Άστεγους δεν έχω συναντήσει. Δεν ξέρω τι γίνεται και αν υπάρχουν αλλά δεν φαίνονται. Όμως στο Παρίσι, ας πούμε, φαίνονταν πως υπήρχαν. Εδώ όχι. Μπορεί να είναι και κρυμμένοι. Δεν ξέρω. Ο άλλος που απλώνει το σλίπινγκ και κοιμάται στη μέση του δρόμου και έχει και το σκύλο του μαζί, δεν μου πολυμοιάζει με άστεγο.
Ζητιάνους πάντως, με διάφορους τρόπους, βρίσκεις αρκετούς. Συνήθως με «προσφορά» μελωδίας. Παίζουν ένα όργανο και έχουν απλωμένο το πιατάκι μπροστά τους. Αλλά και σε εκκλησίες απ’ έξω ή άλλα «κατάλληλα» μέρη. Βέβαια, όσο πλησιάζουν τα Χριστούγεννα τα προσχήματα αφήνονται κατά μέρος. Και εμφανίζονται π.χ. στο μετρό άνθρωποι που ζητούν την ελεημοσύνη μας. Αλλά και τις άλλες εποχές δεν λείπουν. Παντού θα βρεθεί ένα απλωμένο χέρι (μπορεί και καμουφλαρισμένο).
Το είναι είναι κακιά λέξη (μια συνεργασία του Μιχάλη Ρουμελιώτη)
Πριν από 10 ώρες
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου