Μύθος και Πραγματικότητα: "Τρέξιμο" και "Χαλαρότητα"

Μύθος: Οι Γερμανοί είναι μέσα στο άγχος και το τρέξιμο ενώ εμείς στην Ελλάδα? Χαλλλλαρά.
Πραγματικότητα: όλα γίνονται σε στυλ τα ζώα μου αργά. Άμα έχεις συνηθίσει την Αθήνα το πράγμα σου φαίνεται παράξενο. Άμα είσαι από κάμπο (π.χ. Λάρισα) κάτι καταλαβαίνεις. Υπάρχει μια ουρά 10 ανθρώπων. Περιμένουν όλοι υπομονετικά και έρχονται κι άλλοι. Κανένας δεν φωνάζει να βάλουν κι άλλο ταμείο και τι κατάσταση είναι αυτή και τέτοια. Μπορεί να βράζουν και να βιάζονται, αλλά υπομένουν την ουρά κανονικά. Τι να κάνουμε. Πέσαμε σε stau (οι ατέλειωτες ουρές των αυτοκινήτων όταν υπάρχει κυκλοφοριακή συμφόρηση)!

Στο δρόμο ο φυλλοσυλλέκτης(!) μαζεύει φυλλαράκια. Τι να κάνουμε, φθινόπωρο είναι, τα φύλλα πέφτουν, πρέπει να μαζευτούνε. Έρχεται το τραμ. Περιμένει να μαζέψει με το καλάμι του το τελευταίο του φυλλαράκι και μετά να κάνει στην άκρη. Δεν σαλεύει πιο μπροστά. Αλλά και ο τραμβαγέρης σταματάει και περιμένει. Δεν χτυπάει την κουδούνα του «κάνε στην άκρη». Εδώ ολόκληρο τραμ σταματάει όταν απλά περνάει ένας πεζός, στον άλλον που κάνει τη δουλειά του δεν θα σταματήσει;

Πας σε μια υπηρεσία. Στην Ελλάδα ο υπάλληλος σκίζεται να σ' εξυπηρετήσει και τ' ακούει από πάνω γιατί είναι μόνος του και ο κόσμος κάνει ουρά. Στη Γερμανία όλοι πάνε με το πάσο τους. Ο υπάλληλος θα συμπληρώσει τα σχετικά με την άνεσή του, θα τα ελέγξει, θα τελειώσεις, θα τεντωθεί να ξεπιαστεί πριν φωνάξει τον επόμενο.

Προφανώς και τα κορναρίσματα δεν συνηθίζονται. Όχι ότι δεν ακούγονται καθόλου. Απλά είναι σπάνια. Ανάβει το πορτοκαλί ότι θα ανάψει πράσινο (γιατί το πορτοκαλί ανάβει και πριν το κόκκινο και πριν το πράσινο όπως στις περισσότερες χώρες, στην Ελλάδα το κόψαμε νωρίς) προετοιμάζεσαι. Ανάβει πράσινο ξεκινάς. Άμα δεν ξεκινήσεις με την πρώτη, θα δεις τους άλλους που ξεκίνησαν. Άμα δεν ξεκινήσεις και τότε, θα δούμε. Μπορεί να πέσει σφύριγμα, μπορεί να φύγει ο πίσω από άλλη λωρίδα, κάτι τέλος πάντων. Ψυχραιμία και, κυρίως, υπομονή. Όλοι θα φύγουμε κάποτε.

Ένα μεσημέρι, φεύγοντας από το σχολείο βλέπω απέναντι το τραμ να είναι στη στάση. Είμαι στον παράδρομο και ενδιάμεσα δρόμος διπλής κατεύθυνσης με μπάρες στη μέση και διαχωριστικό για τη γραμμή του τραμ. Πηδάω πεζούλια, πηδάω μπάρες κλπ με βλέπει ο τραμβαγέρης και με περιμένει. Προλαβαίνω το τρένο (μόλις είχε φτάσει – είχα δηλ. μόλις 3 – 4 λεπτά καιρό) χαρούμενος. Ε, ρίχνει μια ώρα και κάτι καθυστέρηση, για τιμωρία που βιαζόμουνα. Και καλά, εγώ να τιμωρηθώ. Οι υπόλοιποι τι φταίγανε?

Ενημέρωση μετά από ένα χρόνο, όταν τέλειωσε το Μανχάιμ
Αυτό το να πηδάω τις μπάρες και τα πεζούλια, τελικά το έκανα τακτικά. Μόνο έτσι προλάβαινα το τραμ των 2:03 ώστε να προλάβω το τρένο των 2:30. Αλλιώς, μια ώρα μετά. Κάθε φορά ο τραμβαγέρης με περίμενε. Κι ας έχουν όλα τα μέσα μεταφοράς ρολόι δίπλα στο τιμόνι που τους λέει πόσο καθυστέρηση έχουν (αν είναι πιο γρήγορα στη στάση, θα κάτσει να περιμένει έτσι κι αλλιώς).