζιά. Το πολύ να σου δώσουν αν είναι ένα μικρούλι σακουλάκι για ψιλοπράγματα. Σπάνια κάπου να δίνουν κανονική σακούλα. Κυκλοφορούν όλοι ή με μικρές πάνινες ή με μεγάλες (πολλαπλών χρήσεων – όπως έχουν έρθει και κάτω π.χ. στο Καρφούρ) ή παίρνουν τα πράγματα χύμα στο αυτοκίνητο, έχουν κάτι σαν τα κλειστά καροτσάκια της λαϊκής (αυτά που είναι σαν τσάντες με ρόδες) ή, τέλος, έχουν τσάντες σε στυλ καλάθι σουπερμάρκετ! Είναι καλάθι ντυμένο όμως με ύφασμα και το κυκλοφορούν μαζί τους (οι κυρίες) σαν τσάντα (τώρα, το πόσο γοητευτικό είναι κάτι τέτοιο είναι άλλο θέμα) ενώ το απόγευμα σχολώντας περνάνε από το μαγαζί της γειτονιάς και ρίχνουν τα ψώνια τους μέσα.

Έσλινγκεν. Άλλη μια διατηρημένη μεσαιωνική πόλη, κοντά στη Στουτγάρδη

Τα Πάντα Κατόπιν Οδηγίας

Οι Γερμανοί είναι προγραμματισμένοι. Και δεν εννοώ ότι προγραμματίζουν τις δουλειές τους έγκαιρα κλπ που λέγεται (και το οποίο δεν μπορώ να ξέρω αν ισχύει μιας και παρέες γερμανικές δεν έχω – ακόμα τουλάχιστον). Ούτε ότι ακολουθούν το πρόγραμμά τους. Αλλά ότι είναι σαν τους υπολογιστές: ανάλογα ποιο κουμπάκι θα πατήσεις είναι και η αντίδραση που θα υπάρξει. Ενεργοποιείται αυτόματα το αντίστοιχο πρόγραμμα. Μου έχει κάνει μεγάλη εντύπωση το ότι στο τρένο (τοπικό ή ιντερσίτι) κάθονται ωραία και άνετα, ακόμα και με τις ώρες. Ξαφνικά, ακούγεται η φωνή του συνοδού που αναγγέλλει την επόμενη στάση. Πετάγονται επάνω, αρχίζουν να ετοιμάζονται και να κατευθύνονται προς την έξοδο. Ανεξάρτητα πόσο μακριά είναι η επόμενη στάση. Γιατί κι ο συνοδός μπορεί να το πει 20 χλμ. πριν (στο ιντερσίτι πράγμα που σημαίνει 10 λεφτά τουλάχιστον) αλλά μπορεί να το πει και μπαίνοντας στο σταθμό. Ή στο μετρό μπορεί η αναγγελία να γίνει με το που ξεκινάει ο συρμός και ενώ επιταχύνει (και εκεί είναι το επικίνδυνο του πράγματος) αλλά μπορεί να το πει και τελευταία στιγμή όταν αρχίζει και φρενάρει. Η αντίδραση πάντα η ίδια.

 

Έσλινγκεν. Άλλη μια διατηρημένη μεσαιωνική πόλη, κοντά στη Στουτγάρδη

Οι Τηλεφωνικοί Αριθμοί

Όπως έγραφα παραπάνω τα τηλέφωνα αρχίζουν από 0… Είναι όπως ήταν στην Ελλάδα πριν το 2002 (αν θυμάστε). Αν παίρνεις τοπικό δεν χρειάζεται το πρόθεμα (αν και να το βάλεις το τηλεφώνημα θα πραγματοποιηθεί). Αν θα πάρεις σε άλλη περιοχή, βέβαια, χρειάζεται οπωσδήποτε. Τα κινητά το έχουν σαν δεδομένο ότι θα υπάρχει πρόθεμα και έτσι και στην ίδια εταιρία να καλείς το χρησιμοποιείς. Αλλά και το πόσα νούμερα έχει ο αριθμός δεν είναι σταθερό. Μπορεί με το πρόθεμα να είναι 10 μπορεί και 12. Ανάλογα την εταιρία και το χρόνο που δίνεται το νούμερο είναι και η αριθμοδότηση. Επίσης παίζουν και οι παραλλαγές λόγω ISDN (με τηλεφωνικό κέντρο ένα κεντρικό και κάποια άλλα για συγκεκριμένα τηλέφωνα που αλλάζουν τα δυο τελευταία ψηφία).

