Μον Σεν Μισέλ

Προβολή μεγαλύτερου χάρτη

Ένα μέρος το οποίο ήθελα να επισκεφτώ δεν ξέρω κι εγώ πόσα χρόνια. Το είχα διαβάσει κάποτε ε' ένα ταξιδιωτικό περιοδικό (Ταξιδεύοντας λεγότανε, βγήκε δυο φορές, μηνιαίο και τις δυο, η μια ήτανε στις αρχές της δεκαετίας του 80 και η άλλη στα τέλη της δεκαετίας του 90 αλλά καμιά φορά δεν κατάφερε να βγάλει πάνω από ένα χρόνο - η αγορά μόνο από μένα δεν ήταν αρκετή!). Είδα τις φωτογραφίες, διάβασα την περιγραφή και μου 'μεινε, πάντα το είχα στο νου μου, να καταφέρω κάποτε να φτάσω εκεί. Ήδη από τον παραπάνω χάρτη φαίνεται η ιδιαίτερη θέση του. Μον Σεν Μισέλ (Mont Saint Michel) λοιπόν, που στα γαλλικά πάει να πει Βουνό του Αγίου Μιχαήλ. Τι βουνό μπορεί να υπάρχει 1 - 1,5 χλμ απ' την ακτή;

Πρώτες Ύλες

Ελληνικό και το σημερινό θέμα. Όσο καθυστερεί το κατέβασμα των ρολών περιμένοντας να ολοκληρωθούν τα του Παρισιού (και όχι μόνο), η επικαιρότητα μου δίνει προβληματισμούς και σκέψεις που μπαίνουν σφήνες. Η «κρίση» που επικρατεί σήμερα στην ελληνική οικονομία, ανεξάρτητα απ' τους λόγους που την επέβαλαν και τη διατηρούνε (γι' αυτό και τα εισαγωγικά) έχει διάφορα αποτελέσματα. Κάποια απ' αυτά είναι ορατά άμεσα. Οι μειώσεις μισθών και συντάξεων π.χ. ή οι εκπτώσεις στις παροχές υγείας, παιδείας κλπ γίνονται άμεσα αντιληπτές. Και ναι μεν υπάρχουν κάποιοι που δεν θίγονται, αλλά οι περισσότεροι το έχουμε καταλάβει για καλά (άλλος παραπάνω, άλλος παρακάτω). Το ίδιο και οι αυξήσεις τιμών, που με τις μειώσεις που λέγαμε είναι συνδυασμός φαρμάκι. Υπάρχουν όμως και άλλες παράπλευρες επιπτώσεις. Μια απ' αυτές είναι η έλλειψη εισαγόμενων πρώτων υλών για να μπορέσουν να δουλέψουν μια σειρά επιχειρήσεις.

Τιμές Ελλάδας

Λίγο καιρό βρίσκομαι στην Ελλάδα μόνιμα, αλλά μερικά πράγματα για τη διαμόρφωση των τιμών και τις αλλαγές που έχουν γίνει τις έχω διαπιστώσει. Με ρωτάνε και τα παιδιά στο σχολείο πώς ήταν οι τιμές στη Γερμανία, ας γράψω μερικά γι' αυτό. Καταρχάς να πω πως η σύγκριση τιμών είναι δύσκολη. Σε τι ακριβώς να συγκρίνω; Τα ρούχα; Ναι υπάρχουν φτηνά ρούχα αλλά σε ποια ποιότητα; Τις τιμές στα νοίκια; σύμφωνοι αλλά πού; Στο Μόναχο; Είναι γνωστό πως είναι πανάκριβα. 560 έδινα για 52 τετραγωνικά κι όταν έφυγα έγιναν 600. Θαρρώ πως ήταν αρκετά. Αλλά αν φύγεις λίγο μακρύτερα, στα περίχωρα, τα πράγματα αλλάζουν κατά πολύ. Και στην Ελλάδα οι τιμές τα τελευταία χρόνια έχουν πάρει τον κατήφορο. Άρα;

Αποζημιώσεις σε θύματα των νεοναζί

Πριν αρκετό καιρό είχα γράψει για τη δράση μιας οργάνωσης νεοναζί στη Γερμανία που είχε σκοτώσει εννιά μετανάστες. Διάβαζα λοιπόν σήμερα πως η γερμανική κυβέρνηση κατέβαλε γενναίες αποζημιώσεις στις οικογένειες των θυμάτων.

Χωριό μου, Χωριουδάκι μου

Όχι. Δεν θα αναφερθώ στο χωριό μου. Θα γίνει κι αυτό κάποια άλλη στιγμή. Ο τίτλος έχει να κάνει με την διάθεση της προβολής του κάθε χωριού κι όχι ενός ξεχωριστά. Ίσως το «κάθε» να φαντάζει υπερβολή, αλλά απ' αυτά που βλέπω, μάλλον έτσι πάει το πράγμα. Σε κάθε διασταύρωση να αναφέρονται όχι ένα αλλά πολλά από τα χωριά που βρίσκονται προς την έξοδο.

Κακοκαιρία

Απ' ότι μαθαίνω (απ΄τη γερμανική πρόγνωση του καιρού) στο Μόναχο χιονίζει! Κι όχι μόνο εκεί, αλλά και στην υπόλοιπη Δυτική Ευρώπη. Θυμάμαι την πρώτη χρονιά που πήγαμε (το 2009) ξεκίνησε το χιόνι στις 15 Οκτώβρη. Εντάξει, ξανανέβηκε η θερμοκρασία αλλά όλα σχετικά, βέβαια. Πέρυσι αντίθετα ακόμα και το Νοέμβρη ελάχιστα χιόνισε (για δείγμα) και στεναχωριόντουσαν μην τυχόν και δεν έχουν άσπρα Χριστούγεννα. Και να σκεφτείς πως σήμερα κυκλοφορούσα στην Αθήνα με κοντομάνικο...

Παιχνιδίσματα

Παιχνιδιάρηδες οι Ιταλοί. Παραποιούν ακόμα και τα σήματα κυκλοφορίας αλλά όχι με το να τα καταργούν (όπως συνήθως συμβαίνει με τις διάφορες ποδοσφαιρικές θύρες που γράφουν πάνω στα σήματα και τα κάνουν αγνώριστα). Απλά τους δίνουν ένα χαρούμενο τόνο. Απαγορεύεται να μπαίνεις στο δρόμο απ' αυτή τη μεριά. Αντί της σκέτης μπάρας λοιπόν, να κι ένα ανθρωπάκι που θέλει να κλέψει τη μπάρα της απαγόρευσης. Ή αντί σκέτο το βελάκι φτιάχνουμε μια τελίτσα στην άκρη του, βάζουμε κι ένα κυκλάκι από πάνω και το κάνουμε να μοιάζει με άγγελο.

