Λίντερχοφ

Είχαμε επισκεφτεί το Νόισβανστάιν, πήγαμε στο Χέρενίσελ Σλος, είπαμε λοιπόν να επισκεφτούμε και το τρίτο απ' τα παλάτια που έχτισε ο Λουδοβίκος 2ος της Βαυαρίας, το Λίντερχοφ. Είναι και το μοναδικό που τέλειωσε και έμεινε μέσα. Τα υπόλοιπα έμειναν μισοτελειωμένα (στο εσωτερικό τους) είτε γιατί του τέλειωσαν τα φράγκα είτε γιατί τέλειωσε από βασιλιάς! Προφανώς κι αυτό είναι φτιαγμένο με έμπνευση απ' το πρότυπό του: τις Βερσαλίες.

 

 

Είναι το μικρότερο απ' τα τρία και γενικά από τα παλάτια που υπάρχουν εδώ. Σε υψόμετρο 960 μέτρα, μέσα στις Άλπεις με υπέροχους κήπους γύρω και συντριβάνια. Μερικές φωτογραφίες κι απ' αυτό για να είναι (σχετικά) ολοκληρωμένο το αφιέρωμα στα παλάτια του κυρίου αυτού.

 

Πορσελάνες απ' το Νύμφεμπουργκ το στολίζουν εσωτερικά αλλά και εξωτερικά

 

Περίπτερα σε διάφορα στυλ (αυτό είναι Μαρόκου) γύρω απ' το παλάτι για ένα ξαπόσταμα όποτε χρειαζόταν, μπορεί κανείς να τα θαυμάσει απ' έξω ή, για το εσωτερικό τους, μέσα από τζάμι

 

Το Μαυριτάνικο περίπτερο.

 

 

Το χρυσό κυριαρχεί παντού. Στο εσωτερικό, στα δωμάτια και στα σκεύη, αλλά και στο εξωτερικό σε συντριβάνια. Το αν το χρυσό είναι φύλλα που έχουν προστεθεί ή χρώμα δεν έχει και τόση σημασία για το κόστος. Αφού και το χρώμα περιέχει χρυσό μέσα, και θέλει και τακτική συντήρηση.

 

Με πολλά λουλούδια (τι αντίγραφο των Βερσαλιών θα ήταν άλλωστε)

 

 

ακόμα και με φυτά που δεν δικαιολογούνται για το κλίμα της περιοχής, που είναι σε μεγάλες γλάστρες και προφανώς το χειμώνα μεταφέρονται

 

Με κατασκευές για να απολαμβάνει τη θέα τους μπροστά και πίσω από το παλάτι

 

αλλά και από τα πλάγια

 

Με ελληνιστικής τεχνοτροπίας αγάλματα τόσο στον περιβάλλοντα χώρο

 

αλλά και στο παλάτι, βέβαια

 

Αλλά και άλλα σκαλιστά

Δυστυχώς, κι εδώ, απαγορευόταν η φωτογράφιση στο εσωτερικό του παλατιού.

 

Με πολλά συντριβάνια γύρω.

 

Λίγο πιο πάνω ένα τεχνητό σπήλαιο

 

όλα φτιαγμένα τότε έτσι ώστε να θυμίζουν σταλαγμίτες και γενικά να μοιάζει σαν φυσικό σπήλαιο, με ηλεκτροφωτισμό εκείνης της εποχής

 

για να υπάρξει το σκηνικό για τις όπερες του Βάγκνερ (του οποίου ο Λουδοβίκος ήταν φανατικός θαυμαστής).