Κένιγκστάιν

Το Κένιγκστάιν είναι ένας απ' τους βράχους της περιοχής που λέγαμε χθες (στάιν - stein γενικά είναι η πέτρα) και πάνω του είχε φτιαχτεί ένα κάστρο. Αυτό λοιπόν το Κάστρο του Κένιγκστάιν (Festung Königstein) πήγαμε να επισκεφτούμε. Κι όταν λέγαμε να πάμε, δεν ξέραμε τι ακριβώς θα δούμε, φανταζόμασταν πως θα είχαμε μια υπέροχη θέα προς τον Έλβα (που στην περιοχή κάνει δυο όμορφες αντίθετες καμπύλες όπως το γράμμα S) αλλά και όσο να 'ναι όμορφη θέα θα είχε αφού είναι ένα ύψωμα σ' έναν κάμπο. Στο νου μας είχαμε κάτι σαν το Χλεμούτσι, το κάστρο της Κυλλήνης, (που βέβαια η θέα απ' αυτό είναι συνταρακτική, βλέπεις απ' την Κεφαλλονιά μέχρι την Κυπαρισσία, εδώ δεν είναι τόση) ή από άλλα κάστρα (όπως της Μυτιλήνης ή του Μολύβου) στα οποία όταν μπαίνεις μέσα δεν έχεις να δεις και πολλά. Κάνεις μια βόλτα και τα έχεις δει όλα. Κι η Μαρία γκρίνιαζε για τα 6€ που έπρεπε να πληρώσουμε για είσοδο. Οι Γερμανοί που για τα πάντα έχουν είσοδο κλπ. Μπήκαμε λοιπόν κατά τις 11:30 και δεν μείναμε πολύ. Χαλαρά, μόλις τέσσερις ωρίτσες! Γιατί το κάστρο μέσα είναι γεμάτο.

Μπαστάι

Το να βρεις βράχους στην Ελλάδα είναι κάτι το πολύ συνηθισμένο. Ακόμα και στους κάμπους βρίσκονται βράχια, ενώ τα βουνά είναι διάσπαρτα από τέτοια. Όμως και πάλι, όταν βλέπεις τα μετέωρα αισθάνεσαι ένα δέος. Σκέψου τώρα να είσαι Γερμανός, να είσαι μακριά από τις Άλπεις ή άλλα βουνά, να βλέπεις όλο κάμπους γύρω σου (άντε και κάνα λόφο) και ξαφνικά να μια περιοχή που είναι σπαρμένη με βράχια. Κι όχι ένα δυο. Ομάδες βράχων που ξεπετάγονται διακόσια και τρακόσια μέτρα ψηλότερα απ' την υπόλοιπη περιοχή. Ε, μάλλον εκπλήσσεσαι και θεωρείς πως έχεις μια περιοχή με κάτι το ιδιαίτερο. Και πράγματι, η ομορφιά των βράχων του Μπαστάι (Bastei), του Λίλιενστάιν (Lilienstein) κλπ είναι ανείπωτη. Αν δε βάλει κανένας και τον Έλβα που κυλάει εκεί ανάμεσα το πράγμα αρχίζει και ξεφεύγει από κάθε φαντασία.

Σαξονική Ελβετία

Το Στανττ Βάλεν όπως το είδαμε από μακρυά από τα βράχια

Στα μέσα Μαρτίου, με τα συνηθισμένα μηνύματα που ανταλλάσσουμε με φίλους με διάφορα ανέκδοτα ή φωτογραφίες κλπ, μου έστειλαν μια παρουσίαση που αναφερόταν σε κάποια μέρη της Σαξονίας. Δεν έλεγε πού ακριβώς ήταν, έγραφε μόνο πως είναι Σαξονία, στη Γερμανία αλλά οι φωτογραφίες που τη συνόδευαν ήταν καταπληκτικές. Μας έκαναν τρομερή εντύπωση (όπως θα ξέρετε οι περισσότεροι δεν συμβαίνει πάντα έτσι μ' αυτά τα μηνύματα που παίρνουμε, ακόμα κι αν είναι από γνωστά και εγγυημένα άτομα). Με τη σειρά μου τα έστειλα σε άλλους φίλους με την παρατήρηση πως δεν ξέρω πού βρίσκονται και δεν τα έχω επισκεφτεί, αλλά μόλις το ανακαλύψω θα το κάνω. Παράλληλα, η Μαρία, τα στέλνει στο Βασίλη, συνάδελφο απ' αυτούς που γυρίζουνε στη Γερμανία που βρέθηκαν, ρωτώντας τον αν έχει ιδέα περί της θέσης. Η απάντηση ήρθε την επόμενη μέρα με μπόλικα στοιχεία. Η περιοχή που παρουσιάζεται είναι αυτό που οι Γερμανοί αποκαλούν Σαξονική Ελβετία (Sächsische Schweiz). Και κοιτάζοντας στο χάρτη βλέπω πως είναι στο τριεθνές Γερμανία - Πολωνία - Τσεχία, πάνω στη διαδρομή που είχαμε προγραμματίσει να κάνουμε στις διακοπές του Ιουνίου.

Το Μπλογκ

Το μπλογκ λοιπόν, μετά απ' αυτή τη δημοσίευση θα κινείται με αυτόματο πιλότο. Γιατί δηλ. το λέω έτσι; Τόσο δύσκολο είναι να κινείται κανονικά; Πιο δύσκολο απ' ό,τι φαντάζεται κάποιος που δεν έχει ασχοληθεί με το χόμπι. Για να είναι έτοιμα τα κείμενα που διαβάζετε, χρειάζεται χρόνος τόσος, όσος δεν φανταζόμουνα όταν το ξεκινούσα. Γιατί στο ξεκίνημα υπήρχε αρκετό υλικό έτοιμο, απ' αυτά που έγραφα και έστελνα σε φίλους για το πώς είναι η ζωή εδώ. Και το μόνο που είχα να κάνω ήταν να πάρω τα κομμάτια και να τα μεταφέρω. Παράλληλα, κάποια εμπλουτίζονταν με φωτογραφίες, ενώ συμπληρώνονταν και κάποια κομμάτια λόγω επικαιρότητας. Όμως, κάποια στιγμή τα έτοιμα τέλειωσαν. Κι έτσι τα καινούρια έπρεπε να έρχονται πιο τακτικά. Δεν έχω παράπονο. Θέματα είχα αρκετά. Κι η ενθάρρυνση από σας που διαβάζατε έδωσε άλλο νόημα στις ώρες που ταξίδευα προς Στουτγάρδη (ή και Μάνχαϊμ πέρυσι - δεν ξέρω γιατί, αλλά το μεγαλύτερο μέρος έχει γραφτεί το πρωί, στο πήγαινε και τις ώρες εξήμισι - οκτώμισι, ώρες που κανονικά είναι ώρες ύπνου).

Επέτειοι

Τέλειωσαν λοιπόν τα σχολεία μας. Παρ’ όλ’ αυτά, εγώ εδώ, στις επάλξεις του μπλογκ. Λέω φέτος να μην κάνω διακοπές από τις δημοσιεύσεις. Μόνο που οι επόμενες θα είναι με αυτόματο πιλότο. Δηλ. θα ανεβαίνουν έτοιμα κομμάτια, που όμως δεν θα έχω την ευκαιρία να τα βλέπω και να τα ελέγχω καθημερινά μιας και η σύνδεση με το ίντερνετ θα είναι σποραδική. Πέρα απ’ το ότι εκεί που θα βρίσκομαι θα είμαι σε διακοπές, πράγμα που σημαίνει πως θ’ αλλάξω συνήθειες.

Κάτι τέτοια λέω και η Μαρία γελάει. Η Μαρία. Που σήμερα έχει και γενέθλια. Να της ευχηθώ λοιπόν κι από δω. Χρόνια καλά και πολλά, γυναίκα. Να με χαίρεσαι και να σε χαίρομαι. Να είμαστε καλά και να τα περνάμε καλά.