Μετανάστευση

Κακούργα μετανάστευση, τραγούδαγε ο Στέλιος (ερωτήσεις του τύπου ποιος Στέλιος απαγορεύονται. Ένας είν' ο Στέλιος. Καζαντζίδης με τ' όνομα!) εκείνα τα χρόνια, σε στίχους Κώστα Βίρβου. Ήταν τότε που γέμιζαν τα τρένα για «τις φάμπρικες της Γερμανίας και του Βελγίου τις στοές» και τα καράβια για «τη μακρινή την Αυστραλία και πέρα την Αμερική». Τα χρόνια πέρασαν, οι συνθήκες άλλαξαν κι αντί να φεύγουν οι Έλληνες απ' την Ελλάδα άρχισαν να έρχονται μετανάστες από άλλες χώρες. Οι Αλβανοί στην αρχή, οι Ρωσοπόντιοι (ή Ελληνοπόντιοι, το από πού ακριβώς ήταν όλοι αυτοί οι άνθρωποι που ήρθαν με μια ελληνική καταγωγή αγορασμένη αδρά, πολλές φορές, στα προξενεία), Ρουμάνοι, Πολωνοί κι αργότερα από άλλες χώρες: Ινδία, Πακιστάν ή Νιγηρία άκουγαν Ελλάδα και πίστευαν πως πρόκειται για τη χώρα της επαγγελίας.

Θέσεις εργασίας

Πολλοί με ρωτάνε για το αν υπάρχουν δουλειές στη Γερμανία. Η απάντηση είναι πως υπάρχουν πολλές των 400€. Μέχρι αυτό το ποσό δεν είσαι υποχρεωμένος να πληρώνεις ασφαλιστικές εισφορές (ούτε ο εργοδότης). Έτσι, πολλές δουλειές σπάνε σε μερική απασχόληση με αυτό το όριο αμοιβής. Σε πόσες ώρες αντιστοιχεί αυτό; Είναι σχετικό, ανάλογα τη συμφωνία. Θεωρητικά υπάρχει κατώτατο ωρομίσθιο (γύρω στα 8€ αν δεν κάνω λάθος), αλλά δεν είναι σίγουρο πως θα τηρηθεί. Δεν είναι πατέντα μόνο των Ελλήνων εργοδοτών άλλα να γράφει το χαρτί και άλλο να ισχύει στην πραγματικότητα.

Πες μου πού πας να σε πάω!

Ο σημερινός τίτλος είναι κλεμμένος από μια παλιά διαφήμιση των αστικών συγκοινωνιών της Αθήνας σε μια προσπάθεια που έκαναν τότε για αναδιάρθρωση των συγκοινωνιών. Η αναδιάρθρωση έγινε (και ξανάγινε) κατά πόσο τα αποτελέσματα ήταν αυτά που είχαν στο νου τους αυτοί που την έκαναν κι ακόμα περισσότερο κατά πόσο εξυπηρέτησαν το επιβατικό κοινό είναι άλλο θέμα (κι αν είχε γίνει το τελευταίο, δεν θα είχαν θέσει οι γκρίνιες σ' αυτό το μπλογκ, και δεν θα είχα να γράφω). Το ζήτημα όμως είναι πως δεν υπάρχει κανείς σήμερα να του πεις πού πας για να σε πάει, ή για την ακρίβεια για να σου πει τι μέσον θα πάρεις για να πας στον προορισμό σου.

Η δική μου Γερμανία

Η γνωστή Ντόιτσε Βέλε (Deutsche Welle), κάνει αυτή την εποχή αφιέρωμα με τον παραπάνω τίτλο όπου μετανάστες από διάφορες χώρες (ξένοι!) περιγράφουν την εμπειρία τους από τη χώρα. Ή όπως λέει και στη σελίδα:
«Γκασταρμπάιτερ, πολιτικός εξόριστος, πρόσφυγας πολέμου, εποχικός εργαζόμενος ή φοιτητής: οι λόγοι για τους οποίους έρχονται στη Γερμανία άνθρωποι από την κεντρική και νοτιοανατολική Ευρώπη, δεν θα μπορούσαν να είναι πιο διαφορετικοί. Κάντε κλικ σε κάθε χώρα για να μάθετε περισσότερα για την ιστορία της μετανάστευσης. Γνωρίστε ανθρώπους που βρήκαν στη Γερμανία τη νέα τους πατρίδα.»

Αστικές Συγκοινωνίες Αθήνας

Έχω ξαναγκρινιάξει για τον τρόπο που (δεν) είναι οργανωμένες οι αστικές συγκοινωνίες στο λεκανοπέδιο Αττικής που με μια λέξη το αποκαλούμε συχνά «Αθήνα». Κι αυτό με τις αναμνήσεις μόνο. Τώρα που γύρισα και χρειάζεται να μετακινούμε για το σχολείο και καθημερινά υποχρεώνομαι να πάρω το αυτοκίνητο γιατί δεν μπορώ να βρω τρόπο να μετακινούμε πώς να μην το ξανακάνω. Και μάλιστα με συγκρίσεις με εκεί που ήμουνα, όπου οι συγκοινωνίες ήταν οργανωμένες εξαιρετικά. Γιατί οι συγκοινωνίες της Αθήνας, μόνο οργανωμένες δεν μπορεί να πει κανείς πως είναι. Πριν πολλά χρόνια, όταν είχα πρωτοέρθει (έστω και για λίγο) στην Αθήνα υπήρχαν πεντέξι συγκοινωνιακοί φορείς: από ένας για τρόλεϊ και ηλεκτρικό σιδηρόδρομο και κάμποσα ΚΤΕΛ για τα λεωφορεία. Κι όπου δεν συνέφερε τους ιδιώτες των ΚΤΕΛ, υπήρχε μια δημόσια εταιρία που κάλυπτε τα κενά. Έτσι περίπου είναι η κατάσταση και σήμερα.

Συγκοινωνίες Ρώμης

Επιτέλους τέλος με τη Ρώμη και την Ιταλία. Να βάλουμε σφήνα και μερικές παρατηρήσεις από τα εν Ελλάδι, να παίρνει σειρά και η Γαλλία, να κλείνουμε σιγά - σιγά. Η Ρώμη λοιπόν συγκοινωνιακά μοιάζει αρκετά με την Αθήνα. Οι συγκοινωνίες γίνονται με ολίγον μετρό (το άσπρο Μ σε κόκκινο φόντο δείχνει πού είναι η είσοδος για τους σταθμούς), κάποια τραμ που δεν ξέρω γιατί αλλά μάλλον λιγοστεύουν κι αυτά και κατά κύριο λόγο με λεωφορεία. Όμως, έχω την αίσθηση πως η μετακίνηση γίνεται πιο εύκολα. Μπορεί η Μαρία που ήταν μαθημένη από το Μόναχο να γκρίνιαζε, αλλά εμείς δεν δυσκολευτήκαμε. Α! αρκετό βάρος σηκώνουν λέει και τα τρένα, αλλά εμείς δεν χρησιμοποιήσαμε απ' αυτά.