Το παλιό παλάτι στη Στουτγάρδη

Γραμμές Εξυπηρέτησης Πελατών

Συνήθως, ό,τι προϊόν και να αγοράσεις, από τηλεφωνική σύνδεση μέχρι τσίχλες, γράφει πάνω και το τηλέφωνο που μπορείς να πάρεις για οτιδήποτε πληροφορία ή παράπονο κλπ. Όμως το τηλέφωνο αυτό συνήθως είναι 01805… που χρεώνεται με 0,14 € το λεπτό (δηλ. περίπου όσο το κινητό). Ακόμα και οι τηλεφωνικές εταιρίες ή η εταιρία του ηλεκτρικού κλπ. ακόμα και για πληροφορίες δρομολογίων. Όλες εξυπηρέτηση με κόστος. Κάτι σαν τα δικά μας 5ψήφια (που δεν ξέρεις και πόσο σε χρεώνουν – εδώ το αναφέρουν πάντα μαζί με τον αριθμό τηλεφώνου). Σπάνια να δώσουνε τηλέφωνο από 0800…. που είναι τσάμπα, οπότε και το διαφημίζουνε κατάλληλα. Εμείς σας εξυπηρετούμε τσάμπα!!! Και συνήθως είναι μέχρι να πιάσουν πελατεία.

Wasserturm - Υδατόπυργος, Μάνχαϊμ

Σπίτι: Πώς Βάζεις Τηλέφωνο

Όλες οι φωτογραφίες είναι απόψεις της παλιάς πόλης της Χαϊδελβέργης

Το να βάλεις τηλέφωνο είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία, όπου και να το θέλεις αυτό. Έχω περιμένει στην Ελλάδα για καινούριο τηλέφωνο τρεις φορές και άλλες κάμποσες για μεταφορά. Την πρώτη, το ’84, έκανα την αίτηση για νέα γραμμή στη Μυτιλήνη, περίμενα κάνα χρόνο, έφυγα για Αθήνα και την πήρα μαζί μου. Εκεί έπεσα σε περίπτωση που έβαζαν στην περιοχή τηλέφωνο και μου ήρθε σε λίγες μέρες (κι επειδή ήξερα πως είναι δύσκολο να αποκτήσεις τηλέφωνο είχα νοικιάσει σπίτι που ήδη είχε γραμμή οπότε το πλήρωσα ακριβότερα σαν δεύτερο, έτσι ήταν τότε η πολιτική για αποτροπή διπλών γραμμών σε σπίτια). Μετακομίζω το ’86 στην Ηλιούπολη και ζητάω να μεταφέρω το τηλέφωνο. Μου ζήτησαν να περιμένω 1 χρόνο, γιατί ήταν, λέει, πολύ φρέσκο (και η αίτηση και η γραμμή)!

Σπίτι: Αναζήτηση Επίπλων

Τα σπίτια στη Γερμανία, συνήθως, είναι πιο γυμνά από γυμνά. Δηλ. δεν έχουν φτιαγμένη την κουζίνα, προφανώς δεν έχουν ντουλάπα και το πάτωμα είναι σκέτο μπετό. Και όταν φύγεις πρέπει να το παραδώσεις στην ίδια κατάσταση, γυμνά, αλλιώς σου κρατάνε από την εγγύηση για την αποκατάσταση! Ευτυχώς το σπίτι που βρήκαμε είχε και κουζίνα έτοιμη και μοκέτα κάτω. Το πρώτο μάλλον έχει αρχίσει να καθιερώνεται: τα μισά σπίτια που είδαμε ήταν με φτιαγμένη την κουζίνα (νεροχύτης, ντουλάπια αλλά και ψυγείο και ηλεκτρική κουζίνα και απορροφητήρας – εσωτερικός βεβαίως).

Σπίτι: Τα Kλειδιά

 

Όχι. Αυτό δεν είναι Μόναχο. Δεν είναι καν Γερμανία. Είναι πάνω στα σύνορα, από την άλλη μεριά. Είναι το Ζάλτσμπουργκ (εμείς το λέμε Σάλτσμπουργκ) της Αυστρίας. Αλλά μ' αρέσει.