Λήξη Σχολικού Έτους

Ένας ακόμα χρόνος τελειώνει. Τελευταία μέρα του σχολικού έτους 2010 – 2011 για τα σχολεία της Βάδης – Βυρτεμβέργης. Όπως λέω πολλές φορές οι εκπαιδευτικοί έχουμε την τύχη να λέμε «καλή χρονιά» πολλές φορές το χρόνο μιας και έχουμε πολλές και διαφορετικές χρονιές. Κι αυτή εδώ που μόλις τελειώνει έχει μια ιδιομορφία: Τελειώνει σήμερα, αλλά η καινούρια δεν αρχίζει αύριο. Ραντεβού το Σεπτέμβρη, όπως έλεγαν παλιότερα οι χειμερινοί κινηματογράφοι. Και το θέμα είναι πως όταν λέμε του χρόνου, πρέπει να είναι ο άλλος του σιναφιού για να καταλάβει πότε εννοούμε. Χώρια ότι τα μπερδεύουμε κι εμείς. Στις διακοπές, σε πια χρονιά αναφερόμαστε όταν λέμε φέτος; Σ’ αυτή που πέρασε ή σ’ αυτή που έρχεται. Πάντως, έτσι κι αλλιώς, σε λίγο οι συνάδελφοι στο σχολείο θα αποχαιρετιστούμε και αμέσως μετά αρχίζουν οι καλοκαιρινές μας διακοπές. Για τη Γερμανία αυτές κρατάνε έξι βδομάδες. Βέβαια, είχαμε άλλες δυο τον Ιούνη και συμπληρώσαμε, αλλά τώρα, που θέλουμε να πάμε στην Ελλάδα για διακοπές, ο χρόνος μας είναι αυτός, ο μετρημένος. 4 βδομάδες στη Μυτιλήνη, δυο στην Αθήνα, έχουμε και τη διαδρομή, δεν βγαίνουνε, δεν βγαίνουνε. Και το θέμα είναι πως η Μαρία στη Βαυαρία τελειώνουν την Παρασκευή άρα δεν μπορούμε φύγουμε πιο μπροστά.

Πληρωμές

Έχω αναφερθεί και παλιότερα για το θέμα του πώς γίνονται οι πληρωμές εδώ. Μιας και τότε αφενός επικεντρώθηκα στη κυκλοφορία του πλαστικού χρήματος αφετέρου η εμπειρία μεγάλωσε (χωρίς ουσιαστικές διαφορές) λέω να δώσω μερικά στοιχεία ακόμα.

Μονώσεις

Για το γεγονός πως οι οικοδομές εδώ γίνονται με τα ψέμματα, χωρίς τους τόνους σίδερο που χρησιμοποιούμε στην Ελλάδα έχω γράψει και ξαναγράψει (πέρυσι το Μάιο, αλλά και φέτος το Γενάρη). Και απ' τη στιγμή που δεν έχει σεισμικότητα η περιοχή, δεν είναι κακό αυτό. Αντίθετα: με το να μην έχουν τόσο βάρος από σιδερομπετόν τους δίνει τη δυνατότητα να έχουν και μεγαλύτερο ύψος (αν και δεν το εκμεταλλεύονται συχνά αυτό) και μεγάλες επιφάνειες χωρίς κολώνες και δοκάρια. Και γενικά εκτός από οικονομία στο σίδερο κάνουν οικονομία και στα άλλα υλικά. Στις περισσότερες φορές αυτό φαίνεται στα πλακάκια στο πάτωμα ή στα είδη υγιεινής των σπιτιών (βέβαια, η εμπειρία μου είναι από σπίτια για νοίκιασμα, κάτι που ίσως παίζει το ρόλο του γιατί στα καταστήματα που βλέπω δεν ισχύει το ίδιο). Εκεί όμως που δεν φαίνεται να κάνουν οικονομία είναι στα υλικά για μόνωση.

Ζωολογικό Πάρκο Μονάχου Συνέχεια

Στο θερμαινόμενο κλειστό χώρο με τα είδη των τροπικών περιοχών (λιοντάρια, πούμα κλπ) υπάρχει και η ανάλογη βλάστηση. Κι εδώ κυκλοφορούν νερά, αλλά είναι καλυμμένα με νούφαρα.

Ζωολογικό Πάρκο Μονάχου

Οι ελέφαντες πάντα εντυπωσιάζουν. Τις μέρες εκείνες είχαν και γεννητούρια, αλλά η μαμά με το μικρό ήταν στο σπίτι μέσα (ναι, όλο αυτό το τεράστιο συγκρότημα είναι το σπίτι τους) κι έτσι δεν καταφέραμε να τη δούμε!

Το Μόναχο, όπως κάθε γερμανική πόλη που σέβεται τον εαυτό της, διαθέτει το Ζωολογικό πάρκο του. Το έβλεπα από τότε που ήρθα μιας και η μια του είσοδος είναι σε μια απ' τις στάσεις του μετρό που περνάει κάτω απ' το σπίτι. Δεν έδινα ιδιαίτερη σημασία. Έλεγα να πάμε καμιά φορά να το δούμε, αλλά η πρότασή μου αυτή απορριπτόταν μετά πολλών επαίνων από τη Μαρία. Βλέπετε η εμπειρία μας ήταν είτε από κάποιους παλιότερους ζωολογικούς κήπους (συνήθως αυτό τον όρο χρησιμοποιούσαμε, δεν ξέρω πότε μπήκε το πάρκο στη ζωή μας) που ήταν μάλλον μικροί και με λίγα ζώα και ίσως σε κακές συνθήκες είτε από το Αττικό Ζωολογικό Πάρκο. Που είναι μεν αρκετά μεγάλο, το είχαμε επισκεφθεί πριν αρκετά χρόνια όταν τα παιδιά ήταν μικρά ακόμα, μάλλον λίγα χρόνια από τότε που είχε ανοίξει και δεν μας έκανε εντύπωση. Δεν μας τράβηξε ας πούμε να ξαναπάμε.

Άουσβιτς

Στο Άουσβιτς βρέθηκα τον προηγούμενο μήνα, στα πλαίσια μιας εκδρομής στην Πολωνία: Βαρσοβία - Κρακοβία. Και δεν μπορώ να πω πως θα ήταν ολοκληρωμένη χωρίς μια επίσκεψη - προσκύνημα στο στρατόπεδο του Άουσβιτς, που βρίσκεται πολύ κοντά στην Κρακοβία (γύρω στα 60 χλμ, στο δρόμο για τη Γερμανία). Και η παρουσίαση γίνεται σήμερα, αρκετά πριν την υπόλοιπη Πολωνία, για να είναι κοντά με το αντίστοιχο χθεσινό του Νταχάου. Για αρχή μια αεροφωτογραφία του Άουσβιτς, που δείχνει τα δυο τμήματα του στρατοπέδου, το πρώτο στο κάτω μέρος είναι το αρχικό στρατόπεδο, γνωστό ως Άουσβιτς Ι ενώ στο πάνω μέρος φαίνεται το συμπληρωματικό κομμάτι που φτιάχτηκε, το Άουσβιτς ΙΙ Μπίρκεναου. Για να γίνει καλύτερα κατανοητή η κλίμακα, η απόσταση μεταξύ τους είναι περίπου 2 χιλιόμετρα και κάτι. Πριν προχωρήσω να σημειώσω πως αν κάποιος θέλει να το βρει στο χάρτη, ναι μεν το γκουγκλ το αναγνωρίζει και το εντοπίζει, όμως το επίσημο όνομα σήμερα είναι Οσβίετσιμ (Oświęcim). Άουσβιτς είναι το γερμανικό όνομα του χωριού.