Αστυνόμευση στην Ιταλία

Στην Ιταλία η αστυνόμευση ήταν συνεχής. Βέβαια δεν έφτανε τα χάλια της Γαλλίας (γιατί χάλι ήτανε αυτό) αλλά η παρουσία της αστυνομίας ήταν διαρκής. Σχεδόν σε κάθε μέρος με συγκεντρωμένο πλήθος (και πού δεν είχε δηλαδή, αλλά τέλος πάντων) θα έβλεπες αστυνομικούς. Αλλά τι είδους αστυνομικούς;

Ρώμη Θρησκευτική

Η Ρώμη, είναι η έδρα της καθολικής εκκλησίας της οποίας ο αρχηγός (ο πάπας δηλαδή) βρίσκεται σ' αυτήν αιώνες τώρα (με εξαίρεση ένα μικρό διάστημα που μετακόμισε στην Αβινιόν). Μπορεί σήμερα να λέμε πως έδρα είναι το Βατικανό, αλλά κι αυτό δεν είναι τίποτα άλλο από ένα κομμάτι της Ρώμης. Έτσι, η πόλη έχει πολλές πολλές εκκλησίες. Ήδη στα προηγούμενα είδαμε μερικές από σπόντα (ας πούμε τις δυο στην πιάτσα ντελ Πόπολο, αλλά και κάνα δυο ακόμα που εμφανίστηκαν στις φωτογραφίες της πόλης κι ας μην σχολιάστηκαν). Κι ο ναός του Αγίου Πέτρου (του Βατικανού) έχει μπει κι αυτός στα προηγούμενα, αλλά λόγω της σπουδαιότητάς του ξαναμπαίνει. Αλλά σε νυχτερινή βερσιόν! Πάντως σήμερα θα δούμε δυο ακόμα, από έξω κι από μέσα. Κι όχι οποιεσδήποτε. Εκκλησίες με ιστορία.

Αξιολόγηση Εκπαιδευτικών

Πολύς λόγος γίνεται τελευταία για την ανάγκη αξιολόγησης ημών των εκπαιδευτικών. Είναι κάτι που ακούγεται χρόνια τώρα. Μπορεί και πάνω από δεκαπέντε! Θυμάμαι κάτι νομοσχέδια τον καιρό που ο Γιωργάκης ήταν υπουργός παιδείας. Ή μήπως ήταν από παλιότερα; Μπορεί. Και σε όλες τις περιπτώσεις εμείς οι εκπαιδευτικοί λέγαμε όχι. Τώρα όμως, λέει, το πράγμα είναι σίγουρο. Θα προχωρήσει, γιατί εκτός των άλλων είναι και προτροπή (απαίτηση) της τρόικας. Εξάλλου όλοι(;!!!) αξιολογούνται εκτός απ' τους εκπαιδευτικούς που από τότε που το μόλις ανεβασμένο στην εξουσία (και άρα μη έχοντας μάθει ακόμα καλά το πολιτικό παιχνίδι) ΠΑΣΟΚ κατάργησε τον αλήστου μνήμης ελεγκτή επιθεωρητή. Που όσο υπήρχε με το άγρυπνο μάτι του δεν άφηνε κανέναν να παρεκτραπεί.

Ρώμης, συνέχεια

Συνέχεια (αλλά όχι τέλος) για τη Ρώμη. Και ξεκινάω από μια εκκρεμότητα: Το Βιτοριάνο, το μνημείο προς τιμή του Βιτόριο Εμμανουέλε Β', τη νύχτα. Που το ανέφερα και στο προηγούμενο σημείωμα. Όποτε και να το δεις είναι επιβλητικό. Είναι ένα σύγχρονο μνημείο προς τιμή του πρώτου βασιλιά της ενοποιημένης Ιταλίας του 19ου αιώνα. Το άγαλμά του κυριαρχεί στο κέντρο του συγκροτήματος.

Ρώμη

Ρώμη η αιώνια πόλη. Έχω ξεκινήσει και γράφω για τμήματά της, αλλά για την ίδια δεν έχω γράψει ακόμα. Ας το κάνω λοιπόν. Και το θέμα δεν τελειώνει έτσι εύκολα αφού στη Ρώμη, όπου και να πας, όπου και να σταθείς κάτι υπάρχει να δεις, κάτι υπάρχει να φωτογραφίσεις. Και πώς να είναι αλλιώς αφού η πόλη έχει μια συνεχή ιστορία τριών χιλιάδων χρόνων περίπου. Ας ξεκινήσω από το έμβλημα της πόλης. Που ως γνωστόν(;) είναι η λύκαινα που βυζαίνει τα μωρά: το Ρέμο και το Ρωμύλο, τον μυθικό ιδρυτή της, που αφού καθάρισε τ' αδέρφι του έγινε, λέει, και ο πρώτος της βασιλιάς. Από κάτω είναι τα αναγνωριστικά γράμματα της ρωμαϊκής αυτοκρατορίας (SPQR), που υπάρχουν παντού σε ό,τι (σύγχρονο) ρωμαϊκό.

Ρώμη, Ρωμαϊκή Αγορά

Επίσκεψη στη Ρωμαϊκή Αγορά σήμερα. Όχι αυτή της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης, αλλά την άλλη, της Ρώμης. Την επικαλούμενη και με το λατινικό της όνομα: Forum Romanum. Λίγα λόγια θα υπάρχουν γι' αυτήν, το σημερινό σημείωμα θα έχει κυρίως φωτογραφίες. Για αρχή άποψη από τον καθαυτό χώρο της αγοράς, εκεί που μαζεύονταν οι Ρωμαίοι για να συζητήσουν. Αλλά ως τουριστική ενότητα ο όρος περιλαμβάνει κι άλλα πράγματα. Θυμίζω πως το εισιτήριο για το χώρο είναι ενιαίο με το Κολοσσαίο (και βολεύει να το ξεκινήσει κανείς από εδώ, οι ουρές είναι μικρότερες), κάτι αντίστοιχο και με την Αθήνα που έχει ένα εισιτήριο με την Ακρόπολη.

