Νεκροταφεία

Γιατί ως γνωστόν «απ’ τη ζωή ως το θάνατο είν’ ένα μονοπάτι» ή «δυο πόρτες έχει η ζωή» κλπ.

 

Ίνσμπρουκ. Στον περίβολο της εκκλησίας, αλλά πάντα περιποιημένοι

Με τα νεκροταφεία δεν έχω τη συνηθισμένη τυπική σχέση. Δεν με τρομάζει η ιδέα να βρεθώ εκεί, αλλά δεν τα επισκέπτομαι για τους δικούς μου που βρίσκονται εκεί. Θεωρώ ότι είναι ένας χώρος που χρειάζεται να υπάρχει και τέλος. Όμως, είναι και ένας χώρος που «δείχνει» την όψη ενός μέρους. Τις απόψεις του. Την κουλτούρα του. Είχα βρεθεί ας πούμε σ’ ένα χωριό στη Ρουμανία. Μια βόλτα στο νεκροταφείο του χωριού (όπου βρέθηκα από σύμπτωση) μου είπε τόσα και τόσα για την προηγούμενη ΖΩΗ εκεί. Τι άνθρωποι έμεναν, σε τι οικονομική κατάσταση ήταν κλπ.

Στην είσοδο οδηγίες - ανακοινώσεις αλλά και αυτόματος πωλητής κεριών!

Πολλές φορές έλεγα να κάνω μια βόλτα από κάνα νεκροταφείο και στο Μόναχο. Ειδικά που ένα (το Βόρειο) είναι απέναντι από την ελληνική εκκλησία. Αλλά δεν τύχαινε, και δεν ξεκινούσα μόνο και μόνο γι’ αυτό. Στο Ίνσμπρουκ βρέθηκα κατά τύχη σε δυο – τρεις εκκλησίες που από δίπλα είχαν και νεκροταφείο (άλλη συνήθεια αυτή). Στο Μόναχο, όταν ξαναβρέθηκα στην περιοχή για το πανηγύρι τ’ αϊ Γιωργιού, αποφάσισα να κάνω και μια βόλτα απέναντι.

 

Όντως εντυπωσιακό και τεράστιο. Με τάφους περιποιημένους έστω κι αν αυτοί που ήταν μέσα είχαν μπει πριν πολύ καιρό, αφού για την περιποίηση αρκεί να καταβάλλεις τη συνδρομή σου σε κάποια απ' τις εταιρίες που ασχολούνται με το θέμα (σε μια γωνίτσα υπάρχει η αντίστοιχη διαφημιστική ταμπελίτσα!). Με το συντριβανάκι του, την αλέα του κλπ έδειχνε μια διαφορετική εικόνα απ’ ότι τα δικά μας (αλλά παρόμοια με το γειτονικό Ίνσμπρουκ) και γενικά αν δεν το 'ξερες, από μακρυά δεν σου έδειχνε το τι κρύβεται πίσω απ' τον τοίχο του..

Παρόμοια είναι τα δεδομένα και με ένα δεύτερο νεκροταφείο του Μονάχου το Δυτικό. Τεράστιο κι αυτό, με τάφους παλιούς (αν και όχι τόσο όσο το Βόρειο), αλλά και με μια εικόνα που απ' έξω δεν θυμίζει τόσο το θλιβερό του καθήκον. Μόνο ίσως από το παρακείμενο μαρμαρογλυφείο και ένα κτίριο μιας εταιρίας "βοήθεια στο πένθος" ίσως σε προϊδέαζαν ότι η απέναντι εκκλησία παίζει ειδικό ρόλο.

 

Πάντως, εδώ, υπήρχε πιο πολύ ταξινόμηση. Εδώ μεγάλοι τάφοι. Εδώ όλο μικροί. Εδώ με ξύλινους σταυρούς. Εδώ με μαρμάρινους ενώ εδώ με μαύρες πλάκες κλπ.

 

Χώροι γύρω από την εκκλησία με αποστάσεις

 

Γενικά οι τάφοι είναι οικογενειακοί, με αρκετά ονόματα να αναγράφονται στον καθένα. Με τον πρώτο να ξεκινάει πολύ παλιά αλλά και πολύ πρόσφατα. Και μου δημιουργείται η απορία: αφού ο πέριξ χώρος δεν είναι μεγάλος, πώς χωράνε τόσοι μέσα?

Δεν ξέρω τι γίνεται με τους μη χριστιανούς κατοίκους. Έχω την εντύπωση πως πρέπει να υπάρχουν άλλοι χώροι (π.χ. για Εβραίους, Μουσουλμάνους κλπ που υπάρχουν αρκετοί). Πάντως, σ' αυτά που επισκέφτηκα βρίσκεις ονόματα ελληνικά (άρα ορθόδοξα? γιατί πολύ ασχολούνται με τους Έλληνες και οι ευαγγελικοί - έχουν φτιάξει και ειδικό τμήμα, το "Ελληνικό Σπίτι") ενώ δεν υπάρχει κάποιος ορατός (τουλάχιστον σε μένα) διαχωρισμός μεταξύ καθολικών και ευαγγελικών.

 

Ίνσμπρουκ

 

Το Βόρειο στο Μόναχο

 

Χώρος με μεγάλους τάφους στο Δυτικό. Ναι, Και το άγαλμα αυτό είναι επιτάφιο!

 

"Μικροί". Δηλ. με χαμηλές επιτύμβιες στήλες,

 

"Μαύροι". Εδώ κυριαρχεί το μαύρο μάρμαρο.

Δίνοντας (προφανώς) κάτι παραπάνω μπορείς να εξασφαλίσεις ότι δεν θα πάρεις μόνο 1 x 2.

Η στοίχιση πάντως είναι με "Γερμανική πειθαρχία". Αλλά θα μου πείτε, στη Γερμανία είμαστε...

Τι θα λέγατε για μια μπιρίτσα μετά από μια επίσκεψη εκεί? Επιβάλλεται. Ακριβώς απέναντι, με τις ελίτσες στη γλάστρα.