Και μια που τ’ αναφέραμε τα κλειδιά. Μπορεί να λέμε «τα κλειδιά του σπιτιού» αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο ένα κλειδί. Ανοίγει την κεντρική είσοδο αλλά και κάθε άλλη κοινόχρηστη πόρτα της πολυκατοικίας καθώς επίσης και την εξώπορτα του σπιτιού. Και ενώ ανοίγει όλες αυτές τις πόρτες (προφανώς) δεν ανοίγει την πόρτα του διπλανού διαμερίσματος! Πώς τα φτιάχνουνε δεν ξέρω, πάντως βολεύει. Δεν χρειάζεται ούτε να κουβαλάς πολλά κλειδιά (δεν θυμάμαι κι εγώ πόσες κοινόχρηστες πόρτες έχουμε, χρησιμοποιούμε τακτικά 3 – 4, αλλά άμα βρω κλειστή πόρτα δοκιμάζω αυτό το κλειδί και συνήθως ανοίγει) ούτε να ψάχνεις ποιο είναι για πού.

Σπίτι: Αναζήτηση Σπιτιού

Η αναζήτηση σπιτιού ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία. Όχι πως διέφερε πολύ από τον τρόπο της Ελλάδας, αλλά να. Έχουμε έρθει εδώ σε διατεταγμένη υπηρεσία. Με αίτησή μας βέβαια, αλλά για να κάνουμε κάποια συγκεκριμένη δουλειά. Περιττό να πω πως δεν υπάρχει καμιά μέριμνα από την υπηρεσία για το πού θα μείνουμε. Πριν φύγουμε είχαμε περάσει και από ένα σεμινάριο (τελικά ήταν η τελευταία φορά που έγινε τέτοιο σεμινάριο, τώρα πια στις αποσπάσεις η όποια ενημέρωση είν' απ' το τηλέφωνο) όπου μας έδωσαν μερικές ιδέες: πληροφορίες για σπίτι θα μπορούμε να βρούμε από συναδέλφους, από ανακοινώσεις στα γραφεία συντονιστών, από γονείς μαθητών και την Ελληνική κοινότητα ή από το ίντερνετ (βασικά ένα σάιτ), αλλά να προσέχουμε γιατί εκεί κάποιες αγγελίες έχουν και κόστος για μεσιτικά. Παρόμοιες ήταν και οι οδηγίες – συμβουλές που ήταν αναρτημένες στο ίντερνετ από τα εκεί συντονιστικά γραφεία (που τότε ήταν 9 τον αριθμό).

Σπίτι: Η Θέρμανση

Στο σπίτι προσπαθώ ανεπιτυχώς να κατεβάσω λίγο τη θερμοκρασία. Τα έχω καταφέρει μέχρι το 23 (+ ή – 0,5). Πιο κάτω πήγε όταν έκλεισα τελείως τη θέρμανση, αλλά με τις παγωνιές δεν γίνεται να μένει κλειστή. Την ξανάνοιξα και πήρε πάλι την ανηφόρα. Το σπίτι έχει ενδοδαπέδια τηλεθέρμανση. Δηλ: οι σωλήνες είναι στο πάτωμα και όταν αρχίσουν να ζεσταίνουν το κάνουν πολύ καλά. Απλά, αργούν. Αν (με κάποιο τρόπο – θα εξηγήσω παρακάτω) έχεις κλειστό το καλοριφέρ και το ανοίξεις για να δεις ουσιαστική διαφορά μπορεί να περάσουν δυο - τρεις μέρες!