Ρώμη, Κολοσσαίο

Όταν λέμε «Το Κολοσσαίο» εννοούμε το μεγάλο αμφιθέατρο που ένα αρκετά μεγάλο κομμάτι του υπάρχει ακόμα στη Ρώμη. Κάτι σαν γήπεδο ένα πράγμα, που επέζησε μέχρι τις μέρες μας από τις μέρες της δόξας του εδώ και σχεδόν δυο χιλιάδες χρόνια. Και μπορεί γι' αυτό να είναι ένα εξαιρετικά φημισμένο αξιοθέατο της Ρώμης, όμως από μόνο του δεν μου φάνηκε τόσο σημαντικό (σε αντίθεση με πολλά άλλα που υπάρχουν στην πόλη κι ας μην είναι τόσο διάσημα). Για παράδειγμα, όταν πήγαμε στο ξενοδοχείο που είχαμε κλείσει, ο ρεσεψιονίστ (μάλλον Πακιστανός για όποιον ενδιαφέρεται, με ολίγα από Αγγλικά, ολίγα από Ιταλικά!) μας πληροφόρησε πως δεν θα μέναμε εκεί (που το επιλέξαμε για τη θέση του σε σχέση με το μετρό) αλλά σε άλλο οίκημα, όπου ήταν καλύτερα αφού ήταν πολύ κοντά στο Κολοσσαίο.

Πίζα

Και η παρουσίαση της Τοσκάνης και των πόλεών της ολοκληρώνεται σήμερα με την Πίζα. Μια πόλη γνωστή για ένα πρόβλημά της: ένα καμπαναριό που γέρνει! Τον περίφημο κεκλιμένο πύργο της Πίζας. Την επισκεφθήκαμε ένα πρωινό, ίσα να τον δούμε και φύγαμε. Δεν είδαμε τίποτα άλλο από την πόλη (εκτός από την εξοχή της καθώς πηγαίναμε) κι έτσι η σημερινή παρουσίαση παρόλο που έχει τίτλο Πίζα θα είναι μόνο για τον πύργο και την πέριξ αυτού περιοχή.

Σχόλια

Τα σχόλια είναι η ψυχή ενός μπλογκ. Πάντα καλοδεχούμενα, έστω και αν υπάρχει διαφωνία, βοηθάνε στο να έρθουμε πιο κοντά. Η πλατφόρμα που μας φιλοξενεί, το μπλόγκσποτ δηλαδή, εξ ορισμού επιτρέπει μόνο σχόλια με ταυτότητα και με πιστοποίηση ότι ο γράφων είναι υπαρκτό πρόσωπο. Για να το καταφέρει αυτό προσθέτει κάποια γράμματα από κάτω, που όμως είναι ελαφρά τροποποιημένα. Επειδή αυτό το σύστημα εμένα με κουράζει, αφού πολλές φορές δυσκολεύομαι να τα ξεχωρίσω το είχα απενεργοποιήσει από πολύ νωρίς. Κι όχι μόνο αυτό αλλά είχα ανοίξει και τελείως τη δυνατότητα σχολιασμού.

Ισοκράτης

Ο Ισοκράτης ήταν ρήτορας που έζησε στην εποχή της ακμής της Αθηναϊκής Δημοκρατίας. Σ' αυτόν αποδίδεται από κάποιους και μια ρήση πως η δημοκρατία αυτοκαταστρέφεται από την ελευθερία των πολιτών, που μου την έχουν στείλει πολλοί φίλοι με μέιλ ενώ κοσμεί και τοίχους σχολείων, γραφείων κλπ. Δεν θα ασχοληθώ μ' αυτό το θέμα, μια αναζήτηση στο Γκουγκλ λέει πολλά, ειδικά αν συνδυαστεί με τη λέξη Σαραντάκος, μιας και ο τελευταίος έχει ασχοληθεί κάμποσες φορές με το θέμα τόσο στο παλιό του σάιτ όσο και στο μπλογκ του (και μάλιστα επανειλημμένα), στο οποίο μπλογκ παραπέμπει ο διπλανός σύνδεσμος (από τους λίγους που έχω), ο «Περί λέξεων». Θ' ασχοληθώ μ' έναν άλλον Ισοκράτη, πάλι απ' τους διπλανούς συνδέσμους.

Φλωρεντίας Συνέχεια

Παλάτσο Βέκιο (παλιό παλάτι) ή παλάτσο ντέλα Σινιορία στην ομώνυμη πλατεία. Με τον πύργο του των 95 μέτρων. Που συνδέεται με το Παλάτσο Πίτι με μια γαλαρία που περνάει πάνω από το ποτάμι! Που σήμερα στεγάζει το δημαρχείο της Φλωρεντίας. Η οποία Φλωρεντία ήταν η πόλη των καλλιτεχνών όπως λέγαμε κι είναι στολισμένη και με πολλά αγάλματα. Στην παραπάνω φωτογραφία διακρίνεται ένα αντίγραφο από τον Δαβίδ που λέγαμε στο προηγούμενο αλλά και η Λότζια ντέι Λάντζι το υπόστεγο δεξιά όπου βρίσκονται στεγασμένα αρκετά αγάλματα. Αλλά για όλ' αυτά στη συνέχεια.

Προκήρυξη αποσπάσεων

Δημοσιεύθηκε η πρόσκληση εκπαιδευτικών για απόσπαση σε εκπαιδευτικές μονάδες και σε Γραφεία Συντονιστών Εκπαίδευσης του εξωτερικού για φέτος, 2012 - 2013

Φλωρεντία

Η Φλωρεντία (Firenze στα Ιταλικά) είναι η πρωτεύουσα της Τοσκάνης. Αυτό δεν θα έλεγε πολλά από μόνο του. Να πούμε τότε ότι είναι μια πόλη με τεράστια τουριστική κίνηση, ένας πολύ συνηθισμένος τόπος τουριστικού προορισμού. Με το κλασικό κέντρο διατηρημένο όπως ήταν την παλιά εποχή, τότε που η Φλωρεντία ήταν η έδρα των Μεδίκων και κυριαρχούσε. Οι οποίοι Μέδικοι την στόλισαν με πολλά παλάτια. Στην φωτογραφία η Πόντε Βέκιο, η Παλιά Γέφυρα σαν να λέμε, πολυσυζητημένη αποτελεί σήμα της πόλης. Είναι κάπως ιδιαίτερη μιας και δεν είναι μόνο γέφυρα πάνω από το ποτάμι αλλά και μια μεσαιωνική αγορά που σήμερα τα μαγαζάκια της φιλοξενούν ακριβά εμπορεύματα. Αλλά θα μιλήσουμε γι' αυτό παρακάτω!