Νταχάου, το Στρατόπεδο Συγκέντρωσης

Μάλιστα. Μετά από την πόλη, να αναφερθώ και σ' αυτό που έκανε το όνομά της γνωστό ανά τον κόσμο. Ήδη από την αλλαγή στον τονισμό γίνεται κατανοητό πως μιλάμε για το στρατόπεδο συγκέντρωσης Νταχάου (Konzentrationslager Dachau ή αλλιώς το KZ-Gedenkstaette Dachau) που λειτούργησε εδώ δίπλα ήδη από το 1933, λίγο μετά την επικράτηση του Ναζισμού, μέχρι τις 29 Απριλίου του 1945 όταν οι σύμμαχοι απελευθέρωσαν όσους κρατούμενους είχαν επιβιώσει. Σήμερα ο χώρος λειτουργεί σαν ένας τόπος μνήμης για τις επόμενες γενιές. Το στρατόπεδο "φιλοξένησε" κατά το διάστημα λειτουργίας του πάνω από 200.000 κρατούμενους, στην αρχή Γερμανούς αντιστασιακούς, αργότερα προστέθηκαν Ρομά, ομοφυλόφιλοι, Μάρτυρες του Ιεχωβά, Εβραίοι και στο τέλος ό,τι περίσσευε όχι μόνο από τη Γερμανία αλλά και από τις κατακτημένες χώρες. Από δω πέρασαν και περίπου 1000 Έλληνες, ανάμεσά τους ο τότε γραμματέας του ΚΚΕ Νίκος Ζαχαριάδης. Το μεγαλύτερο μέρος των κρατουμένων χρησιμοποιήθηκε ως εργατικό δυναμικό στις γύρω βιομηχανίες (όπως π.χ. στη BMW). Και όταν οι κρατούμενοι έφταναν στο στρατόπεδο αντίκριζαν αυτό το σύνθημα στην πόρτα που διάβαιναν: "Η εργασία απελευθερώνει" (Arbeit macht frei). Ένα σύνθημα που χρησιμοποιήθηκε και σε άλλα στρατόπεδα.

Ντάχαου

Ντάχαου; Γιατί Ντάχαου; Νταχάου δεν είναι; Ναι. Έτσι είναι γνωστό στην Ελλάδα. Με τον τόνο στην παραλήγουσα, αλλά εδώ το προφέρουν με τον τόνο στην προπαραλήγουσα. Κι επειδή το "Νταχάου" στην Ελλάδα είναι συνδεδεμένο με το εκεί στρατόπεδο συγκέντρωσης (για το οποίο θα μιλήσουμε αύριο) κι έτσι αναφέρονται και συνθήκες Νταχάου (όταν θέλουμε να μιλήσουμε για απαράδεκτες και δύσκολες συνθήκες), ενώ εδώ εγώ θέλω να γράψω για το χωριό που υπάρχει δίπλα στο Μόναχο (και το οποίο είχε "φιλοξενήσει" και το στρατόπεδο, βέβαια), προτιμώ να το τονίζω όπως το λένε οι Μοναχέζοι κι Νταχαγιώτες (καλό; Για να πω τους κατοίκους του μονολεκτικά κι όχι περιγραφικά γίνομαι γλωσσοπλάστης! Καλά, ντε, μη βαράτε).

Ιατρικές εξετάσεις

Πολλές φορές παραπονιόμαστε για το τι καλύπτουν τα ασφαλιστικά ταμεία στην Ελλάδα. Ας πούμε δεν καλύπτουν (ουσιαστικά) οδοντιατρικές παρεμβάσεις. Στο δημόσιο (ΟΠΑΔ τώρα τελευταία) πληρώνουν κάτι λίγα που όμως για να τα πάρεις έχει τεράστια γραφειοκρατεία μιας και πρέπει να αποδείξεις ότι εσύ δεν είσαι απατεώνας. Ας πούμε για ένα βγάλσιμο ή ένα σφράγισμα (αξίας 30€ π.χ) να πας στο γιατρό να γράψει τι θα κάνει, να το δούνε πριν, να πας στο γιατρό σου να κάνει ό,τι χρειάζεται, να ξαναπάς να ελέγξουν ότι έγινε η δουλειά που είχαν προεγκρίνει και μετά να υποβάλλεις τα χαρτιά για να πάρεις ένα μικρό μέρος απ' όσα έχεις δώσει. Οπότε αν, όπως εγώ, ζεις μακριά από το κέντρο που γίνονται όλοι αυτοί οι έλεγχοι το να πας (με αυτοκίνητο ή τα μέσα συγκοινωνίας δεν έχει σημασία) μέχρι εκεί τρως με το παραπάνω τα λεφτά που θα πάρεις.

Κόχερλμπαλ 2011

Ιδού λοιπόν. Έφτασε η τρίτη Κυριακή του Ιούλη κι ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για την διεξαγωγή του Κόχερλμπαλ 2011 που έγραφα την περασμένη Κυριακή. Κι ο χορός ξεκίνησε. Ο καιρός ανέβαλε τη βροχή για το βράδυ, ελπίζω να πάει αρκετά αργά, ώστε να δούμε και τα πυροτεχνήματα από τη λήξη του Τόλγουντ. Παρέκβαση: Από το μπαλκόνι μου τελευταία βλέπω κάθε μερικές μέρες πυροτεχνήματα. Δεν ξέρω ποια γεγονότα σηματοδοτούν, αλλά κάθε λίγο βλέπουμε κάνα πεντάλεπτο εκτόξευσης. Σήμερα είναι η λήξη του Τόλγουντ και έχει προαναγγελθεί ρίψη κι αυτή θα κρατήσει αρκετά, πάνω από 10 λεπτά. Κι είναι ωραίο θέαμα απ' το μπαλκόνι, αλλά αν ο καιρός μας τα χαλάσει, τίποτα δεν θα απολαύσουμε. Τέλος παρέκβασης, επιστροφή στο Κόχερλμπαλ. Βέβαια, δεν πήγα απ' τις 6 το πρωί. Σιγά που θα ξύπναγα μαύρο χάραμα. Δεν με φτάνει που το κάνω καθημερινά για αν πάω στο σχολείο να το επαναλάβω και την Κυριακή; Δεν πάει.

Διακοπή Τηλεφώνου

Εδώ στη Γερμανία υπάρχουν διάφορες τηλεφωνικές εταιρίες για σταθερό τηλέφωνο. Σχεδόν κάθε εταιρία κινητής τηλεφωνίας έχει και την αντίστοιχη σταθερή και αντίστροφα. Κι όταν λέω για εταιρία κινητής εννοώ κύρια εταιρία, αυτή που έχει τη συχνότητα και τον κωδικό κι όχι τα πολλά παρακλάδια που ξεφυτρώνουν κι αναλαμβάνουν να πουλήσουν μέσα από το δίκτυο καταστημάτων που διαθέτουν και συνδέσεις κινητής. Γιατί αν κάτσουμε να μετρήσουμε όλες αυτές τις ατέλειωτες παραλλαγές, δεν θα βγάλουμε άκρη. Κι όσο και να μετράμε, όλο και κάποια θα μας ξεφεύγει. Όταν ήρθα λοιπόν στη Γερμανία πριν από σχεδόν δυο χρόνια έπρεπε να διαλέξω εταιρία. Ο Γιώργος μου είχε πει πως μόνο η μαμά Τέλεκομ είναι γνήσια και αξιόπιστη. Οι άλλες έχουν διάφορα προβλήματα. Ο ίδιος είχε κάποια κακή εμπειρία στην αρχή με κάποια (δεν θυμάμαι ποια) γι' αυτό και επέμενε. Εγώ διάλεξα αυτήν που η προσφορά της ήταν η καλύτερη εκείνη τη στιγμή και δεν μετάνιωσα.

Αριστερή Στροφή

Για τους δρόμους αναφέρομαι. Μην το παρεξηγήσει και το πολιτικοποιήσει κανένας. Όχι δηλαδή πως θα ήταν κακό κάτι τέτοιο, αλλά απλά να ξεκαθαρίζω τα πράγματα απ' την αρχή. Για το τι γίνεται όταν (όπως έχω γράψει και παλιότερα) στρίβει κάποιος αριστερά. Επιτρέπεται; Γενικά και στις περισσότερες περιπτώσεις ναι. Υπάρχου εξαιρέσεις; Πολλές. Και πρέπει να προσέχεις ιδιαίτερα για να μην έχεις πρόβλημα! Στον ένα και κάτι χρόνο που πέρασε είχα διάφορες εμπειρίες, πρόσεξα κάποια πράγματα καλύτερα κλπ μέχρι που μια εμπειρία με έπεισε πως το πράγμα θέλει ακόμα παραπάνω ψάξιμο. Αλλά για να μη μακρηγορώ άλλο και να μην μιλάω με γρίφους, ας πάμε στο ψητό.

