Μύθος: Ο Γερμανοί είναι «κρύοι» ενώ οι Έλληνες είναι ζεστοί άνθρωποι.
Πραγματικότητα: Δεν ξέρω πώς ορίζεται η κρυάδα και η ζεστασιά των ανθρώπων, πάντως εγώ κάθε άλλο παρά κρύους θα τους χαρακτήριζα εκτός κι αν αναφερόμαστε στις χαμηλές θερμοκρασίες που επικρατούν εδώ το χειμώνα. Λένε καλημέρα και καληνύχτα όταν συναντηθείς μαζί τους π.χ. στο ασανσέρ κι ας μην σε ξέρουν. Και δεν θα σε κοιτάξουν στραβά αν τους πεις καλημέρα στο δρόμο όταν διασταυρωθείς μαζί τους (αν και, δεν θα είν' αυτοί που θα σου πούνε). Έχουν διάθεση να σου μιλήσουν και να πιάσουν κουβέντα δείχνοντας κατανόηση όταν εσένα δεν φτάνουν τα Γερμανικά σου και, αν ξέρουν, το γυρίζουν στα Αγγλικά.
Κι επειδή ακούω από πολλούς ότι ναι μεν έτσι γίνεται αλλά αυτό γίνεται από τυπικότητα και υποχρέωση ενώ οι Έλληνες το κάνουν γιατί το αισθάνονται: Αλήθεια πόσες φορές ένας Έλληνας είδε για παράδειγμα έναν Αλβανό στο σούπερ μάρκετ να ψάχνεται γιατί μόλις είχε έρθει και δεν ξέρει τι είναι τα προϊόντα πού βλέπει και προσφέρθηκε να του εξηγήσει, να τον βοηθήσει? Δεν νομίζω να συμβαίνει. Εδώ, στη Γερμανία, όσες φορές με είδαν να κοιτάζω σαν χαμένος ψάχνοντας, πάντα κάποιος βρέθηκε να με ρωτήσει αν θέλω βοήθεια.
Σίγουρα το να σε καλέσουν σπίτι τους δεν γίνεται με την πρώτη. Πρέπει να σε γνωρίσουν και μετά. Αλλά (επανέρχομαι) πόσους Αλβανούς έχουμε καλέσει εμείς σπίτι μας. Και το γεγονός ότι μας έχουν σε μεγαλύτερη υπόληψη απ’ ότι εμείς τους Αλβανούς, ότι λόγω αρχαίας Ελλάδας κλπ μας εκτιμούνε δεν αλλάζει δραματικά την κατάσταση. Είμαστε ξένοι στον δικό τους τόπο.
Και κάτι άλλο μιας και μιλάμε για ανθρωπιά: Η Γερμανία έχει πολλούς, πάρα πολλούς κινητικά ανάπηρους. Εμείς στην Ελλάδα, δόξα τω Θεώ, ούτε το ένα δέκατο. Ή μήπως δεν είναι έτσι? Πάντως εδώ όταν κυκλοφορείς παντού θα δεις ανάπηρους. Με καροτσάκια που τους πηγαίνουν άλλοι ή τα πάνε οι ίδιοι ή ηλεκτρικά. Με Π, με πατερίτσες, με ειδικά Π με ροδάκια με άλλα πολλά και διάφορα. Που απλά έχουν σπάσει κάποιο πόδι ή έχουν σοβαρότερα προβλήματα μέχρι τετραπληγίας. Οι οποίοι ανάπηροι τολμούν και κυκλοφορούν (όλο τον καιρό) στο δρόμο, πάνε στα μαγαζιά, μπαίνουν στα μέσα μεταφορών κλπ. Που αν συναντήσουν κάποιο εμπόδιο ο άλλος θα σταματήσει να βοηθήσει. Που τα μέσα μεταφοράς είναι διαμορφωμένα ΚΑΙ για αυτούς. Και δεν είναι περίεργο αν ένα τραμ που δεν έχει ράμπα για το καροτσάκι να τραβήξει χειρόφρενο ο οδηγός και να κατέβει για να βοηθήσει στην επιβίβαση βάζοντας πλάτη, αν και, συνήθως αναφέρεται στο πρόγραμμα ποιες ώρες περνάνε λεωφορεία και τραμ που είναι κατάλληλα για ανάπηρους (που μπορούν να περάσουν και άλλες ώρες, αλλά τις συγκεκριμένες οπωσδήποτε).
Αλλά βέβαια, αν είχα ρίξει μια ματιά σε φωτογραφία της κυβέρνησης θα έπρεπε να το είχα καταλάβει: Υπάρχει και υπουργός σε καροτσάκι!
Το είναι είναι κακιά λέξη (μια συνεργασία του Μιχάλη Ρουμελιώτη)
Πριν από 20 ώρες
Φουλ παραπληροφόρηση !
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ποια Γερμανία ζεις η έζησες εσυ ;
Παραπληροφόρηση; Από πού κι ως πού;
ΔιαγραφήΟ καθένας με τις εμπειρίες του. Αν διαφωνείτε, γράψτε τις δικές σας. Αλλά συγκεκριμένα βιώματα κι όχι με βάση τα στερεότυπα που έχουμε.
Θέλαμε να κάνουμε μια εκδρομή, την εποχή εκείνη, από το Μόναχο π.χ. στη Βαρσοβία (αλλά όχι μόνο). Κάποιοι γνωστοί μας έλεγαν πως δεν αξίζει, δεν έχει τίποτα να δεις κλπ. Πάμε, μας αρέσει πολύ κι όταν γυρίσαμε και τους το είπαμε η απάντηση ήταν πως δεν είχαν πάει οι ίδιοι αλλά έτσι είχαν ακούσει. Από το τι ακούω μέχρι την πραγματικότητα όμως, υπάρχει κάποια απόσταση.