Σιένα

Η Σιένα (Siena - η ελληνική Βικιπαίδεια ελάχιστα έχει) είναι μια πόλη της Τοσκάνης, στην κεντρική Ιταλία, της περιοχής για την οποία μιλάγαμε στο προηγούμενο σημείωμα. Είναι μια πόλη 55 περίπου χιλιάδων κατοίκων που το κέντρο της είναι ανακηρυγμένο μνημείο παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς απ' την Ουνέσκο κι αυτό όχι τυχαία αφού είναι ένα διατηρημένο από το μεσαίωνα κομμάτι. Στη φωτογραφείο το δημαρχείο της πόλης που είναι και το πιο τουριστικό της σημείο, το πιο φωτογραφημένο και το πιο ευπώλητο σήμα της πόλης. Έχει και μια τεράστια πλατεία μπροστά, στην πραγματικότητα η φωτογραφία το αδικεί, αλλά η ώρα που πήγαμε (βραδάκι) δεν προσφερόταν ιδιαίτερα. Δεν την είχαμε τη Σιένα στο πρόγραμμά μας, αλλά μου είχε πει πολλά η κόρη μου που την είχε επισκεφτεί στην 5ήμερη στην Γ' Λυκείου. Και μιας και η διαδρομή Μόναχο - Ρώμη μου φαινόταν αρκετά μεγάλη μου ήρθε η ιδέα να την κόψουμε λίγο με μια στάση στη Σιένα. Η ιδέα αποδείχτηκε τελικά εξαιρετική, αφού άξιζε με το παραπάνω.

Τοσκάνη

 Η Τοσκάνη είναι μια από τις περιφέρειες της κεντρικής Ιταλίας (η Βικιπαίδεια λέει της βόρειας, μάλλον είναι θέμα οπτικής). Αποτελείται από έξι μνημεία παγκόσμιας πολιτιστικής κληρονομιάς της ΟΥΝΕΣΚΟ (για όποιον ενδιαφέρεται υπάρχει και η πλήρης λίστα) απ' τα οποία εμείς είδαμε τα τέσσερα απ' ό,τι βλέπω: Σιένα, Φλωρεντία, Πίζα και κοιλάδα της Όρτσιας. Καλός απολογισμός. Δεν είδαμε το Σαν Τσιμινιάνο μιας και δεν το είχαμε ψάξει έγκαιρα, όταν μάθαμε γι' αυτό το είχαμε προσπεράσει και την Πιέντσα που δεν μάθαμε συγκεκριμένα γι' αυτήν, ήταν και λίγο έξ' απ' το δρόμο μας, ήταν πάντως στην κοιλάδα της Όρτσιας κι αυτή. Η Τοσκάνη όμως είναι μαγευτική όχι γι' αυτόν το λόγο αλλά γιατί είναι η Τοσκάνη. Υπέροχη ως εξοχή, ειδικά την εποχή που την περάσαμε (Πάσχα). Χρώματα ένα σωρό, γραφικά χωριουδάκια, ένα ανάγλυφο χωρίς εξάρσεις αλλά με απαλές καμπύλες.

Οκτόμπερφεστ 2012

Υπενθύμιση: Σήμερα αρχίζει στο Μόναχο το φετινό Οκτόμπερφεστ. Θα διαρκέσει μέχρι τις 7 Οκτώβρη. Όσοι πιστοί τρέξτε να προλάβετε (δυστυχώς, δεν μπορώ να πω προσέλθετε, εγώ δεν θα είμαι εκεί).
Α! Και προσοχή στο τι θα φάτε και τι θα πιείτε. Οι θερμίδες στήνουν χορό.

Πασχαλινό

Άκαιρο μοιάζει το σημερινό σημείωμα, τι δουλειά έχει να μιλάω για Πάσχα τέτοια εποχή. Απλά είναι από τα θέματα που με είχαν εντυπωσιάσει. Υπήρχε σαν ιδέα από τότε που τράβηξα τις σχετικές φωτογραφίες. Και μιας και το μπλογκ δεν προβλέπεται να πάει μέχρι το Πάσχα αφενός, και μιας και δεν έχω φωτογραφίες από Γαλλία ή Ιταλία επί του παρόντος αφετέρου, είπα να το βάλω σήμερα. Στη δυτική Ευρώπη, λοιπόν, υπάρχει συνήθεια εκτός από το χριστουγεννιάτικο δέντρο να στολίζουν και πασχαλόδεντρο!

Σουμπότιτσα

Τη Σουμπότιτσα τη γνώρισα όταν θέλησα να κάνω μια στάση στη Σερβία, αμέσως μετά το πέρασμα των συνόρων. Έμεινα σ' αυτήν δυο φορές αλλά μιας και ήμουνα στη μέση ταξιδιού λίγα πράγματα είδα απ' αυτήν, ό,τι πρόλαβα μέσ' απ' τ' αυτοκίνητο. Λίγες και οι φωτογραφίες από την πόλη, τραβηγμένες κατά την πρώτη στάση μόνο, κι αυτό απ' το εστιατόριο του ξενοδοχείου που μείναμε το  οποίο βρισκόταν ψηλά (στον 5ο όροφο;) είχε μια πολύ καλή θέα στην πόλη, ενώ στην πραγματικότητα έχει πολλά σημεία που θα θέλαμε να δούμε, όπως για παράδειγμα ο σιδηροδρομικός σταθμός ή κάποια κτίρια, μάλλον ξεπεσμένα αρχοντικά. Έτσι το σημερινό αφιέρωμα ήταν μάλλον «τιμής ένεκεν».

Απεγκατάσταση

Αν η εγκατάσταση στη Γερμανία έχει θέση στα γράμματα αυτά, περιγράφοντας τις γραφειοκρατικές διαδικασίες για εύρεση κατοικίας, νοίκιασμα και νομιμοποίηση στο δήμο άλλο τόσο έχει και η απεγκατάσταση μιας και υπάρχουν ακριβώς αντίστοιχες διαδικασίες. Οι οποίες ξεκινάνε τρεις μήνες (και κάτι) πριν την αναχώρηση που πρέπει να κάνεις τις σχετικές καταγγελίες συμβάσεων (Kündigung). Γενικά όλες οι συμβάσεις (ενοίκιο, ρεύμα, τηλεόραση κλπ) είναι αορίστου χρόνου και λήγουν στο τέλος του κάθε μήνα. Εσύ πρέπει να ειδοποιήσεις προηγουμένως τρεις ολόκληρους μήνες πριν (αλλιώς τους πληρώνεις). Με την τηλεφωνία (και κάποια άλλα) τα πράγματα είναι λίγο διαφορετικά, είναι ετήσια και πρέπει η καταγγελία να γίνει πολύ πιο νωρίς.

Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο

Για το Διεθνές Ποινικό Δικαστήριο (ΔΠΔ) λίγο πολύ το ξέρουμε όλοι. Εδρεύει στη Χάγη, αποτελείται από δικαστές από διάφορες χώρες και ασχολείται με εγκλήματα που είναι αποτέλεσμα κάποιου πολέμου κυρίως. Ακουστά το είχα (ας πούμε απ' την απαίτηση να παραδώσει η Σερβία τον Μιλόσεβιτς ή τον Κάρατζις, τυχαίο; δεν νομίζω - αντίθετα, άλλοι που έκαναν πολλά χειρότερα δοξάστηκαν δεόντως) και δεν ήξερα παραπάνω γι' αυτό, εξάλλου δύσκολα να μπω εγώ στο στόχαστρό του. Όμως, έφτιαξα τον τίτλο και ξεκίνησα το θέμα για ένα απλό λόγο: Διάβασα κάπου πως δεν τον έχουν αναγνωρίσει όλες οι χώρες. Και μου έκανε εντύπωση ποιοι έχουν μείνει απ' έξω.

Βερσαλίες

 Όταν μιλάμε για Βερσαλίες έχουμε κατά νου το παλάτι και τους κήπους που υπάρχουν εκεί. Ένα τεράστιο παλάτι, τόσο που ο φωτογραφικός φακός της μηχανής μου (και είναι αρκετά ευρυγώνιος, ο αντίστοιχος του παλιού 26άρι) δεν μπορεί να πιάσει παρά το κεντρικό κτίριο και την μια πτέρυγα. Κι έναν ακόμα μεγαλύτερο (φυσικά) κήπο. Μπορεί στο σχέδιο που υπάρχει στην είσοδο (αλλά και σε διάφορα σημεία του κήπου) να μην μπορεί αυτό να γίνει εύκολα αντιληπτό (σε ποιο σχέδιο εξάλλου μπορεί κάποιος να καταλάβει την κλίμακα), πάντως, ο κεντρικός διάδρομος που φαίνεται έχει μήκος κάποια χιλιόμετρα!

Χρεώσεις κινητής τηλεφωνίας, μέρος 2ο

Έγραφα πριν από καιρό για τις χρεώσεις των κινητών τηλεφώνων, συγκρίνοντας βασικά τις τιμές ανάμεσα σε Ελλάδα και Γερμανία. Η διέλευση των συνόρων με έκανε να διαπιστώσω μερικά ακόμα πράγματα που λέω να τα μοιραστώ μαζί σας. Εντάξει, γεγονός πως μειώθηκαν και άλλο οι χρεώσεις περιαγωγής και για τα ελληνικά δίκτυα, αν και ειδοποίηση δεν είχα όσο έμενα στο ίδιο κράτος (Γερμανία). Το έμαθα μόνο όταν συνδέθηκα σε δίκτυο άλλης χώρας. Και πότε έγινε αυτό; Όχι στο ταξίδι της επιστροφής αλλά στην εκδρομή στο Λίνταου!

Επανόδου στα καθ' υμάς συνέχεια

Έγραφα προχθές για την ανάγκη προσαρμογής στα ελληνικά δεδομένα και γκρίνιαζα για την κατάσταση στους δρόμους. Οδική προσαρμογή δηλαδή. Έκλεισα με τις πιστωτικές κάρτες που δεν γίνονται δεκτές στα διόδια. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό. Η κόρη μου μου είπε μια μέρα στο ταμείο: «Γύρισες στην Ελλάδα. Πρέπει να συνηθίσεις να έχεις στο χέρι μαζί με την πιστωτική και την ταυτότητα». Πράγματι η ευκολία που ζητιέται η απόδειξη της ταυτότητας σε διάφορες περιπτώσεις είναι καταπληκτική. Την ταυτότητά μας μας την ζητάνε σε διάφορες περιπτώσεις, η αρχή είναι πως μάλλον θέλεις να ξεγελάσεις και πρέπει να αποδείξεις πως δεν έχεις τέτοια πρόθεση.

Επάνοδος στην Ελληνική Πραγματικότητα

Επιστρέψαμε λοιπόν στην ελληνική πραγματικότητα. Από τη στιγμή που περάσαμε τα σύνορα καταλάβαμε πως κάτι έχει αλλάξει. Βασικά, με τα οδικά θέματα θ' ασχοληθώ (αν και θα υπάρχει και μια μικρή επέκταση σε άλλα). Πολλοί μου λέγανε για τις μειώσεις μισθών που θα τις καταλάβω όταν θα γυρίσω και το ζόρι που υπάρχει κλπ. Μα αυτά τα καταλάβαινα κι όσο βρισκόμουνα στη Γερμανία. Από την Ελλάδα ήταν η μισθοδοσία πράγμα που σημαίνει πως όλες τις μειώσεις τις κατάλαβα και με το παραπάνω. Αλλά η διαφορά στα σήματα στους δρόμους είναι και άμεση και έντονη.

Απεργίες

Απεργίες; Κακό πράγμα, ε; Κι αυτοί οι κακοί άνθρωποι στην Ελλάδα κάνουν απεργίες σ' αντίθεση με τους καλούς και δουλευταράδες Γερμανούς. Έτσι δεν είναι; Έτσι λένε τα κανάλια. Έτσι λένε πως λένε οι άλλοι (απ' το εξωτερικό δηλαδή) για μας και μας πείθουν πως οι απεργίες των υπολοίπων είναι κάτι κακό (αλλά αν τις κάνουν οι ίδιοι όχι - βλέπε τις τελευταίες κινητοποιήσεις των αστυνομικών π.χ.).

Συνέπεια στους χρόνους ολοκλήρωσης

Έχω ξαναγράψει για το θέμα του μύθου που θέλει τους άλλους λαούς και ειδικά τους Ευρωπαίους και ακόμα ειδικότερα τους Γερμανούς (που μας ενδιαφέρει περισσότερο μιας και τα γράμματα αυτά ήταν από τη Γερμανία, έστω κι αν τώρα τελευταία και για λίγο καιρό ακόμα γράφονται στην Ελλάδα) να είναι προγραμματισμένοι, οργανωμένοι και να τελειώνουν τα δημόσια έργα τους στην ημερομηνία που αναφέρεται στις πινακίδες που συνήθως συνοδεύουν τα έργα αυτά και λένε ποιος το φτιάχνει, ποιος το πληρώνει κλπ σε αντίθεση με τους απρογραμμάτιστους Έλληνες (άντε και μερικούς άλλους λαούς της Μέσης Ανατολής). Για άλλη μια φορά αυτό αποδεικνύεται πως είναι μόνο μύθος. Το επεισόδιο που έγινε αφορμή για το σημείωμα αυτό είναι η νέα αναβολή λειτουργίας του νέου αεροδρομίου του Βερολίνου.