Ντόναουβερτ, Θρησκευτικό!

Η "πίσω" πύλη της τειχισμένης πόλης

Γιατί έδωσα τον χαρακτηρισμό "θρησκευτικό" στο Ντόναουβερτ στο σημερινό σημείωμα; Γιατί σήμερα θα ασχοληθώ με τις (δυο) εκκλησίες του. Εντάξει, θα δούμε και μερικά άλλα μέρη του, αλλά το κυρίως πιάτο θα είναι οι εκκλησίες, από μέσα κι απ' έξω. Δεν ξέρω γιατί, αλλά τις βρήκα εντυπωσιακές.

Ντόναουβερτ, η Πόλη

Άποψη του καινούριου δημαρχείου. Τίποτα το ιδιαίτερο θα έλεγα, εκτός απ' τις καμπάνες που δίνουν συναυλία δυο φορές τη μέρα.

Το Ντόναουβερτ ανήκει στην περιοχή της Βαυαρίας που στα Ελληνικά αποδίδεται ως Σουηβία, αλλά που δύσκολα μπορεί να το βρει κάποιος έτσι, στα Γερμανικά είναι Σβάμπεν (Schwaben) και οι Έλληνες της Γερμανίας τους κατοίκους τους λένε Σβάμπηδες. Η περιοχή τους επεκτείνεται και στο γειτονικό κρατίδιο της Βάδης Βυρτεμβέργης, έτσι μικρή σχέση καταγωγής έχουν με τους Βαυαρούς. Ίσα ίσα, έχουν τα δικά τους χαρακτηριστικά, τα δικά τους φαγητά. Να αναφέρω επί τη ευκαιρία ότι το κρατίδιο της Βαυαρίας περιλαμβάνει την καθεαυτό Βαυαρία (χωρισμένη σε 2 διοικητικές ενότητες αλλά δεν έχει σημασία) την Φρανκονία (στο βόρειο κομμάτι, εκεί που είναι η Νυρεμβέργη) και τμήμα της Σουηβίας (στα δυτικά με πρωτεύουσα το Άουγκσμπουργκ). Υπάρχει και το Άνω Παλατινάτο ως διοικητική υποδιαίρεση.

Ντόναουβερτ, τα Ποτάμια

Το Ντόναουβερτ (Donauwörth) είναι μια μικρή (για τα Γερμανικά δεδομένα) πόλη 20 χιλιάδων κατοίκων περίπου. Είναι κτισμένη στη συμβολή του Δούναβη με τον παραπόταμό του Βέρνιτς (Wörnitz - κι άλλοι παραπόταμοι συμβάλουν στην ευρύτερη περιοχή, αλλά μιλάμε για τον πιο σημαντικό). Βρίσκεται εκεί πολλούς αιώνες τώρα (υπάρχουν σημάδια απ' το 500 περίπου, πολύ παλιά για τα δεδομένα της Γερμανίας) και μιας και είναι μικρή και άσημη (τρόπος του λέγειν αφού εδώ έχουν διαδραματιστεί αρκετά ιστορικά γεγονότα) μάλλον δεν πρέπει να την πείραξαν ιδιαίτερα οι βομβαρδισμοί του Β' παγκοσμίου πολέμου. Είναι χτισμένη πάνω στη λεγόμενη "Ρομαντική Οδό" αλλά δεν ήταν αυτός ο λόγος που μου κίνησε την περιέργεια να την επισκεφθώ. Πέρυσι τέτοια εποχή το τρένο της επιστροφής δεν πέρναγε απ' την Ουλμ αλλά έκανε παράκαμψη και περνάγαμε απ' το Ντόναουβερτ και φτάναμε από βόρεια στο Άουγκσμπουργκ. Δεν έκανε στάση, απλά έβλεπα απ' το παράθυρο το σταθμό (που είναι τεράστιος για μια τόσο μικρή πόλη) και τον Δούναβη. Επί ένα μήνα περίπου, κάθε μέρα από εδώ, ε, κάποια στιγμή είπα πως πρέπει να φτάσω και μέχρις εδώ να δω την πόλη από κοντά.

Κόχερλμπαλ

Τι είναι πάλι ετούτο; Κόχερλμπαλ (Kocherlball); Για τους μη γνωρίζοντες "Ball" εκτός από το προφανές, μπάλα, είναι και ο χορός. Μπάλος είναι, ας πούμε, ένας γνωστός χορός στην Ελλάδα. Γιατί λέγεται έτσι; Μάλλον ήρθε από έξω και συνδυάστηκε με προϋπάρχοντα χορό κι ονομάστηκε έτσι. Και το μπαλάρω είναι γνωστό σε μερικά μέρη με την έννοια του χορεύω, αλλά και στο Διδυμότειχο όταν ήμουνα έμαθα πως τις απόκριες σε διάφορα κέντρα διοργανωνόταν ένας "μπαλνταφάς" που από τότε το ανέλυσα σε "μπαλ ντ' ανφάν" (γαλλικά δηλ. bal d' enfants) χορός για τα παιδιά. Και καλά, πολλά είπαμε για το δεύτερο κομμάτι, το μπαλ, αλλά το κόχερ τι είναι; Κόχερ είναι αυτό που βράζει, που μαγειρεύει. Είναι δηλ. ο χορός για τις μαγείρισσες, αλλά και τις υπηρέτριες μαζί. Και πότε έπαιρναν άδεια οι μαγείρισσες να πάνε να χορέψουν; Όταν δεν τις χρειάζονταν, πολύ πρωί. Σε ανάμνηση του χορού που έκαναν λοιπόν κάποτε για να ξεσκάσουν κι αυτές, γίνεται την σημερινή εποχή την τρίτη Κυριακή του Ιούλη ένας χορός στον κινέζικο πύργο του Μονάχου, απ' τις 6 το πρωί μέχρι τις 10.

Τόλγουντ 2011

Έγραψα πέρυσι για το Τόλγουντ, το καλοκαιρινό φεστιβάλ του Μονάχου. Να μην επαναλαμβάνομαι. Πήγα και στο φετινό. Παρόμοιο είναι με πέρυσι, αρκετές από τις σκηνές και τους πάγκους έχουν τα ίδια πράγματα. Βέβαια οι καλλιτέχνες που συμμετέχουν είναι διαφορετικοί κι απ' τους πιο αξιόλογους.
Η οργάνωση και πάλι εξαιρετική, με τα λεωφορεία της και τα υπόλοιπα. Η μόνη διαφορά πως φέτος άρχισε πιο νωρίς (22/6) κι έτσι την άλλη Κυριακή στις 17 τελειώνει...

Έργα Υπόγειου στο Μόναχο!

Έργα για την υπόγεια διέλευση μέσων μεταφοράς δεν κάνουν μόνο η Αθήνα και η Θεσσαλονίκη. Παρόμοια έργα ξεκίνησαν το προηγούμενο διάστημα και στο Μόναχο. Και το γράφω έτσι περιγραφικά και δεν λέω, ας πούμε, μετρό γιατί από τις υπόγειες αυτές σήραγγες που θα φτιαχτούνε δεν θα περνάει το μετρό αλλά ο προαστιακός. Αν και η διαφοροποίηση είναι λίγο σχετική, αφού και τα δυο μέσα αλλού κινούνται υπόγεια κι αλλού επίγεια, περισσότερο έχει να κάνει με το ότι το μετρό κινείται κυρίως μέσα στην πόλη και με πιο πυκνά δρομολόγια (συνήθως 10λεπτα αλλά και κάποια 5λεπτα ενώ πολύ νωρίς είναι 20λεπτα). Αντίθετα αυτό που αποδίδεται ως προαστιακός και που οι Γερμανοί το λένε S-Bahn (Schnell Bahn - γρήγορο ή σύντομο τρένο) και είναι κομμάτι των Γερμανικών Σιδηροδρόμων (κι όχι των αστικών συγκοινωνιών) και χρησιμοποιεί συνήθως κοινούς σταθμούς με περιφερειακά τρένα ή άλλα μεγάλων αποστάσεων ενώ τα δρομολόγιά του είναι σχετικά αραιά: από 20 λεπτά το πιο λίγο μέχρι μερικές μόνο φορές τη μέρα.