Το συγκεκριμένο συγκρότημα, ζεσταίνεται με τηλεθέρμανση: Το νερό δηλ. έρχεται ζεστό από κάπου αλλού. Δεν ξέρω πού ακριβώς. Είναι και για χρήση (π.χ. μπάνιο) και για ζέστη. Πληρώνουμε 80 € το μήνα έναντι και στο τέλος θα δούνε πόσο «ξοδέψαμε» και ανάλογα θα δώσουμε ή θα πάρουμε πίσω. Το πρόβλημα είναι ότι οι βάνες είναι σε ένα πολύ κουφό σημείο (πρέπει να κατεβάσεις τον καθρέφτη από το μπάνιο και να βγάλεις κάτι πλακάκια για να τις φτάσεις), άρα δεν μπορείς να τις ρυθμίζεις κάθε λίγο. Είναι απλές βάνες και δεν μπορείς να βάλεις θερμοστάτη χώρου. Χώρια πως είναι και λίγο περίεργες. Είναι 3, ανά μία για καθιστικό, υπνοδωμάτιο και μπάνιο. Έχω κλείσει, αν δεν κάνω λάθος, τις δύο και έχω σκαστή την τρίτη και πάλι είναι πολύ ζεστά. Αλλά η απόδοση εξαρτάται και από το πόσο ξοδεύουν οι γείτονες κι έτσι δεν έρχεται σε σταθερή θερμοκρασία. Σε άλλα σπίτια η θέρμανση γίνεται, συνήθως, με γκάζι. Υπάρχει ένας καυστήρας σε κάθε διαμέρισμα και έτσι μπορείς να κανονίσεις τι θερμοκρασία θα έχεις. Χώρια που αν έχεις κεντρική θέρμανση κυκλοφορούν θερμοστάτες για τη βάνα του καλοριφέρ.

Από μια Χριστουγεννιάτικη αγορά στο Μόναχο

Το ίδιο ζεστά είναι και σε κάθε χώρο που μπαίνεις. Στο σχολείο, στο τρένο στα μαγαζιά κλπ. Έτσι πρέπει να ντυνόμαστε αρκετά όταν θα βγούμε στο δρόμο, αλλά να γδυνόμαστε (μέχρις ενός επιτρεπτού ορίου βεβαίως) όταν είμαστε σε εσωτερικό χώρο. Και βέβαια το πρόβλημα είναι όταν μπαίνεις σε ένα χώρο για λίγο (π.χ. τράπεζα). Πώς να τα βγάλεις εκεί? Ανοίγεις λοιπόν ό,τι και όσο μπορείς και κάνεις υπομονή. Πάντως, το πρόβλημα αυτό δεν είναι μόνο εδώ στη Γερμανία. Το είχα και στην Ελλάδα.

Σπίτι: Τα Έξοδα

Μένω σε ένα δυάρι διαμέρισμα 52 τετραγωνικών σύμφωνα μα το συμβόλαιο. Και το λέω έτσι γιατί εδώ όταν μετρούν ένα διαμέρισμα αφενός υπολογίζουν μόνο τον καθαρό χώρο για διαμονή (χωρίς τοίχους) αλλά αφετέρου προσθέτουν το μισό από το εμβαδόν της βεράντας κι έχω μια αρκετά μεγάλη (μπορεί και 14 τετραγωνικά). Επίσης έχει και μια αποθηκούλα στο υπόγειο που μπορεί να είναι μόνο γύρω στα 3 τετραγωνικά αλλά με εξυπηρετεί πάρα πολύ στο να στοιβάζω εκεί διάφορα πράγματα που δεν τα θέλω άμεσα. Είναι στον 8ο όροφο σε μια μεγάλη πολυκατοικία στο Ολυμπιακό χωριό. Πληρώνω 560€ για νοίκι. Σ’ αυτό προστίθενται (και καταβάλλονται κάθε μήνα στον ιδιοκτήτη μαζί με το ενοίκιο) 120€ κοινόχρηστα (σ’ αυτά μέσα είναι και τα δημοτικά τέλη), 80 € για θέρμανση και 35€ για μια θέση πάρκινγκ. Το τελευταίο θα μπορούσα να το αποφύγω. Ή να το μειώσω στα 20€ αν πήγαινα με το μήνα στο πάρκινγκ του μετρό που είναι λίγο πιο μακριά ή αν έπαιρνα μια θέση που να μην είναι στεγασμένη. Θα μπορούσα και να το αυξήσω στα 40 ή στα 50€ αν ζήταγα θέση στο υπόγειο γκαράζ.

