Σταθμοί Μετρό, Εσωτερικά

Μόναχο: Μύνχνερ Φράιχάιτ

Οι σταθμοί του μετρό δεν έχουν κάτι το ιδιαίτερο. Είχα πάρει ένα μαίηλ με σταθμούς του μετρό σε διάφορες πόλεις του κόσμου. Μέσα σ’ αυτούς είχε και 4(!) του Μονάχου. Τι να πω. Ούτε απ’ τις φωτογραφίες με εντυπωσιάσανε, ούτε πολύ περισσότερο οι δυο που τους ξέρω από κοντά (στους άλλους δεν έχω βρεθεί μιας και είναι απ’ την άλλη μεριά από κει που μένω). Εντυπωσιακοί είναι οι σταθμοί, ας πούμε, τις Μόσχας που, αν και δεν έχω πάει, οι φωτογραφίες τους που έχω δει είναι καταπληκτικές.

Κάτω από τις γυαλιστερές ψευδοροφές κρύβονται χιλιόμετρα καλώδια...

Πάντως, υπάρχουν διάφορες κατηγορίες. Και, γενικά, του Μονάχου είναι πάνω από τον μέσο όρο. Οι περισσότεροι είναι σταθμοί με προσωπικότητα. Σταθμοί που όταν φτάσεις ξέρεις σε ποιον είσαι. Όπως στο σταθμό του μετρό στο σταθμό Λαρίσης στην Αθήνα. Με τα ανθρωπάκια του Γαΐτη δεν υπάρχει περίπτωση να μην ξέρεις πού βρίσκεσαι. Ενώ αντίθετα άλλοι δεν ξέρεις σε ποιον απ' όλους έφτασες.

Κάποιοι σταθμοί είναι σε τεράστιο βάθος που αν δεν λειτουργούν οι ηλεκτρικές σκάλες δύσκολα ανεβαίνεις

Βερολίνο, ο ένας απ' τους δυο (πολύ) καινούριους. Οι υπόλοιποι καμία σχέση, αλλά δεν έχω φωτογραφία...

Της Στουτγάρδης ας πούμε είναι διεκπεραιωτικοί. Του Βερολίνου είναι σαν τους παλιούς σταθμούς της Αθήνας ή του Παρισιού ή του Λονδίνου (όπου έχω κάτι χρόνια να πάω). Σταθμοί κάποιας εποχής που συντηρούνται όσο να κάνουν τη δουλειά τους. Στο Μόναχο, ίσως γιατί το μετρό είναι σχετικά καινούριο (να θυμίσω ότι ξεκίνησε να λειτουργεί πριν 40 χρόνια), έχουν κάποιο χρώμα, έχουν μια προσωπικότητα.

 

Φρανκφούρτη: ο πρώτος είναι στη διεθνή έκθεση Φρανκφούρτης (απ' τις μεγαλύτερες του κόσμου) ενώ ο άλλος κάπου στα περίχωρα, ο Λόκαλμπανόφ

 

Δυο από το Μόναχο: στην κεντρική πλατεία, τη Μαρίενπλατς και άλλος στο κέντρο

 

Κι άλλοι δυο του Μονάχου. Όπως φαίνεται, εκείνο που κυριαρχεί είναι μια κοινή πλατφόρμα που μοιράζονται δυο γραμμές (ας πούμε μια που πηγαίνει και μια που έρχεται ή δυο διαφορετικές που συναντιόνται στο σταθμό) κάτι που φέρνει οικονομία σε σκάλες, και διευκολύνει τη μετεπιβίβαση. Έτσι κι αλλιώς οι έξοδοι είναι κοινές και πολλές, προς κάθε κατεύθυνση, κάποιες φορές σε μεγάλη απόσταση απ' την αποβάθρα.

Στην περιοχή Μάνχαϊμ - Χαϊδελβέργη - Λούντβιγκσχάφεν δεν υπάρχει μετρό. Στο Λούντβιγκσχάφεν όμως, σε κάποια σημεία, το τραμ περνάει υπόγεια. Και τη στάση την ονομάζουν οι άνθρωποι σταθμό του μετρό.

 

Αντίθετα στη Στουτγάρδη είναι κάτι σαν ελαφρό μετρό που στο κέντρο είναι υπόγειο αλλά προς τα έξω επιφανειακό

Άλλος ένας από το Μόναχο.

Κι αυτός στο Μόναχο αλλά είναι ο "κουλτουριάρης" σταθμός. Πέρα από όσα υπάρχουν στον τοίχο, έχει και συνοδεία κλασσικής μουσικής.