Ολυμπιακοί Αγώνες 2018

Δεν τους πήραμε, δεν τους πήραμε.
Όπως είναι γνωστό στους τακτικούς επισκέπτες του μπλογκ το Μόναχο ήταν ένας απ' τους 3 διεκδικητές για τους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του 2018. Φιλοδοξία του να είναι η πρώτη πόλη που θα έχει διοργανώσει τόσο θερινούς (το 1972) όσο και χειμερινούς αγώνες. Η μεγάλη μέρα της απόφασης ήταν χτες. Από καιρό υπήρχαν μετρητές αντίστροφης μέτρησης για την ώρα της ανακοίνωσης. Επίσης είχαν ετοιμαστεί και οι σχετικές φιέστες, πλην όμως οι "αρμόδιοι" στο μακρινό Ντούρμπαν της Νότιας Αφρικής αποφάσισαν πως οι αγώνες πρέπει να πάνε στην Κορέα.

Το ερώτημά μου είναι: Όπως και στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, για τη διοργάνωση είχαν προγραμματιστεί διάφορα μεγάλα έργα (όπως η αναμόρφωση των γραμμών του προαστιακού για την οποία θα τα πούμε μάλλον αύριο). Τώρα; Ποια θα πραγματοποιηθούν και ποια θα μπουν στο χρονοντούλαπο;

Ταξικά Ταξίδια

Τα ταξίδια ήταν πάντα ταξικά για τους ταξιδεύοντες. Οι πρώτοι διδάξαντες, τα καράβια. Τα αρχαία χρόνια ας πούμε, όποιος είχε φράγκα καθόταν στην καρέκλα και ρέμβαζε το ταξίδι με το πλοίο, ενώ όποιος δεν είχε τράβαγε κουπί ή έκανε άλλες δουλειές έχοντας για ανταπόδοση τη δυνατότητα να ταξιδέψει (έστω και με κινδύνους να μην τον αφήσουν όταν έφθαναν στον προορισμό και να συνέχιζαν να τον κρατάνε για να τραβάει κουπί – αλλά σ’ αυτό ούτε και ο «επιβάτης α’ θέσης» ήταν εξασφαλισμένος)!

Ελληνολατινικά

Πάει αρκετός καιρός που σκέφτομαι να γράψω για το θέμα αυτό. Έχω βάλει τον τίτλο, αλλά λείπει το κείμενο που δεν έχει να κάνει με τη Γερμανία, αλλά με τον τρόπο που γράφονται τα κείμενα που αναφέρουν κάτι από το εξωτερικό, όνομα τόπου, όνομα προσώπου κλπ. Είναι συνηθισμένο φαινόμενο πια και όσο πάει η μόδα εξαπλώνεται όλο και πιο πολύ το να γράφονται όλα αυτά τα ονόματα με λατινικά στοιχεία. Κι ενώ διαβάζεις ένα κείμενο στα Ελληνικά, ξαφνικά πετάγονται κάποια "άλλα" στοιχεία. Είναι ενοχλητικό για μένα, και ακόμα πιο ενοχλητικό είναι όταν αυτά δεν είναι στο αλφάβητο προέλευσης (δηλ. Αγγλικά ή Γαλλικά ή Γερμανικά κλπ) αλλά μεταγραμμένα στα Αγγλικά. Και μου δημιουργείται η απορία: αφού δεν πρόκειται για το πρωτότυπο και ήδη έχει γίνει μεταγραφή γιατί να γίνεται στα Αγγλικά και όχι στα Ελληνικά; Που ακόμα και στο πρωτότυπο να χρησιμοποιούταν το λατινικό αλφάβητο γιατί να μην εμφανιστεί η λέξη με μεταγραφή στα Ελληνικά;

Φικτουάλιενμαρκτ

Η Φικτουάλιενμαρκτ (Viktualienmarkt) είναι για το Μόναχο κάτι αντίστοιχο σαν να λέμε με τη Βαρβάκειο της Αθήνας ή τη Μοδιάνο της Θεσσαλονίκης. Είναι μια αγορά στο κέντρο της πόλης (παραδίπλα απ' την Μαρίενπλατς, βρίσκεται στη θέση αυτή περίπου διακόσια χρόνια τώρα) με διάφορα είδη, κυρίως τρόφιμα,  που προσφέρονται από μόνιμους πάγκους που έχουν γίνει κάτι σαν μαγαζάκια και με δυνατότητα για επιτόπου κατανάλωση φαγητού ή μπίρας! Είναι μια ιδιαίτερη εμπειρία το να βρεθείς εκεί, κι είναι απ' τα μέρη που όταν τα γνωρίσεις θέλεις να ξαναπάς. Κάποιοι έχουν το στέκι τους εκεί. Βέβαια, χρειάζεται να βοηθάει κι ο καιρός μιας και είναι τελείως ανοιχτή από πάνω.

Δώρα στους Μισθούς

Πολλές φορές ακούγεται ότι τα δώρα στους μισθούς στην Ελλάδα είναι ελληνική εφεύρεση και πως σε άλλες χώρες δεν δίνονται δώρα. Γι' αυτό και γίνονται οι πιέσεις για περικοπή τους: αφού δεν δίνουν σε άλλα μέρη, να μοιάσουμε κι εμείς. Άλλος ένα μύθος. Αφορμή πήρα από μια είδηση που διάβασα τις προηγούμενες μέρες στην πύλη "ιν": στην Πορτογαλία, λέει, θα κληθούν οι εργαζόμενοι (όλοι, όχι μόνο οι δημόσιοι υπάλληλοι) να πληρώσουν έκτακτη εισφορά μισό δώρο Χριστουγέννων (έκτακτη εισφορά, τονίζεται, σημαίνει πως θα γίνει μόνο φέτος, και δεν περικόπτεται μόνιμα από δω και στο μέλλον - αν θα γίνει έτσι ή όχι δεν ξέρω, θα δείξει το μέλλον).

Τραπεζιτικά

Κι άλλες φορές έχω ασχοληθεί με το να παρουσιάσω ενδιαφέροντα (κατά τη γνώμη μου) μπλογκ. Τελευταία λοιπόν, άρχισα να παρακολουθώ τις εξομολογήσεις ενός τραπεζίτη. Ένα στέλεχος από την Ιρλανδία ενός μεγάλου τραπεζικού οργανισμού, βλέποντας τα παιχνίδια του συστήματος σε βάρος της χώρας του αρχικά αλλά και των υπολοίπων χωρών αργότερα (το ότι ο κλήρος έπεσε στην Ελλάδα, δεν σημαίνει πως δεν δοκιμάστηκαν οι αντοχές διαφόρων χωρών - μικρών αλλά και μεγάλων) τα παρατάει από τη θέση που είναι και όχι μόνο αυτό, αλλά αποφασίζει να πει και όσα ξέρει. Κι αν το να τα παρατήσει κάποιος δεν είναι τόσο απίθανο, το να ανοίξει το στόμα του, είναι δύσκολο αφού συνήθως υπάρχουν ρήτρες που λειτουργούν αποτρεπτικά.

Πινακίδες Αυτοκινήτων

Στο παραπάνω αυτοκίνητο το ενδιαφέρον δεν μου το κίνησε η πινακίδα του, αλλά τα χριστιανικά του σύμβολα: το ψάρι δεξιά (και στην Ελλάδα κυκλοφορεί αλλά γράφει μέσα ΙΧΘΥΣ), το D της Γερμανίας  αριστερά είναι τροποποιημένο να παραπέμπει στα θεία, στο πίσω τζάμι γραμμένο ένα σχετικό σλόγκαν και κάτω απ' την πινακίδα κάτι σαν σάιτ (ουδεμία σχέση).