Το Κόστος Ζωής

Μου γίνονται πολλές ερωτήσεις για το κόστος ζωής εδώ. Είναι, όμως, δύσκολο να απαντήσω. Τι εννοούμε κόστος ζωής? Για τον καθένα είναι και διαφορετικό αφού άλλα πράγματα που ο ένας τα θεωρεί βασικά ή ακριβά για κάποιον άλλον είναι δευτερεύοντα ή του φαίνονται πάμφθηνα. Μια προσπάθεια για απαντήσεις γίνεται στο σάιτ http://www.numbeo.com/cost-of-living όπου παρουσιάζεται το κόστος διαφόρων καταναλωτικών αγαθών σε πολλές χώρες. Αλλά και πάλι υπάρχουν πράγματα με σημαντικές διακυμάνσεις μέσα στην ίδια χώρα. Για παράδειγμα στην Γερμανία το Βερολίνο έχει τη φήμη ότι είναι φθηνό ενώ το Μόναχο ακριβό. Κι αφού μένω σε ακριβή περιοχή θα έπρεπε να λέω πως το κόστος είναι ανεβασμένο. Δεν ξέρω. Αυτό που ξέρω είναι τι πάγια έξοδα έχω εγώ. Θα τα αναφέρω και τα συμπεράσματα δικά σας.

Το Εκπαιδευτικό Σύστημα της Γερμανίας

Η εκπαίδευση στη Γερμανία ξεκινάει από 6 χρονών και είναι υποχρεωτική μέχρι την ηλικία των 16. Στην αρχή υπάρχει το νηπιαγωγείο από 3 ετών που είναι προαιρετικό. Όλα τα παιδιά στην ηλικία των 6 ξεκινούν το 4τάξιο δημοτικό (6τάξιο σε Βερολίνο και Βρανδεμβούργο με αντίστοιχη μείωση από τα επόμενα στάδια) και ακολουθεί ένα 5τάξιο (Χάουπτσούλε - Hauptschule) ή 6τάξιο (Ρεάλσούλε - Realschule) ή 9τάξιο σχολείο (Γκιμνάζιουμ - Gymnasium). Το τελευταίο είναι και για μετά την υποχρεωτική εκπαίδευση!

Το Μόναχο

Το Μόναχο είναι η τρίτη σε μέγεθος πόλη της Γερμανίας (μετά το Βερολίνο και το Αμβούργο) με 1.350.000 κατοίκους (μιλάμε καθαρά για το δήμο μιας και αν πάρουμε υπόψη και τα περίχωρα τα πράγματα αλλάζουν σημαντικά). Βρίσκεται σε ένα τεράστιο υψίπεδο των Άλπεων, σε υψόμετρο 520 μέτρα. Είναι πανέμορφη πόλη (μια απογευματινή άποψή της με ελαφρό χιόνι και χριστουγεννιάτικα μαγαζάκια έγινε η επικεφαλίδα μου) με πολλά πάρκα, πολλά ανάκτορα (όπως το πανέμορφο Nympheburg, για το οποίο θα υπάρξει ειδική ενότητα με πολλές φωτογραφίες) και πολλά μουσεία. Εδώ βρίσκεται π.χ. το Deutsches Museum, το μεγαλύτερο μουσείο τεχνολογίας του κόσμου.

Η Σημαία της Βαυαρίας

Το χρώμα της Βαυαρίας είναι το γαλανόλευκο! Η επίσημη σημαία του κρατιδίου είναι δυο λωρίδες, μια γαλάζια και μια άσπρη, αλλά η ανεπίσημη σε καρό (ή μάλλον σε ρόμβο - το καρό παραπέμπει σε τετράγωνο), βασικά κυριαρχεί παντού. Κι αν δεν ξέρεις ιστορία νομίζεις πως βρίσκεσαι στην Ελλάδα! Κάπως έτσι μου έκανε πλάκα, την πρώτη φορά που είχα έρθει εδώ πριν χρόνια, ένας φίλος. Μου έδειξε έναν ιστό σημαίας με τη γαλανόλευκη κορδέλα και μου λέει πως είναι κοντάρι για Ελληνική σημαία (δεν αμφέβαλα όπως μου το ‘πε). Σε λίγο μου δείχνει κι άλλο. Με παραξένεψε λίγο και μου ‘σκασε στο μυστικό. Η συγγένεια της Ελλάδας με τη Βαυαρία πέρασε μέσα από τον Όθωνα κι έτσι έχουμε πολλά κοινά. Η σημαία του κρατιδίου η επίσημη αποτελείται από μια λωρίδα γαλάζια και μια λευκή αλλά η ανεπίσημη αγαπημένη είναι με ρόμβους εναλλάξ λευκούς και γαλάζιους.

