Η Τυπικότητα

Η ευγένεια (έστω και τυπική) στις δοσοληψίες. Ας πούμε πάω στο σταθμό και θέλω ένα καφέ. «Ein Café» λέω. Δηλ. «Έναν καφέ» χρησιμοποιώντας τη γαλλική έκφραση που όμως χρησιμοποιείται και στη Γερμανία. Με κοιτάζει η πωλήτρια, σκέφτεται λίγο, μονολογεί «a, Kaffee» (τονίζοντας την πρώτη συλλαβή) και μου δίνει τον καφέ. Έχω κάνει δυο λάθη. Το πρώτο που χρησιμοποίησα την γαλλική μορφή είναι συγχωρητέο αφού, όπως είπα, είναι τύπος που χρησιμοποιείται γενικά. Το δεύτερο όμως ασυγχώρητο. Δεν είπα παρακαλώ (bitte). Απαράδεκτο. Άλλη φορά που έκανα το ίδιο λάθος, η σερβιτόρα με κοίταξε με τέτοιο τρόπο, μόνο που δεν με σκότωσε με τη ματιά της.
Υπάρχει και σχετικό ανέκδοτο που σατιρίζει αυτή τη συνήθεια: Πάει ένας τουρίστας σε ένα ξενοδοχείο στη Γερμανία βράδυ και ζητάει ένα δωμάτιο. Το πρωί τον ρωτάνε πώς κοιμήθηκε. «Όλα καλά τους λέει αλλά αυτό το τρένο το πρωί ήταν ενοχλητικό». «Το τρένο? Ποιο τρένο? Από εδώ κοντά δεν περνάει τρένο». «Μα αφού άκουγα τσαφ τσουφ συνέχεια». «Ορίστε» λέει ο ξενοδόχος, «ας βγούμε να δούμε αν υπάρχει πουθενά τρένο». Πράγματι, βγαίνουν έξω και «να, αυτός ο θόρυβος τι είναι?» ρωτάει. «Α! αυτό? Δεν είναι τρένο. Απλά, δίπλα χτίζεται μια οικοδομή. Και οι εργάτες είναι πολύ ευγενικοί. Καθώς δίνουν τα τούβλα λέει αυτός που τα παίρνει Dankessen και απαντάει ο άλλο Bittessen. Οπότε, αυτό ακούς συνέχεια: Dankessen – Bittessen, Dankessen – Bittessen»