Τις πρώτες γερμανικές πινακίδες που είδα στη ζωή μου ήταν σε αυτοκίνητο που είχε έρθει στο χωριό στις αρχές της 10ετίας του 70. Το είχε φέρει κάποιος που είχε πάρε - δώσε με το Κογκό και έφερε αυτοκίνητο απ' έξω. Οι πινακίδες αυτές που ήταν οβάλ σχήματος, σήμερα δεν χρησιμοποιούνται πια (αν και νομίζω πως ήταν ειδικά για αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν στο εξωτερικό!), όπως δεν χρησιμοποιούνται και αυτές που υπήρχαν τότε στην Ελλάδα κι ήταν με σκέτους αριθμούς. Οι σημερινές πινακίδες είναι προσαρμοσμένες στα ευρωπαϊκά δεδομένα, υπάρχουν και κάποιες πιο παλιές που κυκλοφορούν ακόμα και δεν έχουν τη γαλάζια λωρίδα στην άκρη, αλλά είναι ελάχιστες (σ' αντίθεση με την Ελλάδα που είναι πάμπολλες).

Απογραφή αλά Ελληνικά

Με αφορμή ένα σχόλιο στο προηγούμενο θέμα που έγραψα για την εμπειρία της απογραφής στη Γερμανία (που μόνο απογραφή δεν είναι αφού απευθύνεται σε δείγμα του πληθυσμού αλλά που έτσι κι αλλιώς συμπληρωματικά στοιχεία ζητούνται, μιας και για τα άλλα είναι ενημερωμένα τα ηλεκτρονικά αρχεία που αντικατέστησαν τους παλιούς καλούς φακέλους) λέω να περιγράψω εδώ την εμπειρία μου από μια παλιότερη απογραφή στην Ελλάδα, απογραφή στην οποία πήρα μέρος ως απογραφέας. Ήταν το 1991.

Μούρναου

Το Μούρναου (Murnau am Staffelsee) είναι ένα χωριό 12 χιλιάδων κατοίκων στις Βαυαρικές Άλπεις. Πολύ κοντά στο Όμπεραμαργάου αλλά από τη μεριά του βουνού. Έχει δίπλα του μια λίμνη, την Στάφελζεε (αυτό περιγράφει το -πλήρες- γερμανικό του όνομα). Για να πω την αλήθεια, δεν θα προγραμματίζαμε εκδρομή σ' αυτό, μιας και δεν είχαμε ακούσει κάτι. Αλλά μιας και βρισκόμασταν εδώ δίπλα στο Όμπεραμεργκάου και μιας και είχαμε χρόνο στη διάθεσή μας και μιας και κάθε φορά που πηγαίναμε στο Γκάρμις περνάγαμε με το τρένο από 'δω και τ' όνομά του μας ήταν οικείο, ε, είπαμε να κάνουμε μια επίσκεψη - στάση και σ' αυτό.

Όμπεραμεργκαου

Το Όμπεραμεργκάου (Oberammergau) είναι ένα χωριό όχι ιδιαίτερα μεγάλο (γύρω στους 5 χιλιάδες κατοίκους έχει) αλλά πολύ γνωστό πρώτιστα για την αναπαράσταση των παθών. Βρίσκεται χωμένο στις Άλπεις, κοντά στο Γκάρμις-Πάρτενκίρχεν (για το οποίο έχω γράψει τόσες φορές) αλλά και το παλάτι του Λίντερχοφ. Πολλά ακόμα ενδιαφέροντα χωριά υπάρχουν ένα γύρω, γενικά όλα τα χωριά στις Άλπεις έχουν κάτι το ιδιαίτερο και κάτι το κοινό. Ένα σίγουρο κοινό χαρακτηριστικό είναι το ότι τα σπίτια έχουν σχεδόν όλα κάποια παράσταση ζωγραφισμένη στους εξωτερικούς τους τοίχους. Αλλά εδώ στο Όμπεραμεργκάου αυτό συμβαίνει σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό.

Βενζίνες

Για την τιμή της βενζίνας τι να πω; Τα έχω ήδη πει. Και μάλιστα όχι μία αλλά δυο φορές, την πρώτη αναφέροντας για τα είδη που υπήρχαν αν και μάλλον σύντομα μιας και ήταν στις αρχές ακόμα και με μικρές εμπειρίες εδώ, ενώ τη δεύτερη είχα αναφερθεί στις τότε τιμές όχι μόνο στη Γερμανία αλλά και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Βέβαια να μιλάς γενικά για τα καύσιμα και να μην αναφερθείς στην τρέχουσα τιμή τους είναι δύσκολο ως και άτοπο. Εκείνο όμως που μου φαίνεται πιο ενδιαφέρον σήμερα είναι τα είδη της βενζίνας. Υπάρχουν κάποιες αλλαγές γι' αυτά αποφάσισα να γράψω και πάλι για βενζίνες. Θα αναφερθώ και στις τιμές απλά για να υπάρχει σύγκριση μεταξύ τους. Κι επειδή μόλις γύρισα από μια εκδρομή στην Πολωνία να αναφέρω και τι τιμές συνάντησα εκεί: Γύρω στο 1,30 - 1,32€ είναι (για τη κανονική 95άρα βενζίνα που χρησιμοποιώ - το πετρέλαιο κι σ΄αυτή την περίπτωση είναι φθηνότερο).

Απογραφή

Χθες απογραφήκαμε στη Γερμανία αφού εκτός από την Ελλάδα, απογραφή φέτος γίνεται και στην Γερμανία (και στην Ιταλία απ' ότι μας είπε ο απογραφέας μας). Για την Γερμανία η λέξη "απογραφή" δεν είναι σωστή. Γιατί σύμφωνα με τους ορισμούς της στατιστικής επιστήμης απογραφή κάνω όταν εξετάσω ολόκληρο τον πληθυσμό ενώ όταν εξετάζω ένα μέρος αυτό λέγεται δειγματοληψία. Και απ' ότι διαβάσαμε στο αντίστοιχο σάιτ αλλά μας ενημέρωσε και ο απογραφέας, οι ερωτήσεις γίνονται στο 10% του πληθυσμού (μόνο).

Επιστροφή και Πάλι

Επιτέλους, επιστρέψαμε από τις εκδρομές. Τρεισήμισι χιλιάδες χιλιόμετρα περίπου (και βάλε, και βάλε) κάναμε. Βερολίνο, Βαρσοβία, Κρακοβία και καμπή του Έλβα, στην πρώτη δόση, Μέλανας Δρυμός στο καπάκι, δεν ήταν και εύκολα. Τέλος πάντων, τέλος καλό, όλα καλά. Και το καλύτερο πως Stau (στάου = μποτιλιάρισμα) συναντήσαμε μόνο δυο φορές, από κάνα τέταρτο με εικοσάλεπτο μόνο! Μια στην Κρακοβία και μια στο Φράιμπουργκ (η μεγαλύτερη πόλη στο Μέλανα Δρυμό όπου και μείναμε). Θα τα πούμε αναλυτικά εν ευθέτω χρόνω. Να βρω καιρό να ξεδιαλέξω τις φωτογραφίες πρώτα. Που με τόσες που είναι άντε να δούμε πότε θα βρεθεί. Προς το παρόν, έχω ρίξει μια ματιά μόνο (όχι να διαλέξω και για το μπλογκ, απλά να δω τι σαβούρα υπάρχει να πετάξω μερικές πριν τις αρχειοθετήσω) μόνο όσες είναι απ' την Πολωνία κι αυτές όχι όλες.
Υπομονή λοιπόν. Από Δευτέρα επιστροφή στο σχολείο οπότε κάτι υπάρχει στα σκαριά, κι όσο για τα καινούρια να δούμε αν θα προλάβω πριν κλείσουν τα σχολεία (τέλος Ιουλίου δηλαδή)!