Το γαλανόλευκο (που ήταν το χρώμα του βασιλείου της Βαυαρίας από τον 16ο αιώνα τουλάχιστον) το μοστράρουν όπου θέλουν να δείξουν ότι κάτι είναι βαυαρικό. Και μπλεκόμαστε με το παρόμοιο Ελληνικό. (στην πραγματικότητα είναι έναν τόνο πιο ανοιχτό, αλλά πρέπει να το προσέξεις).

Η Βαυαρία

Πολλές φορές γράφω η Γερμανία και αναφέρομαι στο Μόναχο, την πρωτεύουσα της Βαυαρίας. Πρέπει να αποκτήσουμε τα πράγματα. Τα περισσότερα που αναφέρω συμβαίνουν στη Βαυαρία και όχι στη Γερμανία. Γιατί, υπάρχει διαφορά? Ναι. Αναμφίβολα ναι.

Η Γερμανία

Ας δούμε όμως μερικές πληροφορίες για τη Γερμανία. Τόσο καιρό μιλάμε γι’ αυτή κι απ' αυτή στέλνονται τα γράμματα αυτά, καλό θα ήταν να ξέρουμε για τι πράγμα μιλάμε. Εξάλλου, μαθηματικός είμαι και στα μαθηματικά πριν ασχοληθούμε με ένα αντικείμενο πρώτα το ορίζουμε. Ας τη γνωρίσουμε λοιπόν:

Πρώτα λίγη γεωγραφία. Η Γερμανία είναι μια χώρα με έκταση 357.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα (περίπου 3 φορές όσο η Ελλάδα) και πληθυσμό 82 εκατομμύρια κατοίκους (δηλ. περίπου 7 φορές όσο η Ελλάδα). Ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού της είναι «ξένοι» δηλ. μετανάστες που ήρθαν εδώ για δουλειά. Περίπου το 25% των κατοίκων του Βερολίνου ή το 34% των κατοίκων του Μονάχου είναι μη Γερμανοί (συνολικά σ’ ολόκληρη τη Γερμανία το ποσοστό είναι περίπου 18%) παρ’ όλο που αρκετοί απ’ αυτούς έχουν τη Γερμανική υπηκοότητα.

Απόψεις του Μονάχου

Ας αφήσουμε, όμως, για λίγο το μπλα μπλα και ας δούμε καμιά καλή εικόνα.

Το Αντίστοιχο του Περίπτερου

Περίπτερα εδώ, βασικά, δεν υπάρχουνε. Όσα υπάρχουνε είναι για είδη δώρων ή για κουλούρια ή τέτοια. Τα τσιγάρα τα αγοράζουν από το σούπερ μάρκετ, που τα έχουν πάντα λίγο πριν το ταμείο ή από αυτόματους πωλητές που υπάρχουν σε κάθε γωνιά.

Θέσεις Πάρκινγκ Ειδικά για Γυναίκες

Ναιαιαιαι! Εδώ το ανέκδοτο δεν είναι ανέκδοτο. Γίνεται πραγματικότητα. Θα έχετε διαβάσει – ακούσει για τα ανέκδοτα που λένε ότι οι γυναίκες δεν ξέρουν να παρκάρουν, ότι δεν είναι καλές οδηγοί ή θα έχετε δει σχετικές αστείες εικόνες. Αυτό εδώ είναι πεποίθηση. Τόσο πολύ που στα πάρκινγκ έχουν ειδικό χώρο για να αφήνουν τα αυτοκίνητά τους οι κυρίες. Είναι συνήθως κοντά στην είσοδο και με αρκετό χώρο για το αυτοκίνητο (συνήθως στα πάρκινγκ τα αυτοκίνητα είναι στριμωγμένα μέχρι αηδίας και για να μπεις ή να βγεις είναι ζόρι).
Υπάρχουν επίσης ειδικές θέσεις πάρκινγκ για αυτοκίνητα που μεταφέρουν παιδάκια ή ανάπηρους. Συνήθως στα καταστήματα. Και είναι με μεγαλύτερο πλάτος και δίπλα στην είσοδο του μαγαζιού. Έχουν ειδική σήμανση που συνήθως γίνεται σεβαστή από τους υπόλοιπους.