Γερμανία – Ελλάδα Οδικά 2012

Οδική ήταν φέτος η επιστροφή από Γερμανία. Οδικά πήγα στο ξεκίνημα της απόσπασης (το 2009), οδικά επέστρεψα και τώρα που τέλειωσε! Για να κλείνει ο κύκλος. Κι οι συμπτώσεις τα φέρνουν έτσι ώστε ο κύκλος να κλείνει κι αλλιώς. Φεύγοντας, τελευταία στάση στην Ελλάδα ήταν στη Θεσσαλονίκη στου κουμπάρους μου. Επιστρέφοντας ήταν η πρώτη στάση κι οι πρώτοι δικοί μας άνθρωποι που είδαμε. Από Ελλάδα δεν έτυχε να ξαναπάω προς τα πάνω. Αλλά το φετινό κατέβασμα ήταν το τρίτο. Το πρώτο το Πάσχα του 2008 σε βόλτα που είχαμε κάνει «ανά τα Ευρώπας» να δούμε φίλους που ήταν ήδη αποσπασμένοι στη Γερμανία και να πάρουμε τη γνώμη τους πώς είναι τα πράγματα εκεί (αν και η Παναγιώτα μου είπε πως δεν μας είπαν τις δυσκολίες και τις αρνητικές τους απόψεις για να μην μας απογοητεύσουν). Το δεύτερο το καλοκαίρι του 2010 και το τρίτο φέτος. Κάθε δυο χρόνια δηλαδή. Είχα γράψει παλιότερα, αλλά μιας και υπάρχουν αλλαγές διάφορες αυτά τα χρόνια, αποφάσισα να γράψω για τις τελευταίες εξελίξεις στη διαδρομή.

Πτυχία

Πριν κάμποσο καιρό έγινε η απονομή των πτυχίων σ' όσους τέλειωσαν το ΤΕΙ Αθηνών από αρχές Νοέμβρη του 2011 μέχρι το Μάιο του 2012. Η απονομή έγινε τις μέρες πριν τις εκλογές, κάθε μέρα τρία- τέσσερα τμήματα. Απ' τους τελευταίους, την Παρασκευή 15 Ιούνη, στις 11 η ώρα, ορκίστηκαν οι πτυχιούχοι του τμήματος Πληροφορικής. Ανάμεσα σ' αυτούς κι ο γιος μου Δημήτρης που είχε τελειώσει την πρακτική του (κι είχε ολοκληρώσει δηλαδή τις σπουδές του) απ' τις 15 Νοέμβρη. (Το να γίνεται η ορκωμοσία λίγες μέρες πριν τις εξετάσεις είναι λίγο περίεργο, αλλά τι να κάνουμε). Χθες η Μαρία ανακάλυψε πως το τμήμα είχε δημοσιεύσει την είδηση και είχε και φωτογραφίες από την απονομή των πτυχίων. Ο Δημήτρης είναι στη τρίτη σειρά των φωτογραφιών. Με την ευκαιρία, να του εκφράσω και από εδώ τα συγχαρητήριά μου.

Παρίσι - πολυγλωσσία

Το Παρίσι και η Γαλλία γενικότερα έχουν παράδοση στο γεγονός πως δεν μιλάνε άλλη γλώσσα εκτός απ' τα γαλλικά. Κι αν ακόμα ξέρουν άλλη γλώσσα δηλαδή, δεν θα σου απαντήσουν αν τους μιλήσεις π.χ. αγγλικά. Μου έτυχε κι εμένα στα διάφορα περάσματά μου από κει, ακόμα και φέτος, να δω αυτή την αντιμετώπιση. Και ξέροντάς το, ξεκίναγα πάντα να μιλήσω γαλλικά, μια γλώσσα όμως που για μένα είναι παραχωμένη κάτω από πολλές στιβάδες με άλλες γνώσεις: ό,τι έμαθα είναι αυτά που έκανα στα πέντε χρόνια του γυμνασίου (εγώ, όπως κι οι άλλοι της σειράς μου, πήγαμε 5 χρόνια στο γυμνάσιο κι ενώ πήραμε ενδεικτικό απ' την Ε' γυμνασίου, μετά γραφτήκαμε στην Γ' Λυκείου. Τότε άλλαξε και ο χρόνος υποχρεωτικής παραμονής των εκπαιδευτικών στην οργανική τους θέση, έφυγε η καθηγήτρια που μας έκανε γαλλικά, άλλη δεν ήρθε, κι έτσι στην τελευταία τάξη δεν διδάχτηκα απ' αυτά). Έτσι, βλέποντας τη δυσκολία οι Γάλλοι, το γύριζαν στα αγγλικά κι η συνεννόηση προχωρούσε καλύτερα.

Διπλή Αναγραφή

Όπως τα Βαλκάνια ήταν κάποτε ένα μείγμα από ανθρώπους διαφορετικής φυλής και γένους και όταν δημιουργήθηκαν τα εθνικά κράτη με διάφορους τρόπους έγιναν είτε εθνοκαθάρσεις (π.χ. με την ανταλλαγή των πληθυσμών Ελλάδας - Τουρκίας το 1923, ενώ όπου δεν έγιναν, προκύπτουν τακτικά νέα προβλήματα - βλέπε Κόσοβο) παρόμοια κατάσταση υπάρχει και στην υπόλοιπη Ευρώπη, αν και όχι στην ίδια έκταση. Εδώ η ανάμειξη υπάρχει κυρίως στις περιοχές κοντά στα σύνορα. Για παράδειγμα η Αλσατία. Πόσες φορές δεν άλλαξε χέρια μεταξύ Γερμανίας και Γαλλίας. Το θέμα που δημιουργείται είναι: ποια γλώσσα μιλάνε οι κάτοικοι εκεί;

Μετακόμιση

Η ολοκλήρωση της παραμονής στη Γερμανία έγινε με την μετακόμιση όλων όσων είχαν μαζευτεί όλ' αυτά τα χρόνια πίσω στην Ελλάδα. Μια διαδικασία καθόλου απλή. Όταν πήγαμε είχαμε ένα καλογεμισμένο αυτοκίνητο. Όλα τα υπόλοιπα πράγματα αγοράστηκαν από εκεί. Δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερα καλά κομμάτια. Αλλά απ' την άλλη τα λυπόμασταν να τα πετάξουμε. Και μιας και τα παιδιά μεγαλώνουν, τελικά αποφασίσαμε να τα κουβαλήσουμε. Ειδικά μια όμορφη γωνιά τραπεζαρίας που πολύ την αγαπήσαμε, ήταν η βασική αιτία. Από παλιότερα όταν φεύγανε συνάδελφοι κρατάγαμε κάνα τηλέφωνο από μεταφορείς. Και αρκετά νωρίς αρχίσαμε το ψάξιμο, που αποδείχτηκε μάλλον περιπετειώδες γι' αυτό κι είπα να γράψω την εμπειρία μου τώρα που ολοκληρώθηκε η διαδικασία (το κείμενο γράφεται στο χωριό, χωρίς σύνδεση στο ίντερνετ και θα μεταφερθεί κάποια στιγμή!!!).