Ανέκδοτα, να μη Χανόμαστε

Για να μην χανόμαστε, κι επειδή το να γράψω για την Πολωνία θέλει χρόνο (να διαλέξω φωτογραφίες, να γράψω κείμενα κλπ) κι επειδή είμαι στο ταξίδι και τώρα βλέπω πράγματα, άρα δεν υπάρχει καιρός για γράψιμο, να κεράσω ένα ανέκδοτο που πήρα πριν λίγο καιρό!

Δουλεύτε ρε....

Η τσίκνα που ανεβαίνει στο βάθος, χαρακτηριστική.

Ε, αυτό το μπλογκ πια έχει αποκτήσει διεθνές ενδιαφέρον και κύρος. Είναι να μη γράψει κάτι, αμέσως τα διεθνή μέσα να το αναμεταδώσουν ή να το υποστηρίξουν ή να το πολεμήσουν. Έγραφα στις 25 του Μάη πως είχα την αίσθηση πως οι Γερμανοί δουλεύουν λιγότερο από τους Έλληνες. Και πως δεν έχω αριθμητικά στοιχεία. Τσουπ: από τη Γαλλία έρχεται η υποστήριξη. Να νούμερα, να στοιχεία δίκιο έχεις μου λέει. Κι εκείνη η μικρή πύλη του ίντερνετ στην Ελλάδα, η πώς τη λένε; Ιν νομίζω, άντε να το αναμεταδώσει (αποφεύγοντας να αναφέρει η ζηλιάρα πώς και από πού ξεκίνησε αυτό). Το γράφω εδώ και το μαθαίνει η Μπιλντ οπότε τι; να μείνει πίσω; Βγάζει ανακοίνωση που με κατακεραυνώνει (πάλι ξεχνά να αναφέρει πώς και γιατί τα γράφει αυτά) και "αποδεικνύει" ότι όλ' αυτά είναι άδικα! Οι Γερμανοί δουλεύουν με το παραπάνω! 40,4 ώρες τη βδομάδα με δεύτερους τους Έλληνες με 39,7 και πάμε κατεβαίνοντας.

Αμβούργο Τέλος

Τέλος στο αφιέρωμα στο Αμβούργο σήμερα, που αρκετά κράτησε. Βλέπετε το Αμβούργο μας άρεσε πολύ και τραβήξαμε πάρα πολλές φωτογραφίες. Έτσι σήμερα θα παρουσιάσω μερικές που είναι λίγο ανακατεμένες. Από διάφορες περιοχές της πόλης που απλά δεν "χώρεσαν" στο αντίστοιχο κομμάτι.

Αστικές Συγκοινωνίες Αμβούργου

Για το σημερινό σημείωμα θα μπορούσε να είναι ένα τυπικό, αυτό που υπάρχει σ' όλη τη Γερμανία. Η συγκοινωνία στο Αμβούργο γίνεται με υπόγειο σιδηρόδρομο (μετρό δηλ). λεωφορεία και τραμ. Α! Και προαστιακό. Αμ δε. Εδώ τα πράγματα αλλάζουν!  Προφανώς και τα μέσα αυτά υπάρχουν (εντάξει το τραμ δεν είναι απαραίτητο, στις πόλεις με αναπτυγμένο το υπόγειο δίκτυο δεν πολυσυνηθίζεται). Όμως εδώ είναι λιμάνι. Είναι ποτάμια κι έτσι στις αστικές συγκοινωνίες εντάσσονται και ειδικά καραβάκια. Επίσης κάποια άλλα τρένα, διαφορετικά, που είναι σαν τον προαστιακό αλλά κάπου διαφέρουν. Όμως αρκετά με την εισαγωγή, ας πάρουμε τα πράγματα με τη (φωτογραφική τους) σειρά.

Αμβούργο, Άλτονα

Η Άλτονα, όπως σημείωνα στο ξεκίνημα του αφιερώματος αυτού και με αφορμή το σιδηροδρομικό σταθμό του Αμβούργου, είναι ένα κομμάτι του Αμβούργου. Όμως αυτό τα τελευταία χρόνια αφού παλιότερα ήταν ξεχωριστός δήμος (μέχρι το 1937!), και μάλιστα πόλη ανταγωνιστική του Αμβούργου, με λιμάνι, που δεν ανήκε στη Χανσεατική Ένωση (αν και αποικία της Δανίας μέχρι το 1864), άρα παραπάνω λόγοι ανταγωνισμού. Σήμερα πάντως αποτελεί το δυτικό τμήμα του κρατιδίου - δήμου του Αμβούργου και ο σιδηροδρομικός της σταθμός είναι το τέρμα (ή η αφετηρία) των περισσότερων τρένων με προορισμό το Αμβούργο. Ανήκει μάλλον στην "καλή" περιοχή, αν και βρίσκεται αμέσως μετά το Σανκτ Πάουλι. Εδώ οι ρυθμοί είναι πιο ήσυχοι, το μέρος έχει τη δική του ζωή με το δικό του θέατρο και τη δική του όπερα

Αμβούργο, Σάνκτ Πάουλι 2

Νυχτερινή άποψη της περιοχής. Λίγο γιατί οι νυχτερινές λήψεις τοπίου δεν είναι και ό,τι καλύτερο, λίγο γιατί ήμουν κουρασμένος (μετά την επιστροφή απ' το Αμβούργο ήμουνα καμιά βδομάδα με πρόβλημα στη μέση) και βαριόμουνα να κουβαλάω τη μεγάλη φωτογραφική, οι φωτογραφίες δεν είναι ιδιαίτερα διαφωτιστικές. Εξάλλου το κλίμα, την αίσθηση της περιοχής, τη ζωή, δεν μπορεί να τη φυλακίσεις σε μια φωτογραφία! Έτσι οι νυχτερινές φωτογραφίες είναι λίγες. Μια στην αρχή για άνοιγμα και δυο στο τέλος για το κλείσιμο!

Αμβούργο, Σάνκτ Πάουλι

Ο ναός του αγίου Παύλου που έδωσε το όνομα στη γειτονιά. Μεγάλη ειρωνεία, πράγματι. Σανκτ Πάουλι θα πει άγιος Παύλος. Λένε άγιος γενικά κι αναφέρονται στον απόστολο Παύλο όπως και ο άγιος Πέτρος που ανέφερα τις προηγούμενες μέρες για τον αφιερωμένο σ' αυτόν ναό ή ο άγιος Μιχαήλ είναι ο αρχάγγελος κλπ. Ο Παύλος λοιπόν ήταν ο κατεξοχήν διώκτης κάθε σαρκικής απόλαυσης και στις επιστολές του ήταν καυστικότατος για ό,τι γινόταν με σκοπό την ευχαρίστηση της σάρκας. Και του έλαχε στο Αμβούργο να δοθεί το όνομά του στη συνοικία του αγοραίου έρωτα και των κάθε είδους γήινων απολαύσεων.

Αμβούργο Από Ψηλά

Χθες ήταν της Αναλήψεως. Ίσως κάποιοι να μην το ήξεραν ή να μην το πήραν χαμπάρι. Θυμάμαι παλιά στο χωριό μου πάντως (που οι θρησκευτικές γιορτές τονίζονταν πάντα) πως η συγκεκριμένη μέρα "γιορταζόταν" αφού γύριζαν τα παιδιά και μάζευαν "κερί και λιβάνι για τ' άγιο φως" και αργότερα όταν νύχτωνε, σε ένα λοφάκι πάνω απ' το χωριό μαζεύονταν και άναβαν τα κεριά σε ένα δρώμενο που έχει χαθεί (και τώρα που το γράφω καταλαβαίνω πως το έχω ψιλοξεχάσει). Μια και ήταν της Αναλήψεως λοιπόν, εδώ στη νότια Γερμανία είχαμε αργία(!) (λάθος. Όχι μόνο στη νότια. Σ' ολόκληρη τη Γερμανία. Αργία μόνο στη νότια, είναι μετά από δυο βδομάδες) κι έτσι δεν θα υπήρχε δημοσίευση χθες. (Άσχετα αν τελικά μπήκε κάτι τελευταία στιγμή. - Και να μην λένε μερικοί πως η εκκλησία δεν επηρεάζει το τι γίνεται στις άλλες χώρες και μόνο στην Ελλάδα μπλέκονται τα θρησκευτικά με τα πολιτικά και πως μόνο στην Ελλάδα υπάρχει υπουργείο παιδείας και θρησκευμάτων. Παρόμοιος είναι και ο τίτλος του στη Βαυαρία).

