Γράμματα από τη Γερμανία: Σπίτι: Αναζήτηση Σπιτιού

Η αναζήτηση σπιτιού ήταν μια ξεχωριστή εμπειρία. Όχι πως διέφερε πολύ από τον τρόπο της Ελλάδας, αλλά να. Έχουμε έρθει εδώ σε διατεταγμένη υπηρεσία. Με αίτησή μας βέβαια, αλλά για να κάνουμε κάποια συγκεκριμένη δουλειά. Περιττό να πω πως δεν υπάρχει καμιά μέριμνα από την υπηρεσία για το πού θα μείνουμε. Πριν φύγουμε είχαμε περάσει και από ένα σεμινάριο (τελικά ήταν η τελευταία φορά που έγινε τέτοιο σεμινάριο, τώρα πια στις αποσπάσεις η όποια ενημέρωση είν' απ' το τηλέφωνο) όπου μας έδωσαν μερικές ιδέες: πληροφορίες για σπίτι θα μπορούμε να βρούμε από συναδέλφους, από ανακοινώσεις στα γραφεία συντονιστών, από γονείς μαθητών και την Ελληνική κοινότητα ή από το ίντερνετ (βασικά ένα σάιτ), αλλά να προσέχουμε γιατί εκεί κάποιες αγγελίες έχουν και κόστος για μεσιτικά. Παρόμοιες ήταν και οι οδηγίες – συμβουλές που ήταν αναρτημένες στο ίντερνετ από τα εκεί συντονιστικά γραφεία (που τότε ήταν 9 τον αριθμό).

Η πραγματικότητα: τα σχολεία δεν είχαν ανοίξει ακόμα, άρα οι συνάδελφοι βρίσκονταν στην Ελλάδα. Οπότε από συναδέλφους δεν μπορούσε να γίνει κάτι το διάστημα πριν ανοίξουν τα σχολεία. Όμως αν περιμέναμε να ανοίξουν και μετά να βρούμε σπίτι το πρόβλημα θα ήταν ότι το πρωί θα ήμασταν στο σχολείο άρα ο χρόνος για επαφές θα περιοριζόταν. Χώρια το πού θα μέναμε μέχρι τότε. Συνάδελφοι υπήρχαν στα γραφεία βέβαια (από αγγελίες είδα μόνο μία) αλλά όποιοι δεν ήταν κι αυτοί καινούριοι δεν μπορούσαν (ή δεν ήθελαν) να βοηθήσουν και είναι και λογικό: δυο – τρεις παλιοί απ’ τους οποίους περνάνε 10 – 20 – 30 άτομα που όλοι έχουν το ίδιο πρόβλημα.

Επαφή με μαθητές και τους γονείς τους δεν μπορούσαμε να έχουμε όσο τα σχολεία ήταν κλειστά. Δεν έψαξα να βρω και στοιχεία για την Ελληνική κοινότητα του Μονάχου παρόλο που μου είχαν πει μερικά – κυρίως για την εδώ Εκκλησία. Ίσως αυτό να ήταν που λειτούργησε αρνητικά. Πάντως, βοήθεια ούτε από κει είχαμε.

Έμεινε το ίντερνετ και ευτυχώς είχαμε προβλέψει και είχαμε ίντερνετ μέσω (γερμανικού εννοείται) προπληρωμένου κινητού με 20 € το μήνα (μέχρι 5Gb - αν τα ξεπερνούσες, από κει και πέρα σου έριχνε την ταχύτητα). Βλέπετε, τότε δεν ήταν συνηθισμένο να έχει ασύρματο ίντερνετ στα ξενοδοχεία, τις καφετέριες κλπ. Από κει βρήκαμε όσες αγγελίες θα μπορούσαν να μας ενδιαφέρουν, όλες από μεσιτικά γραφεία. (Ήταν και μια δυο χωρίς μεσιτικά, απλά δεν μας άρεσαν να φτάσουμε να τις δούμε).

Πληρώσαμε λοιπόν, και βρήκαμε σπίτι. Κοιτάξαμε δεκάδες αγγελίες (που έπρεπε να αποκρυπτογραφήσουμε τι ήθελαν να πουν οι διάφορες συντομογραφίες που είχαν) και διαλέξαμε να δούμε 5 – 6 διαφορετικές περιπτώσεις. Καταλήξαμε σε ένα που μας άρεσε, δώσαμε τα χαρτιά μας (διαβατήριο για το ποιοι είμαστε, βεβαίωση απασχόλησης για το πού δουλεύουμε και πόσα παίρνουμε) και μας λέει περιμέντε τη Δευτέρα να υπογράψουμε και να πάρουμε κλειδιά. Έρχεται η Δευτέρα, απάντηση καμιά. Παίρνουμε τηλέφωνο να δούμε τι έγινε, μας λέει ο μεσίτης ότι δόθηκε αλλού!

