Σπίτι: Τα Kλειδιά

 

Όχι. Αυτό δεν είναι Μόναχο. Δεν είναι καν Γερμανία. Είναι πάνω στα σύνορα, από την άλλη μεριά. Είναι το Ζάλτσμπουργκ (εμείς το λέμε Σάλτσμπουργκ) της Αυστρίας. Αλλά μ' αρέσει.

Και μια που τ’ αναφέραμε τα κλειδιά. Μπορεί να λέμε «τα κλειδιά του σπιτιού» αλλά στην πραγματικότητα υπάρχει μόνο ένα κλειδί. Ανοίγει την κεντρική είσοδο αλλά και κάθε άλλη κοινόχρηστη πόρτα της πολυκατοικίας καθώς επίσης και την εξώπορτα του σπιτιού. Και ενώ ανοίγει όλες αυτές τις πόρτες (προφανώς) δεν ανοίγει την πόρτα του διπλανού διαμερίσματος! Πώς τα φτιάχνουνε δεν ξέρω, πάντως βολεύει. Δεν χρειάζεται ούτε να κουβαλάς πολλά κλειδιά (δεν θυμάμαι κι εγώ πόσες κοινόχρηστες πόρτες έχουμε, χρησιμοποιούμε τακτικά 3 – 4, αλλά άμα βρω κλειστή πόρτα δοκιμάζω αυτό το κλειδί και συνήθως ανοίγει) ούτε να ψάχνεις ποιο είναι για πού.

Πήραμε τρία αντίγραφα από αυτό το κλειδί με την προειδοποίηση να προσέξουμε να μην το χάσουμε γιατί αν χρειαστεί να βγάλουμε αντίγραφο κοστίζει 60€ (ενώ ένα απλό κλειδί π.χ. από την αποθήκη μόνο 5€)! Προσοχή 60€ το ένα αντίγραφο. Όμως υπάρχει περίπτωση, αν το πάρουν χαμπάρι από την πολυκατοικία, να ζητήσουν, για ασφάλεια, να αλλαχτούν ΟΛΑ τα κλειδιά, οπότε, αν η πολυκατοικία είναι μεγάλη σαν αυτή που μένω εγώ, την έβαψες!

Ενημέρωση

Τρία χρόνια έμεινα εκεί, κάποια στιγμή άφησα ένα κλειδί στην Ελλάδα. Δεν ξέρω πώς έγινε αφού συνήθως με το που έχω κάποια κλειδιά που δεν τα χρειάζομαι για ένα διάστημα (π.χ. στην εκδρομή, σε διακοπές κλπ) τα βάζω σε μια τσέπη της βαλίτσας ή σε κάποιο άλλο συγκεκριμένο μέρος ώστε να τα έχω όταν θα φύγω. Και στην περίπτωση αυτή κάτι τέτοιο είχε γίνει, μόνο που το μέρος αυτό δεν ήταν το συνηθισμένο. Ετοιμαζόμαστε να φύγουμε και το κλειδί δεν το βρίσκω. Τι να κάνουμε, το βαπόρι δεν θα μας περίμενε (γιατί με βαπόρι θ' ανεβαίναμε μέχρι Ανκόνα). Φύγαμε χωρίς το κλειδί.

Πάμε εκεί, είχαμε της Μαρίας για να μπούμε και το εφεδρικό που ήταν στο σπίτι. Αλλά αφενός μεν έπρεπε να παραδώσουμε τρία κλειδιά, αφετέρου είχαμε φιλοξενούμενους (την Ειρήνη με μια φιλενάδα της) άρα δεν βολευόμασταν με τα δυο. Έπρεπε να συνεννοηθούμε ποιος θα ήταν ποια ώρα στο σπίτι ώστε να δούμε ποιος θα έχει κλειδί και ποιος όχι. Έτσι έψαξα να βγάλω. Ο πρώτος κλειδαράς μου ζήτησε χαρτί απ' τη διαχείριση της πολυκατοικίας για να βγάλει. Μα εγώ δεν ήθελα να το πω σ' όλους. Πάω σε δεύτερο, δεν μου είπε κάτι τέτοιο αλλά ψάχνει αλλά δεν έχει τέτοιο κλειδί, αλλά θα έφερνε. Τι να κάνω, περίμενα. Ξαναπάω, βρίσκει το κλειδί, μου το βγάζει (35€ μόνο!!!) το γράφει στο βιβλίο του (όνομα, αριθμό διαβατηρίου, διεύθυνση) κι έτσι βρισκόμαστε πάλι με τρία κλειδιά.

Γυρίζοντας οριστικά στην Ελλάδα και ταχτοποιώντας διάφορα στο σπίτι, βρέθηκε και το χαμένο κλειδί. Θα μπορούσα να το πέταγα ή να το κράταγα για ενθύμιο αλλά προτίμησα να το βάλω σ' έναν φάκελο και να το στείλω στο σπιτονοικοκύρη, έτσι κι αλλιώς μας φέρθηκε πολύ καλά.