Ωράρια Εργασίας

Δεν θα έβαζα τίποτα σήμερα γιατί είναι της Αναλήψεως και είναι αργία στη Γερμανία και συνήθως τις αργίες δεν έχει δημοσίευση, αλλά θέλεις ν' αγιάσεις και δεν σ' αφήνουν. Κάντε μια βόλτα απ' το ιν την πύλη του γνωστού ειδησεογραφικού οργανισμού. Στο http://news.in.gr/greece/article/?aid=1231111523 θα δείτε ότι αυτά που έλεγα πριν μόλις μια βδομάδα, τα λένε κι άλλοι. Μικροί και μεγάλοι, όχι μόνο Έλληνες αλλά και Γάλλοι. Με νούμερα, κι όχι όπως εγώ το τι νιώθω και ποια εντύπωση μου έχει δημιουργηθεί. Αν και μπορεί να τ' ακούσατε κι απ' το ραδιόφωνο.

Αμβούργο, το Λιμάνι

Το Αμβούργο χωρίς το λιμάνι του δεν γίνεται, δεν υπάρχει. Άσχετα αν μπορείς να κυκλοφορείς πολλές ώρες ή μέρες και να μην το δεις, το λιμάνι είναι αυτό που έδινε και δίνει ζωή στην πόλη. Έτσι χρειάζεται μια ιδιαίτερη αναφορά, αν και εγώ στεριανός άνθρωπος είμαι, ότι είδα μέσα από τα καραβάκια θα βάλω, αυτή καθ' αυτή τη ζωή και την κίνηση του λιμανιού δεν μπορώ να συμπεριλάβω. Αλλά ο τίτλος είναι ένας φόρος τιμής σ' αυτό που έφτιαξε το Αμβούργο.

Αμβούργο, Σπάιχερστανττ

Στανττ (Stadt) στα Γερμανικά είναι η πόλη. Και η γερμανική γλώσσα φτιάχνει σύνθετες λέξης που το πρώτο μέρος είναι ο χαρακτηρισμός του δεύτερου. Έτσι χτες έγραφα για την Άλτστανττ, την παλιά την πόλη. Σήμερα για την Σπάιχερστανττ (Speicherstadt), την Αποθηκούπολη θα μπορούσαμε να το πούμε αν θέλαμε να μείνουμε στη μονοκόμματη λέξη που επειδή η δικιά μας γλώσσα δεν συνηθίζει τέτοια κόλπα, θα το αποδώσω σαν η πόλη με τις αποθήκες (αφού αυτό θα πει το Σπάιχερ). Πρόκειται για το κομμάτι του Αμβούργου, κοντά στο λιμάνι (βέβαια), που έχει τα κτίρια με τις αποθήκες των εμπορευμάτων που έρχονταν εδώ από διάφορα μέρη του κόσμου κι έπρεπε να μείνουν κάπου μέχρι νάρθει η ώρα τους να προωθηθούν για άλλους προορισμούς ή στην κατανάλωση.

Αμβούργο, Άλτστανττ

Άλτστανττ σημαίνει παλιά πόλη. Είναι συνήθως η καρδιά της κάθε (γερμανικής) πόλης και διατηρείται όσο το δυνατό περισσότερο όπως ήταν τότε που φτιάχτηκε. Και, λογικά, σε κάθε εκδρομή, πρώτα γνωρίζεις την αλτστανττ κι ύστερα κάνεις βόλτες παραέξω, ανάλογα με το χρόνο που έχεις. Κι αφού κάναμε μια σύνδεση με το Αμβούργο (Hamburg) μέσω του σιδηροδρομικού του σταθμού, ας αρχίσουμε πάλι την περιήγηση στην πόλη. Και από πού αλλού θα ήταν καλύτερα να ξεκινήσω εκτός απ' την άλτστανττ; Λέω πάλι γιατί για το Αμβούργο είχα ξαναγράψει το καλοκαίρι που το είχαμε επισκεφθεί για πρώτη φορά. Θα προσπαθήσω να μην επαναλάβω αυτά που έγραφα τότε, ούτε να βάλω φωτογραφίες παρόμοιες μ' εκείνες. Εξάλλου, εκείνη τη φορά το μεγαλύτερο μέρος της πόλης το είδαμε μέσα από το λεωφορείο ενώ τώρα το περπατήσαμε ή χρησιμοποιήσαμε τα μέσα. Αλλά δεν μπορώ να μην αναφερθώ και πάλι στην παλιά πόλη και το δημαρχείο. Το δημαρχείο που είναι η έδρα της κυβέρνησης του κρατιδίου - πόλης του Αμβούργου. Ένα μεγάλο συγκρότημα κτιρίων και επιβλητικό. Ο αριθμός των δωματίων συναγωνίζεται επάξια αυτόν του παλατιού του Μπάκινχαμ.

Αμβούργο, ο Σταθμός

Το καλοκαίρι είχα βρεθεί στο Αμβούργο και έγραψα μερικά πράγματα γι' αυτό. Αλλά το Μάρτη ξαναπήγα στην πόλη για να τη δω καλύτερα, μιας και την πρώτη φορά μου φάνηκε λίγο. Έτσι, λέω ν' αρχίσω να συμπληρώνω σήμερα τα του Αμβούργου. Πολλά είδαμε, πολλές φωτογραφίες βγάλαμε, τις έφτιαξα, τις τακτοποίησα και είναι έτοιμα για επεξεργασία. Να γραφτούν δηλ. τα κείμενα. Και δεν ξέρω από που ν' αρχίσω. Ποια σειρά να κρατήσω. Είναι τόσα πολλά, που τάχω χάσει. Βγήκε πράγμα για καμιά δεκαριά μέρες, αν και δεν είμαι σίγουρος αν θα τα  βγάλω συνεχόμενα. Μη μας πέσει και βαρύ. Τέλος πάντων. Ας ξεκινήσω και βλέπουμε. Και λέω να ξεκινήσω από ένα στάνταρ σημείο: τον κεντρικό σιδηροδρομικά σταθμό. Εξάλλου οι Γερμανικοί Σιδηρόδρομοι (Deutsche Bahn) ήταν αυτοί που μου πρόσφεραν το ταξίδι αυτό. Επάνω μια άποψη, η μια πλευρά του σταθμού. Να σημειώσω εδώ πως τα τρένα με προορισμό (ή αφετηρία) το Αμβούργο (ακόμα και αυτά των μεγάλων αποστάσεων όπως εκείνα που ερχόμασταν από Μόναχο) σταματάνε σε τέσσερις σταθμούς, ο ένας μάλιστα πολύ κοντά στον κεντρικό που δεν κατάλαβα γιατί.

Ανοιξιάτικη Γιορτή 2011

Είχα γράψει και πέρυσι γι' αυτήν. Αλλά μιας και είναι ετήσια, επανέρχομαι. Η "Ανοιξιάτικη Γιορτή" (αυτό σημαίνει κατά λέξη το "Frühlingsfest") γίνεται σε διάφορες πόλεις. Όπως έχω γράψει πολλές φορές οι Γερμανοί είναι πανηγυρτζίδες. Τους αρέσουν τα πανηγύρια και πάνω που τελειώνει το ένα αρχίζει το άλλο. Ας πούμε τώρα που τέλειωσε η γιορτή της άνοιξης ετοιμάζονται για το καλοκαιρινό Τούλγουντ. Πάλι μαγαζάκια, πάλι μουσικές, ίσως εδώ όχι λούνα παρκ ή ίσως όχι τόσο έντονη η παρουσία του, είναι πιο κουλτούρα.