Ύστερα απ' αυτό δίνουμε τα χαρτιά μας σε δυο άλλους (απ’ αυτά που ήταν στα ενδιαφέροντά μας) με το σκεπτικό όποιο κάτσει. Αφού μπορούσαν αυτοί να μην μας το δώσουν, μπορούσαμε κι εμείς να πούμε ότι δεν θα το θέλαμε αν είχαμε κλείσει. Επειδή το χαρτί της Μαρίας δεν έλεγε σε ποιο σχολείο θα ήταν αλλά μόνο το συντονιστικό γραφείο, ο ένας μας ζήτησε επιπλέον βεβαίωση (ο άλλος δεν απάντησε)! Τέλος πάντων, μας είπε το ναι, πληρώσαμε τα δέοντα και πήραμε τα κλειδιά να μπούμε μέσα.

Το πληρώσαμε τα δέοντα δεν ήταν κάτι απλό. Να αναφέρω και το πόσα χρειάστηκαν για να πάρω τα κλειδιά: Το νοίκι του μήνα με τα κοινόχρηστα (Nebenkosten) + την προμήθεια του μεσίτη (Provision 2 νοίκια + 19% ΦΠΑ = 2,38) + 3 νοίκια προκαταβολή (Kaution) τα οποία ο ιδιοκτήτης υποχρεούται να τα έχει σε ειδικό λογαριασμό και να τα επιστρέψει με τους σχετικούς τόκους στο τέλος της ενοικίασης, εφόσον βέβαια δεν υπάρχουν διαφωνίες για την καλή κατάσταση του σπιτιού.

Να επισημάνω εδώ ότι καταγράφηκε η κατάσταση στο συμβόλαιο πλήρως (τόσες τρύπες στον τοίχο, τόσα σπασμένα πλακάκια κλπ). Συνολικά χρειάστηκα πάνω από 3.500 €! Κι ή έπρεπε να τα δώσω μετρητά για να πάρω τα κλειδιά επιτόπου ή να κάνω μεταφορά μέσω τραπέζης αλλά τότε θα έκαναν 2 - 3 μέρες να εμφανιστούν, άρα τότε θα έπαιρνα τα κλειδιά. Ε, προφανώς πήγα δίπλα στην τράπεζα, έκανα ανάληψη και παρέλαβα κλειδιά, αφού έμενα προσωρινά σε πανσιόν. (Να σημειώσω εδώ πως στην τράπεζα με ρώτησαν τι είδους χαρτονομίσματα θέλω, μικρά ή μεγάλα, ζήτησα 500άρικα και μου τάδωσαν έτσι)!

Ενημέρωση τέλους.

Το πρόγραμμα έλεγε πως θα μέναμε 3 + 2 χρόνια, συνολικά πέντε. Μας ανάγκασαν να φύγουμε στα πρώτα τρία αφού κόπηκε μετά το επιμίσθιο. Το μόνο καλό ήταν πως φεύγοντας τόσο σύντομα, δεν ήμασταν υποχρεωμένοι να παραδώσουμε το σπίτι φρεσκοβαμμένο. Βέβαια μπαλώσαμε όποια τρύπα ανοίξαμε στον τοίχο για να κρεμάσουμε κάνα κάντρο, βάψαμε όπου είχε βρομίσει (ούτε μισό κιλό μπογιά) και γενικά φροντίσαμε να μην φαίνεται κάποιο πρόβλημα. Τον έλεγχο τον έκανε ο μεσίτης που μας το είχε δώσει (ο ιδιοκτήτης έμενε μακριά) έγραψε κάποιες παρατηρήσει για να φανεί πως κάνει δουλειά, αλλά πήραμε όλη την προκαταβολή πίσω.

Το Ολυμπιακό χωριό. Εδώ έμεναν οι αθλητές στους Ολυμπιακούς αγώνες του Μονάχου το 1972. Έχουν μείνει οι πινακίδες που έλεγαν ποιας χώρας αποστολή θα έμενε πού τόσο στην είσοδο του "χωριού" όσο και στην είσοδο κάθε κτιρίου. Στο άνοιγμα στη μέση βρίσκονται η πλατεία και η εκκλησία του "χωριού". Κάπου πίσω ήταν (γράφει) και ένα τζαμί, αλλά εγώ τζαμί δεν βρήκα. Στις πολυκατοικίες που φαίνονται μπροστά αριστερά έγινε η ιστορία με τους Παλαιστίνιους κομάντος και τους Ισραηλινούς αθλητές (γνωστή ως σφαγή του Μονάχου).

Η πολυκατοικία μας! Θα μπορούσα να τη χαρακτηρίσω και τέρας. Το διαμέρισμα είναι δίπλα στην πορτοκαλί τέντα, φαίνεται (που λέει ο λόγος) κι η Μαρία στο μπαλκόνι.