Πώς γίνονται οι ιδιωτικοποιήσεις οι καλές…

Το παρακάτω κείμενο μου ήρθε με μέιλ πριν κάμποσο καιρό, πρωτοδημοσιεύθηκε στο μπλογκ «Ενθέματα» και το θυμήθηκα προχθές που έμαθα για τα τηλέφωνα του ΕΟΠΥΥ και πώς μειώνεται έτσι ο δημόσιος τομέας. Οι αναφορές που γίνονται μέσα δεν περιλαμβάνουν την συγκεκριμένη περίπτωση (όταν μου το έστειλαν δεν ήταν ακόμα στον αέρα), αλλά δεν αλλάζει το πράγμα - έχει το ενδιαφέρον του έτσι κι αλλιώς.

Veolia

Την Veolia την ήξερα ως εταιρία μεταφορών στη Γερμανία. Μια εταιρία με πολλά παρακλάδια. Πρώτη φορά την είδα ως εταιρία καθαριότητας στη Στοκχόλμη. Και αργότερα στη Ζυρίχη και τώρα στη Γαλλία. Κι επειδή με την ίδια ακριβώς ονομασία την διάβασα παντού, δεν ξέρω πώς ακριβώς προφέρεται. Να τη πούμε Βεόλια; Κάπως έτσι μου έρχεται. Σύμφωνα δε με το σάιτ της, η εταιρία ασχολείται με το νερό, την ενέργεια, τα σκουπίδια και τις μεταφορές.

Γερμανική Γλώσσα

Δύσκολη γλώσσα η ρημάδα. Δύσκολη εκτός των άλλων γιατί η δομή της είναι τελείως άσχετη με τη δική μας αλλά και με πολλές άλλες δυτικοευρωπαϊκές γλώσσες που ξέρω (εντάξει, μην το πάρετε της μετρητοίς, που έχω διδαχτεί εννοώ). Ακολουθεί τυποποίηση μέχρι αηδίας

Παράδειγμα: «Im aktuellen Programm Konzertante Folklore werden die vielfältigen Möglichkeiten des Akkordeons als Orchestrainstrument präsentiert». Αν θέλαμε να το μεταφράσουμε κατά λέξη και με τη σειρά που είναι γραμμένο θα λέγαμε: «στο σημερινό πρόγραμμα λαογραφικής συναυλίας θα οι διάφορες δυνατότητες το ακορντεόν ως οργάνου ορχήστρας παρουσιαστούν»

Κι όπως λέει κι έναν ανέκδοτο, η γλώσσα είναι έτσι δομημένη, για να μην διακόπτει κάποιος τους Γερμανούς όταν μιλάνε. Γιατί όταν δεν έχεις ακούσει το ρήμα (που μπαίνει πάρα πολλές φορές στο τέλος) πώς μπορείς να ξέρεις τι θέλει να πει ο άλλος!

Ντονέρ

Το κεμπάπ είναι τούρκικο έδεσμα. Είναι το αντίστοιχο του δικού μας γύρου, που και τα δυο μπορούν να βρεθούν κάτω από την κοινή ονομασία ντονέρ. Και στη Γερμανία ειδικά έτσι το βλέπουμε συνήθως, όμως λίγο παραέξω η λέξη κεμπάπ κυριαρχεί. Είναι απίστευτο σε πόσα διαφορετικά μέρη το είδα - σχεδόν σε όλες τις πόλεις που επισκέφτηκα, αλλά και στη μέση του πουθενά στη Γαλλία, σ' ένα δρόμο επαρχιακό, χωρίς κάποια σπίτια εκεί κοντά, δεν υπήρχε δηλαδή καν χωριό, το ντονεράδικο είχε ανοίξει μόνο για τους περαστικούς!

Πορτοκαλόπιτα

Τις προηγούμενες μέρες γιόρταζε η Μαρία κι είπαμε να φτιάξουμε ένα γλυκό και να μην πάρουμε από τα έτοιμα, όπως κάναμε άλλες χρονιές. Και διαλέξαμε μια πορτοκαλόπιτα: ένα ιδιαίτερο γλυκό που παρά το όνομά του δεν έχει πορτοκάλια παρά μόνο λίγο ξύσμα. Την πρωτοδοκιμάσαμε στον Άγιο Γεώργιο, εξ' από τη Λιβαδειά κάποιο Πάσχα πριν μερικά χρόνια και μας άρεσε. Τη θυμήθηκα κι είπα να την παρουσιάσω σήμερα.

Το Μεγάλο Δουκάτο

Λουξεμβούργο. Μια λέξη τρεις έννοιες. Η πόλη, το κράτος και η περιοχή. Το κράτος, (να ξεκινήσω απ' αυτό) είναι το μεγάλο Δουκάτο του Λουξεμβούργου. Που παρόλο που στον τίτλο του έχει τη λέξη «μεγάλο» στην πραγματικότητα είναι ένα κράτος με έκταση μόλις 2,5 χιλιάδες τετραγωνικά χιλιόμετρα και πληθυσμό σκάρτο μισό εκατομμύριο (45 εθνικότητες και με τρεις! επίσημες γλώσσες όπως έγραφα και τις προάλλες: τα λούξικα, τα γαλλικά και τα γερμανικά, αλλά κάθε Λούξος μιλάει αρκετά περισσότερες, αγγλικά - αλίμονο -, τη γλώσσα της καταγωγής του, τη γλώσσα των φίλων του) κι άλλους 150 χιλιάδες που έρχονται κάθε μέρα εδώ για δουλειά και επιστρέφουν μετά σπίτι τους, στη χώρα τους! Το σχήμα του είναι κάτι σαν τρίγωνο, σφηνωμένο ανάμεσα σε Γερμανία, Βέλγιο και Γαλλία, με τρεις κύριες οδικές εισόδους προς τις χώρες αυτές, ανατολικά, δυτικά και νότια αντίστοιχα. Το έχω επισκεφτεί (αν δεν κάνω λάθος) τέσσερις φορές μέχρι τώρα, καμιά απ' αυτές για να μείνω. Μια διανυκτέρευση έχω, την τελευταία φορά, πριν ένα δίμηνο, αλλά κι αυτή διερχόμενος ήμουνα κι απλά έτυχε το ξενοδοχείο να είναι εκεί. Μόνο την πρωτεύουσα έχω δει, η Μαρία που έμεινε κάμποσο καιρό πριν από ποοοολλά χρόνια, έχει κάνει και βόλτες προς την υπόλοιπη χώρα.