Σήματα για τα Ποδήλατα

Ναι, τα ποδήλατα είναι πολλά και έχουν δικούς τους δρόμους (ή διαδρόμους). Όμως έχουν και δική τους σήμανση. Σήματα για υποχρεωτική κατεύθυνση των ποδηλάτων (άσχετα αν τηρούνται όπως φαίνεται στο εσταντανέ που πέτυχα!), φανάρια στον ποδηλατόδρομο που συνήθως είναι μαζί ή δίπλα απ’ αυτό των πεζών αλλά και επιπλέον στο ύψος των ματιών του ποδηλάτη αν χρειάζεται.

Τα Ποδήλατα

Ποδήλαταq Πολλά ποδήλατα. Πάρα πολλά ποδήλατα. Ακόμα και όταν κρύωσε ο καιρός, ακόμα και με αέρα, ακόμα και με ψιλόβροχο ή με χιόνι. Στο δρόμο τα ποδήλατα υπάρχουν πάντα. Μπορεί με τις δύσκολες καιρικές συνθήκες να αραιώνουνε αλλά δεν χάνονται. Σε κάθε δρόμο δίπλα, κομμάτι από το πεζοδρόμιο νομίζεις, υπάρχει και ποδηλατόδρομος. Και χρειάζεται προσοχή είτε είσαι πεζός (να μην κάνεις το λάθος και περπατάς μέσα γιατί μπορεί να σε πάρουν μαζί τους οι ποδηλάτες) είτε είσαι με αυτοκίνητο και στρίβεις. Γιατί βλέπεις πράσινο, στρίβεις αλλά μπορεί να περνάει ποδήλατο (που είναι και γρήγορο) εκείνη την ώρα ή πεζός (οπότε και μπορεί να τον πάρεις εσύ μαζί σου - δεν συνηθίζεται το πορτοκαλί που αναβοσβήνει).

Οι ουρές (αναμονής)

Μέχρι τώρα έγραφα γι' αυτά που μου διαψεύστηκαν στην πρώτη επαφή μου με τη Γερμανία. Που συνήθως λέγονται δεν ξέρω από ποιους, αλλά που, εγώ τουλάχιστον, έτσι νόμιζα ότι είναι. Υπάρχουν και άλλες καταστάσεις που δεν είχα ακούσει (άρα δεν ήξερα ,ούτε νόμιζα ότι ήξερα, τι να περιμένω) αλλά που με εντυπωσίασαν. Κι αυτές τελικά είναι πολλές. Και όλο βρίσκονται κι άλλες για να συμπληρωθούν. Ας αρχίσω λοιπόν και να δούμε πού θα σταματήσω. Και αρχίζω από ένα θέμα που ήδη θίχτηκε προηγούμενα: τις ουρές.

Μύθος και Πραγματικότητα: Ίντερνετ Παντού

Μύθος: Στα γρήγορα τρένα της Γερμανίας υπάρχει δυνατότητα ίντερνετ. Και γενικά όπου να πας θα βρεις ένα WiFi να συνδεθείς.
Πραγματικότητα: Σε κάποιες γραμμές υπάρχει ασύρματο ίντερνετ (επί πληρωμή βεβαίως – κάτι αντίστοιχο με τα βαπόρια – και μόνο για πελάτες της Ντόιτσε Τέλεκομ). Γενικά, όμως, δεν υπάρχει. Κόσμος δουλεύει με τους υπολογιστές στα τρένα (τα γρήγορα ICE, που είναι και για μεγάλες αποστάσεις, έχουν και πρίζα – μια κάθε δυο καρέκλες, τα άλλα λιγότερες ή καθόλου) αλλά δουλεύει τοπικά. Όποιος θέλει ίντερνετ έχει τα ειδικά στικ της κινητής τηλεφωνίας και όπου πιάνει. Γιατί υπάρχει γενικά δυσκολία. Το τηλέφωνο κάτι καταφέρνει, η φωνή δεν έχει πολλές απαιτήσεις. Αλλά αν θες σύνδεση δεδομένων δεν είναι σίγουρο ότι θα την έχεις κι αν την έχεις σε τι ταχύτητα θα είναι. Γιατί για να έχεις αξιοπρεπή ταχύτητα χρειάζεσαι και να πετύχεις σύνδεση καλού τύπου (για τους γνώστες, το GPRS π.χ. δεν είναι αρκετό).